Chapter 03

Chapter 03

MALAKAS na hinagis si Rana ng kaniyang tiyahin sa isang basement meron ito sa likuran ng bahay nito, sumalampak si Rana sa sahig na bumakas sa mukha nito ang sakit sa pagkakabagsak niya sa sahig na agad niyang ikinakapa sa pader para masuporthan siya sa pagtayo.

"Dahil matigad ang ulo mo, diyan ka nababagay! Sinabi ko ng wag kang lalabas sa bahay at asikasuhin mo ang mga gawaing bahay pero sinuway mo ako?! Dadagdag ka pa Rana sa problema ko eh bulag ka nga!"galit na Singhal ng tiyan niya na ikinaharap niya dito base sa kinalalagyan ng boses nito na naririnig ni Rana.

"Pa-pasensya ni tiya, gusto ko lang naman pong pumunta sa may barangay hall kasi sabi ni kapitan may libreng check up daw po para sa mga katulad---"

Hindi natuloy ni Rana ang sasabihin niya ng mapa-igik siya sa sakit ng sabunutan siya ng kaniyang tiyahin ng mahigpit na ikinahawak niya sa braso nitong nakasabunot sa kaniya.

"Tiya masakit po…"

"Talagang masasaktan ka sa akin, Rana! Hanggang ngayon ba naman ay nangangarap ka paring makikita ha?! Kailan mo ba isisiksik diyan sa utak mo na hanggang sa mamatay ka bulag ka parin, kaya matuto kang lumugar! Pasalamat ka nga pinapakain pa kita sa pamamahay ko at pinatitira kahit wala ka namang silbi! Paano kung naaksidente eh di sagutin pa kita at gagastos pa ako ng Malaki para sayo?!"ani ng tiyahin niya sa kaniya na malakas siyang binitawan dahilan upang bumunggo siya sa pader na ikinangiwi niya dahil sa lakas ng pagkakatama ng balikat niya sa pader na pigil siyang mapaiyak.

"Na-nagbabakasali lang naman po ako, tiya…"

"Huwag ka ng umasa, mamatay kang bulag, Rana kaya pwede ba gawin mo nalang ang gusto ko. Dahil sa katigasan ng ulo mo dito ka matutulog sa basement, walang pagkain ngayong gabi!"Singhal ng kaniyang tiyahin na rinig ni Rana ang yabag nito paalis ang ang pagsara ng bakal na pintuan at ang pagla-lock nito sa kaniya sa lock.

"Magtino ka na ah!"saad pa nito bago tuluyang iwan si Rana sa basement na ang luhang pinipigilan niya sa harapan ng kaniyang tiyahin ay kusa nang lumandas sa kaniyang mga mata.

Dahan-dahang umupo si Rana sa sahig at niyakap ang sarili, sanay na si Rana na matulog sa basement dahil pag may ginagawa siya na hindi nagugustuhan ng kaniyang tiyahin ay kinukulong siya sa basement, minsan ay sinasaktan siya nito kaya hindi maiwasan na magkaroon ng mga pasa ang katawan niya. Hindi lang ang tiyahin niya ang nananakit sa kaniya, minsan ay sinasaktan din siya ng kaniyang pinsan, anak na babae ng kaniyang tiya, at gusto man niyang magsumbong dahil may pagkakataon na sinsusubukan siyang molestiyahin ng kaniyang tito ay hindi niya magawa, dahila alam niyang lalabas siyang sinungaling at walang kakampi sa kaniya.

Nabulag si Rana dahil sa isang aksidente kasama ang kaniyang mga magulang, namatay ang kaniyang ina at ama at siya lang ang nabuhay. Pero dahil sa aksident siya ay nabulag, hindi iyon matanggap ni Rana lalo na ang pagkamatay ng kaniyang mga magulang. May kaya ang pamilya nila, may negosyong natayo ang kaniyang ama at dahil hindi niya kayang hawakan 'yun ay ang tiyahin niya ang tumatayong guardian at nag-aasikaso ng negosyo ng kaniyang ama. Nagpapakasasa ang mga ito sa yaman na di ka nila habang si Rana ay pinagmamalupitan. At alam ni Rana kung bakit hindi siya kayang pabayaan ng kaniyang tiyahin ay dahil hindi pa nito nakukuha lahat ng yaman nina Rana. 

Ang kabuuan ng pera at ilang ari-arian ng magulang ni Rana ay naiwan sa pangalan niya, at makukuha ito ni Rana sa oras na tumuntong siya sa edad na 27 at kung may sarili na itong pamilya. Kaya para makuha ng tiyahin niya ang kabuuan ay may pinapakilala itong mga lalaki s akaniya na sa tuwing tinataboy niya ay pananakit ng kaniyang tiyahin ang binibigay sa kaniya.

Gustong-gusto ng makawala ni Rana sa buhay na nararanasan niya, pero dahil wala siyang mapuntahan ay hindi niya magawang makaalis at alam niyang hindi siya hahayain ng kaniyang tiya na umalis hanggat hindi pa nito nakukuha ang pakay nito sa kaniya.

"Oh? Tigas kasi ng ulo mo, sinabi ko na sayong huwag ka ng umasa na makakakita ka pa dahil malabo na."

Agad pinunasan ni Rana ang kaniyang mga luha ng marinig niya ang boses sa may labas ng basement kung saan alam niyang ang pinsan niya iyon na si Lolita.

"K-kaya nga gusto kong maipa-check up ang mga mata ko dahil sabi noon ng doctor ay may pag-asa pa akong maki---"

"Umaasa ka ba sa sinabi ng doctor sayo noon? Huwag kang masyadong umasa kasi kami na ni mommy ang nagsasabi sayo, you don't have chance. I'm sure tama na ang English ko."saad nito bago narinig ni Rana ang yabag ng pag-alis nito.

"Bakit ayaw niyo akong makakakita, kadugo niyo naman ako bakit pinahihirapan niyo ako?"naluluhang ani ni Rana na ikinayakap nito sa kaniyang mga tuhod at doon umiyak.

"Someone, someone please help me..."iyak na sambit pa niya kahit alam niyang walang makakarinig sa paghingi niya ng tulong.

HINDI ALAM ni Beelzebub kung bakit bigla siyang napalingon sa kaniyang likuran dahil parang may boses siyang narinig na umiiyak at humihingi ng tulong, bilang isang demon prince, matalas ang pakiramdam ni Beelzebub lalo na ang pandinig niya, marami siyang naririnig na boses na naghihirap na gusto ng mamatay, boses ng mga taong nawawalan ng pag-asa na bilang isang demonyo ay nagugustuhan niya ang mga naririnig niya. Pero ang isang tinig na narinig niya na umiiyak at humihingi ng tulong bago sa kaniyang pandinig na ngayon lang nangyari sa kaniya.

"Kamahalan..."

Napabaling na ang tingin ni Beelzebub sa mga bagong dating na sina Endemion at Belial mula sa paghahanap nito sa pakay nila, ilang oras din silang naghanap at inis ang nararamdaman ni Beelzebub dahil walang sign ni Ahriman na makaita sa vicinity na inikutan niya.

"Kung wala kayong nahanap sa pwedeng kinalalagyan ni Ahriman, huwag nalang kayong magsalita."saas ni Beelzebub ng makalapit ang dalawa sa kaniya na ikinatingala ni Endemion sa kalangitan na mas ikinainis ni Beelzebub dahil alam niyang wala talagang dalang balita ang mga ito.

"Mapapatay ko talaga si Ahriman pag nahanap ko talaga siya, pinapahirapan niya ako. Ako na prinsipe ng demon realm ay pinaapak niya sa maduming mundo ng mga tao dahil sa katrayduran niya!"

"Madadagdagan ko ba ang inis na nararamdaman mo ngayon, Beelzebub, kung sasabihin ko sayo na hindi tayo makakabalik sa demon realm hanggat hindi natin kasama pabalik si Ahriman?"saad ni Endemion na agad na ikinabaling ng tingin ni Beelzebub sa kaniya.

"Anong ibig mong sabihin na hindi tayo babalik ng demon realm?"

"Ang paglabas sa lagusan ay isang beses lang sa isang taon na pwedeng gawin ng isang anak ng demon realm, sina Zeldris at Escanor kaya sila matagal bumalik sa mundo natin dahil tinatapos nila ang misyon nila sa lupa bago bumalik at humarap sa 'yung ama. Sa'yo ibinigay ng Hari ang misyon na ibalik si Ahriman sa demon relam kaya hangga't hindi natin siya nahahanap, mananatili tayo sa mundo ng mga tao."pahayag na paliwanag ni Endemion na gulat na may inis na ikinalaki ng mga mata ni Beelzebub.

"Ano?!"