Chapter 3: Link

"Ate Zibeon." Naiiyak kong tawag sa pinsan.

"Oh, bakit?" She said, natatawa sa akin.

"Pag-uwi natin, patayin mo na ako."

"Bakit?" She laughed.

"Nakakahiya yung nangyari. Sobra." I said.

"Ikwento mo na lang sa 'kin pagkauwi natin. Magpapanails na tayo."

I tied my hair as I sulk in the corner. Kung sino mang makakakita sa akin ay paniguradong mahuhulaan agad ang pagkastress ko. Naaalala ko yung tingin ng mga tao kanina, yung tingin ni Pen nung inaagawan ko siya ng wallet, yung cashier, yung guard. Napahawak ako sa aking noo. Malamang, may chance na may kaparehas ako ng wallet. Bakit kasi ang paranoid ko masyado. Nagsimula pa ako ng commotion.

I sighed for the nth time. I look up. Nakatayo si ate Zib sa harapan ko.

"Kanina ka pa nagbubuntong hininga. Gaano ba kalala yung ginawa mo?" tanong niya sa akin.

"Malala pa sa malala."

"Umupo ka na ron. Magpapanails na tayo." She replied.

I stood up and walked to the direction that she's pointing. I sighed again before I sat on the chair. Nagsimula na kaming linisan ng kuko. After an hour, natapos na itong kulayan. Mine's painted gray. Plain lang. Yung sa kan'ya ay may design. Tumayo na ako at dumiretso na sa cashier, nakasunod kay Zib. She paid for everything, as usual. Swerte talaga ng maging pinsan itong babaeng ito.

Nang nakarating kami sa bahay ay nagsimula na akong ihayag sa kan'ya ang nangyari. Isinama ko na rin ang interaksyon namin sa coffee shop. She laughed hysterically. Hawak hawak pa niya ang kaniyang tiyan, parang sumasakit na yata ito dahil sa pagtawa niya.

"Tangina ka. Bintang pa more." Tumawa nanaman siya. Samantalang ako, mukha nang constipated dito dahil sa hiya. "Hindi ako makahinga." She said and then laughed again.

"Okay lang. Nakamask ako. Hindi naman ako no'n makikilala. Makakalimutan din naman niya 'yon." Pangungumbinsi ko sa aking sarili.

"Sana nga. Pero feel ko hindi. Ayieh." She said.

"Huh? Anong ayieh?"

"Wala lang, ayieh lang. Baka mamaya yan pala makatuluyan mo." Aniya.

I jut rolled my eyes at her absurd idea. Fan din kasi ito ng mga love story kaya kung anu-ano ang pumapasok sa utak niya.

"Ano ba? Huwag ka nang tumawa. Ang pangit ng tawa mo. Pahigop." Sininghalan ko siyang muli. She laughed more. Tumayo na lamang ako at dumiretso sa kusina para uminom ng tubig.

Nilingon ko ang aming tinutuluyan. Isa lamang itong maliit na apartment. May isang maliit na sofa at TV. Kaunting lakad lang ay makararating ka na sa pintuan ng aming kwarto. Mayroong maliit sa paliguan, at sa harap ng pintuan nito'y nakapwesto ang aming maliit na kusina. Malapit ito sa unibersidad na aking papasukan. Siguro'y sasabay nalang ako kay ate Zibeon pagpasok, o mamasahe na lang. Doon din nag-aaral si ate Zibeon, at siya'y nasa second year na sa kolehiyo. Ako nama'y freshman pa lang sa pasukan. Lumipat na ulit kami dito dahil nalalapit na pagbubukas ng bagong school year.

I sighed after drinking a glass of water. Sumunod sa 'kin si ate Zib.

"Sorry na. Ikaw kasi." She said. Naninisi pa nga. "Pero kidding aside, sure ako na hindi ka nga matatandaan no'n. What are the odds na 'yong lutang mong nakausap sa coffee shop ay pagbibintangan kang snatcher sa mall? Kaya huwag mo nang isipin. Magbebake na lang akong cake. Tulungan mo ako, para hindi mo na maalala 'yan."

But I'm sure that he will remember me. I also treated him a drink. Hindi ko na iyon binanggit sa aking pinsan dahil lalagyan niya ito ng malisya, panigurado. Hindi ako umimik at binuklat na lang ang cabinet para sa ingredients ng aming ibebake.

We baked and then enjoyed the cream cheese cake. Ganito ang naging routine namin as days pass by. Puro coffee shop at gala. Kapag may date si ate Zib at ang boyfriend niya ay kung anu-ano lamang ang ginagawa ko para maiwasan ang boredom. I read books, nagdraw, nagcrochet, at kung anu-ano pa. I don't want to be vacant, or else, mag-iisip na naman ako ng unwanted thoughts...

Binuksan ko na lamang ang aking laptop at nagtingin ng mga pictures. I saw old photos of mine. Ang cute naman ng buhok ko rito, maikli pa. I clicked next.

My heart skipped a bit. It was a screenshot of a conversation. Mula sa taong ayaw ko nang alalahanin pa.

He sent a link. I know that link. It's my first time seeing a porn video, dahil nacurious ako sa video na sinend niya sa akin noon.

'You see that girl in a maid uniform? Gusto ko magsusuot ka rin niyan while I fuck you from behind and you scream my name.' That was written on the chat bubble next to the link.

'Let's create a video like that. Don't worry, ako lang naman ang manonood no'n kapag malayo ka sa 'kin pero gusto kitang bayuhin.' another chat bubble said.

Waves of painful memories flashed in my mind. Please, please. Stop thinking about it. No, I don't wanna remember it. Please, I'm begging you, Nouvelle.

Nanginginig ang kamay ko nang kinuha ang mouse at pinindot and delete. I didn't know na nascreen shot ko pala ito. At nasama pala sa mga pictures na nasave ko rito sa laptop. I tried to calm my breathing, but I'm failing miserably.

"Inhale, exhale. Kumalma ka, Nouvelle." Pag-aalu ko sa aking sarili.

"Please, stop thinking about it." I begged myself. "Please, be okay. Stop thinking, please." Bulong ko sa sarili at naramdaman na ang lamig luha sa aking pisngi. I stared at my phone. What should I do? How should I calm down? Should I call someone? Pero sino? I don't want to become a burden. I don't want to add to their worries. I have to be okay on my own. I sobbed. I looked around, finding things to do para maikalma ang sarili at madistract. But I don't know, I can't move. Kaya nagfocus na lamang muli ako sa paghinga, at pinilit ang sarili na matulog na lang.

I woke up and saw that the room is already dim. Wala pa rin ang aking pinsan. I opened my phone's flashlight at binuksan ko na ang mga ilaw sa aming apartment. I sat down and wrote down on my notebook.

Dear Lord,

I know, that you're a God that heals. I know that you're a merciful God. I know that I shouldn't question you, and that you have plans. But, until when? Hanggang kailan pa po ba ako magtitiis ng sakit? Kailan po ba ako gagaling? Hindi po ba pwedeng kuhanin n'yo na lang ako? Bakit parang ang hina ko naman po sa'yo? Bakit n'yo po hinayaan na masaktan ako ng ganito? Bakit hanggang ngayon, sobrang hapdi pa rin ng sugat ko?...

I saw tear drops on my notebook. Fudge, I'm crying again. Pinunasan ko ang luha ko bago patuloy na nagsulat.

... Pero kahit gano'n po, nagtitiwala pa rin po ako sa inyo. Alam kong higit sa lahat, Ikaw lang ang tunay na nagmamahal sa akin. Pagmamahal na walang kapantay at kapalit. At alam kong ang dinadamdam ko ay nararamdaman mo rin. I just hope you use your power to somehow ease my pain. I'm sorry for being demanding, my Lord. May you forgive me of my sins.

Tumayo na ako at iniligpit ang gamit. Nilakad ko ang aming kusina at hinugasan ko ang mga pinagkainan. Nagsaing na rin ako at nagluto ng aming kakainin sa hapunan. That's how I ended my painful day.

Hindi ko na namalayan ang pagtakbo ng panahon, at sa isang araw ay simula na ng aking unang taon sa kolehiyo. Kadalasan kasi ay nalulugmok lang ako sa kalungkutan, lalo na kapag nakikita ko ang mukha ko. Kaya naman napapadalas at napapahaba ang pagpasok ko sa Booffee upang madistract ko naman ang aking sarili.

"Here's your order." I said in a cold tone.

Ramdam ko ang tingin sa akin ng customer kaya inangatan ko rin ito ng tingin. To my surprise, it's Pen.

Nanatili itong nakatayo sa harapan ko at nakatingin. Ipinilig ko ang aking ulo bago ko siya tanungin kung may kailangan pa ba siya. Dahan-dahan lang itong umiling bago nag-aalangan na maupo sa kaniyang upuan.

I went home early because I'm not in the mood to interact more. Gusto ko nang mapag-isa at matulog.

Kinakabahan ako. Magkakaroon na kaya ako ng kaibigan? Magiging masaya na kaya ako?

Inayos ko ang aking mga dadalhin para bukas. Isinuksok ko ang yellowpad sa aking maliit na bag, at ang pencil case kong maraming cute na ballpen.

"Handa ka na bang mamatay?" Ate Zib said. "Goodluck talaga. Mahirap na college." She said, trying to scare me.

"Duh, ako pa. Basic" Pagyayabang ko sa kan'ya ng kaunti para maitago ang kaba. Katunayan, hindi ko alam ang maaaring mangyari sa akin doon dahil alam ko sa sarili ko na tamad ako, at mahilig magcram.

Nakita kong lumipat ang tingin niya sa pack ng mask na inilagay ko sa aking bag.

"You'll still gonna wear that?" tanong niya.

"Yup."

"But everything's different now. I know someone will still befriend you because of your attitude. Hindi dahil sa panlabas mong anyo."

"You'll never know. Sagabal naman talaga ang panlabas na anyo sa pagbuo ng mga relationship." I nonchalantly said.

"Bakit ako? Hindi naman ah." she replied.

"Syempre maganda ka." I said.

"Huh? Maganda ka rin naman ah." Pampalubag loob niya sa akin.

"I can't, yet." I said to dismiss the conversation. Nagkibit balikat ako at tinuloy na ang pag-aayos. Siya naman ay nahiga na sa kwarto. Sumunod na rin ako sa kan'ya pagkatapos kong mag-ayos ng dadalhin bukas.

I walked to the hallway of our university. Naliligaw pa yata ako. Pero sabi kasi, dito raw 'yon. Maaga pa naman kaya siguradong hindi pa ako late. I looked at every sign sa pintuan ng rooms. Bakit parang nalalayo ako sa kabihasnan? At nahahalata na yata ng ilan ang pagkaligaw ko dahil kuryoso na nila akong tinitingnan. Sabi ko na nga ba, dapat nagpasama na ako kay ate Zib. Feeling independent kasi ako masyado. I dialed her number but she's not answering.

"Uhmm, ate." Pagtawag ko ng pansin sa isang babaeng nagcecellphone. "Pwede pong magtanong?" I asked.

"Sure."

Pinakita ko ang aking sched sa kaniya. "Saan po ba ito?"

"Ay. Do'n pa 'yan sa kabilang building. Baba ka sa building na 'to tapos akyat ka sa katapat na building. Third floor din yata, kung hindi ako nagkakamali."

"Ay, gano'n po ba. Sige po. Salamat." Aniya.

I entered the classroom. May mga tao na ron. Dumiretso ako sa bakanteng upuan sa kalagitnaan ng classroom. Ayoko sa likuran, hindi na ako makikinig kapag doon ako naupo. Ayoko rin naman sa unahan, masyadong agaw pansin. Can't handle that kind of attention. I got my phone and opened my drawing app. Mabuti pang gumuhit muna habang wala pa ang prof. Sinulat ko ang buong pangalan ko sa papel.

'Nouvelle Sagesse D. Mortellano.'

"May nakaupo na rito?" tiningnan ko ang babaeng nakasalamin na nakatayo sa harapan ko. Her hair is in a clean ponytail. She's wearing a pink bodycon dress with her cardigan. I like her style.

I just shrugged and let her sat beside me.