Prologue

I don't want this anymore. I despise this face and body. Simula pa lamang ay pinahihirapan ako nito. Bakit ba kasi nagkaroon pa ng standard sa panlabas na anyo? At bakit kailangang ganitong mukha ang mapunta sa akin?

I sighed. Nagsisimula nanaman akong mag-isip ng kung anu-ano. Sa halip na ipagpatuloy ang iniisip ay bumangon na lamang ako para magluto ng maaaring kainin. Nagugutom talagang mag-isip.

"Ugh! Ano ba yan!" I exclaimed when I realized na wala namang makakain dito.

Badtrip. Mabuti pang pumunta na lang sa malapit na mart at magshopping. Pero pagkain lang ang bibilhin ko kasi hindi pa ako rich.

I laughed at that thought. Someday I'll be. Duh.

I stared into the mirror.

"What should I do with this face?" I asked myself.

I don't wanna wear makeup. Itatago ko na lang ulit ng mask, katulad ng palagi kong ginagawa.

I tied my hair into a bun and then headed outside. Pwedeng lakarin lang ang papuntang bilihan, malapit lang naman. Char. Actually medyo malayo kaso hindi ko na yata afford na mamasahe. Wala na akong budget.

Papasok pa lang ako ay pinagtitinginan na ako. Paanong hindi ako pagtitinginan, nakacap at nakamask, tapos yung suot ko ay all-black. Mukha akong manghoholdap nito.

"Ateng guard, unahan ko na po kayo, wala akong kutsilyo." I laughed. Kinakapa na niya ang katawan ko para icheck kung may dala ba akong patalim.

"Bakit naman kasi gan'yan ang porma mo, hija? Mukha kang sindikato" ani ateng guard.

"Ah, mas mukha po kasi akong sindikato kapag walang takip." I laughed again. Tinanggal ko na rin sunglasses ko para hindi naman ako mukhang tanga.

Kumuha na akong basket, at sinimulan na ang pamimili. I sang my favorite song's melody as I walked. Ang peaceful talaga ng buhay kapag walang pumapansin sa ginagawa mo.

As I got home, nagluto na ako ng paborito kong cheese omelette. Wow, pumunta lang yata talaga ako sa mart para bumiling maraming itlog.

Wala na akong magawa. Tinatamad na akong magbasa ng mga libro kasi masyadong fake yung mga fictional characters. Wala namang umiigting ang panga at magsasabing "Baby, Let's talk" sa totoong buhay. Napapataas lang nito ang standards ko sa lalaki. Mamatay akong single dahil do'n.

I am alone at our apartment. Yung pinsan ko kasi, nakipagdate sa boyfriend niya. Ganoon palagi ang routine niya simula nang magkaroon siyang nobyo kaya naiiwan ako palagi mag-isa. Maharot yon eh. Wala tuloy akong kasama rito sa apartment namin.

Hindi ko talaga alam kung bakit may panahon pa akong mabored. Mamayang gabi ay papasok na lang ako sa shift ko sa part time job ko. My tita owns a book cafe wherein you can read while enjoying your coffee. I can help there kapag gusto ko at sasahuran din nila ang oras na pinapasok ko. Kaya lang, ala-una pa lamang ng tanghali at bakante na ang oras ko.

Tumingin ulit ako sa salamin. I've really got nothing to do. Pinasadahan ko ng tingin ang aking mata, ilong at bibig.

"Should I?" I asked myself.

I like the thought of being beautiful, before. Kinuha ko ang makeup brushes at sinimulan nang kulayan ang aking mukha. After an hour, I'm done.

I freed my hair from the tight bun. It's curls are showing now. Hanggang ibaba ng dibdib ang haba nito, at itim na itim. I stroked some strands with my fingers, trying to fix it because it became kinda unruly dahil sa bun. Pumili rin akong maayos na damit.

Ngumiwi ako sa kinalabasan. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa pinaggagagawa ko sa buhay.

"Pwede na." I said.

I took some pictures of myself. I laughed at epic ones, tapos dinelete ko yung mga sobrang pangit. Walang na yatang matitira, ah. Tiningnan ko ang oras sa cellphone ko.

"Alas tres palang? Ang bagal ng oras" bulong ko sa aking sarili. Naaninag kong muli ang aking sarili.

No. What am I even doing? Lumapit ako sa salaminan at kumuha ng tuyong cotton pads. Binuhusan ko ito ng makeup remover at idinikit sa aking pisngi.

Agresibo kong inalis ang makeup sa aking pisngi. Wala rin namang nagbago sa itsura ko. Gano'n pa rin. Mas lumalala pa nga ito noong nalagyan ng ayos.

Nagpalit na akong t-shirt at sinubukan na lamang iedit ang natitirang picture. Every time I look at my face, nadadagdagan ang inis sa aking sarili. Nanginginig ang kamay ko at gusto kong burahin lahat ng litrato. Ayoko nang tingnan ang bawat larawan sa aking gallery.

I was busy staring at my exasperating photos nang bumukas ang pintuan. Niluwa nito ang pinsan kong gayak na gayak. Ang buhok nito ay medyo magulo, at ang lipstick ay medyo smudged. May mga plastic bag pa itong dala. Mukhang pagkain.

"Ang aga ng date n'yo ng boyfriend mo, " puna ko sa kan'ya.

"Syempre, malapit na ulit pasukan. Sulitin na dahil magiging busy nanaman." sagot niya.

"Ano 'yan?" sabay turo ko mga dala niya.

"Pasalubong. Takoyaki at milktea. Meryenda natin." aniya.

"Thanks, nakaalala. Good timing, nagccrave ako riyan. "

Tumawa siya. "Wow ha, parang hindi naman kita naaalala palagi kapag aalis ako. Ang feeling nito."

Totoo naman. Palagi itong may dalang pasalubong kapag umaalis. Thoughtful masyado.

"Bakit nakakunot na naman ang noo mo?"

"I took photos of myself at wala akong nagustuhan."

Her facial expression changed. Bakas na ngayon ang pag-aalala niya ngunit napalitan din agad ito ng isang ngiti.

"Ligo lang ako. Tara sa kwarto, may ichichika ako." aniya.

Dumiretso na siya sa banyo. Ako naman, nagpunta na sa kwarto at komportableng nahiga sa aming kama. Mabilis lang naman 'yon. Sampung minuto lang ay nandito na agad siya, malaki ang ngiti sa labi.

"Hulaan ko, boyfriend mo ichichika mo, no?"

"As usual, it shows." we both laughed.

Kinwento niya kung gaano ka-sweet ang kan'yang nobyo. Ang bruha, kilig na kilig pa.

"Respeto naman sana sa walang boyfriend." I said. Natawa na lamang siya sa aking sinabi.

Sumeryoso ang kan'yang mukha. "Ipagdarasal ko, sana'y maranasan mo rin yung ganito. Hindi mo naman deserve lahat nang nararanasan mo."

"I know. Hindi pa rin naman ako handa. Nakatatakot kasing sumubok muli."

"Darating din siguro yung lalaki na magpapalimot sa lahat ng trauma na naranasan mo. Meron 'yan, sure. Malakas ka kay Lord eh. I can't wait for you to become this happy. If possible, happier than me."

"I am happy alone. Well, may instances siguro na naiisip ko kung anong pakiramdam ng minamahal, pero ayoko pa. Hindi pa yata oras. Marami pa rin naman akong kailangang i-accomplish. Hindi yata para sa akin iyang love na 'yan."

I look at the mirror. That face, too. I think that's the problem. But that's the face na ibinigay sa'kin.

"Tangina kasi ng mga lalaki. Feeling ko masyado ka lang sabik sa idea ng pagmamahal kaya pinatulan mo na 'yon." she suddenly exclaimed.

"Kaya sabi ko sayo, mainam din na may experience. Ako kasi, marami akong experience sa gan'yan kaya hindi na ako nadadala ng mga mabubulaklak na salita." she added.

"Ate Zib, alam mo naman. Walang nanliligaw sa'kin na iba." I replied.

"Sungit-sungit mo kasi!"

"Duh." I said. It's not about me being masungit. It's because of that face. Bumangon na ako dahil gagayak pa ako.

"Magbibihis na ako. May part time pa ako sa coffee shop nila tita." I said.

"Okie. Matutulog din ako. Kapagod ang date namin."

"Magluluto pala muna akong dinner. Kumain na muna tayo bago ka matulog."

I wore a black mask and I went to my aunt's coffee shop. Malapit ito sa university na pinag-aaralan ni ate Zibeon. Dahil ilang linggo nalang at magsisimula na ang pasukan ng mga kolehiyo, dumarami na ulit ang customer nila tita. At mukhang may mga ang mag-aaral pa yata ng buong gabi. Ang sisipag naman ng mga itong mag-aral.

Gustong-gusto ko talaga ang view ng coffee shop na ito. Ang sayang pagmasdan ng mga tao na nagtatawanan. Iyong iba, kahit mag-isa ay masaya pa ring tingnan. Mayroon ding stressed yata sa nalalapit na pasukan kaya naghahabol ng inaaral.

"Miss Nouvelle?" I snapped from my train of thoughts. Nasa harapan ko ang isang lalaking nakakunot ang noo. Galing sa kaliwang bahagi ng dibdib ko ang kaniyang mata bago natagpuan ang aking mata.

"P-po?"

"Ang sabi ko, isa nitong best seller n'yo." Dinig pa sa boses nito ang bahagyang pagkairita.

Oh shoot. Natulala kasi ako kanina habang pinagmamasdan ang iba naming customer. At ang isang 'to, galit ba 'to? Tiningnan kong mabuti ang expression niya. Parang hindi naman. Pero parang galit. Hayaan mo na nga.

"Sorry Sir. Okay po. Uhhmm, tatawagin ko nalang po name n'yo kapag okay na yung order." Natataranta kong pinindot ang screen para sa kaniyang order bago nagpakawala ng isang buntong hininga. I looked up and I was startled a little bit nang napansing nasa harapan pa rin ang lalaki. May nakalimutan ba akong gawin?

Tinaasan niya akong kilay. Hindi pa ba 'to uupo?

Ilang segundo rin kaming nagtinginan. Dama ko ang halos magkadikit kong kilay. Ang mga mata naman ng lalaki ay nagpapakita ng pagkatuwa sa sitwasyon. He chuckled.

"May kailangan pa po ba kayo?" I asked.

"Miss, paano mo tatawagin ang pangalan ko kung hindi mo naman tinanong?" he asked.

"Ay oo nga pala, Sir." I chuckled awkwardly. "Ano pong name n'yo?"

"Pen." Nanghihingi ba 'tong ballpen? Kinapa ko bulsa ko.

"Wala akong ballpen, Sir."

"My name is Pen." He said, impatiently.

"Oh."

I wrote his name sa cup. "Wait n'yo nalang po, Sir. Tawagin ko nalang po kayo." I didn't bother to offer give him a smile dahil hindi naman iyon makikita. I'm wearing a disposable mask. Pinasingkit ko nalang yung mata ko para kunwari nakangiti ako. 'Di ba, kapag ngumingiti, sumisingkit yung mata?

"And by the way, Miss, try mong matulog minsan. Sabog ka yata" he said as he move to his desired chair. I didn't ask for your suggestion.

Tiningnan ko yung lalaking 'yon. Matangkad at maraming dalang libro. Marami sigurong aaralin kaya nagmamadali. Sabagay, kung ako rin naman ang may aaralin na makapal tapos babagal-bagal pa yung magseserve ng order ko, baka magsungit din ako.

"Pero kahit na, ang sungit pa rin. Kala mo namang gwapo." I said to myself.

He looked at me. Narinig niya kaya?