Chapter 11.2

NANG magising si Zoey ay doon niya lang narealize ang pag-iyak niya sa kambal. Kinokotongan niya ang kaniyang sarili dahil nagmistula siyang isang batang kailangan ng kalinga ng isang ina. Natigilan siya dahil doon.

Bakit hindi nga ba’t kailangan nga niya ng kalinga ng isang ina lalo na sa ganoong sitwasyon na wala siyang maalala?

Napailing siya sa iniisip niya dahil ayaw na niyang maging negative. Tama na mag isang araw na puro iyak dapat positive na siya. Pagtingin niya sa salamin ay maga ang kaniyang mga mata kaya napailing siya. Naligo siya’t dinaan nalang sa make-up ang mugto niyang mata at laking pasasalamat niya ng mawala ito.

Nakaramdam na siya ng gutom sakto na pababa na siya at doon niya lang naalala na hindi nga pala siya kumain kagabi. Pagbaba niya ay amoy na amoy na niya agad ang mabangong pagkain.

“Good morning ate Zoey! Nag order na kami ng umagahan tutal alam namin na pagod ka!” malaking ngiti na sabi ni Archer habang si Ace ay inakay siya papunta sa upuan niya’