CHAPTER 2 UNDER HIS UMBRELLA

HARTLEY’S POV

Watching the heavy rain from the waiting shed where I took shelter to cover myself I let out a deep sigh.

 Wala pa naman akong dalang payong, 

 Mag-iisang oras na rin akong naghihintay na tumila ito, ngunit mukhang nakikipagbiro sa akin ang panahon dahil hanggang ngayon ay mas lalo lang itong papalakas nang papalakas kasabay nang paghampas ng hangin na siyang nagpapatayo ng mga balahibo ko.

Dumagdag pa ang init ng ulo ko dahil hindi ko alam kung saan napunta ang cellphone ko na kanina lang ay nasa bulsa ko, mabuti nalang at may mga nagdadaan na Bus sa labasan ng University, pero kakailanganin ko pa ring tumawid ng pedestrian lane para makasakay ako.

 Ngayon na ang last day para sa mga nakapasa sa entrance exam ng University kaya marami pa rin talaga ang sumadya ngayong araw. Tanaw ko rito ang mga taong may kanya-kanyang mga payong para maging panangga nila sa ulan, habang ako naman ay hinihintay na tumila ito.

 Bawat taong nagdadaan sa harapan ko ay babahagyang napapatingin sa akin, mukhang nagtataka sila dahil sa kulay bughaw na telang nagtatakip sa mukha ko. Mabilis naman nilang inililihis ang tingin nila sa tuwing tatama ang mga mata ko sa kanila.

 Hindi ba nila alam na nakakailang ang mga ginagawa nilang pasulyap-sulyap?

 Paulit-ulit iyong nangyayari hanggang sa magsawa ako at napagpasyahang tumawid sa pedestrian lane, hinintay ko lang na maging pula ang traffic light at makisabay sa mga taong kasalukuyang tumatawid.

 Nang magbigay ng go signal ang traffic enforcer na nasa cross road ay sabay-sabay na naglakad ang mga taong kapwa ko galing sa loob ng University.

 Pumagitna ako para makasalo ako ng payong sa mga tao, ngunit dahil sa kamalasan ko ngayong araw ay natanggal ang pagkakabuhol ng sintas ng rubber shoes na suot ko.

 Ang ganda at swerte naman talaga ang araw ko.

 Hanggang sa namalayan ko nalang ang pagtama ko sa mga balikat at katawan ng iba't-ibang mga tumatawid. Inilaban ko nalang ang katawan ko upang hindi na muling makabangga pa.

Mabilis akong yumuko para ayusin ang sintas ng sapatos ko, ngayon ay pakiramdaman ko ay nasa ilalim ako ng shower dahilan para mabasa ang damit kong suot, ngunit ilang segundo lamang ang lumipas ay tila tumigil ang ulan dahil hindi na ako nababasa.

 Muli kong iginala ko ang paningin ko para magmasidsid ngunit patuloy pa rin ang malakas na pag-ulan sa paligid ko.

 Kunot ang aking noo at nagtatakang napatingin sa harapan ko kung saan ko nakita ang isang pares ng sapatos na nakaharap sa akin.

 Unti-unti kong itinaas ang lebel ng mata ko hanggang sa tumama ito sa isang lalaki na may hawak na payong habang ang kanyang kaliwang kamay ay nakasuksok sa kanyang pantalon.

 Diretso at kaswal lang siyang tumingin sa akin, habang nananatili pa rin ang payong na nakasukob sa akin para hindi ako mabasa. Umayos na rin ako ng tayo dahil ilang segundo nalang ay magbeberde na ang ilaw ng traffic light.

 "Hatid na kita," isang baritonong boses ang narinig ko mula sa kanya. Pagtutukoy sa kabilang kalsada.

 Ngayong pareho na kaming magkaharap ay mas napansin ko ang kapansin-pansin niyang natural na guwapo sa malapitan. Ang malakas nitong dating na kahit titigan ka lang ay parang malulusaw ka sa kinatatayuan mo. Hanggang panga lang niya ako at nananatiling kaming nakatingin ng ilang segundo sa isa't-isa. Amoy na amoy ko rin ang panglalaki niyang pabango na mas nagpalakas ng dating niya.

 Ang tagal kong hinintay ang pagkakataong ito.

 Bahagya akong tumango bilang sagot sa kanya. Naramdaman ko ang babahagya niyang paglapit sa akin para mas masukuban niya ako ng payong. Hindi na ako nagsalita at isang mabigat na buntong hininga ang pinakawalan ko bago kami sabay na naglakad patungo sa kabilang waiting shed kung saan nakapwesto ang bus stop.

 Malapit lang naman iyon kaya hindi rin nagtagal ay nakarating kami roon. Habang inaayos niya ang kulay puti niyang payong ay muli akong napatingin sa kanya.

 "Thank you," pagpapasalamat ko.

 Hindi man lang ako nakarinig na kahit anong salita mula sa kanya at para akong hangin na bumulong lang sa kanya.

Suplado…

 Akala ko ay aalis na siya matapos akong ihatid dito ngunit hindi iyon nangyari, sapagkat nanatili pa siya sa tabi ko hanggang sa may dumating na bus na siyang sasakyan ko pauwi sa bahay. Naramdaman kong binuksan niyang muli ang payong niya at bahagyang tumingin sa akin.

 "Sabay ka?" wala pa ring reaksyon na tanong niya, ngunit nananatili ang tingin sa mga mata ko.

 Sasakay siya sa bus?

 "Sasakay ka rin?" taka kong tanong sa kanya. Hindi siya sumagot sa halip ay tangka niya akong lalagpasan para sumakay na sa bus, pero kaagad ko siyang pinigilan. 

"Sandali." Nakita ko ang pagtaas ng kilay niya nang mapahawak ako sa kamay niya.

 Ipinagsawalang bahala ko nalang iyon.

 "Pasukob ako."

 Hinintay lang namin na makababa ang mga pasahero bago niya ako pinaunang makasakay. Nang makahanap ako ng upuan ay kaagad akong pumwesto sa tabi ng bintana. Maya-maya lang ay naramdaman kong may naupo sa tabi ko dahilan para mapatingin ako sa kanya.

 Kagaya kanina ay wala pa rin siyang reaksyon sa mukha, kaya isinantabi ko nalang na kausapin muna siya dahil biglang tumunog ang phone niya na kaagad naman niyang sinagot.

 "Yes, I'm on my way home," rinig kong sabi niya sa kabilang linya, habang ako naman ay nanatili ang aking paningin sa labas ng bus.

 Naging tahimik lang ang byahe hanggang sa makita kong malapit na ang bababaan ko. Kaagad kong inayos ang balabal ko na nagtatakip sa kabuoan ng mukha ko, habang inaayos ko iyon ay naramdaman ko babahagya niyang pagtingin sa akin.

 "Have we met before?" Nakakunot ang noo niya, nagtatataka habang pinagmamasdan ng mabuti ang mga mata ko na siyang tanging kita dahil sa telang naghaharang sa mukha ko.

 "Excuse me?" nakita kong ilang metro nalang ang layo bago ako bumaba kaya hinarap ko na siya.

 "You look familiar," bahagya siyang nag-iisip na parang may binabalikan na kung ano sa mga ala ala niya.

 "Pardon?" bahagya akong napailing at muli siyang tinitigan sa mga mata. "What's your name?" tanong ko, tatlong segundo ang tinagal bago siya nagsalita.

 "Lance," napatingin ako sa kamay niyang inilahad pa niya sa akin. Napatingin ako sa harapan nang marinig kong sumigaw ang kundoktor.

 Hindi man kita ang labi ko ay nakangiti akong humarap sa kanya. "Nice meeting you Lance…" saka ako mabilis na tumayo at bumaba ng bus.

 Nang makababa ako sa bus ay doon sumalubong sa akin ang kaibigan kong nakasandal sa kotse niya. Tumila na rin ang ulan kaya nakapaglakad na ako papalapit sa kanya.

 "What happened, nakita mo ba ang hinahanap mo?" salubong na tanong sa akin ni Zab.

 Nakasuot siya ng leather jacket at leather pants, kitang-kita ang magandang pagkakakurba ng katawan niya sa suot niya. Nakalugay din ang mahaba at blonde niyang buhok na bahagya pa niyang sinuklay gamit ang daliri niya.

 "Nakausap ko pa." Nakangisi kong sagot sa kanya.

 Sumakay na kami sa kotse niya bago ko tanggalin ang tela na nagtatakip sa mukha ko, bago pinalagutok ang aking leeg dahil sa pangangalay kanina sa Bus.

 "Pinagtitinginan ako ng mga tao dahil dito." Pahagis kong tinapon ang tela na iyon sa bandang likuran ng kotse. Nakita ko naman ang bahagyang pagtawa ni Zab.

 "Hindi mo naman na kasi kailangang suotin 'yan dito."

 "Nawala lang sa loob ko."

 Hindi rin naman nagtagal ay nakarating na kami sa Mansion. Doon ko naman naabutan sina Avianna at Reighn na parehong tutok na tutok sa paglalaro ng chess. Pareho silang natigil nang maramdaman ang pagdating namin ni Zab.

 Sina Zab, Avianna at Reighn ang mga kaibigan ko simula pagkabata. Sila ang mga taong labis na pinagkakatiwalaan ko bukod pa sa pamilya ko. Pagpasok ko sa kwarto ay kaagad akong nagshower. Hanggang sa napadaan ako sa ilalim ng kama ko. Dumiretso ako sa picture frame na nasa side table ng kama at pinindot ang nakatagong switch doon.

 Until I heard a sound like something was being moved. I traced the sounds coming from under my bed. I peeked and I saw a colored blue vault. It quite oversized pero hindi ganoon kabigat kaya nagawa ko pa itong ipababaw sa kama ko.

 Naagaw lamang ang atensyon ko nang marinig ang magkakasunod na katok ng kapatid ko mula sa labas. Muli kong ibinalik ang vault sa ilalim at pinagbuksan ng pinto si Kuya Harry.

 "Kanina pa kita hinahanap sa University, bakit bigla kang nawala?" bungad niya sa akin. "Hartley?" muli niyang pukaw atensyon sa akin nang hindi agad ako makasagot.

 "I'm sorry, tumawag kasi si Zab na nasa labas siya ng University kaya lumabas ako."

 "Okay, next time magpapaalam ka," ilang beses ko rin siyang kinumbinsi hanggang sa tuluyan na siyang umalis sa harapan ng kwarto ko. Nang maisarado ko na ang pintuan ay muli akong napatingin sa ilalim ng kama bago nagtuloy sa pagpasok sa banyo para maligo.

 Pero bago ako tuluyang makapasok ay bigla kong naalala ang nangyari kanina.

 Muli kaming nagkita…