CHAPTER 3 HER     

LANCE'S POV

 Nakahilig ako sa pintuan ng kotse ko sa parking lot ng University, habang nakikipaglabanan ng tingin sa private investigator na hinire ko. First day ng class ko ngayon pero nandito ako sa parking lot para kausapin siya.

 "8 months have passed, until now you still know nothing about her?" hindi makapaniwala kong tanong sa kanya. Bahagya siyang napayuko dahil sa kahihiyan.

 Napahawak nalang ako sa sintido ko nang wala akong narinig na kahit anong salita mula sa kanya.

 Walong buwan na akong naghahanap sa kanya pero kahit katiting na impormasyon tungkol sa kanya ay wala akong makuha.

 "What about my father?" muli kong tanong.

 Ilang buwan ko na rin ginagastusan at pinagpapasensyahan ang private investigator na 'to maging sa ama ko ay wala talaga siyang nakuha.

 Ganoon ba sila kahirap hanapin?

 "Just leave," malamig kong sabi rito na mabilis naman niyang sinunod.

 Hindi ko na alam ang gagawin ko, maghahanap nanaman ba ako ng bagong imbestigador?

 Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako napatingin sa wrist watch ko, malapit nang magsimula ang unang klase ko. Maglalakad na sana ako para pumasok sa klase nang maramdaman kong tumutunog ang phone ko, kaya kaagad ko iyong kinuha at sinagot. Nagbabakasakali na sagutin iyon ng isa pang imbestigador na kinuha ko.

 "Hello babe," isang pamilyar na boses ang kaagad na sumalubong sa akin, kaya bahagya akong natigilan. "I miss you…"

 Gusto ko siyang sigawan, pero walang lumabas na salita mula sa bibig. Mashado ko siyang mahal at masakit ang ginawa niya kaya galit na galit ako sa sarili ko noong gabing iyon. Hindi ko makuhang magalit sa kanya dahil alam ko sa sarili kong may kasalanan din ako.

 Gustong-gusto kong ipakita sa kanya na mali siya ng taong sinaktan, pero hindi ko magawa, dahil sa loob ng walong buwan ay wala akong narinig mula sa kanya. Nawala rin siya ng parang bula.

 "What do you need, Keisha?" malamig kong tanong sa kanya.

 "I want you back."

 Tapos ngayon ay tatawag siya ng parang walang nangyari sa pagitan naming dalawa? Nagpapatawa ba siya?

 "We're already done." Napapikit ako bago ko pinatay iyon, saka ako nagbitaw ng isang malalim na buntong hininga at muling naglakad.

 Nasa kalagitnaan ako ng paglalakad sa parking lot para pumasok sa unang klase ko ngayong araw nang makarinig ako ng mga ingay ng sasakyan na tila nagkakarera. Tumigil ako sa kinakatayuan ko at pinakinggan nang mabuti ang mga ito. Kaagad napakunot ang noo ko nang makita ko ang isang puting van at dalawang itim na kotse na mabilis na patungo sa direksyon ko.

 Mabilis akong yumuko nang makita kong binuksan ng mga ito ang pintuan ng puting van at naglabas ng mga baril, sa isang iglap ay natagpuan ko nalang ang sarili kong hatak-hatak ng isang babae sa likuran ng kotse habang pinapaulanan kami ng bala.

 Nakatalikod siya sa gawi ko kaya hindi ko makita ang mukha niya.

 "Are you okay?" bakas ang pag-aalala sa tono ng pananalita niya habang ako naman ay hindi makapaniwala na nakatingin lang sa kanya. "Lance!"

 Gulat at pagtataka ang kaagad na rumihistro sa mukha ko nang humarap siya sa akin.

 "Yes," wala sa sarili kong sagot.

 What the heck? Totoo ba 'tong nakikita ko?

 Ilang buwan na ang lumipas pero hanggang ngayon ay tandang-tanda ko ang mukha niya. Ang mala-anghel na mukha niya, hindi ko inaasahan na siya pa mismo ang lalapit sa akin ng kusa. Hindi ko alam sa ganitong sitwasyon ko pa ulit siyang makikita.

 Nabalik ako sa sariling wisyo nang makita ko siyang bahagyang nangiti, at mabilis din inilipat ang tingin sa mga sasakyan na nagpapaputok ng baril. Muli siyang humarap at inabutan niya ako ng baril?

 "What will I do?" nagtataka kong tanong sa kanya pagtutukoy sa baril. "Anong gagawin ko sa baril?"

 "Ipukpok mo sa ulo mo," mahina niyang sagot, hindi ko iyon gaanong narinig. Muli siyang sumilip sa mga nagpapaputok ng baril.

 Nakita kong ikinasa niya ang baril na hawak niya saka siya nagpaputok.

 "Pardon?" pagtatanong kong muli.

 "Marunong ka gumamit?" tanong niya habang nakatingin siya sa baril, tumango lang ako bilang sagot.

 Nang marinig namin ang katahimikan, kaagad niyang binuksan ang kotse kung saan kami nagtatago, habang ako naman ay binuksan ang pintuan ng passenger seat. Nakita ko ang isang lalaking nakaakmang babaril sa gawi namin, kaya kaagad ko na itong pinangunahan at pinaputukan.

 Nagtataka akong napatingin sa babaeng kasama ko, nang makitang may susi ang kotse na pinasukan namin saka niya mabilis na pinaandar papaalis ito.

 Kotse ba niya 'to?

 Lumipat ako sa shot gun seat, habang siya naman ay panay ang tingin sa side mirror ng kotse, kaya ganoon na rin ang ginawa ko para makapagfocus siya sa pagmamaneho. Muntikan na akong malula nang maramdaman ko kung gaano siya kabilis magpatakbo ng kotse, kaya inayos ko ang seatbelt sa katawan ko.

 Hindi yata ako mamatay sa bala ng baril, baka maaksidente kami!

 Isang malalim na buntong hininga ang kaagad na binitawan ko nang makitang hindi na kami nasundan ng mga humahabol sa amin.

 Tahimik at abala siya sa pagmamaneobra ng kotse at mukhang wala siyang balak magsalita kaya pinangunahan ko na, gusto ko rin magpasalamat sa pagtulong niya.

 Gusto ko rin siyang makilala, matagal ko rin siyang pinahanap, pero hindi ko alam na ako pa mismo ang makakakita sa kanya.

 "Stop the car," utos ko sa kanya. "Ihinto mo na baba na ako."

Gusto kong sapakin ang sarili ko. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang mga salitang lumabas sa bibig ko, kahit na gustong-gusto ko siyang tanungin, kung anong nangyari sa kanya sa loob ng walong buwan.

 Bahagya lang siyang napalingon sa akin at tinaasan ako ng kilay.

 Ilang minuto pa ang hinintay ko pero hindi talaga siya nagsalita. Tahimik lang siya habang nagmamaneho at focus sa daan.

 Muli kong itinungo ang paningin ko sa labas ng kotse. Palabas na ito ng lungsod, medyo madalang na rin ang mga nagdadaan na kotse pero sementado pa rin at maganda ang daan.

 Saan ba kami papunta?

 "Gubat na 'to, saan ba tayo pupunta?" bahagya lang siyang muling lumingon sa gawi ko, at muling itinutok ang atensyon niya sa pagmamaneho.

 Ilang segundo lang ang lumipas nang marinig ko ang maingay na tunog mula sa isang phone. Pinagmasdan ko lang siyang inilalagay ang earpiece sa tainga niya habang seryoso pa rin sa pagda-drive.

 Wala ba talaga siyang balak na kausapin ako?

 "In five minutes, nandiyan na kami sa pwesto mo," iyon lang ang tangi niyang sinabi sa kabilang linya, saka niya muling tinanggal iyon sa tainga niya.

 Napahilamos ako sa mukha ko at inisip lang ang mga nangyari ngayong araw.

 Sino ang mga 'yon? Bakit nila ako hinahabol? Bakit?

 "Sasagutin ko ang mga tanong mo mamaya." Napalingon ako sa gawi niya nang marinig ko ang boses niya.

 Paano niya nalaman na gusto ko siyang tanungin, nababasa niya ba ang nasa utak ko?

 Pero paano ako makakasiguro na ligtas akong kasama siya? Hindi naman niya ako ipapahamak hindi ba?

 "What's your name?" muli akong tumingin sa kanya. Muntikan ko pang pagsisihan na nagtanong ako, dahil baka kung anong isipin niya, pero dahil natural lang na magtanong ako sa kanya ay pinanindigan ko na lang.

 Ilang segundo akong naghintay, buong akala ko ay hindi nanaman siya magsasalita. Hindi ko alam pero nang magtama ang mga mata namin ay bigla akong nakaramdam ng kaba.

 Iyong kulay tsokolate niyang mga mata na hindi ko noon nakita.

 "Hartley, Hartley Laveighn."

 Magsasalita sana ako para ipakilala ang sarili ko nang muli kong marinig ang boses niya.

 "Kilala na kita, hindi mo na kailangan pang magpakilala," aniya habang ang mga mata ay nanatili sa daan. Hindi ko alam kung ilang minuto lang akong nakatitig sa kanya, habang nagtataka dahil sa mga sinasabi niya.

 Kilala niya ako? Paano niya akong nakilala? Bakit siya may baril? Masamang tao ba siya?

 "How did you know my name?" naramdaman ko ang paghinto ng kotse habang ako naman ay nanatili ang mga mata ko sa kanya. Muling nagtama ang mga mata namin. Ang seryoso niyang mga mata ay unti-unting napalitan ng ngiti.

 "Paano ko nga ba ipapaliwanag?" Tinanggal niya ang seatbelt niya saka siya tuluyang bumaling sa akin habang nananatili pa rin ang mga mata niya sa akin. "Paano ko nga ba ipapaliwanag na bago mo palang ako makilala, kilala na kita?" mas lalong napakunot ang noo ko, mas lalo akong naguguluhan sa mga sinasabi niya.

 "What do you mean?"

 Naagaw ang atensyon ko nang makarinig kami ng magkakasunod na katok mula sa bintana sa gawi niya. Binuksan niya iyon at lumabas, tinanggal ko na rin ang seatbelt ko para sundan siya at muli kong pinagmasdan ang kapaligiran.

 Labas na 'to ng lungsod.

 Makikita ang matataas na simentadong daan, sa gilid naman namin ay may malalim na bangin, mayroon ding mga puno kaya hindi ganoon kainit. Isang pula at itim na kotse ang sumalubong sa amin.

 Nasa labas nito ang dalawang babae. Nakita kong inihagis ng may blonde na buhok ang susi saka ito ngumiti sa akin.

 "Lance Xzavier Fuentabella, right?" Inilahad pa niya ang kamay niya sa akin at nakangiti akong tinanong.

 Tumango lang ako bilang sagot at tinanggap ang kamay niya. "I'm Zab," pagpapakilala sa sarili niya.

 Sa tabi ni Zab ay may isang babaeng kulay pula ang buhok at masasabi kong masama ang tingin niya sa akin, pero kaagad siyang lumapit sa akin at nakipagkamay.

 "My name is Avianna."

 "Let's go," pareho kaming napaharap kay Hartley nang magsalita siya.

 Napansin ko rin ang mga mapang-asar na mga tingin nina Zab at Avianna kay Hartley, mga nang-uusap lang sa tingin.

 "Nagpapakilala palang kami n'yan ah," mapang-asar na sabi ni Avianna.

 "Get lost," walang emosyong sabi ni Hartley, maya-maya lang ay sumakay na sa kotse sina Avianna at Zab sa itim na kotse, bago ito mga nagpaalam ay tiningnan nila si Hartley ng isang makahulugan at malokong tingin.

 Bahagya akong napailing at titingnan sana si Hartley, nang marinig ko nalang ang pagsara ng kotse, kaya kaagad akong sumakay roon. Nang makasakay na ako ay mabilis niya ring pinaandar iyon.

 Muli niyang ibinaling ang kotse sa direksyon kung saan kami nanggaling ngunit nag-iba rin siya ng daan kalaunan. Muling katahimikan ang namalagi sa aming dalawa hanggang sa isang tanong nanaman ang kusang lumabas sa bibig ko.

 "Saan tayo pupunta?"

 Narinig ko siyang bahagyang napabuntong hininga bago sumagot.

 "Sasagutin ko ang mga tanong mo."