Share
Chapter 10
Kaugnay na kabanata
DESPERATE MOVE Chapter 11
“Napalunok ako ng wala sa oras habang maingat na kinakalas ko ang bawat butones ng damit ni Mr. Thompson. Alas siyete na ng umaga at kailangan ko ng punasan ang buong katawan nito. Isang buwan ang mabilis na lumipas at ito na ang trabaho ko araw-araw, ang linisan at siguraduhing maayos ang kalagayan ni Mr. Thompson. Pagkatapos kong pigain ang basang towel mula sa maligamgam na tubig na nasa palanggana ay sinimulan ko ng punasan ang kanyang katawan. Maingat ang bawat haplos ng aking mga palad sa kanyang balat. Kahit na ilang beses ko ng ginagawa ang bagay na ito ay hindi pa rin ako masanay-sanay. Dahil sa kakaibang pakiramdam na gumagapang sa aking mga kalamnan sa tuwing nagdidikit ang aming mga balat. Parang gusto ko ng huminto sa aking ginagawa at lumayo na lamang dito, dahil hindi ako komportable sa kilabot na nararamdaman ko sa aking katawan. Pinilit kong balewalain ang kakaibang damdamin na ‘yun at mag-focus na lang sa aking ginagawa. Ngunit, bigla akong natigilan ng matapos ak
DESPERATE MOVE Chapter 12
Nahinto ang mga kamay ko sa pag-aayos ng kumot sa bandang dibdib ni Mr. Thompson ng biglang bumukas ang pintuan ng silid. Napatayo ako ng tuwid habang ang dalawa kong kamay ay napahawak sa laylayan ng suot kong duster. Kinabahan ako ng pumasok ang isang magandang babae. Tulad ni Mrs. Thompson, ang awra nito ay naghuhumiyaw sa karangyaan. Katunayan ang mga alahas niyang kumikinang na bumagay sa makinis at maputi nitong balat. Ngunit ang higit na umagaw ng atensyon ko ay ang mga mata nitong nanlilisik sa galit parang gusto na akong patayin nito. Nalipat ang tingin ko sa bandang likuran ng babae ng biglang lumitaw ang matapang na mukha ni Mrs. Thompson. “Tita, why did you let her stay here!?” Mataray na tanong ng babae bago nito pinasadahan ng tingin ang kabuuan ko mula ulo hanggang paa at paa hanggang ulo. Ewan ko ba ngunit ang nakikita kong ekspresyon mula sa mukha nito ay tila selos at pagkamuhi. “You don’t have to worry, Iha, she’s a piece of garbage na kailangan na maglingko
DESPERATE MOVE Chapter 13
“Five thirty ng hapon at katatapos ko lang na maligo. Napasimangot ako ng mapansin ko na wala ang aking damit pamalit. Nakalimutan ko pala ito sa labas ng banyo. Kaagad na binalot ko ng tuwalya ang aking katawan bago may pag-aatubili na lumabas ng banyo. Ngunit, napatda ako sa aking kinatatayuan ng sabay na bumukas ang pintuan ng banyo at ang pintuan ng silid ni Mr. Alistair. Maging ang tauhan ni Mrs. Thompson ay nagulat din ng makita niya ako na nakatoppiece lang ng tuwalya. Nakaramdam ako ng matinding hiya dahil pakiramdam ko ay nakahubad na ako sa paningin nito. Hindi nakaligtas sa aking paningin ang pagsibol ng pagnanasa mula sa mga mata ng lalaking kaharap ko. Ibayong kilabot ang hatid ng mga tingin nito sa akin kaya binalot ng takot ang puso ko para sa aking kaligtasan. Tahimik na pumasok ang lalaki at ibinaba ang hawak nitong dalawang paper bag sa ibabaw ng sofa. Pigil ko ang aking hininga ng bago ito tuluyang lumabas ng kwarto ay isang sulyap pa ang ibinigay niya sa akin. Nan
DESPERATE MOVE Chapter 14
“Lumipat ang dalawang kamay ko sa malapad na dibdib ng lalaki at naglakas loob ako na lumaban. Pilit ko siyang itulak palayo ngunit kinuha nito ang aking ng kamay at saka ipininid sa armrest ng sofa na nasa aking ulunan. Hawak ng isang kamay nito ang dalawang kamay ko sa aking ulunan. Habang ang isang kamay nito ay patuloy ng pinaglalaruan ang mga labi ng aking pagkababae. Nakagat ko ang ibabang labi ko dahil pagsipâ ng kakaibang damdamin, sa buong buhay ko ay ngayon ko lang ito naramdaman. Naalarma ang buong sistema ko ng mapagtanto ko na nasa pagitan pala siya ng aking mga hita at huli na bago pa ako makapalag dahil naitutok na nito ang kanyang ari sa tapat ng ari ko. Mabilis kong itinukod ang aking mga paa sa sofa upang itulak ang katawan ko pataas para mapigilan ang tangkang pagpasok nito sa aking pagkababae. Ngunit, isang malaking pagkakamali ang ginawa ko dahil mas lalo ko lang siya nabigyan ng pagkakataon na malayang mapasôk nito ang maselang bahagi ng aking katawan. Napasing
DESPERATE MOVE Chapter 15
Simula ng mangyari ang panghahalay sa akin ay lagi na akong balisâ, habang ang puso ko ay puno ng matinding pangamba. Para na akong baliw na kung ano-ano ang tumatakbo sa utak ko. Halos lahat na lang ng tao sa paligid ko ay pinaghihinalaan ko na baka ito ang rapist. Nanginginig ang mga kamay na pinihit ko ang doorknob saka binuksan ang pintuan, kailangan ko na kasing lumabas ng silid upang maglinis sa salas ng mansion na ito. Pagbukas ko ng pintuan ay napalunok ako ng wala sa oras dahil sa naramdaman kong takot ng lumingon sa akin ang dalawang tauhan ni Mrs. Thompson. Nakatayo sila sa magkabilang gilid ng pintuan nang silid ni Mr. Alistair. Kinabahan akong bigla dahil sa malagkit na tinging ipinupukol nila sa akin na para bang gusto kong isaradong muli ang pintuan at manatili na lang sa tabi ng aking pasyente.Sinikap ko na kumilos ng normal at lakas loob na nagpatuloy sa paghakbang kahit pa nanginginig na sa takot ang aking mga tuhod. Pakiramdam ko ay para akong isang daga na takot s
DESPERATE MOVE Chapter 16
Ala una ng madaling araw ng naalimpungatan ako dahil sa lamig na nararamdaman ko sa aking katawan. Saka ko lang napagtanto na hubo’t-hubad na pala ako, at ang mas ikinagimbal ko ay ang nangyayari sa ibabang bahagi ng aking katawan. Saka ko lang napansin ang ayos ko, dahil habang nakahiga ako ay nakasampay ang dalawang binti ko sa magkabilang balikat ng lalaking nanghalay sa akin. At ngayon ay kasalukuyang nakapwesto ang mukha nito sa pagitan ng aking mga hita. “Hindi! Nagbalik s’ya!”Nanghihilakbot na wika ng isang tinig mula sa aking isipan. Kinabahan akong bigla at binalot ng matinding takot ang dibdib ko ng maramdaman ko ang bibig nito sa pagitan ng aking mga hita. Balak ko sanang magsalita upang tumutol ngunit nagulat ako ng paglaruan ng kanyang dila ang aking pagkababae. Halos mamilipit ang katawan ko ng ipasok niya ang pinatigas nitong dila sa bungad ng aking hiyas. Imbes na tumutol ay hindi na maampat ang mga ungol na lumalabas sa bibig ko habang ang aking katawan ay naglulumiy
DESPERATE MOVE Chapter 17
“Naalimpungatan ako dahil sa mabigat na nakadagân sa aking balakang, habang sa ibabang bahagi ng aking dibdib ay may malaking braso na nakapulupot dito. Gustuhin ko mang kumilos ngunit hindi ko magawa dahil sa higpit ng pagkakayakap nito sa aking katawan. Halos manigas ang aking katawan ng mapagtanto ko na may lalaking nakayakap sa akin. Ilang sandali na hindi ako gumalaw, ni ang huminga ay hindi ko na rin yata ginawa habang pinakikiramdaman ang paligid ko. Nanatiling nakapikit ang aking mga mata habang sa aking isipan ay unti-unting nabubuo ang imahe ng posisyon namin ng taong katabi ko. Malakas ang kabôg ng dibdib ko at halos pigil ko na ang aking hininga ng magdesisyon ako na imulat na ang aking mga mata. Sa pagmulat ng aking mga mata ay para akong naengkanto ng sumalubong sa aking paningin ang asul na mga mata ni Mr. Alistair habang matamang nakatitig ito ng husto sa aking mukha. Ni halos hindi kumukurap ang aming mga mata mula sa pagkakatitig sa mukha ng isa’t-isa. Tila tumigi
DESPERATE MOVE Chapter 18
ANG NAKARAAN…“Where have you been, Donita!?” Galit na tanong ni Alistair sa kanyang fianceé, habang patuloy itong sinusundan patungo sa kanilang silid. “My god, Alistair! Bigyan mo naman ako kahit konting panahon na makahinga! Nakakasakal ka na! Lahat na lang pinupuna mo, maging ang mga kaibigan ko ay natatakot ng makipag-usap sa akin dahil diyan sa pagiging seloso mo!” Galit na sagot ni Donita bago hinagis nito sa ibabaw ng kama ang kanyang shoulder bag. Marahas na hinaklit ni Alistair ang braso ni Donita kaya hindi na maipinta ang mukha ng dalaga halatang nasasaktan na ito. “I’m asking you again, saan ka galing?” Matigas ngunit may diin ang pagkakatanong ni Alistair na nagdulot ng takot sa puso ng dalaga. Kilala niya ito, sa oras na mag-iba na ang tono ng pananalita nito ay siguradong kahit sino ay kakabahan. “S-Sa kaibigan ko, nag window shopping lang kami. Alam mo naman na kailangan ko ring maglibang, lagi ka na lang busy sa trabaho, halos wala ka ng oras sa akin. Kaya sana p
Pinakabagong kabanata
