GIGIL NA GIGIL SI MARGAUX nang hampasin ang kaharap na lamesa. Kumalampag ang pinggan ni Rome kaya nagtatakang napatingin ito sa kanya.Umaga na noon at sabay silang kumakain sa dining room. Malamig naman ang simoy ng hangin pero ang ulo ni Margaux sobrang init. "You see, caro. Hindi ko alam kung paano gumagana 'yang utak mo. But I swear I'm gonna kill you next time you make me do that!"As a reply, Rome just cocked his head innocently. Ni hindi ito tinablan ng kanyang banta. Kung sa bagay, paano ba naman ito tatablan ng kanyang sinabi kung sumasalo nga ito ng balang hindi naman para rito?Wala sa dating ng kanyang caro ang takot sa baril. Niligtas nga nito ang kanyang papa, 'di ba? Tatlong araw na ang nakakaraan mula nang tanungin niya si Alberta tungkol dito. At sa puntong ito, alam niya na kung paanong napadpad si Rome sa kanila at kung bakit ganoon na lang ang respeto ng mga tauhan ng villa sa binata.Rome was her father's hero.'Ng papa mo lang ba, Margaux?' Napailing siya nang m
NOONG SINABI NI ROME NA LALABAS SILA, ang unang pumasok sa isip ni Margaux ay inaaya siya nitong mag-date. Iyong tipong dadalhin siya nito sa isang mamahaling restaurant, bibigyan ng bulaklak, pagkatapos ay aayain siyang manood ng sine.Iyon ang mga inaasahan ni Margaux ngayong gabi. Iyong mga 'normal' na bagay na ginagawa ng mga 'normal' na tao.Kaya lang may nakalimutan siya —hindi nga pala normal ang kanyang caro."Itaas mo ang mga kamao mo, cara mia!"'S-sandali. Ano raw—SHIT!'"Lesson four. Huwag mong ibaba ang depensa mo kahit anong mangyari."Napasigaw si Margaux nang isang humahagibis na kamao ang tumama sa kanyang noo. Sa sobrang gulat niya ay mabilis siyang nawalan ng balanse at napaupo siya sa gitna ng boxing ring.Hindi naman siya nasaktan. Actually, parang tinulak lang siya ng kanyang kamao ni Rome. Kaso dalawang beses na siyang bumabagsak sa kanyang pang-upo—Masakit na.'Oh sweet God! Bakit ba ko napunta rito?'"Tayo, cara."'Bili ko kaya ng diksyonaryo 'tong lokong 'to.
ROME WAS ON THE VERGE OF LOSING HIS TEMPER. The library he was in was spacious, but then he couldn't breathe— he just seriously forgot how to.[May tanong ka ba sa mga dokumento? Ngayon ka lang makakatagpo ng ganitong klaseng pagkakataon. Pag-isipan mo, il mio figlio.]'Margaux...' his mind called her amid his internal chaos. Lahat ng sinabi ng Don, pati ang kaluskos ng mga dahon sa labas, ay nagsisimula nang lumabo.[Poprotektahan kita. Mapapasaiyo ang lahat ng naisin mo. Kayamanan, kapangyarihan, at estado sa organisasyon.]Naikuyom ni Rome ang kanyang mga palad sa ibabaw ng lamesa. Kulang ang salitang poot para ilarawan ang kanyang nararamdaman. Buti na lang at nasa speaker lang ng computer ang Don dahil kung nagkataon na kaharap niya ito ay baka nasuntok na niya ito.[Walang katapusang suporta ko ang kapalit, Romano,] pagpapatuloy ni Don Alejandro. [La mio famiglia ti sta aspettando,] giit pa nito.Ganoon pa man ay hindi pa rin handang sumagot si Rome. Bakit naman niya gugustuhing
THE RAIN WAS FALLING HEAVILY, creating a sound similar to that of a hundred fingers tapping on that dark, secluded street. Ganoon pa man ay nanatiling blangko ang mukha ni Rome habang pinapanood ang paghihingalo ng kanilang family accountant na si Camilo Morri."Pietà di me, Maestro. Nakuha mo na ang gusto mo..." pagmamakaawa nito sa kanyang paanan. Nangingig ang kamay nito nang subukang abutin ang sapatos ng malupit na binatang bumaril mismo rito."L-Lasciami vivere..." Mas lalo pang humagulgol ang matandang lalaki. The man was in pain—so much of it, na kakayanin niyang halikan ang sapatos ng mismong demonyong nautusang pumatay sa kanya. "Pietà di me, Maestro. May anak akong naghihintay sa 'kin. Maawa ka... Pietà di me—ugh!"Iyon ang mga huling nasabi ni Camilo bago ikinasa ni Rome ang hawak na baril at iputok sa bumbunan nito ang huling bala. One moment, there was a man crying on his feet, and the next, that same man was history.[Maestro?]Hindi narinig ni Rome nang tawagin siya ni
HE TORTURED HER, but not as much as he tortured himself. Gustong sumigaw ni Rome. Gusto niya rin mambasag ng mukha, dahil sa tensyong bumabalot sa kanyang kamao.Ang nakakatawa, wala man lang salitang nanulas sa kanyang labi nang gigil na itikom niya ang kanyang bibig.Margaux was still dancing through the 'Alla Mia Amata' at tuloy pa rin ang paghampas ng malamig na ulan sa kanyang likod habang nakatayo roon.Basang-basa siya, pero wala na siyang maramadaman. It was like the world stopped for a while to give him time to silently suffer there.Perpekto ang tiyempo ng mga paa ni Margaux. Perpekto rin ang bawat hikbi nito na pumupunit sa buo niyang pagkatao.'Demonyo ka, Alejandro.' He gritted his teeth as the Morse code kept talking to him. His eyes were burning with both anger and pain, pero mas pinili niyang tapusin ang musika. 'Hintayin mong magkita tayo—'"Rome?" Then there was that sweet, tired voice that cut through his murderous thoughts. Bigla siyang hinatak ng boses na 'yon pab
WHAT HURTS MORE THAN BEING BETRAYED? Nothing. Absolutely fucking nothing."Hindi ka dapat nandito," mahina ang boses ni Margaux nang magsalita. Ganoon pa man, hindi noon naitago ang anghang ng bawat kataga.Gritting her teeth and knotting her eyebrows, she watched as Alberta walked into her room. Hanggang makaabot ito sa kanyang bedside table at ilapag ang hawak na tray ng pagkain doon. She frowned more. "Si Rome ang pinatatawag ko—""Hindi niya gustong pumunta rito."Then, there was that dragging silence again, scraping her ears like it was still last Sunday morning.Halos isang linggo na nang abutan siya ni Rome na sumasayaw sa tree house. Pagaling na ang mga malilit na sugat sa kanyang paa. Ilang magkakasunod na pagbisita ng doktor, ilang tableta ng pain-killer, at kaunting pahinga lang ay nakabawi na siya.Kaso hindi nakasabay sa paggaling ng kanyang katawan ang kanyang puso. At mas malamang, hindi na talaga ito gumaling kahit kailan."Kumain ka, Margaux." Saglit siyang tinapunan
'NASIYAHAN KA BA SA GINAWA MO? Ito ba talaga ang gusto mo?' Napailing si Rome nang maalala ang mga sinabi ni Margaux. Alam niya ang tamang sagot sa mga iyon, pero mas pinili niyang itikom ang kanyang bibig.Isa lang naman ang sagot eh—hindi.Kaso ay may magbabago pa ba sa sitwasyon nila kung niyakap niya na lang nang mahigpit ang kanyang cara? Kung pinatahan niya ito tulad ng mga nakaraan at hinalikan imbes na pagsarahan ng pinto, mabubuhay ba sila niyon sa huli?Isa lang din ang sagot—hindi.He closed his eyes, realizing where his stream of thoughts was heading. Then, with a heavy sigh, he pulled a cigarette from his pocket and stepped away from the spot where he last saw Margaux.'Alberta! Kasalanan mo lahat ito!' he mentally cussed before stopping exactly at where Margaux found the adoption paper.Wala siyang sinayang na pagkakataon nang pulitin ang dokumentong nagpaiyak sa kanyang cara. Kinagat niya ang sigarilyo, kinuha niya ang ligther na nakapatong sa desk at sa huli... mas inu
NAKALIMUTAN NA NI MARGAUX kung gaano siya katagal nakatitig sa bakanteng parte ng kama. Nasanay na siyang magising mag-isa mula nang magkasakitan sila.Ganoon pa man ay kakaiba ang umagang ito. The familiar scent of his shampoo and cologne was lingering in the air. Pumapalibot ito sa kanya at sumigid sa kanyang ilong na tila ba tinabihan siya ng binata kagabi.'Imposible,' She shook her head as she slowly. She was extra careful when she stretched her legs and got ready to stand. Until..."Ouch!" Bigla siyang napasigaw nang may maapakan sa sahig. Matalas 'yon, itim, at gawa sa makapal na salamin.Curiously, she bent down and picked it up. "Paanong napunta 'to rito..." Then slowly her voice dissolved to thin air as realization ebbed her.One second she was frozen, and the next, she was already rushing to the huge window in her room.Histerikal siya nang ubos-lakas na itulak ang salaming nakaharang doon at nagmamadaling ilusot ang kalahati ng kanyang katawan sa bintana. Ni hindi niya na