TAKING SLOW

“Mhia? Mhia?” Tapik sa pisngi ang gumising sa kaniya.

Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata. Wala na siya sa kusina kun’di nakahiga  na siya sa sofa sa sala.

“What happened?” she asked Adreianne.

“You passed out. Ayos ka lang ba?” Pinagmasdan siya nitong mabuti.

Tumango siya. “Y-yeah. I’m fine.” Bumangon siya.

“No.” Napatingin siya rito sa nagtatanong na mga mata. “Kanina ko pa napupuna na namumutla ka. You need to consult a doctor.”

Umiling siya. “There’s no need to do that. Masyado lang akong nabigla sa mga nangyayari. Knowing you’re alive after all these years, sino bang hindi mabibigla?” aniya na may halong sarkasmo ang tinig. She just couldn’t help herself but to blame Adreianne from everything that’s happening to her.

“I-I. . . I’m so sorry. I didn’t mean to shock you. It’s just that. . . I badly need your help