WALANG ginawa si Kana nang araw na iyon kung hindi ang mahiga nang mahiga. Ramdam niya rin ang pagod. Lately talaga, konting activities lang hinihingal na siya. Saka umiiwas siya kay John dahil sa panaka-nakang pag-bleed niya sa ilong. Hindi naman ganoon kadami kaya hindi siya naalarma. Kaya nahiga siya para ipahinga ang sarili. Hinihintay niya rin si Maricel dahil kailangan niyang bumalik ng ospital ngayon.Ang dami niyang pwedeng itatanong sa doctor tungkol sa sakit ng anak niya. Gusto niyang marinig ang opinyon nito. Kilala na niya si Kenjie kaya hindi siya nagmamadali ngayon. Ang paghahanap ng lunas sa sakit nito ang priority ng isipan niya. Pero sa tingin niya, nakuha ng anak ang sakit nito sa kanya. Matagal na siguro ang sakit niya. At ang mga nararamdaman niya dati ay konektado sa kanyang sakit ngayon. Tapos nabuntis siya at nakuha ng anak niya? Hindi kaya? Pero hindi siya expose sa chemo noon. Saka bihira siya sa factory nila kung saan may chemical na tinatawag na benzene. Is
MATINDING pagod para kay Kana at John nitong nagdaan kaya nagpasyang magpahinga silang dalawa. Sa wakas ay may nag-match na rin para sa anak niya. Kahit ang mag-asawang Atlas at Keana ay ganoon din. Isang linggo din ang hiningi ni Atlas na leave, na agad namang inaprubahan.Kasama si Kenjie nang magpasyang mag bakasyon ang pamilya nila Kana sa Caramoan. At para makasama na rin ang pamilya ni John na siyang tumulong din sa paghahanap ng donor. Kaya ilan cabin at suite din ang inupahan ng mga Palma para sa isang linggong bakasyon na iyon.Dalawang doctor at tatlong nurse din ang kasama nila para sa anak. May naka-antabay din na chopper sakaling magkaroon ng problema. Maliban dyan, may isang chopper din mula sa Hotel De Astin— mismong si Astin ang nag-talaga no’n para umantabay din.Halata ang saya sa mukha ni Kenjie nang dalhin ni Kana at John sa dalampasigan. Mukhang gustong magtampisaw nito sa dagat kaya gumamit sila ng speedboat para makapag-tampisaw ito bandang ilalim. Para hindi ni
WALA na si Grant pero tulala pa rin si Kana. Si Kenjie ang nasa isipan niya ng mga sandaling iyon. Anong gagawin niya? Dapat willing si Grant na ibigay ang kailangan ng anak niya. Ginawa na niya ang lahat, nakiusap na sa kaibigan pero hindi nito willing na ibigay sa anak niya. Sa kanya lang if ever. At naiintindihan niya si Grant. It’s because hindi nga nito anak si Kenjie. Pero anak niya si Kenjie at kaibigan siya nito. Hindi ba pwedeng sa pagkakaibigan na lang nila ito magpokus? Hindi niya kasi talaga kayang turuan ang puso. Magkaiba ang nararamdaman niya rito at kay John. Talagang kaibigan lang ang kaya niya.Bago siya lumabas sa ospital na pinagdalhan sa kanya ni Grant, tinawagan niya si Maricel. Kailangan na niyang makabalik sa ospital kung saan naroon si Kenjie kaya nagpatulong na siya rito. Nagpapadala na rin siya ng long coat para matakpan ang braso at kamay niya.“How is Kenjie?” tanong niya kay John nang makarating sa ospital room ng anak.Matagal na tinitigan siya ni John
“N-nothing, John. J-just kiss me. Please?”Masuyong tumango si John. At kasunod niyon ang masuyong halik din nito sa kanya. Masuyong halik din ang tinugon niya kay John. Just like before, binuhay na naman ni John ang apoy sa pagitan nila. Ni isa sa kanila, walang may kakayahang umapula. Pero dahil nasa ospital sila usual na position lang sila, tapos nasa sofa pa.Magkahinang ang labi nilang dalawa habang patuloy si Kana sa pagtaas-baba sa kaibigan ni John na galit na galit. Always. Basta nasa paligid ang nobya. Bumitaw ang labi nila pero patuloy lang sa pagkilos si Kana. Nakaalalay na si John sa bewang niya habang iginigiya siya pataas-baba. Mabuti na lang tulog ang anak, dahil dinig na dinig na naman ang salpukan ng katawan nila ng mga sandaling iyon. Hanggang sa sabay na marating nila ang climax.Isang masuyong halik ang muling namagitan sa kanila bago tuluyang umalis si Kana sa kandungan ni John. Hinang-hina na siya pero hindi niya pinahalata dito. Sumandal lang siya sa sofa at nak
“DO you think, magiging masaya ang pagsasama natin bilang mag-asawa kapag pinagpilitan mo ang kasalang ito?” walang buhay na tanong ni Kana kay Grant.Nakaupo siya noon sa kama pero balot na balot ang sarili ng kumot dahil sa lagnat na nararamdaman. Bukas na ang kasal nila pero heto, masama ang pakiramdam niya.“No, Grant. I’m dying. Can’t you see?” Ngumiti pa siya nang ipakita ang mga braso. Pero gaya nang sabi niya, walang buhay. Walang kulay. “No! You will not die, Kana! Hindi ako makakapayag.” Umiling-iling pa si Grant. “Hindi.”“Nang ibigay mo ang kondisyon na ‘to kapalit ng bone marrow mo, para mo na akong pinatay. Hindi na rin kita kayang tingnan bilang kaibigan, Grant. Kaya hindi ko mapapangako sa ‘yo magiging masaya ang pagsasama natin gaya nang hiling mo. Pakiramdam ko, nasa libingan na ako”“Ganoon ba talaga ako kahirap mahalin?” puno nang hinanakit na tanong ni Grant.Natawa si Kana nang pagak. “Isa lang ang puso natin, kaya hanggang isang tao lang ang kayang i-accommodat
3 YEARS LATER…AUSTIN, TEXASMasigabong palakpakan ang sunod na narinig ni Kana pagkatapos ng inspirational message niya. Naimbitahan siya ng dating doctor niya rito sa Texas para magbigay nang mensahe sa mga pasyente nito. Isa siya sa mapalad na napili para mag-share ng karanasan. Kung paano ba niya nalagpasan ang mga pagsubok na iyon.Halos isang taon din silang naghanap ng bonemarrow donor para sa kanya. Naglabas na ng malaking pera ang Daddy niya para mapadali umano ang paghahanap. Pero inabot pa rin ng taon bago sila nakakuha. Sa loob ng dalawang taon din after ng transplant, bumalik agad ang sigla at ang lahat sa kanya. Pati ang buhok niya. Bob cut lang ang kaya ng buhok niya sa ngayon. Pero kapag kinakailangan, nagsusuot siya ng wig hair kapag haharap sa media. Gaya ng buhok niya dati. Iilan lang kasi ang nakakaalam sa naging sakit niya. Ayaw naman niyang maging usap-usapan.“Mama!”Agad na pinangko ni Kana ang limang taong gulang na anak nang tumakbo ito palapit sa kanya. Pina
“May oras ka pa para umatras, Kana.” Sabay padulas nito ng daliri sa hita niya. Malapit iyon sa pagitan ng hita niya kaya bahagyang napaawang ang labi niya.“Ngayon pang naramdaman ko ang mga haplos mo, Serrano, aatras ako?” Umiling siya sa binata. “Hindi. Kaya ituloy mo na, please? Gusto kong maramdaman kung paano ang angkinin ng isang kagaya mo, Serrano.”***Chapter 1“MS. RAMIREZ, you have only three months left to live.” Parang guguho ang mundo ni Kana nang marinig ang sinabi ng doctor sa kanya.Oh God, simpleng hilo at kirot lang, ‘yon na kaagad ang hatol sa kanya? Aba’y talagang gugunaw talaga ang mundo ng kung sino man ang bigyan nang ganitong hatol. Dapat rin ba niyang sisihin ang ina niya? Naikuwento kasi ng Mommy niya na minsan na siyang nahulog sa kama. Teka nga, baka nakadagdag iyon sa sakit niya?Parang gusto niyang sumigaw ng mga sandaling iyon.Wala sa sariling napatayo siya at iniwan ang doktor. Tinawag pa siya nito pero lumusot lang sa tainga niya. Ayaw na niyang mar
SAMANTALA, napakamot na lang ang sundalong si John Serrano sa noo nang marinig ang sinabi ng kasamahan na pupunta sila sa bar. May misyon sila rito at hindi ang pag-bar hopping ang dapat sa kanila. Magtrabaho. Pero masyadong makulit ang mga kasamahan niya.“Ano ka ba, Sarhento, pinagtatabuyan na nga tayo ni Heneral na mag-enjoy ngayong gabi dahil ganoon din siya,” papalatak ni Rogando."Sigurado ka bang hindi tatayo hahanapin ni General?" Nilingon pa niya ang kanyang kasamahan na nagbabantay ng seguridad din ni General. Nandito sila ngayon sa Malaysia. Hindi niya alam ang pakay ng Heneral dito, pero sa tingin niya, may kinalaman sa ilang isyu na nangyayari sa Pilipinas, partikular na sa Mindanao."May private meeting siya, at hindi tayo kasama, kaya ang sabi niya, enjoy na lang natin ang gabi," nakangiting sagot ni Corporal Rogando. “Eh ‘di, e-enjoy natin!”Tama, may private meeting ito ngayon sa tinutuluyang bahay dito sa Malaysia. Hindi niya rin alam kung bakit hindi sila kasama sa