Manuel and I is planning to have picnic together. Hindi niya sinabi kung saan. Pero kahit ganoon, ay excited pa rin ako! I baked a small cake for the both of us. A four cupcakes and brownies. Ako na rin ang nag handa ng iba't ibang sweets na babaunin namin at siya sa ulam. I don't know but he said there should be proper food too at baka gutumin daw ako. Paano ako gugutumin eh masarap lahat pinilit ako. I let him do what he wants and so he too allows me to ready all the sweets I want. Wala siyang reklamo sa kahit anong request ko. I even told him to drop by at the supermarket to quickly get some pretzels, other chocolate stuffs and fruits. He let's me do what I want. It was a very long drive. Mga tatlong oras ang biyahe naming dalawa. I enjoyed the view though. Dahil sa bukid naman ang punta namin. It's relaxing and peaceful. I made sure to take videos and pictures of the eye loving scenery. Including the man, who was driving. The beautifulest of them all.It's a core memory. I jus
It's been almost a month since the issue blew up our personal lives. No one is attacking me on any social media platforms already. Manuel and I can actually have a date wherever we want without paparazzi's tailing us anymore.It's quiet and peaceful. Pwede naman palang hindi maki-alam sa buhay ng ibang tao eh bakit ngayon lang nila ginawa? Baka napagod na at tanggap na ng lahat ang katotohanang hindi kapani-paniwala. Na si Manuelito Villacura—na isang ganap na bilyonaryo at nag nag-iisang anak—ay kasal at may asawa na pala. Kami na rin ni Manuel iyong kusang nag po-post ng iba't ibang litrato sa social media para hindi na sila mahirapan pa. Manuel even posted pictures of us together during our stay in Siargao. He even posted pictures of me sleeping peacefully in his arms with a caption, 'Shh...my wife is sleeping.' How can they doubt me or us eh may nagpicture pa sa amin habang naghalikan kami sa loob ng kotse. There are even pictures of Manuel kneeling down in front of me. Kaya si
“Your Dad...”“Ayoko.”“They need your presence in the state, Manuelito Villacura. Kailangan ka ng kompanya, kailangan ka ng lahat.” Maingat kong inilapag sa maliit na mesa ang tray na may lamang maiinumin. Nakita ko ang mata ni Honey na nakatingin sa akin habang ako naman ay pasimpleng nakikinig sa usapan nilang mag pinsan. “Wala akong pake. Maghintay sila kung kailan ko gustong pumunta doon. Walang makakapilit sa akin.”“Ang kompanya ang nakasalalay dito, Manuel! Hindi ito basta-bastang kompanya lang! This is the company that bore us! It is the Villacura's Empire!”“I don't care! You tell everyone that they should wait.”Naisigaw ni Manuel iyon kaya bahagya akong napatingin sa kaniya. When our eyes met, doon lamang niya napagtanto ang nagawa. Kumalma siya at umupo pabalik sa sofa.Hindi ko alam kung ano ang pinag-uusapan nila kanina habang nag-hahanda ako sa kusina. Pero mukhang tungkol ata ito sa kompanya nila sa labas. Alam kong seryoso ito at labas ako sa kung ano mang problem
Pagsapit ng umaga ay si Honey agad ang bumungad sa amin sa porch ng bahay nang lumabas kami ni Manuel.Naka-upo ito sa sofa habang sumisimsim sa kapeng nasa paper cup. Nagulat pa ako dahil naka black siya lahat, pati ang denim jacket. She is also wearing sunglasses. Ibinaba niya ito at tumingin sa amin. “Good morning.”“Nothing is good in the morning if it came from you.” si Lito at hinawakan ang aking kamay upang sumunod sa kaniya patungo sa kaniyang sasakyan. “You really don't wanna listen to me, Manuel?” ani pinsan ni Lito sa kalmang boses. I looked at her as she gracefully get her phone and scroll through her contacts. Hindi man lang siya pinagka-abalahang tignan ng kaniyang pinsan. Nagpatuloy lamang kami sa paglalakad hanggang sa makarating sa kotse.Nilingon ako ni Lito at hinalikan ako sa noo bago niya binuksan ang pinto ng katabi ng drivers seat. “Do not mind her.” aniya. I forced a smile at him at pumasok sa loob. Paanong hindi ko siya titigan eh ang aga niyang nambis
“You are going to France?” tanong ko na pagalit.He look at me and let out a breathe. He hold my hands calmly and kisses them. “I told you, let me explain first.” aniya sa malumanay na boses.Nakakunot pa rin ang noo ko dahil sa nalaman. Ni hindi man lang niya sinabi sa akin! Alam ko namang may problema sila sa kompanya nila ngayon at kailangan siya ng mga tao pero bakit hindi niya sinabi sa akin?! Urgh! Nakakainis!“Pupunta ka nga ng France ngayon? Tapos hindi mo man lang sasabihin sa akin?” kung nakakasugat ang pagtataas at pagkukunot ng kilay, ay baka kanina pa ako nagdurugo dito.“I am going to tell y—”“Kailan pa?! Pag nasa eroplano ka na? Ganon?” “What? No—” tinalikuran ko siya agad bago niya matapos ang sasabihin. Narinig ko ang pagtawag niya sa akin ngunit ang laki ng mga yapak ko sa lupa na tila ang galit at inis ko ay napunta lahat sa paa. Pagdating ko sa pinto ay binuksan ko ito at isinarado nang malakas. Dumiretso ako sa kusina upang kumuha ng maiinom na tubig. Maya'
Dahil bad mood ako kay Manuel ay napag-isipan kong mag cafe with Lee. I already told Manuel about it. Noong una, ayaw niya dahil hindi pa raw kami nag-kakaayos at ayaw niyang umalis ako ng bahay o kaya siya, nang may hindi pagkakaintindihan sa pagitan naming dalawa. Wala rin naman siyang magagawa kung ayaw niya. Nagbihis ako ng bagong damit. I am wearing a black hoodie partnered with its black pants too. Ito lang naman ang naisipan kong suotin dahil alam kong matagal akong mag-tatambay sa coffee shop, at alam kong malamig ang mga cafe ngayon. Ayaw ko namang ginawin dahil sa kabobohan ko.Manuel entered the room wearing his eyeglasses. He stopped and lean on the wall with his crossed arms. May papel pa siyang bitbit sa kaliwang kamay habang nakahalukipkip ang mga braso. Nakapako lamang ang tingin niya sa akin mga ilang segundo. At nang makalipas ang segundong pagtitig niya sa akin ay lumapit ito.“Are you going somewhere? Hmm?” tanong niya sa malumanay na boses habang sinusuklay nang
Nakatayo ako sa loob ng banyo. Matapos kong subukin ang kagustuhan ng kapalaran, ay isang sagot ang aking natanggap sa kailaluman ng aking mga tanong at pagkalito. I looked at the small rectangular pregnancy test I'm holding and tears suddenly streaming down from my eyes as I understood what it's telling me. I-I'm pregnant...Napahawak ako sa aking bibig dahil sa hindi ko mapigil na tuwa. I'm pregnant!Lumabas ako ng cubicle at tumingin sa salamin ng banyo. Nakangiti ako ngayon sa aking sarili na tila tuwang-tuwa at proud na proud sa nalaman. Pinagtitinginan ako ng mga babaeng labas pasok na sa banyo, pero sa ngayon wala akong pake sa kung ano man ang iniisip nila patungkol sa akin. Dahil higit pa sa kaligayahan.I'm pregnant!Buntis ako!Magkaka anak na kami ni Manuel!Hindi ko mapigilan ang mapaluha nang paulit-ulit dahil sa nalaman. I glanced at the mirror once again and smiled. I should not be here. Kailangan ko itong isabi kay Manuel. Paniguradong matutuwa iyon. Pinunasan ko a
“Your wife is pregnant, Mr. Villacura. What happened might had initiated an emotional trauma to her and it is not good for both the mother and the baby.” “Will s-she be alright, Doc?”“She needs to rest. We'll continue to monitor her. If nothing goes wrong along the way, pwede na ring makakauwi ang mag-ina mo.”“Thank you, Doc.”Nakapikit ang aking mga mata ngunit gising na aking diwa. Sa sobrang pagod ng nararamdaman ko ay hindi ko gaanong ma buksan ang talukap ng aking mga mata. Sa sobrang bigat nito, ay mas pinili ko na lamang itong ipikit.From the sound of my surroundings, I probably am at the hospital. Nang tuluyang natahimik ang aking paligid ay saka ko lamang pinilit ang sariling buksan ang mata. Kahit nanghihina ay nakaya ko pa ring makita si Manuel. Naka-upo siya ngayon sa aking gilid. Hindi niya pa nakitang nagising na ako. “You didn't tell me you're pregnant.” bulong niya sa sarili. “I should have known better...” aniya na tila sinisisi ang sarili. Kinuha niya ang aking