Chapter 42

Kaagad kong inilingan ang sarili.

'Bat ganito ako... karupok? Ilang buwan ko siyang tiniis. I had been suppressing my feelings for him, but what was gotten into me to feel like this just because of the unhappy smile he was giving to me? Ilang buwan akong nagtiis. Ilang buwan akong 'di nagsalita.

Ilang buwan ko siyang hindi inimikan, dahil 'yun lang ang nakikita kong paraan pareho kaming 'di masanay sa isa't isa, at para na rin hindi ako maging sagabal sa kaniya. 

Sa totoo lang, siya lang ang unang tao, unang lalaki na nagparamdam sa 'kin ng grabeng sakit. My own father once hurt me. Pero ang ginagawa ni Spencer sa 'kin ngayon? Napakasakit. He was the only man who made me question myself and compete with my own self. Nang dahil sa kaniya, parati kong tinatanong kung ano at nasaan ang mali.

"Na-miss kita," he plead, his eyes twinkling in impending tears. Akma na sana niyang hahawakan ang kaliwa ko