Share
Chapter 47
If my pillows could talk, I was sure they would voice out their rants about me hugging them so tightly. Kung nakakagalaw lang talaga sila, marahil ay kanina pa nila ako sinapak.
Hindi ko lang talaga mapigilan ang sarili. Papaano na 'to ngayon? Ano na ba ang dapat kong gawin? Should I force myself to act like I was totally fine? Or should I rest as what Ytang kept reminding me.
Pero kasi... Ang hirap-hirap ng ganito, 'yung tipong para akong nakalutang sa malamig na sabaw. 'Yung pakiramdam na gusto mong gumalaw pero ayaw ng katawan mo. Ganoon—ganoon ang eksakto kong nararamdaman ngayon.
I palmed my face using my free hand, my mind overthinking again. Ano na kaya ang ginagawa niya ngayon? Was he waiting again? Was he mad? Shems, the latter gave me undescribable feelings.
Hindi na rin kataka-taka pa na kung hindi ko siya masisipot ay magagalit siya sa 'kin. I promised to be there, not t
Related chapters
Hopelessly Smitten Chapter 49
Hours after that encounter, I beckoned him to just leave since he had a lot of things to do. S'yempre, ang tigas-tigas pa ng ulo nang una, pero 'di nagtagal ay napapayag ko rin siya. 'Yun nga lang, I needed to be ready for he was coming soon again. Sabi niya sa ayaw at sa gusto ko ay babalik siya.Bilang isang tao na nasa kapangyarihan ng lagnat, panay lang ang tango ko sa kaniya. Kaya 'di na 'ko nakapagsalita ng kung anong palusot.Gayunpaman, 'di ko rin naman maitanggi na nagustuhan ko ang mga pangako niya sa 'king aalagaan niya ako. Sa tingin ko ay wala na akong lagnat. Parang ang init sa katawan ko ay pambihirang naglaho na parang bula.Hindi rin pala ako matiis ni Isbelle. Kasi kahit na nasa Pilipinas sana siya ngayon kasama ang mga kaibigan niya, ay pinili niya pa ring bumalik."'Bat 'di mo sinabi sa 'kin na may lagnat ka pala ngayon?" istrikta niyang tanong sa 'kin.&n
Hopelessly Smitten Chapter 50
Hindi pa nga ako nakakakurap nang maayos noong biglang sumali sa eksena ang pakealamera kong ate. Ang mas kinaiinisan ko sa lahat ay 'yung ngiti sa labi niya na para bang gusto niya talaga akong inisin. Pilit mang ipagsawalang bahala ang nakakairita niyang mukha ay wala akong ibang nagawa kundi ang tumahimik na lamang."You're here, Spencer," ang paunang sabi ni ate, sa 'kin pa rin nakatingin at wala sa bisita. "My sister has been waiting for you. I am thankful you come here. Hahaha."Mas lalo kong pinikit ang mga mata ko. Sa tingin ko ay mas maganda kung kami lang dalawa ni Spencer ang magkausap, kasi kahit papaano ay nakakahinga pa ako. Hindi tulad ng ganito na kahit saan ako bumaling ay kinakapos pa rin ako ng hininga.Shems, walang ibang dapat na sisihin dito kundi si Ytang. Kung hindi niya ako pinagtripan kanina, 'di sana mangyayari sa 'kin 'to.Napasandal na lang ako sa back
Hopelessly Smitten Chapter 1
Nagkatingnan kaming tatlo nina mama at lola. 'Di pa sumasapit ang isang minuto nang lumabas mula sa isang kwarto si ate. Kahit pa nga nakapambahay na 'to ay makikita mo pa rin na libu-libo ang halaga ng mga suot niya.'Di ko naman maiwasang 'di mailang, dahil si mama ay seryosong nakatingin sa 'kin, si lola naman ay pangiti-ngiti na parang galak na galak talaga siyang nakikita niya ako ngayon, pero si ate ay kakaiba ang tingin, parang may hinihintay siya mula sa 'kin, parang gusto niyang magsalita ako."Kumain ka na ba, 'nak?" tanong naman ni mama, at nagtagal naman ang tingin ko sa kaniya, biglang nanibago dahil tinawag niya 'kong anak niya. "Nagpadeliver na kami ng mga pagkain.""A-ha?" nautal pa 'ko. Hindi naman ako kinakabahan o ano. Sadyang masyadong hindi kapani-paniwala ang nangyayari ngayon, idagdag pa ang mga tinginan nila na para bang inoobserbahan talaga nila 'ko. Maliban nalang kay lola, sanay na kasi ako
Hopelessly Smitten Chapter 2
Napatingin ako sa mukha niya matapos n'yang tumayo at umuna pa sa paglalakad. Akala ko pa nga'y tuluyan na talaga 'tong aalis, pero nang makita ang paghinto nito ay kumunot ang noo ko sa pagtataka.Tumingin ako sa ceiling, pero nang walang makitang sagot doon ay bumalik na lamang ang tingin ko sa kaniya na parang inaabangan ako o ano. Wala kasi siyang kaiimik-imik, basta ay nakatayo lang talaga 'to at paminsan-minsa'y inaayos ang jacket."Ahmm," bulong ko at hinarap nalang sina mama at lola. "Mukhang kanina pa po ako hinahanap ni papa, kailangan ko na po talagang umalis." Hindi naman sila nakasagot, pero 'di makakatakas sa paningin ko ang pagdaan ng lungkot sa mga mata nila na para bang gusto pa nila akong makasama."Ganoon ba?" si mama, halata ang lungkot sa boses, sandali 'tong nagbaba ng tingin at nang magkatinginan kami ay may maliit nang ngiti sa labi. "Sige. Basta bumisita ka lang dito bukas, a'.""T
Hopelessly Smitten Chapter 3
Napabuntong-hininga nalang ako at umalis na sa pwesto. Mabuti nalang talaga at hindi ko sinama si Ytang. Siguradong magtatampo 'yun o worse magagalit. Pumasok nalang ako sa loob ng mansyon habang nililibot ang tingin sa paligid.Ganoon pa rin naman ang itsura: May mga naglalakihang glass drawers at mga nakasabit na painting. Doon lang naman ako napaayos ng tayo nang makarinig ng mga yapak. Noong una, akala ko si lola na 'to, pero nang makitang hindi naman pala ay malungkot nalang akong nagbaba ng tingin."So, you're here?" blangkong tanong ni Isbelle. Ewan ko kung bakit kailangan niya pa 'yung sabihin kahit halata namang nasa harapan naman talaga niya 'ko. "I actually wasn't expecting you to come back here again.""Nag-text si lola sa 'kin, 'te."Mukha pa siyang nagulat sa sinabi ko. Samantala, natigilan naman ako nang ma-realize kung ano ang tinawag ko sa kaniya. "Sabi niya gusto niya raw akong makita." H
Hopelessly Smitten Chapter 4
"Okay ka na ba?" muli ko na namang tanong sa kaniya. Matapos ang nangyari kanina, nawalan na 'ko ng gana na mag-jogging, at siyempre ganoon din naman siya. Ewan ko nalang talaga kung bakit niya pa ako kailangang tanguan sa tanong kong 'yun, kasi halatang malungkot pa rin ang mga mata niya.Kaya talaga minsan ay ayaw ko sa mga lalaki, kasi kung 'di naman arogante, masyado namang paasa. Though sa sitwasyon kanina, wala namang kasalanan ang lalaki na 'yun dahil natural lang naman na gawin niya 'yun sa girlfriend niya, pero para sa 'kin, mali niya pa rin."Jogging tayo ulit bukas, a'?" pag-iiba ko ng usapan, kinuha ko 'yung towel na nasa balikat niya at ako na rin ang nagpahid ng pawis sa noo niya. Para na kasing nawalan na 'to ng lakas para gumalaw. "Kapag nandito si Joyce, papagalitan ka n'on."Sinubukan ko siyang takutin gamit ang pangalan ng kaibigan kong 'yun. Magaling kasi 'yung mag-advise, at talagang papagalitan ka kapag may mali nang nangyayari. Gusto ko ri
Hopelessly Smitten Chapter 5
"Totoo nga," pangungumbinsi ko sa kanila. "Umiyak pa nga. Alam mo 'yung reaksyon na para kang binagsakan ng mundo? Nakita ko 'yan sa kaniya kanina.""Alam mo namang ang hirap paniwalaan niyan," blangkong sabi ni Lowelyn at nagkamot ng ulo. Kung sabagay, 'di ko rin naman sila masisisi. Saksi kaming lahat kung gaano kawalanghiya si Ytang, kaya ang hirap paniwalaan na umiyak siya dahil sa isang lalaki. "Saksi ka, Prens, na kahit kailan 'di natin siya nakitang umiyak kahit noong nabagsakan ang ulo niya ng timbang may tubig -- tumawa pa nga."Napaayos ako ng tayo. Minsan lang kung mag-seryoso si Lowelyn sa isang usapan, madalas kasi'y ginagawa niyang katuwa-tuwa ang mga bagay-bagay. Marahil ay pareho lang kami ng nararamdaman, na dahil sa nakasanayan naming parating malakas si Ytang ay imposible na para sa 'min ang umiyak siya. Pero, nakita ko talaga kanina ang reaksyon ni Ytang, at big deal talaga 'yun sa 'kin."Umalis nalang
Hopelessly Smitten Chapter 6
Mariin niyang hinawakan ang palapulsuhan ko at hinaplos ang buhok ko. Nanghihina nalang akong napahakbang papaatras at humiling na sana ay may makakita sa 'kin, kahit si Ytang man lang o si Lowelyn."'Di ko alam kung bakit mo 'yan tinatago," sabi niya sa nagtatakang boses, habang ako naman ay nag-iwas nalang ng tingin. "Kasi maganda naman, atmarami ang humihiling na ganiyan ang buhok, pero itatago mo lang, bakit?"Salamat nalang at hindi niya na 'ko tinanong pa. Nakahinga na rin ako nang maluwag nang tumalikod na 'to at iniwan akong may kaunti pa ring kaba sa dibdib. Napahawak ako sa buhok ko. Bakit niya nalaman?'Patuloy lang ako sa pagsusuri sa sariling buhok nang mapansin ko ang dulo na nawawala na ang peke na kulay. Ito pala... Kaya pala nalaman niya. Bumuntong-hininga nalang ako at napatingala sa langit at balik na naman sa buhok. At least, siya lang ang nakapansin nito.
Latest chapter
