Fool
I’m sorry, baby.
Napabuntong-hininga ako roon. He has lots of endearment for me. It annoys me so much given by the fact that I almost get roasted by Mama. His sorry doesn’t help.
Palibhasa ay hindi niya maiintindihan ang mga pinagdadaanan ko. He has a happy and loving family, while mine is cruel. Life is so unfair.
Palaisipan pa rin sa akin iyong nauna niyang mensahe. How did he know that Mama hits me? Nasaksihan na ba niya iyon? Kung totoo man ay nakakahiya talaga. Kung alam naman pala niya, bakit hindi niya iyon ginamit laban sa akin? I never received any criticisms about it from him. Maybe he was not interested or just too busy to even care.
Hindi na iyon mahalaga. Dapat ay pagtuunan ko ng pansin si Mama. Muntikan na talaga ako. I can’t imagine what she’ll do to me
BreedNaging abala ang mga huling linggo ko sa pagre-review. Habang palapit ang Mathematics Cup ay lumalakas ang kaba at aligaga na aking nararamdaman. Hindi pa rin ako napapanatag kahit na tinuturuan naman ako ni Fizale. Naroroon pa rin ang aking pagkabalisa.“Let’s try solving this one, Eli. Hindi ko pa ito natuturo sa’yo pero tignan natin kung may ideya ka na.”Napatingin ako sa aytem na tinutukoy ni Ms. Karen, ang tutor na palaging kinukuha ni Mama. My pencil is very ready to answer the math problem. This one was taught by Fizale. Talagang advanced iyong mga itinuro niya sa akin.Bukas ang huling araw ko sa pagrerebyu at sa susunod na araw ay ang mismong kompetisyon na. Katulad ng mga nakaraan kong mga kompetisyon ay puspusan ang aking ginagawang paghahanda. Ngunit mas triple yata ang tindi ng pressure sa akin ngayon.
DistractedJust as I thought. Hindi pa nga ako nakakaalis ay nakahanda na ang championship party sa bahay. Si Mama ang pasimuno no’n. She really expects me to win. Nakakahiya na nga dahil tinawagan niya ang buong pamilya para manood ng kompetisyon na mangyayari sa capitol. Those expectations are already killing me.Abot tahip na ang kabang aking nararamdaman. Tuwid akong nakaupo sa harapan ng salamin habang pinagmamasdan ang aking sarili. Maayos na maayos ang aking itsura. Pinilit pa nga ako ni Mama na maglagay ng makeup kahit tutol ako. Kitang-kita raw kasi ang maitim kong eyebags at nakakahiya raw kung may magpakuha ng litrato mamaya.Nanginginig ang kamay kong kinuha ang aking gamot sa loob ng bag. Kailangan ko ito para kumalma. Hindi kasi matigil ang sobrang kaba at balisa na lumulukob sa aking katawan. Kapag lumala pa ito ay baka himatayin na naman ako katulad noon.
PunishmentMatamlay kong pinaglalaruan ang broccoli sa aking plato. Natuloy nga ang handaan pagkauwi namin sa bahay. There are many people invited to eat at our house.Hindi na nga ako malapitan ni Nay Norma at ni Ate Maris para batiin. Nang makasalubong ko lang kanina si Nay Norma sa kusina ay doon niya ako niyakap.“Nakaka-proud, Eping. Ang galing mo.”“Salamat po.”Saglit lang iyon at bumalik na naman siya ulit sa pag-asikaso ng mga bisita.Si Mama ay nagsimula na naman sa pangangampanya sa gitna ng kainan. Hindi ko na talaga kaya ang kahihiyan, kapaguran, kainisan, at kalungkutan na nararamdaman ko. I hate myself for being like this. Para akong natalo.Hindi nawala sa after party ang senyora at ang kaniyang pamilya
AggressiveDizzy and shocked. My entire system was consumed by inexplicable chords.Sinubukan ko siyang itulak ngunit wala rin akong lakas para gawin iyon. Natatakot akong mabitawan niya sa tubig.Hindi pa siya nakuntento at mas lalong diniin ang sarili sa akin at tuluyang sinakop ang aking bibig. Nanlaki ang mga mata ko nang pumasok ang kaniyang dila at sinimsim ang akin.His teeth braces were grinding my teeth. Nalalasahan ko ay bakal na iyon. At mas lalo pang nakakagulat ay ang maliit na bagay na nararamdaman ko sa paggalaw ng kaniyang dila.Oh my goodness! He has a tongue piercing!Hindi ko na alam kung ano’ng pagtutuunan ng pansin. May kakaibang kiliti akong naramdaman sa aking tiyan. Napaungol ako roon. Maliwanag pa sa araw ang tunog ng kaniyang ginagawa.&n
CrazyBecause people are bad in nature, they tend to hurt others even if they knew that it leave pain and confusion. I’m one of those victims.Days after he confessed to me, I haven’t had any proper sleep. I almost turned into a zombie with all those eyebags.Hanggang ngayon ay hindi ako nagtitiwala sa kaniya. Paano kung ginagawa niya lang ito para paasahin ako? O lokohin ako? Ano’ng mangyayari kung magugustuhan ko nga siya? No. Hindi ko siya magugustuhan.Did he planned all of this? Dahil kahit anong isip ko kung bakit niya itong ginagawa lahat ay talagang walang kabuluhan. It just doesn’t make sense. This is a big joke!Napasandal ako sa aking upuan habang nakatulala sa labas ng bintana. Iilang mga estudyante ay kababalik lang mula sa canteen habang ako ay walang bago, nakamasid lang s
GirlfriendHe’s very unruly and demanding. Ang hirap-hirap ipaintindi sa kaniya kung bakit ayaw ko ang ganito.Things are getting out of hand. Unexpectedly, my life would take this turn. Parang kailan lang ay ilang beses kong itinanggi ang mga pinapahiwatig niya. Hindi rin sumagi sa isip ko na dadating sa puntong mauuwi kami sa ligawan.Dali-dali kong kinuha ang box ng chocolate sa ibabaw ng aking armchair bago pa makita ng mga kaklase kong imbestigador. This is already the second time of the day that he left something.Noong una ay strawberry cake na may kasamang note. It says, “Tastes like you.” Pinamulahan ako sa nabasa. Of course I remember his handwriting. Ano bang tumatakbo sa isip niya kung bakit niya ako pinapadalhan ng ganito?I have successfully hidden the note but my classmates foun
KissesReally unbelievable!Hindi ko naman talaga ito ginusto. Sino bang nagpupumilit ng kaniyang sarili sa akin? Para ako pang itong nakikisawsaw.Halos sapakin ko na si Fizale kung hindi lang ako nagtitimpi. Nang matapos ang usapan nila ng matandang babae ay iginiya na niya ako sa ikalawang palapag ng kanilang mansiyon. Nag-atubili pa ako nang una ngunit naginhawa nang makitang marami naman akong nakikitang tao. Karamihan ay mga kasambahay at iba pang tagapagbantay.Nang pumasok kami sa malaking double doors ay mas lalo akong napahanga. Mayroon pala silang built in cinema sa loob ng kanilang mansiyon. It looks like cinemas of the VVIPs. Iyong pwedeng humiga sa malapad na upuan.Namangha ako at binalutan agad ng excitement. Ngunit siyempre ay hindi ko iyon pinahalata. Baka isipin pa ni Fizale na first time kon
UpsetEmotions aren’t machines where you can turn it off whenever you want. They’re rather a water that continues to flow even if you block its path. It will always find its way to its destination.Inip akong lumingon kay Fizale na ngiting-ngiti habang nagmamaneho. Ito na ang pangalawang destinasyon namin. Kani-kanina lang ay kumain kami sa isang pizza house.Naiilang ako sa kaniya simula noong kumakain kami ng pizza dahil sa mga galawan niyang hindi ko makuha. Kulang na lang ay subuan pa niya ako kung hindi ko siya pinagalitan.“Saan ba tayo pupunta?”“Somewhere I really like. You’ll know when we get there.”I sighed before fixing my eyes on the road. Wala akong ideya kung saang daan ang aming binabaybay. Hindi naman kasi ako pamilyar