Kabanata 37
Visitor
“I’m fine, Lynne. Stop overreacting,” tamad na sinabi ko sa kaniya at umirap sa kawalan.
I focused my gaze on the ceiling and heave a deep sigh. Narinig ko rin ang marahas na buntong hininga ni Lynne sa kabilang linya.
“Are you sure you’re still safe there? Bakit hindi na lang kayo umuwi rito. You can stay at our house, Acel,” puno ng pag-aalalang sabi niya sa’kin at sinabayan pa ng mura.
Tiningnan ko ang anak ko na abala sa panonood ng kung ano. Seryoso ito at tila enjoy na enjoy. Maaliwalas nang muli ang mukha nito, hindi katulad noong isang araw nang mabungaran ko siya nang magising ako.
Kabanata 38LineI clearly remember what it feels to be left alone, clueless, and more than a stupid being. Naalala ko pa kung gaano ko hinahangaan ang buong pamilyang mayroon ako dahil talaga namang may mga sari-sariling pangarap ang mga ito na kahit mahabang panahon na ang lumipas ay mahal na mahal pa rin nila ito.Not like me. I was unable to find my own dream when I started to put myself in chaos. I started to feel off and out of place to my own family when I learned about their history. I started to doubt everyone when I found out how they made me feel more than a stupid eversince when I was a child. That because of this war between my family and his family, I am unable to hear myself laughing again because of too much
Kabanata 39SurrenderHindi ko alam kung ilang beses na itong nangyari sa’kin— na dahil sa sobrang takot at kaba ay bigla na lamang akong nawawalan ng malay. Nang magising ako kanina ay halos atakihin ako habang naghihintay ng balita.Kuya Roy was revived. He didn’t die.Ngunit ang nakapagpakaba sa akin muli ay ang sinabi ng doktor sa kanila. Na sa oras na maulit ang arrest ni kuya ay posibleng hindi na nito kayanin iyon.To AveryHow was Zick, Ave?Matapos kong i-send iyon kay Avery ay umal
Kabanata 40TraumasMemories are funny how they can bring you back to a placein your mind. Sometimes it can feel like you're actually back in time. The emotions are so real. The lines of the past and present blur ever so slightly. You can feel the sharp pain of loss as it hits you like a tidal wave of grief. All the emotions come rushing back like you were there in that moment.I still remember when I first heard a gunshot. Those bloods and screaming. I don’t know if how many years would it take for me to endure it alone but my heart broke like it has so many times before. It was the scariest thing that ever happened to me.Not until tonight.I’m not scared or any
Kabanata 41Truth and LiesNo one warns me about him, not even about the pain he could cause me. Apparently, he hold a big part of my life that he’s free to take away or not, but I hope he choose the latter— that’s what I was always praying before—that even after he rejected me repeatedly that night, I always include him to my prayers.“Are you hungry? I’ll cook something for you,” marahan niyang sambit sa’kin habang yakap-yakap pa rin ako.Tamad lamang akong tumango sa kaniya at hinayaan na siyang pakawalan ako—kahit na gusto ko pang manatili ang yakap niyang iyon sa’kin.“Are you okay? What
Special Chapter VIISinundan ko ng tingin si Aya na naglalakad patungo sa locker room kasama si Asher at Miko. Bigla na naman akong nainis nang makita ko ang lalaking 'yon. Likod pa lang niya ang nakikita ko pero inis na inis na ako.Bakit? Kasi ginugulo niya ang utak ko. Ginugulo niya ang buong pagkatao ko. Hindi ko maintindihan kung bakit. I just can't believe it! Wala pang apat na buwan kaming magkakilala, kaya na niyang guluhin ng ganito ang sistema ko?Mabilis akong naglakad papunta sa kanya saka binatukan siya ng malakas. "What the hell?!" sigaw niya at bumaling sa'kin.Hindi na kami napansin ng dalawa dahil nakapasok na sila sa locker room. Nakita ko ang pagbabago ng ekspresyon niya. Mula sa galit ay lumambot at bumalik na naman sa makulit na ekspresyon. "Justine! Ano na naman 'yon?" natatawa niyang tanong sa'kin.Tumaas ang kilay ko nang lumapit siya sa'kin kaya hinila ko na agad siya sa tainga niya. "Aray! Jus
Kabanata 42Sick[Warning: SPG]“I’m sorry, ate. Kung puwede lang talaga ay mas gusto kong manatili rito dahil inaabangan ko rin ang paggising ni kuya,” sambit ko sa kaniya nang saglit na lumabas siya mula sa ICU.Nginitian lang niya ako nang malungkot saka tumango at naupo sa tabi ko.“I understand, AJ. It’s for your own good especially Zick. Don’t worry, naniniwala akong malapit na siyang magising on of these days,” determinado niyang sagot sa’kin kaya napangiti ako.Saglit pa akong nakatitig sa kaniya hanggang sa bigla na lamang siyang humagulhol kaya naalerto ako. “Ate&
Kabanata 43 Stopped "Ayos na ang pakiramdam mo? Bakit ang bilis yata?" I heard Caleb asked Kiel when we go downstairs. Ramdam ko agad ang pag-init ng buong mukha ko nang maupo ako sa tabi ni Lynne. Hinawakan ko na lamang ang tiyan niya nang sa gano'n ay kumalma ang puso ko sa pagwawala. "Maayos naman ako," dinig kong sagot ni Kiel. Bakit ba ang lakas ng boses nila pag nag-uusap? Nakakairita. "Really, huh? Inaapoy ka ng lagnat kanina lang tapos ngayon ay maayos ka na?" Caleb mockingly said to him kaya halos lapitan ko siya para sapakin lamang. "Tita called me, tinanong niya kung nasaan na kayo," Lynne said to me while still caressi
Kabanata 44 Lost The hardest part of being alone is the feeling that there's a possibility where a lot is likely to change once you get used to being alone. That maybe when someone comes into your life who is ready to be with you at your darkest times, you will not accept them because you are more peaceful even when you are alone. Pero kung 'yong taong 'yon ay iiwan ka at hindi ka na mababalikan pa kahit na anong gawin mo, that's when you regret everything. Because missing someone from heaven is the worse feeling than missing someone that is still alive. I could feel the enveloping cold air as if it were hugging me. It was late at night and just as I was feeling, I could feel the sadness of the night. It is so glo