Chapter 31

Sinamaan ko siya nang tingin. Hindi ko pa rin makakalimutan kung sino si Artaya at iyong sinasabi ni Uncle Leone. Nang Makita niya ang titig ko sa kaniya ay agad siyang napalabi na akala naman niya ay ikina cute niya.

“What are you doing here?” kunot noong tanong ko sa kaniya. Dahan-dahan siyang lumapit sa ‘kin habang ang kamay ay nasa mga bulsa niya. Hindi ko winala ang paningin ko sa kaniya. Akala niya siguro na okay kami sa isang ngiti niya lang.

“Are you still mad?” Ano sa tingin niya? Na masaya ako? Marami siyang hindi sinasabi sa ‘kin. Akala niya siguro na ayos lang ako pero hindi. At talagang tinatanong pa niya kung galit ba ako.

“Ano sa tingin mo?” masungit na tanong ko sa kaniya. Nakita kong sumilay ang ngiti sa labi niya na mas lalong ikinagalit ko sa kaniya. Bakit pa siya natatawa diyan. “Bakit ka natatawa? Akala mo ba natutuwa ako sa ‘yo?”

Nang makalapit na siya sa ‘kin ay ramdam ko na ang luha sa gilid ng mga mata ko. “Why are you so sad?” Aniya pero natatawa pa rin siya.