Chapter 33

Sobrang bilis ng paglipas ng mga araw. I never became complete again. Sa dami ng naranasan ko at sa dami ng nawala sa akin ay parang gusto ko na lang sumuko sa buhay. But I can't.

After my mother's wake at our house I decided to find a lot of jobs. Pumasok ako sa lahat ng pwedeng pagkakitaan.

"Anak, huwag mong sagarin ang sarili mo sa trabaho. Magtatrabaho ako sa construction sa bayan kaya huwag mo ng alalahanin ang pangkain natin," sabi ni Tatay sa akin kaya malungkot akong ngumiti.

Suot ko pa rin ang uniporme ko bilang kahera sa isang maliit na store sa bayan. Pagod ako pero ayaw kong ipahalata iyon kay Tatay.

"Hindi naman po mahirap ang trabaho ko, Tay. Okay lang po saka balak kong mag-aral na sa pasukan kaya mag-iipon po ako kahit kaunti," sabi ko kaya napabuntong hininga si Tatay. Kita ko ang lungkot sa mga mata niya kaya nakaramdam ako ng awa para sa aming dalawa.

Hindi pa rin ako okay. Umiiyak pa rin ako gabi-gabi dahil sa maraming mga dahilan. I wish I could move forward. Araw