Chapter 40

Nico’s POV

Hindi umuwi sina tito kagabi? Why?

“Pero okay lang. Halos mamatay ako sa pag-aalala pero kapag umuwi sila at magka-ayos na, okay na sa akin iyon.”

“You haven’t contacted them yet?” tanong ko.

“Naiwan nila cellphone nila eh.”

“And you still managed to put a smile on your face?”

“Hmm? Bakit naman hindi? May problema ka na nga, hindi ka pa ngingiti? Edi mas malulungkot ka. Tsaka isa pa, naniniwala ako na kapag may problema ka at wala kang magawa upang solusyonan iyon, maghanap ka na lang paraan kung paano mo mapapagaan ang loob mo.”

“Kung iniisip mo na nagkukunwari lang ba ako, hindi. Distraction na lang muna sa ngayon kasi sa bahay baka sasalubungin na naman ako ng problema. Tsaka kasama kita, bakit ako malulungkot?”

Huh?

Nakita ko ang pagtawa niya.

“Nagtataka ka pa? Hindi mo ba alam na lagi akong masaya kapag kasama kita ha?”

“How can I tell? You’re always in a good mood. Malay ko ba kung dahil sa akin o ano.”

Sininghalan niya ako.

“Deep talk naman tayo Nicolo.”