CHAPTER SIXTY-TWO

“Ang ganda dito, ano?” sabi ko pa sa kanya when we sat down at the garden seat.

“Yes. I guess grandma wanted me to see the beauty of this place.”

“Ganon talaga si grandma. She always want the best for you,” sagot ko habang nakatanaw sa malayo.

Malayo ang tingin ko dahil ayaw ko na ibaling sa kanya ang mga mata ko. Nalulungkot ako because whenever I look into his eyes, I can’t see the old Maximo anymore. His eyes doesn’t burn for me anymore. ‘yung tipong malamig na ito kapag tinitignan. Wala na ang init na pumapaso sa akin sagad hanggang puso.

“You know my grandma that much?” he asked.

Tumango ako. “Oo naman. Lahat naman siguro nang nasa kumpanya, kilala si Grandma.” Pagrarason ko pa.

“No. You seem to have a deeper connections with her.”

I laughed. “Sir, ganon naman talaga dapat. Hindi ba’t siya ang mas boss sa inyo? Dapat lang na pakitunguhan ko siya ten times better than I do to you.”

Hindi na siya sumagot pa. He just stared at my face the whole time at kahit na hindi ako nakatingin