Chapter Fifty Five

ALL she wanted to care is to heared what Rudny tell the truth!

Naglakad na si Rudny, si Beatrice naman ay tuluyan sumunod sa binata. Tahimik silang parehas ng mga sandaling iyon habang naglalakad. Hanggang sa nakarating sila sa dalampasigan kung saan walang masiyadong taong napapadaan. Sa ikasaktong pagtigil ni Rudny ay ang pag-uumpisang magsalita ni Beatrice.

“Ano ba ito, ano bang nangyayari?” kandaiyak pa rin si Beatrice. Sobra siyang nasasaktan dahil tila ibang tao ang kasama niya ng mga sandaling iyon.

“Totoo lahat ng sinabi ni Don Vicenti,” wika nito.

Parang pinilas ang puso ng dalaga pagkarinig sa sinabi ng binata.

“A-ang alin na pinapasakay mo lang ako, n-na ginagamit mo lang ako?”

Tumango naman si Rudny para lalong masaktan lalo si Beatrice.

“Bakit?! Bakit mo ito ginagawa! I-iyong mga nangyari sa atin kunwari lang ba iyon, kahit kaunti wala bang totoo roon?” Patuloy ng dalaga na lalo pang nag-iiyak sa harapan ng lalaki.

“I’m sorry Beatrice, tigilan na natin lahat ng ito. Napa