“Mr. Montero,” bati ni Mr. Gregory pagkapasok pa lamang ni Jacob sa kaniyang kwarto. Pinilit nito na makatayo at umupo mula sa kaniang higaan. Agad naman siyang inalalayan ni Jacob na siyang nagpangiti sa matanda. “I haven’t had the proper time to say thanks to you, you are the hero of my life.” Natawa maski si Mr. Gregory sa lumabas sa kaniyang bibig.
“Trabaho ko po ang protektahan kayo Sir. Hindi na ho dapat malaking bagay ang ginawa ko roon,” sagot naman ni Jacob. Napakamot siya sa kaniyang batok dahil sa mga papuri ng mga tao sa kaniya, lalo na nang ito ay manggaling sa Presidente mismo.
Nagulat si Jacob nang iabot ng Presidente ang isang envelope na kinuha niya mula sa kaniyang bedside table. Ang kulay puting papel ay walang nakasulat na anuman, na siya namang agad na napagtanto ni Jacob na ang laman ay pera. Agad na nanlaki ang kaniyang mga mata, at halos nagpa-panic na sinabing,
“A-Ano?”“Pwede mo ba akong samahan sa carnival?” pag-uulit ni Lauren sa kaniya. Walang pag-aalinlangan sa boses nito, at seryoso rin ang kaniyang mukha sa kaniyang pagkakasabi. “Actually, I’ll be going to abuse my authority here, you need to accompany me in the carnival.” Umalis si Lauren sa kaniyang harap, at dere-deretsong sumakay ng kotse. Naiwan naman si Jacob na tila hindi pa rin maintindihan ang sinabi niya at kinailangan pang kumurap ng ilang beses bago niya mapagtanto na ilang segundo na pala ang nakalipas nang iwan siya ni Lauren.Nang tumingin siya sa sasakyan, natanaw niya ang nakababang window nito at doon nakaupo sa loob si Lauren na nakapikit habang naghihintay sa kaniya. Dali daling pinuntahan ito ni Jacob at sumakay sa kaniyang tabi.“Seryoso ka ba? Ano’ng gagawin mo sa carnival?” tanong ni Jacob.“It&rsq
Pagkabukas pa lamang ng pinto ni Lauren, agad siyang nakaramdam ng kakaibang presensya dahil sa katahimikang sumalubong sa kaniya. Nang tingnan niya ang kaniyang relo, malapit nang pumatak ang oras sa alas siete ng gabi, na kadalasan ay maririnig na ang mga tunog ng plato at kutsara sa dining area dahil ito ay inihahanda na ni Nanay Sol.“Ano’ng problema?” Napalingon si Lauren kay Jacob na hindi niya namalayang nasa likod na pala niya. Nakatingin ito sa kaniya ng may pagtataka dahil nakabara pa siya sa may pintuan. “May nangyari ba?”“Wala,” tipid na sagot ni Lauren at tuluyan nang pumasok sa loob. Tinanaw niya ang dining area at nagtaka dahil wala talagang tao roon, at wala pa ring nakahain na mga pagkain. “I’m just going up to check on Dad,” paalam niya kay Jacob at saka dumeretso sa hagdan upang umakyat sa taas.Malakas ang kabog ng kaniyang pus
“Muntik ka nang mahulog!” sigaw ni Jacob. Nang lingunin siya ni Paula, halos hindi niya makita ang mukha ng binata dahil sa namuong mga luha sa kaniyang mga mata. Doon naman napatigil si Jacob dahil sa nakita niyang itsura ni Paula. “A-Ano’ng nangyari?” tanong niya.Inayos ni Paula ang kaniyang silk robe at saka humarap kay Jacob. Pinunasan niya ang kaniyang luha at pilit na iniwasan ang mga mata nito. “What the hell are you doing here?” galit na tanong niya.Tumikhim naman si Jacob at inayos din ang kaniyang sarili. Binawi niya ang kaniyang kuryosidad nang mapagtanto niyang walang balak ang dalaga na sabihin ang dahilan ng kaniyang ginagawa. “Nagulat lang ako,” sabi niya. “Kung anuman ang iniisip mo, pag-isipan mo pang ulit.”Napaismid si Paula sa narinig niya mula kay Jacob. “Ano’ng alam mo?” mataray nitong tanong.
Kung sa karaniwang sitwasyon, dapat na ang unang ginawa ni Jacob ay ang lumayo mula kay Paula. Sabihin na mali ang nangyayari, at na hindi niya dapat iyon ginawa. Ang imahe ng maamong mukha ni Kyla ay biglang pumasok sa kaniyang isipan, at ang mukha nitong dismayado ang siyang nagbigay kay Jacob ng lakas ng loob upang itulak nang marahan palayo si Paula sa kaniya.Gulat ang naging ekspresyon sa mukha ng dalaga, halata na hindi niya inaasahan ang ginawa ni Jacob. Agad na nagsisi si Jacob sa kaniyang ginawa ngunit nanatili siya sa kaniyang sarili dahil maski siya ay hindi makapaniwala dahil doon. “Paula,” sambit niya at sinubukan siyang hawakan sa braso.“N-No,” utal na sagot ni Paula. Inilayo niya ang saril mula kay Jacob at inayos ang kaniyang buhok. “I’m so sorry, I didn’t mean to…I mean I’m not in my right mind,” dagdag nito, halos mawalan ng kulay ang kaniyang mukh
Napakuyom ang mga kamao ni Jacob habang nanlalaki ang kaniyang mga matang nakatanaw kay Freddie na masayang masayang nakikipag kwentuhan sa mga mayayamang bisita. Halata nito na bagong bago na ang kaniyang buhay, at wala na ang kaibigan niyang minsan niyang nakasama sa hirap at ginhawa ng buhay.Ang malalapad na ngiti ni Freddie ang siyang nagpakulo ng dugo lalo ni Jacob. Hindi siya makapaniwala na ganoon kasaya ang kaibigan matapos siya nitong lokohin at piitin sa isang malagim na sitwasyon. Wala nang pumasok sa isip ni Jacob sa mga sandaling iyon, at ang tangi niya lamang naiisip ay ang kumprontahin si Freddie at ilapat ang kaniyang kamao sa mukha nito.Huminga nang malalim si Jacob. Inilipat niya sandali ang kaniyang mga mata kay Mr. Gregory, na siyang kumakain sa Presidential table at nakikipag huntahan sa mga ilang guests. Tinanaw niya sa kaniyang gilid si Paul at Sid na maingat na nagmamasid sa paligid, at ang ilan pang m
Pakiramdam ni Jacob ay nakalutang siya sa hangin. Ngunit bukod sa pakiramdam na tila idinuduyan siya sa kawalan, nababalot ang kaniyang buong katawan ng sakit dahil sa balang natamo niya sa kaniyang tagiliran. Nanlalabo na ang kaniyang mga mata at dahil doon ay hindi niya gaanong makita ang isang mukha na nakadungaw sa kaniya habang siya ay nakahiga.“DAMIEN!” sigaw ni Paula habang nanginginig ang kaniyang mga kamay na sinusubukang pigilin ang dugo sa paglabas. Punong puno na ng dugo ang kaniyang damit ngunit hindi niya iyon inantala. “Stay with me, ‘wag kang pipikit!” sigaw niyang muli. Narinig niya ang mga nagmamadaling yapak ng mga paa kaya’t lumingon siya sa kaniyang likod at doon ay nakita niya sina Paul at Sid na tumatakbo palapit sa kanila.“Paula!!” Agad na hinawakan ni Sid ang magkabilang balikat ni Paula upang sana’y ilayo mula kay Jacob ngunit itinulak siya palayo
Ang sinag ng araw na tumatama sa mukha ni Jacob ang nagpagising sa kaniyang diwa. Nang idilat niya ang kaniyang mga mata, ang puting kisame ng hospital ang unang bumungad sa kaniya. Halos ilang segundo rin niyang kinalkal ang kaniyang isipan upang alalahanin kung ano ang nangyari at kung bakit siya naroroon.Naramdaman niya na may nakadantay sa kaniyang braso sa gilid, nang ilipat niya ang kaniyang mga mata roon, ay nakita niya na may nakayukyok na ulo sa kaniyang tabi na siyang dinadaganan ang kaniyang braso.Pilit na ginalaw ni Jacob ang kaniyang kamay, hindi naman siya nahirapan na gisingin ang natutulog na taong iyon, dahil agad na umangat ang ulo ni Paul at pupungas pungas pang humarap sa kaniya.“Bakit dito ka natulog? Pwede mo naman akong iwan,” natatawang sambit ni Jacob. Naramdaman niya naman agad ang kirot sa kaniyang tagiliran dahil sa biglaang paggalaw ng kaniyang katawan.
Lumunok nang dahan dahan si Jacob dahil sa kaba. Ramdam niya rin ang pamamawis ng kaniyang mga palad, kaya naman panay ang punas niya sa kaniyang kumot. Hinayaan niya lamang ang TV na nakabukas upang nang sa ganoon ay doon niya itutuon ang kaniyang mga mata. Kahit na malakas ang volume no’n, walang tunog na pumapasok sa kaniyang tainga na magpapabura ng kaba sa kaniyang dibdib.Napagitlag siya sa katok mula sa pinto. Ang mga katok na kanina pa niya hinihintay ay dumating na. Dahan dahan itong bumukas, at doon lumusot si Mr. Gregory na nasa maayos na kalagayan na. Sa likod niya ay nakatayo at nakabantay sina Paul at Sid. Halata sa mga mukha nito ang kaba para sa kasamahan.“Hello Mr. Damien,” bati ng Presidente. Lumapit siya sa kama ni Jacob, na agad namang inabot nag remote ng TV at pinatay.“H-Hello, Sir,” bati naman ni Jacob. “Upo ho kayo.” Huminga siya nang malal