Prologue

Dull. Gloomy. Calm.

Three words that define what life means to me. I like it low-key. Serene. Peaceful. And I am afraid that someone might grab it away from me. I am not yet ready to face outside the bubble. All my life, I have been living at my comfort zone. It is trembling to know that one day, I might step ahead of my borderline.

“Ze! Where are you already?”

A shout came across my ears as soon as I tap the answer button for the call.

“Hello to you, too. Yna, wait a little bit. Stocked ako sa traffic kanina pa,” I informed her. We were scheduled today to attend gala for a charity. This is our habit ever since we enter college. Organizations helped us how to discover charities and donate funds from our own money. I’m glad, I went to right group of people.

The gala isn’t as grand as everyone thought. No gowns, neither wines. It is just simply program for the people we want to help. For today’s event, an auction for paintings will be done. All of the funds we will gather upon this activity will be given to different charities which was helping homeless children and elders. Also, some cancer patients whose unable to provide for their financial needs.

I am already at my last year in BS Management and still active in our org. Everyone says that if you’re in your last year, you don’t have any consciousness outside academic pleas but me and my friends prove them wrong. Not all of the graduating students are like that, some are still active. Given that we don’t have any thesis to be stress about and I am partly thankful for that.

A silent chuckle filled my ears. Hindi ko alam kung ano ang sumanib sa lalaking ito at gano’n na lamang ang pang-iinis sa akin. Mula sa pagsundo niya sa bahay ay panay na lamang ang pagtawa niya sa akin ang tanging naririnig ko.

“Bakit? Trip mo ba ako? Bumalik ka na nga ng Estados Unidos!” Inis kong bulyaw sa kaniya na mas lalong nagpatawa sa kaniya.

“Sorry. Okay? I was not teasing you, I just find it funny how loud you are when you are talking to your friends,” he said amusedly.

Lahat ata ng bagay ay may maliban. He is my exception. With him, I am more than will to step outside my universe just to be with him. He is my safe haven.

Kakatapos niya lamang sa pag-aaral ng paglipad. Noong Marso pa kaya tambay muna siya sa bahay. Though he would go and help his father to their company sometimes. Mostly, mass com lang talaga siya. Mass comfortable sa bahay. Hindi ko rin naman siya masisisi dahil dalawang paaralan na ang natapos niya. At sa Agosto ay panibago naman. We planned to go for Masters together in New York.

Pero ayos na rin yung wala siyang ginagawa. Nagkaroon ako ng instant alalay. Akala ko nga noong una ay magrereklamo siya, mabuti na lamang ay kahit na rich kid, wala pa ring arte sa katawan. Within a month, I would finally said goodbye to load works here in school and say hello again when time comes.

Tuwang-tuwa nga sila Mommy na lagi kaming magkasama. Playing cupid yung mga magulang namin. Sa halos dalawang taon ko siyang kakilala, I learned how to be super comfortable with his accompany. Ang saya nga e. Lagi akong nakakatipid at busog. Ikaw ba naman ang magkaroon ng kaibigan na generous.

Kinuha niya pa ang kamay ko at inilagay sa kaniyang hita. Napapansin ko lang na nagiging clingy siya sa akin. Palagi kasing naglalambing tuwing inaaway ko. Wala namang malisya sa amin ang nga ganitong bagay, pero sa mga kaibigan ko ay mayroon. Rinding-rindi na nga ang tenga ko kakakumbinsi nila sa aking may gusto sa akin itong lalaking ito.

Well, hindi naman ako lugi. Maputi, mayaman, malaki katawan, gentleman, mapagbigay, galante, gwapo at higit sa lahat, malalim na boses. Hindi ko alam kung bakit sa kaniya lang ata ako na-attract na may gwapong boses. Kahit na kailanman ay hindi pa ako nagkakaroonng crush. Malay mo siya na.

Napatawa na lamang ako sa sarili ko habang iniisip ang mga bagay na iyon. Buti na lamang ay sanay na sa akin si Ry sa mga ganitong pangyayari. He already knew that something is going on inside my head. Sana lang ay hindi siya maging curious dahil tiyak na puputok na naman ang kaniyang ego sa sobrang laki. Pero pwede na rin yung biceps niya.

“I want to acquire for a gym membership,” I said suddenly while looking at his veined arms. He gave me a teasing smile but did not chose to utter some words. Mayroon ako ngayon kaya nagiging maingat siya sa akin. Baka mabugbog ko lang.

“Nakakainggit kasi ‘yang biceps mo. Parang nag-iinvite sa aking maging gym buddy mo,” tinawanan niya lamang ako sa pagiging guilty ko. Kahit na hindi siya magsalita ay kabisado ko na ang takbo ng utak niya.

“We’ll apply this weekend. I can be your trainer,” he suggested.

“Hindi ba hassle sa iyo? I mean, baka maabala lang kita sa pagiging bago ko. I could look for another trainer.”

Marahas naman siyang umiling bago pa ibuka ang bibig upang umalma.

“Why look for another when I am here. And no, you will never be a bother to me. I am uncomfortable seeing them being close to you, mabuti na kung ako ang gagawa. Atleast, panatag ang loob ko,” mahaba niyang lintanya.

Knowing him as a man of debates, hindi siya magpapatalo. Mananalo lang naman ako kung alam niyang may point ako. Pero kadalasan, puro sa whims ko. Rupok kaya niya sa akin.

Nang makarating sa venue ay agaran kaming sinalubong ng mga kasama namin. Charming kasi itong si Ry kaya siguro kahit ilang beses pa lang nilang nakasama, mabilis nila itong nakasundo. Feeling ko nga ay ipinagpalit na nila ako sa kaniya. Isa-isa silang bumati sa amin bago ipinagpatuloy na ang pag-aayos.

“Naks. Magco-couple tee shirt na nga lang, naka-Oxygen pa. Oh, ito na yung listhan ng mga ipapa-auction niyo,” sabay abot sa amin ng papel. Sinilip ko iyon at binasa ang mga nakalagay habang si Ry naman ay tumutulong nang magbuhat kasama ang mga lalaki.

Inilingan ko na lamang si Yna nang makitang malokong nakangiti ito sa akin. I mouthed why and she silently walk to me.

“Saan ba nakakakuha ng alalay slash driver na ganyan ka-gwapo para makapag-avail din ako,” she teases.

“Girl, bakit ka pa maghahanap? May willing namang maging alila mo,” pabiro ko siyang inirapan. Dahil doon ay sumimangot siya sa akin.

“Hindi na ako marupok no? Baka si Kyla ’yon!” depensa niya. Dahil sa sobrang lakas ng kaniyang boses ay halos lahat ng malapit sa amin ay biglang napabaling sa amin. Natatawa ko siyang pinagmamasdan habang namumula.

“Bakit nadamay ako? Dinner lang katapat mo!” Sabat ni Kyla sa kaniya.

Nag-asaran pa ang dalawa kahit na malayo sila sa isa’t isa. Pareho lang naman silang marupok, mga denial queen. Nawala lang sa kanila ang atensyon ko nang may humawak sa aking siko mula sa likod.

“Where is your painting?” Ry whispered. Naging maingay na kasi sa buong hall dahil kaliwa’t kanan ang mga nagsasalita.

Hinila ko siya sa isang gilid kung saan naka-display ang kaniyang hinahanap. Tatlong piece ang ibinigay ko para sa charity. Hindi ko rin naman ito magagamit sa bahay dahil punong-puno na ang sala namin pati na rin ang kwarto ko.

“Why? May balak kang bilhin?” I kidded. Nanatili lamang ang kaniya mata sa babaeng nass aking painting. That girl represents me. I was an empty space who’s afraid to stay outside her little own world. I was that shallow little girl who seeks for color but stays in dark not until he came in to my life. He opened the door for me, holding my fears and my sanity until I found a new place between his arms.

Nanatili lamang akong nakatitig sa kaniya habang siya’y seryosong sinisipat ang aking gawa. Napaawang ang aking labi mula sa narinig.

“I was about to. Can you keep this for me. I want to display it on my room,” he said seriously that made my whole body twisted. Butterflies inside my tummy went chaos, making my heart tickle.

What are you doing to me? On that very moment, I knew that I cannot recover myself from drowning.

Nakipagtitigan siya sa akin habang nakapako sa sariling pwesto.

“Remind me that you didn’t know that girl. Cause I swear, I’m gonna kiss you,” I murmured after a long silence.

“You are that little girl. And please, we all know that my lips are exclusively only for you,” he mocked. Mabuti na lamang ay wala kaming kasama dito. Kung mayroon man ay baka kanina pa kami inaasar. Inirapan ko siya bago mahinang hinampas sa dibdib.

Shocks! Ang tigas!

Natatawa niya naman hinuli ito at ipinagsiklop sa kaniyang mga daliri habang ako ay nais na magpakain sa lupa. Mas mapula ata ako sa red velvet.

“Hoy! Mamaya na kayo maglampungan. In any minute, parating na yung mga customers natin,” pag-aagaw ni Shan ng atensyon sa amin. Mas lalong lumakas ang tawa ni Ry bago ako hinila papunta sa kanila.

“I’m just making a reservation on the painter’s work. I will buy that one for me,” pagpapaliwanag nito sa kanila.

“Ah. Required pa ang manghawak ng kamay para doon? Manthe, pahawak nga nung kamay mo!” Sarkastikong saad ni Shan sa amin sabay baling sa kaibigan. Bitter lang ’yan. Palibhasa, iniwan.

Natapos ang auction kapananghalian. All of us were hungry and tired. Kalahiting araw pa lamang ay parang gabi na kung mapagod. Ngunit kahit na gano’n ay malaki ang pasasalamat namin dahil malaki ang aming nalikom na pera. Later after lunch, we were planning to visit an orphanage near the city.

“Sinong sasabay kila Ze?” Shan asked our co-members. Pinaghati-hati namin sila sapagkat hindi naman lahat sa amin ay may sasakyan. Most of them are scholars, that’s why we need to considerate others too.

Nang makasakay sa kotse ni Ry ay hinayaan niya na akong kalikutin ang kanyang telepono upang magpatugtog. Most of them were intimidated by me and I don’t know why. The ride were somehow silent even though Ry and I ask them questions. Puro kasi mga freshman ang kasama namin. Minsan-minsan ay nag-uusap sila but mostly, silent.

“May gusto ba kayong ipabili? Bibili kasi si Ry ng merienda para sa atin at mga bata. Don’t worry, libre ko,” I asked them while driving to McDonald’s.

“Busog pa naman po kami,” pagtanggi ni Rian.

“Drinks na lang. Ano bang gusto ninyo na flavor ng milk tea,” pag-aalok pa ni Ry. Nakuha ata ng palakaibigang ngiti nito kaya napasagot. Ang hirap naman. Gwapo yung kasama ko, sinong makakatanggi dito?

They started answering him. Habang ako naman ay iniabot ang akong cellphone dahil nakalista doon ang dapat naming bilhin. Dahil masyadong marami iyon ay napilitan kaming sa loob na lang umorder. Hassle pa sa ibang nagmamadali kung nando’n lang kami.

Bilang gentleman, si Ry na ang pumila sa counter para sa akin. Tahimik lamang silang nakaupo sa tabi ko. Mainit kasi sa loob ng kotse kaya pinilit ko silang sumama na sila sa amin.

Nasa akin pa rin ang phone ni Ry kaya nakakalikot ko ito ng malaya. Habang siya naman ay dala ang sa akin.

“Ate, curious lang po. Ano pong status niyo ni kuya Ry?” kuryusong tanong ni Shane.

“Oo nga po. Palagi kayong inaasar nila ate Yna pero panay po ang tanggi niyo kahit sweet kayo,” pagsang-ayon pa ni Rian.

Hindi ko mapagilang matawa sa kanila.

“We were friends but more than that. Yung parang mas lamang pa siya sa best friends. I don’t know na. Basta ang alam ko lang ay pareho kaming masaya at komportable sa isa’t isa.” Naguguluhan nila akong tinignan na tila ba isa akong tanong na kailanman ay hindi magkakaroon ng tamang sagot.

Magsasalita pa sana sila nang biglang may umupong tao sa aking gilid.

“Bakit natahimik kayo? Kanina, parang nag-uusap kayo,” pagpuna ni Ry sa kanila. Nagtatampo. Tinawanan ko sila dahil mukha silang nasa hot seat.

“They were asking about our status ,” pagsabat ko rito. Tumango-tango pa ito bago bumaling sa kanila.

“Jojowain,” saad niya rito na mas lalong nagpatawa sa akin. Hinampas ko ang kaniyang braso para agawin ang kaniyang atensyon.

“Layo ng sagot mo.”

Ipinahinga nito ang kanyang braso sa sandalan ng aking upuan. He brushed my shoulder lightly.

“Sa’yo ba?” He asked.

“Malapit pero malayo. Sabi ko, more than friends less title,” I teased him. Hindi naman talaga iyon ang sagot ko pero malapit na.

Pamaya-maya pa ay dumating na ang aming binili. Nagulat pa sila nang makitang hindi lamang inumin ang binili ni Ry para sa kanila kundi pati na rin ang pagkain. Tinulungan namin si Ry na ilagay sa compartment ang mga pagkain.

Nang makarating sa bahay-ampunan ay doon ko lamang naalala na si Ry pala ang gumastos ng lahat.

“Uy, Ry. Magkano pala? Ikaw na yung nagbayad sa lahat!” I asked him as we get near to the parking lot.

“No, it’s okay. Para namang pinagbabayad kita tuwing lumalabas tayo.”

Marahas akong umiling sa kaniya. Like, duh, ang laki na ng bayad niya sa painting ko tapos ay ang laki rin ng ambag niya para sa lunch namin kanina and right now, siya ang gumastos sa lahat.

“Atleast, let me pay for the half,” pagkukumbinsi ko sa kaniya. Ilang beses pa siyang tumanggi at ilang beses ko rin siyang kinulit hanggang sa bumigay siya sa charms ko. Sabi ko na nga ba e, marupok siya sa akin.

“Don’t you dare take it back. Hindi talaga kita kakausapin ng ilang araw,” pagbabanta ko sa kaniya. Natawa lamang siya sa akin at kinuha ang aking kamay na nakaangat sa ere upang ipagsiklop sa kaniya.

Pagkalabas ng sasakyan ay naririto na rin ang sasakyan nila Shan. Nakiusap ako kila Rian na tawagin ang mga lalaki upang tulungan si Ry na buhatin ang mga pagkain. Kinikilig pa silang tumango sa amin.

Tinawanan ako ni Ry nang makitang halos kamatis na ang aking pisngi sa pula nito.

“Hindi ka pa ba sanay?” He asked while pinching my velvet cheeks.

Isang malakas na pagbati agad ang natanggap namin mula sa mga bata. Isa-isa silang yumakap sakin at humalik sa aking pisngi. Lumapit ako kay ate Dane—ang tumatayong magulang sa kanilang lahat, habang karga-karga si Joan. Siya ang pinaka-clingy sa kanilang lahat at pati na rin ang pinaka-sweet. Ibinigay siya sa akin ni Yna dahil gustong sumama sa akin.

Dalawang taon pa lamang ang bata at puno rin ng laman ang buong katawan nito. Gustuhin ko mang kurutin ay baka masobrahan ang pisil ko sa sobrang gigil. Ang cute niya kasi. Masiyahin. Ang sabi ni ate Louise, isang psychologist na laging dumadalaw din dito, ay mayroon itong Dependent Personality Disorder. Sa murang edad ay nakapag-develop agad siya ng sakit na ayaw mahiwalay sa mga tao. Last year lang kasi ito napunta rito.

Before her grandmother died, she gave the baby here. Hindi niya daw kasi ito mapagkatiwala sa tunay na magulang dahil hindi naaalagan ng maayos dahil abala ito sa kaniya-kaniyang buhay. Inaabuso rin ito nila kaya napilitan ang kapit-bahay nilang kupkupin ito kahit na hindi kadugo.

Dahil hindi ko kayang pagsabayin ang pag-aalaga at pagtuturo, sila Kyla muna ang pumalit sa akin bilang kanilang guro. Nagkaroon kasi kami ng program na magkakaroon sila ng workshop tungkol sa arts. Rotation ang grupo na bumibisita kada linggo para hindi hassle. Marami kaming kasanggang organisasyon kaya matagal pa bago kaming muli na makapunta rito.

Umupo muna ako sa gilid para panoorin sila. Nakakatuwang makita ang ngiti nila habang pinaglalaruan ang mga kulay. The attention that they needed fills satisfaction within their hearts. It broke my heart hearing their journey to be part of this orphanage. And everyone here in the team had the satisfaction with the fact that we are not only giving them materials but also affectionate.

Naramdaman kong umupo si Ry sa aking tabi habang nilalaro ang batang buhat ko. Panay ang hagikhik nito habang nagpapatawa naman ang isa. Ang daya talaga. Pati baby, magaan din ang loob sa kaniya. He could charm everyone with his sincerity. Hindi na tuloy ako nakapag-konsentra sa mga bata sa aking harap dahil sa kanilang dalawa.

Nang mangawit ay sumama naman siya kay Ry. Laking pasasalamat ko dahil namamanhid na ang braso ko. Si Ry ay ayos lang dahil malaki naman ang biceps niyan. Madalas ay may abs din. Ako naman ang naglaro kay Joan dahil naubusan na ata ng kiliti at baby talks si Ry.

“Why are you staring at me? Maganda ba si ate?” Biro ko rito kahit hindi naman niya ako masasagot. She was just staring at me. Maybe learning ng features.

“Opo, ate,” pagsagot ni Ry sa malamyang boses, animo’y siya si Joan. Natatawa naman akong tumingin sa kaniya dahil hindi bagay. Maya-maya pa ay umungol ang bata na para bang naiintindihan niya kami.

Paminsan-minsan ay iniaabot niya ang aking nukha tuwing kakausapin ako ng katabi. Napaka-possessive naman ng batang ito. We couldn’t help but to giggle with her gestures. Pilit niyang kinukuha ang aking mata tuwing malilingat ito. My heart ache with the fact that she needs it.

“Para kayong mag-asawa diyan habang karga ni Daddy ang anak,” prangkang tawag sa amin ni Shan.

“Nako! May naalala lang iyan sa mga ganyang scenario kaya nagiging bitter. Don’t mind him love birds, continue spreading love,” pagsabat ni Yna bago muling nilaro ang katabing bata.

Nang dumating ang merienda ay isa-isa silang pumila para mabigyan ng pagkain. Mababait sila at hindi gaanong magugulo. Hyper lang kapag naglalaro pero mga disiplinado. Alam nila kung masyado na itong sobra o sakto lang.

Sinusubuan ko ng maliliit na noodles ng palabok si Joan habang karga naman siya ni Ry. O di’ba? Hindi iyan mangangawit dahil matigas braso niyan. Ilang minuto lang bago maubos nito ang pagkain ay inantok na at nakatulog. Lumapit sa amin si ate Dane oara kuhanin ang bata at ihiga sa crib nito.

Nang sumapit ang dapit-hapon ay nagpaalam na kaming aalis sa mga tao rito sa bahay-ampunan. Nakailang pasalamat pa kami at paalam bago tuluyang umalis.

“You tired?” Ry asked when I yawned. Umiling ako sa kaniya bago bumali sa kasama namin sa sasakyan para ihatid sila isa-isa. Tumanggi pa sila nung una ngunit napapayag ko rin. Matapos nito ay didiretso kami ng restaurant para makapag-dinner. Naiinggit ako kila Mommy dahil lumabas ng hindi ako kasama kaya inaya ko ito.

Matapos naming maihatid si Rian ay dumiretso kami sa isang sikat na mamihan malapit sa village namin. Palihim kong binayaran ang kinuha namin para hindi na siya makapalag. Sobra-sobra na yung libre niya ngayong araw. Ayaw ko namang abusuhin siya.

“Magkano pala yung nagastos mo kanina nang mabayaran kita,” I opened my hand in front of him, gesturing to give me the receipt.

Inubos niya muna ang noodles sa bibig bago ako sagutin. Kinuha niya ang wallet sa kaniyang bulsa at may kinuhang papel. Ang akala ko ay ibibigay niya sa akin iyon ngunit tanging kamay niya lamang ang naramdaman kong dumampi sa aking bukas na palad.

“Kiss will do,” he winked at me sexily, making the zoo go wild and putting blood on my face. Akala ko naman ay nawala na sa isip niya ang pangyayari kanina. Sinimangutan ko siya. Hanggang sa makarating kami sa loob ng kaniyang sasakyan ay hindi pa rin ako maka-recover. Laking tuwa ko rin dahil hindi niya napansing bayad na ang nakain namin.

“Seryoso ako. Nakakahiya, ang laki ng ginastos mo tas ako, walang inambag!” I exclaimed, wanting him to have my point.

“So, I am. I don’t mind spending money for them. Lalo na doon sa orphanage. Hindi mo naman ako pinilit na ako ang magbayad kaya wag kang mahiya. I’m happy that I was able to give them some of my blessings,” he said sincerely.

Hala. Ayan na naman siya. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at halikan talaga siya. His words keeping my heart flutter. And I don’t think I could have it myself. Without thinking any second, I pulled his nape and touched my lips to his.

Naramdaman kong nanigas siya sa kaniyang kinauupuan. I couldn’t help but to compliment his soft lips. My heart thug wildly. Magkadikit ang aming mga labi ng ilang pang segundo bago ako kumalas.

Nanatiling magkatagpo ang aming paningin habang anh puso ay walang tigil sa paghuhuramentado.

“You said that a kiss will do. If you need more payments, you can just claim it every time. Anyway, let’s go.”

Tumikhim ako ng malakas upang kuhanin ang kaniyang atensyon at ibalik sa mundo. Naglalakbay ata ang utak niya dahil ako rin. Hindi ko na naisip kung bakit iyon ang lumabas sa aking labi. Basta’t natagpuan ko na lamang ang sarili na nakangiti sa buong biyahe.