Chapter 24"I though I told you not to talk to him ever again?" Gigil na sabi nya at lumapit sa kinatatayuan ko. "You agreed to me. Pero bakit mukhang close kayong dalawa? You're even smiling while talking to him. You just fucking lied to me."Nanigas ako sa kinatatayuan ko at napamura sa isipan ko.He just fcking heard me na kinakausap si Dark kahit na may usapan kami dati na di ko na ito kakausapin pang muli.Sinubukan ko ibuka ang bibig ko para magpaliwanag pero walang boses na lumabas dito. Masyado akong kinakain ng takot ko sa uri na tingin na ibinibigay nya sa'kin."Darn it, Carlo." Sabi ni Michael at hinila ako papalapit sa kanya. "Talk!" Pahabol na sigaw pa nya at inalog ako."I-I'm sorry..." mahinang sabi ko at yumuko. Goddammit, wala na akong iba pang masabi. I don't want to lie to him but I don't want to tell the truth either. Natatakot akong magkamali ng isasagot ko.Natawa sya sa sinabi ko at pinadaan ang mga daliri nya sa buhok nya. "Really, Carlo? You're sorry?" Sabi nya
"Carlo?"Rinig kong tawag sa'kin ng isang tao mula sa likuran ko.Tsk, kung hindi ba naman akong minamalas at sya pa ang nakita ko dito sa library. It's Avy btw, ang isa sa mga taong ayokong makita ngayong araw."Yeah?" Tipid sagot ko naman at binigyan sya ng walang ganang tingin."Oh, it's really you!" Natatawang sabi nya. "Di kasi ako sigurado dahil ilang araw na kitang di nakikita. Absent ka kasi for almost 1 week, I guess?"Tinutukoy nya ang pagliban ko ng ilang araw. Wala akong lakas loob na pumasok at nagkulong lang ako sa loob ng kwarto ko sa loob ng ilang araw na iyon. Wala rin akong sinasagot na tawag at messages kahit kanino pa man iyon galin.Pero salamat naman at dahil pagkukulong ko sa sarili ko ng ilang araw, nakapag-isip-isip ako ng ayos at nakapagself-reflect ng mabuti.Sa ngayon, desedido na akong magbago. Mas magiging matapang matatag na ako. Para sa sarili ko at para di na ako masaktan. Para di na ako makontrol at madaling madala ng damdamin ko.Kung magpapatuloy ak
"Dammit, Hikari! Stop crying for Pete's sake!"Marahang iminulat ko ang mata ko nang may marinig akong mga tao na nag-uusap sa piligid ko. Agad namang sumalubong sa mata ko ang isang pamilyar na kisame.Marahang inilingos ko ang ulo ko at nakitang umiiyak si Hikari sa isang tabi. Nasa harapan nya naman si Dark na nakaupo sa isang upuan at may bandage sa kamay.What the hell happened?Bigla ko namang naalala na di sinasadyang naitulak nga pala ako ni Hikari sa hagdan kanina sa second floor. Pero bakit nandito si Dark? Teka asan ba ako?Iniangat ko ang ulo ko at ginala ang tingin sa buong paligid. Saglit akong naliyo at naramdaman ang sakit ng katawan ko. Pero nakapagtatakang ito lang ang sakit na nararamdaman ko. Hindi man ganoon kataasan ang hagdan sa school namin pero nahulog parin ako.Nang makita ko ang kurtina na nakapaligid sa akin napag-alaman kong nandito pala ako ngayon sa clinic ng school namin at nakahiga na naman sa clinic bed sa ikatlong pagkakataon.Tsk. Suking-suki na ak
"Does that mean you are choosing him over me?"Humugot ako ng isang malalim na hangin at binuga iyon para maiwasan ang di inaasahang pagluha ng mata ko.Naalala ko na naman kasi ang itsura kanina ni Michael bago ko sya iwan sa school at sumama kay Dark pauwi. Puno ng sakit iyon at tila di makapaniwalang nagawa ko syang suntukin.Gusto ko mang sagutin ang tanong nya at sabihin 'oo', ngunit nag-aalangan ako kung iyon nga ba ang lalabas sa bibig ko. Baka hindi na lang kasi katawan ko ang tumraydor sa akin. Baka pati na rin ang puso ko.Sa tingin ko kasi, ang pagmamahal ko sa kanya ay nababalutan lang ng takot at galit dahil sa mga nangyari. Pakiramdam ko ano mang oras mawawala ang nakabalot na iyon at mapapatawad ko na syang muli tulad ng parating nangyayari.At bago pa mangyari 'yon, gagamit ko ang takot at galit sa puso ko para sa wakas ay makalimutan ko na ang nararamdaman ko sa kanya. At sana sa oras na mangyari iyon, maaari na akong maging masaya.Mariing kinagat ko ang labi ko at p
Ilang araw na ang nakalipas simula nang mag-away kami ni Michael. Simula nang mangyari 'yun, sa tuwing nagkikita man kami sa room o kung nagkakasalubong sa hallway, hindi kami nagpapansinan. Hindi ko sya iniimikan at ganun din naman sya. Naging hangin ang turingan namin na isa't-isa't. Ni hindi man lang nagtatama ang mata namin kahit isang beses. Alam kong nararamdaman ng mga taong nakapaligid sa amin na may problema kami ni Michael ngunit mas pinipili nalang siguro nilang manahimik at huwag mangialam. Look's like our friendship is really over... Napangiti ako ng mapait dahil sa naisip ko. Ito naman ang gusto ko, di'ba? Ngunit bakit ganito kabigat sa pakiramdam? Siguro ay nasasayangan lang ako sa haba ng panahon na pinagsamahan namin. Siguro ay sa una lang ito at kapag naglaon, nakakasanay ko din ang ganitong sitwasyon naming dalawa. Mawawala na ang nararamdaman ko para sa kanya at pag nangyari 'yon, magiging masaya na akon Pero ganito ba talaga muna kasakit ang dapat maramdaman
"Don't touch me..."Nanatili akong tulala sa kawalan habang patuloy na umuulit sa isipan ko ang mga salitang sinabi kanina sa akin ni Michael. Napakalamig pa ng tingin na ipinupukol nya sa'kin ng mga oras na 'yon na para bang hindi nya ako kilala.Wala tuloy akong nagawa kundi bumitaw sa pagkakahawak sa kanya at tingnan nalang sya habang naglalakad pabalik sa mga kateammates pa namin.Siguro ay nagulat ako dahil hindi iyon ang inaasahan ko na irereact nya. Akala ko ay magagalit lang sya sa akin at sisigawan ako.Pero hindi sya nagalit at hindi rin sya sumigaw. Sinabi nya lang ang mga salitang iyon gamit ang malamig na boses. At dahil doon, pakiramdam ko ay itinaboy nya ako palayo sa kanya.Aaminin ko, natakot ako sa ginawa nya dahil si Michael pa naman iyong tipo ng tao na kapag hindi na nya gustong makausap ang tao, ibig sabihin lang nayon ay sawa na sya sayo.Hindi na sya maaapektuhan sa taong iyon at aakto na parang hindi sila magkakilala.Pero ano bang karapatan kong matakot? Hindi
"Carlo, inom ka pa!" Sabi ni Coach at muling tinagayan ng alak ang baso ko. Marahas na napailing naman ako sa ginawa nya, "De, tama na po. Hindi po ako pwedeng uminom ng marami, magagalit po 'yung Tita ko." Sabi ko na lamang. Ang totoo nyan, ayos lang naman kay Tita kung iinom ako basta limitahan ko lang daw. Ako lang talaga ang may ayaw uminom ng madami dahil di ako gaanong sanay. "Teka, nasan na ba si Michael?" Biglang tanong ni Coach kina Ailan na nagkukwentuhan tungkol sa nangyari sa game kanina. Napatingin naman 'yung tatlo sa kanya. Napansin ko na napasulyap muna si Ailan sa'kin, "Bigla pong nawala pagkatapos ng game, eh!" Sabi nya. Kinuha ko 'yung baso na tinagayan ni Coach ng alak kanina at ininom iyon sa sobrang inis. Alam ko naman kasing kaya wala dito si Michael ay dahil iniiwasan ako nito. Eh di wag sya pumunta! Ano naman? Pabor pa nga sa'kin 'yun. Naramdaman ko bigla ang mainit na pag guhit ng alak sa lalamunan ko nang lunukin ko iyon. Nagtaka pa ako dahil hindi na
"You're not even holding on in the first place."Nang sinabi nya ang mga salita iyon, di ko magawang sumagot. At sa sobrang katahimikan at kalasingan, di ko na rin namalayang nakatulog na ako sa kinauupuan ko.Bakit nga ba hindi ako nakasagot?Siguro ay dahil alam ko din sa sarili na tama ang sinabi nya.Sa lahat ng nangyaring ito, ako ang may pinakamalaking kasalanan. At hindi lang sina Ailan, JR at Marvin ang naging duwag, pati ako na rin.Nasabi ko na ba ang nararamdaman ko para sa kanya? Hindi pa.Kaya naman hinding-hindi kami magkakaintindihang dalawa kahit ano pang sabihin at gawin namin. At kaya din para syang walang pakilam sa feelings ko dahil wala naman syang alam na nasasaktan nya ako.All along, puro paninisi lang ang ginawa ko kahit isa rin naman ako sa may mga kasalanan. Kung una palang nilinaw ko na ang lahat, hindi kami hahantong sa ganito...Bigla akong naalimpungatan nang naramdaman ang paglapat ng likod ko sa isang malambot bagay. Dahan-dahan ko namang iminulat ang