“Shh. I’m okay,” he hushed her up and smiled, he was trying to hide the grimace on his face because of his bruises. Pinahiran nito ang mga luha na tumulo mula sa kanyang mga mata.
“L-let’s get out of here,” hihilahin na sana niya ito para umalis doon ngunit pinigilan siya nito.
“No. We need to talk to them.” Puno ng determinasyon ang tinig nito.
“But—“
“It’s okay. I’m okay. We’re gonna be okay. Trust me.”
Tinitigan niya sa mga mata si Nick at tumango, pagkatapos ay hinila niya ito paupo sa pangdalawahang sofa.
HINDI na mawala-wala ang ngiti sa kanyang mga labi habang nakatingin sa mag-a-ama na naglalaro sa playground na nasa likod lang ng bahay nila. AC was playing with them too.Dalawang linggo na ang nakakalipas mula nang magkaayos sila ni Nick. Dalawang linggo naring ganoon ang set-up nila. Pumupunta ang binata roon para makasama ang mga bata, minsan naman ay roon ito natutulog. Mas gusto niyang makasama ito sa iisang bahay, pero masaya narin siya sa ganito. Masaya siya na narito ang binata, sobrang saya.Paunti-unti ay nakukuha na ni Nick ang tiwala ng kanyang ama maging ng kanyang mga kapatid. She saw how he worked hard to gain his family's trust and respect."Hey." Agad na napabaling ang kanyang paningin sa nagsalitang iyon."Ash," she said. Acknowledging his brother's presence."You're happy." It was not a question. But a confirmation. "You are happy with him.""I am, Ash
KATAHIMIKAN ang sumalubong sa kanya pagkauwi niya galing sa opisina. Nagpasa siya ng indefinite leave kanina, nakipaghuntahan muna siya sa mga kasamahan kaya napatagal ang kanyang pag-uwi. "This is the worst day ever," bulong niya.Wala man lang nakaalala sa pamilya niya kung ano ang meron sa araw na iyon.It was her twenty-ninth birthday. Mula nang magising siya kanina ay wala man lang bumati sa kanya kahit isang kapamilya. Even Nick. Buti pa nga ang ibang kakilalang empleyado sa ASCF ay binati siya.Kanina pa masama ang araw niya at ngayon namang pag-uwi niya ay wala siyang nadatnan kahit isang tao man lang sa bahay nila.Baka nasa mansiyon ang mga bata, she thought. Marahil ay hindi pa nakakauwi si Adeline mula sa paaralan.Mabigat ang loob na nagtungo siya sa kuwarto at naglinis ng katawan. Nang makapagbihis ay lumabas siya ng bahay at naglakad patungo sa mansiyon. Naraan niya
SHE looked at herself in the mirror and her eyes got misty. Matagal na niyang hinihiling na dumating ang araw na iyon, now it was happening.She sighed shakily and smiled at herself. Hindi niya hinayaang bumagsak ang luha mula sa kanyang mga mata dahil sa labis na kaligayahan. It would ruin her makeup na ilang oras ginawa ng makeup artist niya. Her hair was tied in a bun, strands of it were draping on the side of her face. She felt so beautiful, it must be the effect of happiness. Pati ang mga nakikita niya sa kanyang paligid ay gumaganda sa kanyang paningin.Napatingin siya sa pinto nang bumukas iyon at nginitian ang ama. Humahangang nakatingin ito sa kanya habang namamasa ang mga mata. Tumatanda na nga si Alessandro Sanford, nagiging emosiyonal na."You're so beautiful, darling. The most beautiful bride I have eve
SPECIAL CHAPTERNAGISING siya sa madaling araw na humihilab ang tiyan. Noong una ay hindi niya iyon gaanong pinagtuunan ng pasin. Akala niya'y simpleng paghilab lang iyon.Subalit hindi katagalan, the pain was becoming unbearable."Nick…" tawag niya sa asawa na natutulog sa kanyang tabi. Umungol ito bago iminulat ang mga mata."What happened? Are you okay?" she asked raspily."M-Manganganak na yata ako."Nanlaki ang mga mata ni Nick na biglang napabangon sa pagkakahiga at tiningnan ang kanyang tiyan. Napansin din niya ang bahagyang panginginig ng kamay at mga labi nito. Kung wala lang masakit sa kanyang katawan ay natawa na siya sa reaksiyon ng kanyang asawa.
TININGNAN ni Alessandra ang repleksiyon sa salamin. Hindi malaman ang dahilan kung bakit nagtagal siya kanina sa pag-aayos sa sarili at pagpili ng damit na isusuot. Maybe because you want to look beautiful in front of Nicholas Villarama?tudyo ng isang bahagi ng kanyang isipan. No! I just wanted to show him what he lost! And that I am not the old naïve Alessandra,she reasoned out. Inayos niya ang sarili at lumabas ng banyo kapagkuwan. Gulat ang lumarawan sa mukha ni Alessandra nang makita ang isang pamilyar na bulto na nakasandal sa dingding at tila ba may inaabangan. Bumuntung-hininga siya upang kalmahin ang sarili, hindi niya gustong mapahiya sa harapan ng isang Nicholas Villarama. Hindi na siya kagaya ng dati na ginawa itong sentro ng kanyang mundo.
NAPASINGHAP si Alessandra nang sumigid ang lamig sa kanyang katawan dahil sa juice na itinapon sa kanya ng babaeng kaharap. Nagtaas siya ng mukha rito nang hindi pa rin humuhupa ang pagkagulat."Are you stupid? I told you no ice in my juice! You get out of my sight you stupid lowlife," sigaw nito sa kanyang mukha sabay duro sa kanyang ulo. Mahahalata ang galit sa mukha habang nakatingin sa kanya. "Ano, tutunganga ka na lang ba riyan? Hindi ka ba nakaka-intende ng english, ha? Umalis ko sa harapan ko, bobo!"Naikuyom niya ang kamao dahil sa pang-iinsulto nito. Ipinalibot niya ang mga mata sa loob ng restaurant at napansing nakatingin na sa kanila ang mga nasa loob. She was torn between running away because of embarrassment or slapped the woman in front of her. She had no right to say and do those things to her.
Mula sa pagkakatayo sa may bar counter ay napapitlag si Alessandra nang biglang maramdaman ang brasong pumulupot sa kanyang bewang at may tumabi sa kanyang lalaki na hindi pa man niya nakikita ay nahuhulaan na niya kung sino iyon.Binaklas niya ang braso nito at umusog palayo. Pagtaas niya ng mga mata ay agad na bumungad sa kanya ang nakangiting mukha ni Lawrence. Isa itong parokyano sa bar na iyon na nakilala niya dalawang araw mula nang mag-umpisa siyang magtrabaho roon.Walang pakundangan nitong sinabi sa kanya nang gabing una silang magkita na gusto siya nito. Halos gabi-gabi itong naroon na siyang palagi niyang pinagtiya-tiyagaan bukod pa sa mga tingin ng mga kalalakihan na nakasunod sa kanya.Pabirong sinabi ni Sancho noon sa kanya nasinusuyosiya ni Lawrence.
IT was almost three o'clock in the morning and she was still waiting for a jeepney to take her home. Basang-basa na siya dahil kanina pa bumubuhos ang malakas na ulan. Wala nang mga sasakyang dumadaan sa lugar dahil sa malakas na ulan at dahil sa madaling-araw na, ngunit nagbabakasakali pa rin siyang may dumaan. Dalawa lang silang naroroon sa waiting shed, isang lalaki na sa tantiya niya ay nasa trienta ang edad. Napansin niyang pasulyap-sulyap sa kanyang direksiyon ang lalaki kaya nakaramdam siya nang kaba.Hindi siya agad nakasakay pagkatapos ng trabaho niya sa bar kanina. Malakas ang ulan dahil marahil sa bagyong papasok sa bansa, nakauwi na ang mga kasamahan niya ngunit naroon pa rin siya. Si Sancho kanina ay niyaya siyang ihatid kasama ang boyfriend nito na sumundo rito sakay ng isang motor. She refused the invitation. Ayaw niyang makaabala sa dalawa.