I smiled and wave my hand a little to those cameras around as I and Dylan got out of the car. It's already the night to remember, Mr. Suarez grand party. I was wearing a simple black dress that had an open back with a small slit, and a pair of heels. Bagay na bagay ang kulay ng suot namin ni Dylan sa kung ano magaganap ngayon dito sa party. Kailangan handa kami sa pagluluksa namin mamaya sa magiging reaksyon ni Lucas.Napahawak ang aking isang kamay sa braso ni Dylan ng tuluyan na kaming nakapasok sa loob. As we go inside the room brought me into an awe, with its gold, marble, and glass chandeliers and walls. Nakakamangha talaga ng labis ang kagandahan, lalo na ng iikot ko ang aking paningin at makita ang mga bisita na talaga naman kabilang sa mga tanyag sa kani-kanilang big achievements sa industriya."Ms. Gomez! I'm glad you didn't let me down," Mr. Suarez said as he came over from where he was greeting people to give me a hug. "Of course, I won't do that, Mr. Suarez. By the way
"Of course..." Mas lumakas pa ang bulungan. "Ano ba talaga? Totoo kaya ang mga iyan?""Kawawa naman ang mga nagtra-trabaho sa kompanya niya.""So, disappointing.""Of course, I'm not!" pagpapatuloy ko."Sinungaling! Iyang babae na iyan talaga ang may pakana ng lahat ng ito. Simula ng hiwalayan siya ni Lucas ay ginugulo niya na ang buhay namin," pag-entra ni Roxanne. Habang hindi na naalis pa sa aming gawi ang mga camera man. "How dare you try to ruin me, Dianna. Hindi ko akalain na kaya mo lahat gawin ito. Bakit hindi ka na lang umamin." Nilaro ko ang dulo ng aking buhok, kunwari akong napabuntong hininga ng malalim."Ano naman ang dahilan ko para guluhin ang buhay niyo, Lucas? Mayroon ba?" patay malisya na tanong ko sa kaniya."Posible talaga na gawin mo ito, dahil hindi mo matanggap na niloko kita, na naghanap ako ng ibang babae, at dahil na rin ako ang sinisisi mo kung bakit nalaglag ang anak natin!""Oh my!" reaksyon ng mga nasa taong nasa paligid."Ang mga ganiyan na lalaki dap
Inayos ko ang aking hairpin sa bandang gilid ng aking buhok, at saka ko dinampian ng kaunting make up ang aking pisngi bago tuluyang bumaba sa aking kotse at saka pumasok sa isa sa mga elegante na kompanya ni Mr. Suarez. I walked up to the front desk and was greeted with a courteous grin by the receptionist."Good day, Ma'am. How may I help you?" magalang na tanong niya sa akin. Tumikhim ako at sandali na inikot ang aking paningin. "I am looking for Mr. Suarez. I am Dianna Gomez." The front desk agent glanced at her computer before nodding. "Yes, Ma'am! He's actually waiting for you. Diretso lang po kayo sa way na ito, then iyong pinakadulo po na room ang opisina ni Mr. Suarez.""Thank you." Nang makarating na ako sa may harap ng opisina ay kumatok ako, ilang sandali lamang ay bumungad na sa akin si Mr. Suarez. "Oh, Dianna! I'm glad you're here. Come in." I looked around his office. It's so nice, with those trophies, medals and certificate frames everywhere. Sa isang klase ng ta
Panibagong linggo ang dumaan, tambak ang naging gawain ko ngayon sa trabaho kaya naman bagsak na ang aking mga balikat. Kinuha ko ang susi ng bahay, ngunit nagtaka ako kung bakit nakabukas na ito. Pagbukas ko ng pintuan at paghakbang ko papasok ay nagulat ako ng makita ang mga tao na hindi ko inaasahan na narito."Ma? Pa?" Kinusot ko pa ang aking mga mata, ngunit napamulat din ako kaagad ng maramdaman ko ang yakap nila sa akin."W-What are you doing here? I mean, bakit hindi niyo ako sinabihan na uuwi pala kayo rito sa Pilipinas?" gulat pa rin na tanong ko sa kanila. Nang magtama ang aming mga mata ni Mama ay nakita ko ang paga-alala roon. Muli niya akong yinakap ng mahigpit. "Nagpupumilit ang Mama mo, ako rin naman ay sinamahan ko na siya pauwi, dahil gusto ka namin makausap," saad ni Papa. Umupo muna kami sa may sofa, ibinaba ko ang aking mga gamit."Dianna, we are so worried about you. Nabalitaan na rin namin ang mga nangyayari rito, lalo na iyong naganap sa grand party ni Mr. Sua
As the hand on my mouth was removed from mine, I immediately look at my back to see who dared to do such a thing."What the heck, Lucas?!" Mas inayos niya ang suot na salamin at saka makailan ulit na lumingon sa paligid. "Dianna, I need to talk to you." Hinawakan niya ako sa aking braso ngunit tinabig ko ang kaniyang kamay. "Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, huh?" madiin na tanong ko sa kaniya. Hinila niya naman ako muli sa gilid."Dianna please, kailangan ko ng tulong mo." Napasinghal ako."Kahit mamatay ka na ay wala ka makukuha na tulong sa akin!" "Please, Dianna. Tuluyan na babagsak ang kompanya ko kung hindi mo ako tutulungan. Marami na ang nagresign. Nawalan na sila ng tiwala sa akin ng dahil sa demonyo na Norman na iyon.""The board of directors are asking me to find someone new investor that is capable of buying the substantial shares. But I can't afford losing my company. Hindi ko kaya na iba ang magmay-ari ng lahat ng pinaghirapan ko. Kaya nakikiusap ako sa iyo, Dianna. I
Hawak ko sa aking kamay ang aming VISA ni Dylan. Narito na kami sa may airport, dahil ngayon na ang flight namin patungo sa New York. Marahil napansin niya ang aking pagkabalisa ng bahagya kaya naman sandali siyang napahinto sa paglalakad."Are you alright?" Gumuhit ang paga-alala sa kaniyang mukha. Tumango ako at tipid na ngumiti."Ayos lang ako Dylan. Hindi ko lang maiwasan na isipin kung ano ang naghihintay sa atin sa New York. I mean, we have business there. At sabi sa akin ni Papa ay pwede ko rin naman daw doon abalahin ang sarili ko." Lumapit siya sa akin at saka hinaplos ang ibabaw ng aking mga kamay."Don't worry, okay? Nandito lang naman ako." Ngumiti ako sa kaniya."Thanks, Lucas.""So, let's go?" Tumango ako sa kaniya.As we are already on our seats inside the plane. I glanced outside and take a deep breath. Sa pag-alis namin dito sa Pilipinas ay susubukan ko na limutin lahat ng masasakit na ala-ala na mayroon ako. At sana nga, maging sapat ang dalawang taon para tunay ng m
Napapikit ako ng muli ko malanghap ang simoy ng hangin sa Pilipinas. Makalipas ang dalawang taon ay nandito na ako muli. It just really a little bit sad how I need to leave my homeland just to move on. I just hope that the time I spent on New York will not be wasted for nothing.Napagtanto ko na nakaidlip pala ako ng suminag sa aking mukha at papalubog na sikat ng araw. Mula sa aking tabi ay nilingon ako ni Dylan."You seemed tired. Kanina pa dapat tayo nakauwi kaya lang ay ang tagal ng usad ng traffic," sambit niya. Ngumiti naman ako at bahagya na nag-unat."Sinabi mo pa. Hindi naman na bago ito. Bum'yahe tayo ng umaga pero taghali o kaya naman ay hapon na tayo makakauwi." As the car started to move forward a little bit, as my heart felt a warmth of belonging as I took in the recognizable sights and noises outside the car window."What are you feeling, Dianna?" maya-maya ay tanong sa akin ni Dylan."Of course, I felt tired and sleepy.""I mean, what if you immediately cross paths wi
"Mommy!" Kumawala sa aking pagkakahawak si Reanna at saka yumakap sa kaniyang magulang. "So, nakabalik ka na pala. At ninakaw mo pa ang anak namin ni Lucas!" bungad sa akin ni Roxanne. Habang si Lucas ay nanatili na tahimik sa kaniyang tabi. "Wow! Ako pa talaga ang aakusahan mo niyan? Baka nakakalimutan mo, Roxanne...""Kung may history man ng pagiging magnanakaw sa ating dalawa ay ikaw 'yon." "Alam mo ba kung gaano kami nag-alala? Palibhasa kasi ay wala ka anak kaya nangunguha ka ng anak ng iba.""Kakasuhan kita ng kidnapping!" Pumunta sa aking gilid si Dylan."Dahan-dahan ka sa sinasabi mo Mr. Domingo. Kung maglalabasan ng mga ebidensya ay baka ikaw ang makulong. Pumatol ka lang naman sa may asawa na, baka nakakalimutan mo?" "Hoy ikaw! Huwag ka makialam, hindi kita kinakausap." Tumingala ako kay Dylan."I can handle this, love..." bulong ko kay Dylan. Tumikhim naman si Lucas at saka bahagya na nag-iwas ng kaniyang tingin."Hindi ko naman kasalanan na pabaya kayo sa anak niyo. Da