Andrea
"Turuan mo 'ko ng martial arts ate, para maipagtanggol ko sarili ko." Sabi ni Andrei.
Kaming dalawa lang ang nandito sa hospital room niya dahil pinauwi ko muna sila mama para makapagpahinga ng ayus.
"Sige, 'pag galing ka na."
'Yun din naman ang balak ko. Malaki na rin naman siya at hindi na siya bata. Dapat na niyang protektahan ang sarili niya.
"Nakilala mo ba kung sino ang bumugbog sa 'kin?" Tanong niya.
Umupo ako sa tabi niya sa kama pagkatapos ko siyang ipagbalat ng pongkan.
"Oo." Maikli kong tugon.
"Pwede mo bang sabihin sa 'kin kung sino 'yun pagkatapos mo akong turuan? Para makaganti man lang ako."
"Alam mo namang masama ang gumanti, hindi ba? 'Yun ang turo sa atin nila mama."
"Pero ikaw gumaganti ka." Nakanguso nitong sabi.
"Hindi pagganti ang ginawa ko sa kanila."
"Ano lang? Revenge?" Sarkastikong sabi niya kaya natawa ako ng bahagya.
"Ibinalik ko lang ang ginawa nila sa 'yo."
"Ganun din 'yun."
"Magkaiba 'yun."
"Edi, ganun nalang din gagawin ko."
"Sige na nga." Pagsuko ko.
Hindi naman kasi susuko 'to eh. Parehas sila ni mama.
Ilang linggo na ang nakalipas matapos ang nangyari. Ilang linggo na rin ang nakalipas mula nung makalabas ng ospital si Andrei.
Pinagpahinga ko muna siya ng ulang araw bago ko siya turuan ng martial arts. Gaya ko ay hindi rin siya mahirap turuan.
Mabilis siyang maka pick-up ng mga moves. Lagi nga lang masakit ang katawan niya dahil hindi pa niya ako masabayan.
Pero kahit na ganun ay hindi siya sumuko. Wala siyang pake kahit na masakit na ang katawan niya. Iniinda man niya 'yon ngunit hindi niya 'yon hinahayaan na makasagabal sa ensayo namin.
Hangang hanga ako sa determinasyon niyang matuto. Napahanga niya ako ng sobra.
Pagkarating ko sa classroom ay naupo agad ako sa tabi ni Asher. Hindi niya ako tinignan. Nag iwas lang siya ng tingin sa 'kin.
Nagsimula ang klase namin at salamat nalang sa notes ni animal at nakakasabay ako. Sa Thursday at Friday na daw ang exam namin. Tapos na daw sa itinuturo niya si Mr. Vasco at naguubos nalang kami ng oras ngayon.
Nakakainis nga lang dahil 45 minutes pa bago matapos ang klase niya. Ayaw naman niya kaming palabasin dahil hindi pa daw break.
"Bored na ba kayo?" Tanong niya sa 'min.
"Opo, sir."
"Okay, pangtanggal boredom. Mag recite nalang kayo. Uhmm, para maikli ay... roses are red poems nalang ang irecite niyo. Gumawa kayo ng sarili niyong version. All of you, no exception."
Pinag-isip pa kami tss. Nagsimula ng mag-recite isa isa ang mga kaklase ko.
"Roses are red, violets are blue, I thought I was ugly 'till I saw you." Ani Jake.
Si Tristan ang sunod dahil ito ang sana gilid niya. "Roses are red, violets are blue, out of a million people I choose you." Tumingin pa siya kay Lexa kaya kinilig ito.
"Roses are red, violets are blue. God made me pretty what happened to you?" ~ Lexa
"Roses are red, the sky is blue. I mind my own business why don't you?" ~ Raia.
"Roses are red violets are blue. You made the world better by just being you." ~ Blake.
"Roses are red, violets are blue. A face like yours belong in a zoo." ~Alistair
Nagpatuloy pa ang pag recite ng poems hanggang sa makarating ito sa 'kin. "Roses are dead love is fake. Wedding are basically funerals with cake." Wika ko.
Nginisian ako ng guro namin kaya nginisian ko rin siya. Ang dami niyang alam. May pa roses are red roses are red pa siya. Saka kailan la naging violet ang blue?
"Roses are red, violets are blue. I'm sorry if I didn't tell you what I knew." ~ Asher.
Naramdaman ko na tumingin siya sa 'kin pagkasabi niya nun. Nagtinginan din sa akin ang mga kaklase namin kaya tumingin nalang ako sa bintana.
Sa pamamagitan ng roses are red poems siya humingi ng sorry. Kinuha niya ang pagkakataon na 'to para humingi ng tawad dahil hindi niya kaya na lapitan ako.
Break time na sa wakas. Sa soccer field kami dumeretso lahat. Ang mga lalaki ay pumunta muna sa cafeteria para bumili ng makakain namin.
Tinatamad kasi akong magpunta sa cafeteria dahil maraming tao kaya dito muna kami. Naiirita ako sa ingay. Para silang mga bubuyog kapag nagku-kwentuhan.
"Kami pa talaga ang mag-aadjust para sa 'yo 'no?" Sarkastikong sabi ni Alistair.
"Hindi ko sinabi sa inyo na sumama kayo sa 'kin. Kung ayaw niyo ay pwede kayong umalis at pumunta ng cafeteria."
"Oo nga naman bro, hindi niya sinabi na sumama tayo. Kung ayaw mo pwede ka sa cafeteria." Sang ayon ni Tristan.
"Mas maganda pa nga dito eh. Peaceful and quiet. Nakakalanghap din tayo ng fresh air." Ani Raia.
Wala ng nagawa si hagdan. Ang dami pa kasing reklamo.
Nagku-kwentuhan lang kami habang kumakain. Hindi rin nawala ang tawanan dahil kasama namin sina Jake at Tristan. Ang saya nilang kasama.
Alistair She never had a boyfriend, huh? But now, someone show up and they are acting like a couple. Hindi ko alam na may magkakagusto pa pala sa kaniya. Hindi naman gwapo 'yung lalaki. Mas gwapo pa rin ako sa kaniya. Ano kayang nagustuhan nila sa isa't isa? "Bro, ayus ka lang?" Nakangising tanong sa akin ni Tristan. "Of course." I reply. "May boyfriend pala si Andrea eh. Kawawa ka." He tap my shoulder before he left. What is he talking about? Ano naman sa 'kin kung may boyfriend na 'yung babaeng 'yun? I don't care. It has nothing to do with me. Tss. Nagpunta ako sa isang park malapit sa bahay namin para mawala ang badtrip ko. Ewan ko ba kung bakit ako na badtrip ng dahil lang sa babaeng 'yun. I don't understand myself lately. That's the first time that I saw her that happy and I don't like it. I
Andrea Periodical exam namin ngayon hanggang kinabukasan. Hindi ko lang alam kung may isasagot ako dahil hindi ako nakapag review kagabi dahil sa pagod. Ipinamigay na ng bantay naming guro ang questionnaire matapos niyang sabihin sa amin ang dapat at hindi dapat na gawin. Hindi kahirapan ang exam namin kaya hindi sumakit ang mga ulo namin. Half day lang kami ngayon dahil nga periodical exam. Ganiyan naman lagi sa school namin basta exam, half day lang. "Chick lang pala ang exam eh." Mayabang na sabi ng animal na prenteng nakaupo sa bench. Nasa rooftop kami ngayon. "Akala ko nga mahihirapan ako, hindi naman pala." Sabi ni Tristan. "No need to review, we can answer those questions even if we don't." Ani Raia. "It's easy for us, pa'no sa iba?" Tanong ni Lexa. "'Wag kayong magpakampante. Hindi ibig sabihin na madal
Andrea Miss ko na si lolo. Sobra. Bata palang ako noong namatay si lolo. Sobrang lungkot nung araw na iyon. Napakamapaglaro naman kasi ng tadhana. Noong umaga lang ay masaya pa kaming naglalaro, nag-uusap, nagbibiruan at nagkakainan. Tapos pagsapit ng hating gabi, ginigising kaming lahat dahil sa biglaang pagkawala niya. Walang paglagyan ang lungkot na nararamdaman namin noong gabing iyon. Ang lahat ay tahimik na humihikbi at tahimik na dinaramdan ang sakit ng pagkawala niya. Wala kang maririnig na kahit anong salita mula sa aming lahat noon. Iyak at hagulgol lang. Sobrang sakit. Biruin mo 'yun, natulog ka lang tapos 'pag gising mo, ang balitang maririnig mo sa pamilya mo ay wala na ang pinakamamahal mong lolo. Sabay sabay kaming kumain sa bahay ng hardin nila lola. Naghanda sila ng isang mahabang lamesa dito na mayroon pang kulay puting tela sa iba
Andrea Nagpatuloy kami sa kasiyahan at naglaro pa ng maraming laro. May mga premyo din akong nakuha mula sa mga palaro kaya may pocket money na ako. Hindi nawawala ang tawanan at asaran habang naglalaro kami. Ang malakas mag-asaran ay ang magkapatid na Rain at Catherine. Parang mga aso't pusa ang mga 'yun. Parang hindi magkapatid eh. Last day na namin dito sa Sagada. Pinayagan nila kami na mag-kaniya kaniya ng lakad. Kahit saan daw kami pumunta ay ayus lang basta ay bumalik kami bago magdilim. May isa akong lugar na gustong gusto kong puntahan dito sa Sagada. Ang hanging coffins. Ang mga kabaong ay mga nakasabit sa cliffs. Ito ang unang lugar na pinuntahan ko dito. Buti nga at hindi nahuhulog ang mga ito. Marami na rin ang kabaong na nakasabit dito. Marami rin ang turista na narito at pinagmamasdan ang mga kabaong. Ang iba ay kumukuha ng litrato.
Andrea Hindi naman ako makakasabay kela Tristan dahil nauna silang lumabas sa akin. Punyeta naman. Hindi ako makatayo sa kina-uupuan ko dahil para akong matutumba kapag tumayo ako kaya pinapahinga ko muna ang sarili ko baka sakaling mawala ang sakit ng ulo na nararamdaman ko. May mga yabag ng paa akong narinig palapit sa akin at may presensya ng tao akong naramdaman sa harap ko kaya nag-angat ako ng tingin. Mukha ni hagdan ang tumambad sa akin at pag-aalala ang makikita doon. "Are you okay?" Tanong niya ng puno ng pag-aalala. "Hmm." Sagot ko. "No, you're not." Sabi niya saka sinalat ang noo ko. "Kaya mo bang tumayo?" "Hmm." Sagot ko saka ako tumayo. Kinuha niya ang bag ko at saka ako inalalayang lumakad palabas. Nakahawak ang isang kamay niya sa balikat ko ang isa naman ay nakahawak sa kamay ko.
Andrea Hindi na ako nakapaghapunan kagabi dahil tuloy tuloy na ang naging pagtulog ko. Hindi na daw ako ginising nila mama dahil nga ang sakit ng ulo ko. Gutom na gutom tuloy ako paggising ko dahil hindi naman ako nakapag miryenda kahapon. Dapat ay hindi ako late ngayon kung hindi lang dahil sa letseng ball pen ko na hindi ko malaman kung saan ko nailagay. "Anong oras na Andrea, hindi ka pa ba aalis?! Late ka na!" Sigaw ni mama mula sa baba. Punyeta pati pala notebook ko sa history nawawala. Hayst. "Sandali lang, 'ma!" Sagot ko. "Mauuna na kami sa iyo. Isarado mo ang bahay, ah?" "Sige!" Punyeta naman oo. Bakit ngayon ka pa nawala. May pagka terror pa naman ang teacher namin sa MAPEH. Baka hindi na naman ako makapasok nito ngayon. Nyeta. Bahala na nga. Bumaba na ako at patakbo kong tinungo ang
Andrea Project na naman ang gagawin namin. Sa lumipas na araw at linggo ay mas lalo kaming naging abala. Ang sabi ng isa sa mga guro namin ay mas magiging mahirap daw sa mga susunod na grading. May mas ihihirap pa pala ito. Ang sabi nila ay mas madali daw ang math ngayong grade 10 pero parang hindi. Ewan ko ba kung bakit parang wala akong naiintindihan sa mga itinuturo nila ngayon. Pabagsak kong inihiga ang sarili ko sa damuhan. Kailangan ko ng kaunting katahimikan dahil ang sakit na ng ulo ko. Punyetang ulo 'to, eh. Laging sumasakit. Hindi ko alam ang dahilan ng pagsakit ng ulo ko sa t'wing marami akong nalalaman dahil sa pag-aaral. Dati naman akong hindi ganito. Hindi alam nila mama 'to, dahil hindi ko sinasabi. Ayoko na dumagdag pa sa isipin nila. Kahit kela kuya. Magka-away sila nung mga girlfriend nila kasi nga lagi silang busy sa ML. Nawala
Andrea Sinundo ako ni Alistair sa bahay namin kanina kaya sabay kaming pumasok ngayon sa school. Alam na rin nila mama na kami na. Sila Lexa nalang ang hindi nakakaalam. Hindi mawala wala ang ngiti sa mga labi ni Al habang nasa byahe kami. Problema nito? "Baka mapunit 'yang labi mo?" Tinignan niya ako saglit saka ibinalik ulit ang tingin sa daan. "I'm just happy." Aniya. "Bakit?" Tanong ko. "Because you're mine now." Nakangiting sagot niya saka ako tinignan muli. "Tss." Nginitian ko rin siya. Ang saya niya masyado, hanggang umabot sa punto na hindi na mawala ang mga ngiti sa labi niya. Kanina pa 'yan mula nung sinundo niya ako sa bahay namin. Pagdating namin sa school ay pinarada niya ang sasakyan niya sa parking lot. Lalabas na sana ako nung pigilan niya ako. "Wait. Stay sti