Nanginig ako sa lamig nang tumama ang tubig sa balat ko na nanggagaling sa shower. Pinili kong hindi buksan ang heater para magising ang dugo ko sa lamig ng tubig. Pumikit ako habang nilalasap ang pagbuhos ng malamig na tubig sa katawan ko. Naghahanda na ako para pumasok. Para akong patay sa kilos ko, walang kabuhay-buhay. Hindi ko na maintindihan ang nararamdaman ko. Naguguluhan ako.
Bumalik sa alaala ko ang nakita ko kahapon. Parang kinurot ulit ang puso ko nang maalala ito. Takot ang naramdaman ko sa mga oras na hinawakan ni Adeena ang mga kamay ni Auden. Natatakot ako na baka sa oras na 'yon, magkatotoo ang mga binitiwang salita niya. Dahil sino ba naman ako sa buhay ni Auden? Sa umpisa pa lang ay walang kahit anong nag-uugnay sa aming dalawa samantalang sila... Nagmahalan sila. They used to be inlove with each other. May mga pangako para sa isa't isa. May mga pangarap sila na binuo nang magkasama.
Humahalo sa tubig ang luhang tuloy-tuloy na tumutulo mula saAuden's POV is coming soon! Stay tuned! Don't forget to comment and VOTE this story! Thank you!
I can't think of a reason why I deserve to feel this kind of pain. Why of all people, it has to be me? All my life, all I wanted is to have a peaceful, happy and contented family. And I want to experience it with Auden. Siya lang ang minahal ko buong buhay ko, wala ng iba. Sa kaniya ko naranasan ang kilig, saya at ang masaktan ng ganito.Auden is the reason why I want to live longer. I want to be with him until his hair turned grey. I want to hold his hand when we are old. I want to be the one beside him through his ups and downs.Gusto kong sisihin ang puso ko dahil nagmahal ito ng taong hindi naman ako kayang mahalin pabalik.Unti-unting bumagal ang mga lakad ko nang makalayo ako sa kanila. Ramdam ko ang pangangatog ng tuhod ko, para na akong basang sisiw ngayon dahil sa katangahan ko. Niyakap ko ang sarili ko nang umihip ang hangin na naging dahilan ng pagtaas ng balahibo ko. Nangangatal na ang mga labi ko. Ramdam ko ang malalaking butil ng
Auden's POV"Love! Look!" Adie excitedly call for me as she motioned her hands. She's always been cheerful evertime she's with me, but this time, it's different. Her eyes are sparkling, she's never been excited like this before.Iniwan ko ang librong binabasa ko at saka lumapit sa kaniya. She's sitting on her study area and facing her laptop. I leaned down a bit to see what she is showing me. I can see in my peripheral vision that she's looking at me, probably reading my expression."Love! I got an offer! Omg! This is the best day ever!" masayang-masaya niyang sabi, ipinulupot niya ang braso niya sa leeg ko at saka yumakap. Humiwalay rin siya kaagad at biglang nanahimik. Umayos ako ng tayo nang tignan niya ako, halos maging isang guhit na lang ang kilay niya sa sobrang dikit nito. "Hindi ka ba masaya para sa akin? I got an offer as a model in States, we should be celebrating this, right? What's with that face?" she asked, referring to my face, poker
Kennedy's POVIt's passed two in the afternoon when I took a step out of my comfort zone, my room. I'm wearing a black cat printed loose shirt for my top and partnered it with denim shorts. I went downstairs. Nakasalubong ko pa ang Daddy ko na nasa living area, playing with our cat, Stella. A little ball of fur. Ang bunso sa pamilya namin.My heart melted, looking at them. I approached them. Binuhat ko si Stella at inilagay sa mga bisig ko. Tumayo naman si Daddy para harapin ako."Where are you going? Today is sunday." Dad told me, observing me how by how I dressed today. He knows that I used to stay at home when there's no classes or it's weekend. Unless it's important. That's the reason he's wondering where I'm heading to."I'm going to visit, Cami, Dad. She didn't attend school for days," hindi maitago sa boses ko ang pag-aalala. I missed her and I feel the need of seeing her. I know she really needs me right now."Do you want
"Are you sure about this, Mom? Dad?" I asked them. They went through so much, pati ang kumpanya namin ay nakasalalay para lang mangyari ang kasal. And now, it's all messed up. Siguro mali ko rin. Masyado akong naghangad ng malaki. Pati tuloy ang pamilya ko at ibang tao ay nadamay. Ang hapdi sa puso na pati ang mga magulang ko ay naaapektuhan dahil sa amin ni Auden."We do, anak. Masakit para sa amin ang makita kang nagkakaganiyan. We will make sure that man will never get close to you," Mom said as she reached for my lose strands of hair and tucking them behind my ears. Malakas na pagkabog ang naramdaman ko sa dibdib ko. Halo-halo na ang nararamdaman ko. I'm stuck between I need to leave him because he chose to be with her ex-girlfriend and I don't want to file an annulment, I still love him afterall. Gusto kong tumutol sa huling sinabi ni Mommy."We're sorry, this is our fault. Kung hindi ka sana namin ipinagkasundo diyan sa Silverio na 'yan, hindi ka sana
Pagkatapos niya akong pasadahan ng tingin ay huminto ang mga mata niya sa mata ko. His cold stare sent shiver to my spine."Why are you wearing such revealing cloth?" he asked through his greeted teeth. Nakataas pa ang isang kilay niya. He didn't change. Napaka arogante niya pa rin.I left my mouth open. I can't find the right word to answer him."It's my body, so it's none of your business whatever I wear," I bravely told him. Iyon na lang ang nasabi ko. Totoo naman 'yon. Kailan pa siya nagkaroon ng paki sa akin? Naningkit ang mga mata niya habang nagtitiim ang bagang. His hands balled into fist. What is his problem? Mas malala naman si Adeena magdamit sa akin. Sa totoo lang, walang-wala ang suot ko sa mga suotan ni Adeena. Buong pagkatao ay gusto na niya ipakita. Bakit hindi siya doon maging concern!?"Excuse me," dadaan na sana ako sa gilid niya nang humarang siya roon. Inalis niya ang hoodie na suot at inabot sa akin"We
Ilaw mula sa mga sasakyan, street lights at liwanag ng buwan ang tanging nagbibigay liwanag sa daan. Bukas pa ang mga establisment dahil pasado alas-siyete pa lang ng gabi. Malamig na bugso ng hangin mula sa air condition mula sa sasakyan ni Dash ang mas lalong nagpapanginig sa nararamdaman ko. Pakiramdam ko rin ay may nakabara sa lalamunan ko. Gusto kong umiyak. Gusto kong ilabas ang bigat ng pakiramdam ko.Sa sobrang liit ng mundo, akalain mong pinsan ni Dash ang ex-girlfriend ng asawa ko. Kanina ay hindi ko na natagalan pa ang makita siya kaya mabilis akong umalis.Pakiramdam ko ay ako ang talo sa laban na 'to. Ngayon pa lang ay naiingit na ako kay Adeena. She won.Ang sakit sa pakiramdam ng hindi ka piliin. Nasa iyo na lahat ng karapatan mo pero talo ka pa rin. Malaking sampal sa akin sa tuwing naaalala ko na kasal lang kami sa papel. Kaya gano'n na lang kadali na itapon ang kasunduan namin. Hindi man lang niya kinonsidera ang mga magulang
"Forgiving people in silence and never speaking to them again is a form of self care." - poetsglobe.I saw this post while scrolling through my Instagram feed. Well, yeah. Mas mabuti na siguro 'yong manahimik na lang ako at hanapin ang peace nang mag-isa. Hindi ka magiging masaya kung ang saya na hinahanap mo ay mula sa iba. Ang tunay na saya ay ang katahimikan ng isip mo at pagiging kuntento kahit walang tulong mula sa ibang tao.Pinapangako ko sa sarili ko na hahanapin ko ang saya kahit ako lang. Kahit sarili ko lang ang kasama ko. Bubuuin ko ulit ang sarili ko. Babangon ako para bumuo ng panibagong simula. Panahon na rin siguro para kalimutan ang mga taong dulot lang sa akin ay sakit. Masaya naman ako noong wala siya, siguradong makakaya ko rin ito ngayon.Kaya mo ito, Cami. Mahirap pero kakayanin mo at kailangan mong kayanin.Naging awkward ang biyahe sa loob nang ilang minuto. Dahil ito sa huling sinabi ni Dash. Ayoko nang mag-assume dahil pakiramdam
I've always wanted to slower the time. I want to savor every second, every minute and hour of my life. Gusto kong humaba pa ang buhay ko. Ayoko na ngang paniwalaan ang sinabi sa amin ng doctor ko. I don't want to believe the fact that I only have short period of time left to live. I hate that fact. But still, I want to give everything. I want all the best. That's how precious time is for me.Pero sa mga oras na ito, gusto ko nang matapos at bumilis ang bawat segundo. Bawat minuto akong nasasaktan. Nakakasakal at ang hirap huminga. Bakit ba hindi mabilis ang ikot ng ferris wheel? I must be fool asking for it to roll faster. I want this to end so bad. Ayoko na, pasakit na nang pasakit. Their sweet gestures takes away my breath.Parang binawi lahat ng saya na nararamdaman ko kanina nang hindi ko pa sila nakikita. Masaya ako. Sumaya ako kahit ilang oras lang. Pero bakit naman sinasaktan na naman ako ng tadhana?Matapos ang mala-impyernong karanasan