PROLOGUE

"Ate!"

"Ate!"

Sigaw ni Ely ang bunso kong kapatid sa labas ng simbahan.

Kasagsagan ng pagaayos at pagpapraktis sa magaganap naming kasal ni David. My long term boyfriend, for ten years.

Sobrang excited ako kasi, this time mangyayari na ang matagal na naming gusto at balak.

"Ano ba yun Ely? Nagpapraktis pa tayo oh?"taka kong tanong dito at halatang hingal na hingal.

"Ano kasi ate-- si kuya--,"

"Yeah i know, papunta na yun dito." Sabi ko dito at tinalikuran na sya.

"Ate, si kuya naaksidente!" Deretsang sabi nito.

Nabitawan ko ang flower vase na hawak hawak ko at nagkapere-peraso ito sa sahig ng simbahan.

"S-Seryoso, Elizabeth. W-Wala akong oras pagpaprank mo ah! Umayos ka!" Biglang baling ko dito at unti unti na akong binalot ng kaba.

"Hindi ate, kakatawag lang ni tita Jenny, ang sabi sinugod daw si kuya David sa hospital ngayon ngayon lang, dahil sa aksidente malapit dito." Sabi nito.

Narinig ko pang tinawag nila ako, pero hindi ko na sila pinansin pa. Dumeretso na ako sa sasakyan ko at pinaandar agad ito tsaka pinaharurut ito paalis ng simbahan.

Lihim akong nag dasal na sana walang malalang nangyari sa kanya. Sana di pa sya kunin sa akin. Ngayon pa kung kailan malapit na ang kasal namin.

Nakarinig ako ng beep ng aking cellphone. Nakita kong text yun ni Ely at habang nagdadrive ay binasa ko ito. Binigay nya sa akin ang address ng hospital na pinagdalhan kay David. Di na ako sumagot at mas minadali ko pa ang pagpapatakbo.

Pagkarating ko ng Hospital ay dumeretso agad ako ng emergency room. Hinanap ko si David doon at naabutan ko syang dadalhin na papuntang operating room.

Nakita ko kaagad si tita Jenny, na halos maiyak sa sitwasyon ng anak.

Puro dugo ang damit nito, at ang ulo nito ay puro dugo din. Kahit hirap akong makalapit ay pinilit ko.

"David, mahal.. mahal andito na ko." Sabi ko ng marating ko ang pwesto nito.

Basag na ang labi nito at halos hirap na din sya makadilat pero pinipilit nyang tignan ako.

"M-Ma-hal-- i-i'm s-sorry, " utal na sabi nito. Maya maya pa ay napaubo ito ng dugo. Nataranta kami at hinawakan ko ang kamay nito.

"Sshhhh-- it's okay, andito lang kami, andito lang ako, wag mo na piliting magsalita." Sabi ko habang di mapigilang maiyak sa sitwasyon nito.

"I-I lo-ve--you, m-ma-hal.." sabi nito, pero di ko na sya nasagot dahil pinigilan na kaming sumama pa sa loob ng operating room ng mga nurse.

Nilapitan ako ni tita Jenny, at marahan nitong hinimas ang aking likod. Dahil di ko na mapigilang maiyak. Pinagdadasal ko nalang ay sana di pa huli ang lahat sa amin.

2 hours…

3 hours..

4..

5..

6…

7 hours…

Ang lumipas ay wala parin lumalabas amg Doctor na tumingin kay David.

Andito parin kami sa labas naghihintay ng positibong response sa doctor. Halos nakailang labas pasok na ang mga nurse na nagdala sa kanya dito sa loob pero wala parin silang sinasabi kung anong lagay nya sa loob.

Magkatabi kami ni tita Jenny pero ako nakatayo at si tita naman ay nakaupo.

Lihim ding nagdadasal si tita na sana ay maayos ang lagay ng anak nito. Kada minuto ay kinakausap ko ito kung may kailangan ba o ano, pero puro wala lang ang sagot nito.

Marahan nyang hinawakan ang kamay ko at tumingin sa akin.

"Mahal na mahal ka nya, Estella. Alam kung kahit anong mangyari ay hinding hindi ka nya iiwan. Isang napakabuting lalake ng anak ko Estella," Makahulugang sabi nito. Naguguluhan man ay hindi na ko nagtanong, hinawakan ko nalang ang kamay nito.

"Ramdam na ramdam ko po yun. Kaya malabo pong di nya kakayanin to, malabo pong iwan nya tayo." Sabi ko dito at pinilit na ngumiti.

Inabutan kami ng kape ni Dylan. Ang panganay na anak ni tita jenny, bunsong anak naman nito si David.

"Nagkaroon ng holdapan sa pinagbilhan nya ng bulaklak, hinabol ni David ang holdaper pero hindi nya napansin ang isang sasakyan na palapit sa kanya kaya sya nabundol nito. Napaka lakas ng bangga sa kanya kaya tumalsik sya sa minamaneho nyang motor." Sabi nito.

Kinuha ko ito, at nagpasalamat kagaya din ng ginawa ko ay kinuha din ni tita jenny ang at ininom.

Marahan kong naipikit ang mga mata. Napasulyap ako sa pintuan mg operating room.

'laban david. Lumaban ka. Please, alam ko naririnig mo ko. Lumaban ka.' sabi ko sa aking isip.

Di ko namalayan na nakaidip na pala ako sa sahig kaya narahan ako tinapik ni kuya Dylan at tinuro amg doctor na nagasikaso kay David.

"Kayo po ang pamilya ng naaksidente?" Tanong nito sa amin.

Mabilis kaming tumango.

"A-Ako ang nanay nya doc, kamusta ang anak ko?" Sabi agad ni tita Jenny.

Matagal itong tumingin sa amin at huminga ng malalim.

Unti unti na akong kinakabahan. Sana mali ako, sana mali ang nasa isip ko.

"I'm sorry Ma'am, pero hindi na po kinaya ng pasyente. While having operation, nagstop ang jeat beat nito at sa dami na pong dugo ang nawala sa kanya ay unti unti na pong tumigil lumaban ng pasyente." Malung kot na balita nito sa amin.

Hindi agad nagsync-in sa utak ko ang sinabi ni doc kaya pinaulit ko pa sa kanya ang sinabi nito. Hangang sa unti unti ko nang narealise na wala na, wala na yung taong mahal na mahal ko.

Natulala nalang ako sa sinabi nito at di ko na namalayang isa isa nang tumulo ang mga luha ng aking mga mata.

"Hindi-- HINDI!! ANAK KO!!!" Sigaw ni tita Jenny.

Wala akong nagawa kundi umiyak ng umiyak sa tabi at unti unting mapaupo dahil sa panlalambot mg aking tuhod.

"Ate," tawag sa akin ni Ely. Dumating na din sila kasama nya si Mommy at Daddy.

Niyakap ako ni Ely, at nang makita sila Mommy at Daddy ay mabilis akong tumayo at tumakbo papunta sa kanila at sinabi amg mangyari.

"Wala na-- wala na si David-- daddy, iniwan na ko ni David--" sunod sunod kong sabi kay Dad, at yumakap ng mahigpit na mahigpit dito.

Naramdaman kong humigpit din ang hawak nila sa akin pati si mommy. Naiiyak na din sa nangyari.

"I'm so sorry anak," mommy said.

Habang inaayos ang labi ni David, para maiburol ay nakiusap ako na baka pwede kong makita ito sa huling pagkakataon. Pumayag naman ang mga ito kaya pinuntahan ko sya agad.

Inassist ako ng nagbabantay doon, at dinala akonsa pinaghihigaan ni David.

Nanginginig ako lumapit at pinipigilang mapaupo dahil sa panlalambot ng aking binti. Di ko kaya na makita na ganito si David. Ang sakit sakit.

Huminga ako ng malalim at dahan dahang lumapit kay David. Tinanggal ko din ang nakatalukbong na tela sa ulo nito at hinawakan ang malamig na mukha nito.

"Mahal naman eh, sabi ko sayo lumaban ka eh ano to? Bakit dito pa tayo magkikita kung kailang malapit na kasal natin, two day nalang oh? Ang daya mo talaga! Di ko kaya, di ko to kaya! Ang daya mo!!'' sabi ko dito at di ko mapigilang maluha.

Ang hirap tanggapin na yung taong akala ko hihintayin ako sa altar ay sya na pala ngayong isang malamig na bangkay.

"tulungan mo ko na kayanin ang nangyari. David, Tulungan mo ko na maging okay after nito. Tulungan mo ko na masanay na wala ka na, kasi ang hirap eh sobra nangako tayo, walang iwanan then ito."

Nanlalambot ang mga tuhod ko, pero nilalabanan ko. Sandal ako sa pader malapit sa pwesto nito at pinagmasdan ang mukha nya sa huling pagkakataon.

"sana kung alam ko lang na mangyayari to sana gumawa nalang ako ng way para di ka umalis kagabi, sana kasama pa kita, sana matutuloy pa kasal natin, sana-- sana magkakaanak na tayo, diba yun gusto mo? Bumuo ng basketball team?"

Dahan dahan akong lumapit muli sa kanya at hinaplos ang malamig nyang mukha.

"Tulungan mo ko mahal ah, guide mo ko palagi. For the last time mahal, salamat at mahal na mahal kita, sobra. Maraming-- maraming, maraming salamat sa over 13 years natin magkasama. Again, mahal na mahal kita." Sabi ko dito at hinalikan ito sa noo at sa labi nito.

For the last time iniyak ko na lahat ng sakit. Iniyak ko na lahat. Lahat-lahat. 

"Daviiiiiddd!!!" sigaw ko.

------------

©Escapade0105

Thank you! ☺️💕✨