So BadIlang sandali pa bago ko nahamig ang sarili. Tuluyan kaming nakalabas ng mansyon nang bawiin ko ang kamay mula sa pagkakahawak niya."What was that all about?" I spat.He breathe hard at ilang sandali pa bago tuluyan akong hinarap."What do you mean?" Maang-maangan niya."Pwede ba, Santi? If this seems like a joke to you then it's not funny at all!" Galit ko nang sambit."I am not kidding around," he said grimly."What are you even doing here in the first place? At ano'ng girlfriend pinagsasabi mo?"He was obviously taken aback with my remark. Ngunit agad din siyang bumalik sa pagiging seryoso. I know he's provoked. At hindi ko rin naman intensyong gawin iyon. I'm just being realistic here."Damn, may nangyari na't lahat hindi pa rin girlfriend?" Angil niya.I felt my cheeks burned up with what he said! How dare he say that to my face! After all the efforts I exerted to forget my foolishness last night!"I-It was just-""And don't give me the one-night-stand-mistake bullshit ev
BelieveHindi ko matandaan kung kailan ang huling beses na kalmado kaming dalawang magkasama. We seemed so comfortable with each other that I want to get used to this. Then I snapped back to reality when his phone rang and I accidentally saw who it is.So they're still seeing each other, huh? He cancelled the call as if it was nothing and looked at me again. I gave him a cold glare. Muling bumabangon ang lamig ng sikmura ko. "Answer it. I don't mind," I said cooly as if it was nothing. Kahit sa loob-loob ko gusto ko nang magwala. "It wasn't important, Cian-" Muling tumunog ang cellphone niya na lalo ko lang ikinairita. I stood up and head towards my table. Napatayo rin siya nang magsimula akong maglakad palayo. "I'm done eating. Answer the damn phone and get out of my office. I still have work to do." He groaned painfully and picked up his phone. Ngunit hindi siya umalis sa kinatatayuan. I crossed my arms as I look at him, confused. Tinaasan ko lang siya ng kilay nang hindi man
DaddyMaaga pa lang ay inihanda ko na ang costing plan na kailangan ibigay kay Santi kahit na alas nuwebe pa naman ang appointment ko sa kanya. I keep pacing back and forth inside my office thinking about it. At ang lagi ko lang naalala ay ang nangyari ng nagdaang gabi.He might think I am really foolish and inconsistent dahil taliwas sa kilos ko ang mga sinasabi ko. Oh god. Kung bakit ba naman kasi palagi nalang akong tinatraydor ng sarili kong katawan?Hanggang sa byahe papunta sa building ng LHR ay wala ako sa sarili. Ilang sandali ko pang hinamig ang sarili sa loob ng sasakyan bago tuluyang kumalma. I strut my way towards the information para hingin ang floor ng office ni Santi."It's on the 10th ma'am."I just nodded at the girl and headed towards the elevator. At habang lulan niyon ay palaging nagfflashback sa isip ko ang nangyari ng nagdaang gabi. We didn't really talk about it. Kaya siguro ako napapraning ng ganito. Oh my god. Daig ko pa ang teenager na first time ma-inlove. Di
FearsMabilis na kinarga ni Santi si Callar at mahigpit na niyakap. Hindi ko naman sila matingnan ng diretso. My chest tightened at the sight of them. Gusto kong lumapit para hagurin ang likod ng anak ko na iyak nang iyak. But Santi is already doing it."Where have you been?! I waited for you!" Callar cried.Santi is whispering things to him I can't quiet comprehend. Hindi ko na nakayanan at lumapit na ako at hinagod ang likod ng anak ko at pilit din siyang pinapatahan. Hindi man lang natinag si Santi sa paglapit ko. They were focused on each other.I tried to suppress my tears once again as I look at them. Hindi ko kailanman naisip na ganito ang mangyayari. I was so prepared and sure Santi would never know about our child. Seeing this hurts me. Not for myself but for the both of them. I have been so selfish, I know.I held Callar's back as I whisper my apologies. Ngayon ko lang narealize kung gaano ka selfish ang mga desisyon ko. Ni hindi ko man lang naisip na kailangan ng anak ko an
AddictedIt sounded like a threat. It is a threat. What else would it be? I should be angry. But the traitor part of my body is telling me otherwise. Agad kong iwinaksi sa isip ang katiting na pakiramdam na iyon. Akma na akong magsasalita nang may mahihinang katok mula sa pinto. Wala akong nagawa kundi buksan iyon. It was Callar, anxious and about to cry. "What's wrong, baby?" I hugged him. Hindi mapirmi ang mga mata niya at pilit may hinahanap. "Daddy," he sobbed softly while looking straight at Santi. He then came to us and hugged Callar. At dahil yakap-yakap ko ang anak ko ay napagigitnaan nila akong dalawa. "What's wrong?" He asked softly. "I thought you left us again!" Patuloy ang mahina niyang pag-iyak. Santi's grip tightened and he kissed Callar's forehead. I just listened to them closely, my chest tightening with pain. "I won't leave, little man." It was like Callar have known his father all along. He was comfortable around Santi as if he had known him all his life.
Keep"So you're moving in with him?"I looked up only to see Bailey's mocking face. Naroon ang pangangantyaw at kalandian sa paraan ng pagtingin niya. I rolled my eyes at binalik ang tingin sa monitor."Taray nito kahit kailan! Hindi mo man lang ako na-miss?" He asked in a fake sad tone.Now that he said it, it's been a while since I saw him. Marahil ay naging busy rin siya sa mga gigs ng iba niyang alaga.I smirked and gave him my attention. Minsan lang gumala ang baklang ito. And I admit that I really missed him."Aren't you busy?""I took a quick break from work, no! Sakto rin na walang schedule si Aia ngayong linggo kaya naisipan kitang bisitahin, bruha!"I nodded. He strut his way towards my coffee table and crossed his legs."Ano na nga? Hindi mo pa sinasagot ang tanong ko!" Inip niyang tanong.For all I know gusto lang makasagap ng baklang ito ng tsismis kaya ako naisip bisitahin. I signed the last page of the folder I'm holding and pushed myself towards him. Ngising-ngisi nama
Home"Sigurado ka na ba sa desisyon mo?"Bahagya akong natigilan sa tanong ni Manang. I didn't notice the weight of all of these until now. Matagal ko ring pinigilan ang sarili ko. Mas pinangibabaw ko ang galit at takot kaya kahit sa sarili ko takot akong aminin ang totoo. I didn't know how I manage to actually stop him when he was about to let go. Was it my instincts? Or was it actually my love for him that manifested through that action? I am not sure of so many things. But I'm sure of one thing. I want to give it a try once again. Ngayong nalinawan na ako sa kung ano talaga ang nangyari years ago, siguro naman panahon na para palayain ko ang sarili ko mula sa galit. I've lived all these years believing he actually fooled me. Siguro naman panahon na rin para pagbigyan ko ang sarili at ang anak kong sumaya kasama si Santi."Yes, Manang." I smiled.I bit my lower lip to stop myself from smiling like an idiot. Ngunit mukhang hindi iyon nakaligtas sa paningin ni Manang."Mukhang nagkaa
LoveNakakabinging katahimikan ang bumalot sa aming dalawa habang bumibyahe pauwi. Hindi naman ganoon kalayo ang coffee shop na pinagkitaan namin ni Lance pero pakiramdam ko iyon na ang pinakamatagal na byahe ng buhay ko.His expression is stern as always but the tension I feel is too much I couldn't bring myself to utter a single word. Hindi ko alam kung giginhawa ba ang pakiramdam ko gayong ganito ang pinapakita niya o lalo akong kakabahan dahil sa katahimikan niya.Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinullyapan para tingnan kung galit pa rin siya. At lagi, nag-iiwas din agad ako ng tingin kapag alam kong napapansin niya ang ilang beses kong pagsulyap sa kanya.Hanggang sa makarating sa pinto ng penthouse ay wala kaming imikan. Habang tumatagal naman ay lalo lang akong nababalisa.Sinalubong kami ni Manang at marahan ko lang siyang tinanguan."Kumain ka na ba?" Mahina niyang tanong nang mapansin ang katahimikan ni Santi. He went straight to the kitchen. Saka ko lang na