hello po! hehe, sorry sa late update. medyo loading na po kasi utak ko sa bed scenes huhu. pero babawian ko kayo hihi. see you bukas! <3
“Turn around,” he whispered.At parang isang alipin, agad na sinunod ni Emory ang utos sa kanya ng binata. Pareho silang pawisan kahit na malamig naman ang aircon ng silid. It’s still raining outside but they’re sweating here, and panting.Nang makatalikod siya ay giniya siya ni Beau para dumapa sa kama. He placed a pillow below her abdomen and a gasp escaped from her lips when he suddenly slapped her butt cheeks. Tinukod tinukod niya ang kanyang siko para sana angatin ang sarili nang mabilis siyang hinawakan ni Beau sa batok at muling diniin sa kama.“Beau,” she whispered.And without any warning, Emory felt him slid his huge length inside her, making her moan out of pain and pleasure. It’s been a while since she last did it with Beau. Kaya naman hindi niya maiwasang makaramdam ng sakit.“Fuck,” Beau moaned. “Damn it.”Gusto niya sanang magsalita ngunit nang magsimulang gumalaw si Beau ay mariin siyang napakagat sa kanyang labi. Her hands grasped for the bed sheet as he started thrus
Nagising si Emory nang maramdaman niya ang magaang haplos sa kanyang pisngi. Wala sa sariling dinilat niya ang kanyang mga mata para tignan kung sino ang may gawa non. Ngunit agad din niya itong pinikit muli dahil sa sinag ng araw na tumama sa kanyang mga mata.“You’re awake,” he said. “Come on. Let’s eat our breakfast.”Muli siyang dinilat ang mga mata. This time, dahan-dahan na ang pagdilat niya para makapag-adjust ang kanyang paningin sa liwanag ng buong silid. Bumungad sa kanya ang pagmumukha ni Beau and it somehow made her heart warm.Tinulungan siya nitong bumangon at hinalikan ang kanyang noo. Hinayaan niya lang si Beau na gawin ito. It’s always been like this for the past two days. Gigising siyang bungad ni Beau at matutulog siyang katabi ito.Malakas pa rin ang ulan at wala siyang makalap na signal kaya’t hindi niya matawagan ang kanyang mga anak. Miss na miss niya na ito at gusto na niyang umuwi. At the same time, she wanted to stay. Being this close to Beau, waking up and s
She staring at the ceiling, blanket wrapped around her body and a breathing is fanning on her neck. Mariin niyang pinikit ang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na sabihin. She just lay there, staring at the ceiling, and waiting for the rain to stop pouring.“How long are we gonna stay here?” she asked, deciding to finally break the silence. “How long are we gonna stay like this?”Maglalakas na siya ng loob na magtanong dito. Wala na siyang panahon pa para magpaligoy-ligoy. Kasi sa totoo lang, ayaw na niya sa ganitong sitwasyon. Ayaw na niya ng ganitong klaseng trato mula sa binata.Yes, her heart is yearning for it. Ngunit kung magpapadala siya sa tawag ng kanyang damdamin, matutulad siya kay Jessica. She will be the woman she hates the most. And that makes her mad. Really mad. Not for Beau, but for herself.“Emory…”“I’ll be honest with you.” Bumangon siya mula sa pagkakahiga at nilingon ang binata. Diretso ang kanyang malamig na ti
Emory was just patiently waiting for him to finish talking to the front desk. Sa wakas, pauwi na sila. Baka mas mabaliw pa siya nang tuluyan kapag tumagal pa silang dalawa sa lugar na ‘to. Baka hindi na siya makatiis pa’t maamin sa binata na mayroon silang mga anak at mahal niya ito.Well, aminado naman siyang tanga siya pero hindi masyado na to the point ay aaminin na niya ang lahat dito. Alam niyang may tamang pagkakataon para sa bagay na ‘yan at ‘yon ang hinihintay niya. The perfect time for her to confess everything. Hindi pa lang talaga pwede ngayon dahil hindi pa siya handa para sa mga responsibilidad na kalakip ng pag-amin sa katotohanan.Napatingin siya sa kanyang phone nang mag-ring ito. A smile immediately lifted her lips the moment she saw Selim’s number. Nilingon niya muna saglit si Beau saka siya naglakad palabas ng main door ng hotel. Sinagot niya agad ang tawag nang na sa labas na siya.“Selim?”“Mommy!”May kung anong mainit na humaplos sa kanyang dibdib nang marinig a
“May dadaanan pa po ba kayo, Mr. Khaleesi?” she asked.Na sa loob sila ng sasakyan ng binata ngunit punog-puno sila ng katahimikan. Walang ni isa sa kanila ang may balak na basagin ang katahimikan na ‘yon kaya naman nagdesisyon na lang siyang magtanong. Sobrang bigat kasi ng hangin na pakiramdam niya ay mahihirapan siyang huminga.“Drop the formalities when we’re alone,” he said instead of answering her question.Kumunot ang kanyang noo. “I don’t think it’s inappropriate for me to call you casually−”“You already moaned my name,” he said and that made her lip parted. “Is there any reason you can’t still call me by my name?”She’s lost for words. Hindi niya alam kung ano ang isasagot niya sa binata dahil sa sinabi nito. Gusto niya itong murahin ngunit hindi naman siya ganoong klaseng tao. Ramdam niya ang panlalamig ng kanyang kamay at ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso.“I’m your employee,” she almost whispered. “I should call you formally. K-kung ano man ang nangyari sa ‘tin sa C
“Wow!” sambit ni Gem nang mahawakan nito ang hair clip na kanyang binili kanina. “Tak, mor! Det er så smukt!” [translation: Thank you, Mommy! This is so pretty!]Lumapit ito sa kanya ang niyakap siya. Mabilis niya naman itong niyakap pabalik at hinalikan ang buhok ng kanyang anak. Naputol lamang ang kanilang usapan nang marinig niyang mag-ring ang kanyang phone.“Who was it?” she asked Selim. Kumalas naman sa yakapan nila ang kanyang anak at nagtungo sa harap ng salamin para isuot ang hair clip.Nilingon niya si Selim at nakita itong naglalakad palapit sa kanya. Ngumiti ito at inabot sa kanya ang kanyang phone. “Your brother is calling you.”Tipid siyang tumango at humugot ng malalim na hininga. “Thank you. I’ll be at the balcony for a moment.”Selim nodded his head. Agad naman siyang nagtungo sa balcony ng kanilang tinutuluyang condo. She made sure to close the door behind her. Alam niya namang hindi nakakaintindi ng Tagalog ang mga taong kasama niya ngunit iniiwasan niya lang na sum
Hindi niya alam kung saan niya itutuon ang atensyon. Sa oras? Sa trabaho? Sa huling usapan nila ni Beckett? O sa sinabi ni Selim kanina na hindi niya narinig? Sumasakit na ang kanyang ulo kakaisip kung ano ang dapat niyang unahin sa pag-iisip.Inis niyang inabot ang kanyang tasa ng kape para sana uminom, ngunit nang angatin niya ito ay biglang wala itong laman. Mas lalo siyang nakaramdam ng irita sa nangyari. Binaba niya na lang ang tasa at tumingin sa labas ng bintana. Emory tilted her head a bit before picking up the pencil she dropped.Ngunit nang magsusulat na sana siya ay biglang nag-ring ang kanyang phone. Muli niyang binaba ang hawak na lapis at tinignan ang caller. Umangat ang kanyang kilay nang mabasa ang pangalan ni Beau.Kasabay non ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at tumingin sa orasan. Lampas alas dose na, bakit pa kaya ito tumatawag? Did something happen?Dala ng kuryusidad ay sinagot niya ang tawag. Tumayo siya at naglakad
Hindi na mabilang si Emory kung pang-ilang shot na ang kanyang nainom. Basta ang alam niya ay hatinggabi na at kanina pa nag-ri-ring ang kanyang phone. But who cares, right? Wala nang sisita sa kanya kung bakit hatinggabi na at hindi pa rin siya umuuwi. Wala nang tatawag sa kanya o susundo sa kanya kahit lasing na lasing na siya.“Of course, I promise.”“The only woman I want to marry is you, Emory.”“I love you for the rest of my life.”“Ikaw lang ang babaeng nakikita kong ihaharap ko sa altar.”Reminiscing those memories makes her want to cry so hard. How can he be such a liar? How can he say those words without even flinching? How can he act like he was telling the truth?!“M-ma’am, lasing na po kayo─”“Ano ba kasi ang rason para magpunta rito?” pagpuputol niya sa bartender na kanina pa siya pinapakialaman. “Alam mo, kayong mga lalaki, ang galing niyo sa larangan ng panloloko!”Mukhang nagulat ito sa kanyang pang-aakusa ngunit hinayaan lang siya nitong magsalita. Muling tinunga ni