Nagising si Emory nang maramdaman niyang may kung anong nakapatong sa kanyang tiyan. Wala sana siyang planong gumalaw hanggang sa malanghap niya ang isang napakapamilyar na pabango. Isa-isang pumasok sa kanyang utak ang mga nangyari kagabi.Wala sa sarili niyang dinilat ang mga mata at tumingin sa kanyang tabi. And there is Beau, sleeping peacefully beside her. Nakabalot ang braso nito sa kanyang beywang at parang wala itong planong bitiwan siya.Dahan-dahan niyang inalis ang pagkakayakap nito sa kanyang beywang. It was a real struggle because his arm was so heavy. Ngunit nang mapagtagumpay niya itong maialis sa kanyang tiyang ay maingat siyang bumangon. Beau is a light sleeper and a little movement can wake him up.Yes, she can still perfectly remember that.Napahawak siya sa kanyang sintido at nilingon ang binatang natutulog sa kanyang tabi. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at hinilot ang sintido nang maramdaman niyang sumakit ito. She looked at the time on her wrist and start
Nagising si Emory nang maramdaman niyang may kung anong humahaplos sa kanyang pisngi. She tried to open her eyes but the bright surrounding made her close them again.She can hear noises from afar but she couldn’t understand what the hell is happening. Masakit ang kanyang tiyan at ulo. Dagdag pang feeling niya ay namamaga ang kanyang pisngi.Pisngi?Isa-isang bumalik sa kanyang isipan ang mga pangyayari kung saan nakaharap niya si Violet. That woman’s mad eyes that were looking at her made her open her eyes and catch her breath.“What happened?”Napatingin siya sa nagsalita at bumungad sa kanya si Beau. Magulo ang buhok nito at medyo namumula pa ang mapungay nitong mga mata. He looks so restless. Kumunot naman ang kanyang noo rito.“What are you doing here?” sambit niya. Nagulat pa siya dahil paos ang kanyang tinig nang sambitin ‘yon. “You should be resting.”Matapos niyang sabihin ‘yon ay napangiwi siya kaagad dahil sa pananakit ng kanyang tiyan. Agad naman siyang dinaluhan ng binata
Buong araw siyang inasikaso ng binata. Walang naging usapan sa pagitan nilang dalawa. Beau would try to initiate a conversation but she’s too exhausted to answer him. Wala lamang siyang naging imik dito. She wanted to go home but she couldn’t even make it out of the bed.Bakit ba kasi ang lakas ni Violet kanina? At bakit din ba kasi hindi siya nakapanlaban? Dahil ba guilty siya? O dahil ba tanga siya para hayaan ang sarili niyang mapunta sa ganong sitwasyon?“Are you hungry?” Napatingin siya kay Beau nang magsalita ito. “Do you want to eat anything?”Blanko ang kanyang mga matang nakatingin dito. She bit her lower lip and shook her head. “I’m still full. Thank you.”Nakatayo si Beau sa gilid ng paanan ng kamang hinihigaan niya. Hindi siya nito iniiwan at palagi itong nagtatanong kung nagugutom na ba siya. At to be honest, she’s too shy to talk to him.Sobrang nahihiya siya sa mga pangyayari. Never in her life has she ever thought of getting slapped in the face by someone’s wife. Kasi
Naalimpungatan si Emory nang maramdaman niyang may kung sinong humahaplos sa kanyang pisngi. She wanted to open her eyes but her body choose to heighten its senses. Pinakiramdaman niya ang paligid. Hindi niya alam kung ano ang meron pero sobrang bigat ng kanyang katawan. She felt so tired.What is happening?“Mommy, wake up.” She felt a tapping on her cheeks.Emory slowly opened her eyes and roamed it around. Unang bumungad sa kanya ang anak niyang si Blue na nag-aalalang nakatingin sa kanya. Happiness filled her chest when she realized her baby is safe.“Uncle Selim, mor er allerede vågnet,” sambit ng kanyang anak na si Blue. [translation: Mommy is awake.]Dahan-dahang pinwersa ni Emory ang sariling bumangon kahit alam niyang hindi pa rin maganda ang kanyang pakiramdam. “Where’s Gem? Where is Emerald.”“Du er nødt til at hvile dig, mor. Smaragd har det fint nu.” [translation: You need to rest, Mommy. Emerald is fine now.]Tumingin siya sa nagsalita at bumungad sa kanya ang isa niya p
Anong gagawin niya ngayon?Hindi niya alam. She wanted to stand and visit her daughter but she couldn’t even walk. Kinakailangan niya pa ng wheelchair kung sakali. Well, wala naman siyang issue tungkol sa pagsakay ng wheelchair. Ngunit alam niyang sa oras na makita siya ng mga anak niyang nakasakay roon ay paniguradong mag-aalala ang mga ‘yon.Speaking of the kids, hindi pa alam ni Beau na triplets ang anak nila. Buong akala niya ay twins lang, si Beckett at Blue. At wala pa siyang sapat na lakas ng loob na sabihin sa mga bata ang tungkol sa kanilang ama.Matapos ng naging usapan nila ni Beau kanina ay agad na umalis ang binata na wala man lang pasabi. Ni hindi man lang ito nagpaalam sa kanya. He left just like that. Kung tutuosin ay kaya niyang ipaglaban ang kanyang mga anak. Ngunit kilala niya si Beau. Marami itong pera. Kaya nitong gawin at nitong gawin, pumabor lang sa kanya ang batas gamit ang pera.At kung pera ang usapan, kahit sabihin niyang mayaman sila, kahit humingi siya n
“W-what are you talking about now?” wala sa sarili niyang sambit. “What do you mean to run away?”“Jeg overhørte din samtale med ham. Ville du lade det ske? Hvorfor ville du lade ham tage børnene fra dig? Bare løb, Emory. Jeg er villig til at hjælpe dig på alle måder,” he said. Bakas sa tinig nito ang pag-aalala. [translation: I overheard your conversation with him. Would you allow it to happen? Why would you let him take the kids away? Just run, Emory. I'm willing to help you in any ways I could.]Mariin niyang nakagat ang ibabang labi. Pakiramdam niya ay hindi si Selim na kilala niya noon ang kaharap niya ngayon. He’s so manly. Pati ang pagsasalita nito ay hindi mahahalatang may dugong berde ito.She bit her lower lip and looked outside the window. Humugot siya ng malalim na hininga. “Thank you for the concern, Selim. But I… I don’t think I can still run away now.”“What? Why?” tanong nito. “I know how much you love the triplets, Emory.”“I want to, but I can’t. Beau is going to find
Emory stared at Beckett who is now laying on the bed with sheets raised near his neck. Wala itong balak pansinin siya at alam niya ‘yon. Kilala niya si Beckett at alam niya kung anong klaseng bata ito kapag nagtatampo.Humugot siya ng malalim na hininga at naglakad palapit sa kama. She sat on the bed while still looking at Beckett’s back. Hindi pa rin ito humaharap. Nangpapanggap pa rin itong tulog. Akala mo naman hindi halatang gising ito.“Beckett,” she called but the little kid didn’t answer. “I know you can hear me.”No respond. Mukhang nagiging best actor na rin itong anak niya, ah. Alam na alam nitong papagagalitan niya ito.Blue went out to follow his father and she just let him. Sa kanilang dalawa, si Blue ang mabilis ma-attach at sobrang vocal nito pagdating na nararamdaman. Mabilis lang din i-please si Blue, ibang-iba sa kapatid nitong si Beckett. Sobrang hirap i-please ni Beckett. Mas matigas pa ang puso nito sa bato.And looking at the kid now, alam ni Emory na nangungulila
“Mommy…” Yumakap sa kanya ang anak niyang babae na si Gem habang nakahiga sa kama. “Jeg savner dig. Jeg troede, du havde glemt mig.” [translation: I miss you. I thought you forgot about me]Niyakap niya ito nang mahigpit at hinalikan ang ulo nito. “Hvorfor skulle jeg glemme min smukkeste baby?” malumanay niyang sambit sa bata. [translation: Why would I forget my prettiest baby?]“Du besøgte mig ikke i flere dage,” mahinang sambit nito. [translation: You didn’t visit me for days.]“I’m sorry about that,” she whispered softly and kissed Gem’s temple. “Don’t worry. Mommy is going to stay by your side from now on.”“Ang sweet niyo namang tingnan, Ate.” Napatingin siya sa nagsalita at bumungad sa kanya ang kapatid niyang si Eli. “Paniguradong matutuwa si mommy kapag nalaman niya ang tungkol sa mga anak mo.”She smiled and nodded her head. “Kikitain ko rin sila. Hindi na muna ngayon. Gusto ko munang maging komportable ang mga bata sa kanilang ama bago ko sila ipakilala kay mommy, daddy, at