“SO, how’s the meeting with Rufo?” tanong ni Crandall sa kaibigan.“Ayos na sana. Kaso ang lokong ’yon... ayaw pumirma sa kontrata kung hindi ka raw pupunta sa binyag ng anak niya,” natatawang sabi ni Creed sa kaniya. Bumuntong-hininga naman siya habang nakakunot ang kaniyang noo. “Just tell him na hindi ako siguradong makakapunta roon. Marami lang akong inaasikako ngayon,” aniya.“I already told him that, bro. I have also made another excuse. Pero ayaw talaga maniwala ni Montague.”“Alright. Kapag hindi ako naging busy that day, sasama na ako sa ’yo. Kailangan natin ang kontrata na ’yon next month. Hindi puwedeng hindi matutuloy ang construction ng building with in three months.”“Hindi ka talaga tatantanan ng lalaking ’yon hanggat hindi ka nakukuhang ninong ng anak niya. Loko ang Montague na ’yon. Parang naghihirap sa buhay at naghahanap pa ng mayaman na gagawing ninong at ninang sa pangatlo niyang anak.” Natatawa pang saad ni Creed sa kaniya. Maging siya man ay napangiti na laman
“P-PAANO pala kayo napunta ni April sa lugar na ’yon, Fritz?” tanong ko habang malayo-layo na ang nababaybay ng sasakyan ni Fritz. Kahit papaano talaga ay nakahinga na ako nang maluwag na makakauwi na ako sa amin dahil si Fritz at April na ang nakakita sa akin kanina. “No’ng isang linggo pa talaga kami nagpapabalik-balik sa lugar na ’yon,” si April ang sumagot. “Nang malaman ko kasi ang nangyari kay Jass, nag-alala ako para sa ’yo. Tapos nakatanggap pa ako ng tawag galing kay April at sinabi niyang nagpunta ka raw sa resthouse ng jowa ni Jass nang gabing mangyari ang krimen sa kaniya. Sa labis na pag-aalala ko para sa ’yo, sinabihan ko si April na samahan akong pumunta rito para hanapin ka. Wala pa kasing balita ang mga pulis tungkol sa ’yo. Ilang araw na kaming bumabalik sa resthouse ni Wigo at sa mga kalapit na lugar para hanapin ka. Mabuti at kanina nakita ka na namin habang nagpapahinga kami roon ni April.” Pagpapaliwanag ni Fritz sa akin. I took a deep breath and smiled sparin
“MS. GOMEZ, pasensya na po! Pero hindi po natin puwedeng i-detained si Ms. Martinez hanggat wala pa po tayong sapat na ebidensya na makapagpapatunay na siya nga ang may kagagawan sa nangyari sa anak ninyo,” sabi ng pulis na kumausap sa amin ng mama ni Jass. Nasa presinto kami ngayon. Sumama na ako sa mga pulis kanina dahil nagwawala na si Tita Mary Anne sa hallway ng ospital. I was also not to blame for what happened to Jass, so I wasn’t afraid to go with them. “What? Akala ko ba kapag nahanap na ang babaeng ito ay makukulong na siya dahil sa nangyari sa anak ko? Tapos ngayong nandito na siya sa harapan ninyo ay sasabihin n’yo sa akin na hindi ninyo siya puwedeng ikulong?” nanggagalaiting tanong nito.“Tita May, wala naman po talaga akong kasalanan sa nangyari kay Jass,” sabi ko.Matalim na titig ang ipinukol nito sa akin. “Wala? E ikaw lang naman ang nagtungo sa rest house ni Wigo nang gabing iyon, hindi ba? Tapos bigla kang nawala. So sino ang sisisihin ko sa nangyari kay Jass, Po
“C-CREED!” Nauutal na sambit ko sa pangalan nito nang makabawi na ako sa labis na pagkagulat. Mas lalong lumapad ang ngiti sa mga labi nito habang nakatitig sa akin, “we met again, Portia,” sabi nito. Ang kabog ng puso ko ay mas lalo pang lumakas. At nang akma ko na sana itong itutulak upang kumawala ako mula sa pagkakayakap ng isang braso nito sa baywang ko, bigla naman nitong nihigpitan ang pagkakayakap sa akin at mariing hinawakan ang isang kamay ko.“N-No! Please let me go,” sabi ko na sunod-sunod pang napailing habang mas lalo kong nararamdaman ang takot sa puso ko.He’s a friend of Crandall kaya alam kong inutusan niya rin itong si Creed na hanapin ako. At ngayon nga ay natagpuan ako nito rito sa ospital. Sunod-sunod akong napalunok habang ang mga mata kong nakatitig dito ay nagsusumamo. “Please let me go, Creed.” Ngumiti itong muli at naramdaman ko naman ang pagluwag ng braso nito sa baywang ko. Hanggang sa unti-unti ako nitong pinakawalan.“Alright,” sabi nito.Marahan ngu
MULA sa pagkakaupo sa single couch na nasa tabi ng bintana at nakatingala ako sa kalangitan na medyo nagdidilim at may pagbabanta ng masamang panahon, narinig ko ang pagbukas ng pinto. Pero hindi agad ako kumilos upang lingunin ang direksyon ng pinto. Later, when I also heard footsteps approaching my seat, I had a suspicion that Crandall had entered. Well, siya lang naman ang pumapasok dito sa silid ko at wala ng iba pa!“Are you not hungry?” dinig kong tanong niya sa akin. Hindi ako sumagot at nanatili lamang ang paningin ko sa labas. Narinig ko naman ang pagpapakawala niya nang malalim na buntong-hininga. “Portia, please sweetheart.”Dahil sa pagtawag niya sa akin ng ganoon, I couldn’t stop myself from feeling so angry at him. I slowly turned to him as my eyebrows met. Matalim na titig ang ipinukol ko sa kaniya habang malamlam naman ang kaniyang mukha at mga mata habang nakatitig sa akin. Laglag din ang mga balikat niya.“Please, Portia!”“Ako ang nagmamakaawa sa ’yo, Crandall. Pa
“ARE you okay, Portia?”Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko sa ere nang marinig ko ang tanong sa akin ni Jass. I was standing in front of the window and looking outside while my mind was in turmoil; while I was angry with myself because of what I found out earlier. I controlled myself and wiped the tears that had been freely flowing down my cheeks. Oh, God! I was wrong about what I did and told Crandall, and I feel so guilty now about what I learned from Jass. Why didn’t I believe him when he told me several times that he had nothing to do with what happened to my best friend? Mas inuna ko pa ang galit at panghuhusga ko sa kaniya. Tapos kung anu-ano pang masasakit na salita ang sinabi ko sa kaniya. Oh, Portia! Ano ba ang nangyayari sa ’yo? Kung hindi pa pala nagbalik ang malay ni Jass ay maipapakulong ko ang taong wala naman talagang kasalanan sa nangyaring krimen na iyon nang gabing ’yon. Sunod-sunod na pagsinghot pa ang ginawa ko at muling nagbuntong-hininga bago ako pu
BITBIT ang flashlight na kinuha ko sa kusina, pumanhik ako sa hagdan at nagtungo sa silid na ginagamit ko. Ewan ko ba, pero mabigat ang pakiramdam ko ngayon. Ang kaligayahang nararamdaman ng puso ko kanina ay biglang naglaho na parang bula nang malaman kong walang tao rito sa mansion. Wala rito si Crandall at tanging ang madilim na mansion lamang niya ang nadatnan ko. I’m asking myself, where is he now? But of course I can’t answer myself either. Nang mabuksan ko ang kuwarto ko, madilim din sa loob dahil nakasarado ang kurtina sa bintana. Laglag ang mga balikat ay naglakad ako palapit sa kama at umupo roon. “Umalis ka na kaya sa mansion mo?” malungkot na tanong ko habang nakatitig sa kadiliman.Oh, kung first time ko lang makapasok dito, I’m sure na kanina pa ako natakot dahil sa sobrang dilim. Pero dahil nasanay na rin ako rito, hindi na ako natakot at nag-alinlangang pumanhik dito sa itaas. I’m sitting on the edge of the bed for a few minutes before making the decision to stand
“PORTIA!”First day of work ko ulit ngayong araw kaya marami akong ginagawa at kailangang tapusin, lalo na ’yong mga naiwan kong trabao no’ng nakaraan. Dahil sa pagiging abala ko, hindi ko na rin namalayan ang paglipas ng oras. At kung wala pang may umisturbo sa akin, hindi pa ako mapapahinto sa ginagawa ko sa tapat ng mesa ko.Mula sa pagkakatuon ng aking paningin at atensyon sa monitor ng laptop ko, nag-angat ako ng mukha at nakita ko si Alex na nakatayo sa tabi ng mesa ko. Seryoso ang mukha nito, pero nang magtama ang mga mata namin, kaagad din itong ngumiti sa akin.“Hi,” sabi nito upang batiin ako.Napatuwid naman ako sa pagkakaupo ko. “Alex,” usal ko sa pangalan nito.“Totoo nga ang balita na nakabalik ka na ulit dito,” wika nito. Nakangiti man ay halata pa rin sa mukha nito na parang nahihiya ito sa akin ngayon.Ngumiti naman ako at banayad na nagpakawala nang buntong-hininga. “Yeah. Kakapasok ko lang kanina,” sabi ko.Tumango naman ito at napakamot sa gilid ng kilay at tipid