IKAANIM

Tiningnan ko ang aking mga daliri; May nagbasa sa kanila ng dugo ko. Pero parang okay naman ako, internally. Tumayo ako at may kutsilyo sa d****b ko. Mabilis ko itong hinawakan, itinapon, at binalik ang tingin sa drawer. Isang mata ang gumagapang doon, nanlilisik ang tingin sa akin.

Shush, naririnig ka niya.

Dahan dahan kong tinanggal ang mga daliri ko sa labi ko at sinubukang tumayo. Napatingin ako sa ilalim ko. May bahid ng dugo sa sahig. Inabot ko ang kama ko at bumagsak doon. Nagdilim ang lahat hanggang sa ipinikit ko ang mabigat kong mga mata.

***

Dumating ang umaga, at natagpuan ko ang aking sarili sa isang hindi pangkaraniwang lugar.

Naaamoy ko ang halimuyak ng nilutong baka at bulok na laman. Kinusot ko ang aking mga mata at nakita ko ang aking sarili na nakaupo sa isang bench, kasama ang isang pulutong ng mga tinatawag na juniors. Ako ay natutulog na ang aking ulo sa isang mesa ng cafeteria sa oras ng oras ng almusal.

"Gising ka na, Miss Jenkins?" sabi ng ilang boses na nanggaling sa likod ko.

tumango ako.

Sa paligid ko ay may mga juniors na nagsasaya sa kanilang pagkain, nagdadaldalan at kumakatok sa kanilang mga baso ng tubig. Nasa likod ko ang isang nurse, may dugo sa palda.

"Nakatulog ka kahapon nang hindi mo alam na may regla ka." Paliwanag niya. "May dugo kahit saan sa kwarto mo, kaya sinubukan naming linisin at linisin ka para bukas. Which is today."

Napalunok ako. "Anong ginagawa mo sa kwarto ko?"

Napanatili niya ang kanyang kalmado kahit na ang aking mga salita ay hindi nagpapakita na ako ay nagpapasalamat sa kanya.

"Well, nakikita mo Miss." Maingat niyang pinag-iisipan ang mga salitang isasagot. "Tuwing gabi, sinusuri namin ang mga silid upang makita kung ang mga mag-aaral ay nag-e-enjoy sa kanilang pagtulog."

Inilayo ko ang ulo ko sa kanya. Naghintay ako hanggang sa marinig ko ang mga yabag niya na naglalakad palayo. Binigyan ako ng isang junior ng isang plato, isang sandwich na puno ng laman. Nagpasalamat ako sa kanya at tinanong niya,

"Ano ang iyong buong pangalan, Miss Jenkins?" Alam kong nakikinig sila sa pakikipag-usap ko sa school nurse. Napansin ko rin ang British accent niya.

"Lily, Lily Jenkins," sagot ko.

Sya'y ngumiti. "Ang pangalan ko ay Theodore Davis." Sabi niya habang tinuturo ang isa pang estudyante. "At iyon ang matalik kong kaibigan, si William Relish."

"Wow, nagpakilala ka lang at bestfriend mo." She pouted. Nagtawanan ang lahat habang kumakain siya.

"Ano bang problema nito, Jesse?" pang-aasar ni Theodore. Nagtawanan ang lahat habang awkward na namumula si Jesse.

"Guys, guys." Sabi ng ibang babae. Ngumisi siya habang lumingon sa akin. "Lily will not feel homely kung hindi tayo magpakilala."

"May point ka!" Sabi ng isang geeky, ginulo ng accent niya ang mga salita niya.

"Bakit hindi mo simulan, four eyes?" Muling sabi ng dalaga.

"Hoy, nerd tayong lahat dito. Kaya may wala kang karapatan na ganyanin ako." Sabi ng geeky.

"At least wala akong salamin." Sumagot siya. Napangiti siya nang makaramdam ng hinanakit ang geeky.

"Sige, sisimulan ko na." Inaayos niya ang salamin niya habang lumilingon sa akin. "Ang pangalan ko ay Tobiah, Tobiah Dubois."

"Pranses?" Itinanong ko.

"Oo." Sagot niya. "Bakit?"

"Wala naman," sabi ko.

"Okay, turn ko na." Sabi ng bully na parang isa. "Ang mga pangalan ay Sophia Reagan."

"At ang pangalan ko ay Darcy Fernsby!" Sabi ni Darcy, habang tumatalon sa usapan.

"Ang pangalan ko ay Clement Young." Napalingon ako sa katabi ko na Clement ang pangalan. Nakatutok sa akin ang kanyang amber na mga mata.

"Nasa laro na naman si Clement!" sigaw ni Jesse.

"Playboy ka," Protesta ni Darcy.

Tinitigan ko ang lahat habang sinusubukan kong malaman kung bakit sila nagkakaganyan. I gave a face of confusion kay Clement.

"Girls, tigilan niyo na yan." Sabi ni William habang nakafacepalm.

"William, alam nating lahat na playboy siya simula nang kumain tayo ng almusal!" Lumingon siya sa akin. "My name is Ella Edevanne," lumapit siya sa akin at bumulong, "Lumayo ka sa kanya."

Nakipagkamay kami habang binibigyang diin ni William ang lahat.

"Halika, tigilan mo na." protesta ni William habang sinenyasan ang mga babae na maupo.

"Leader, I mean President, ay pupunta dito," sabi ni William. Tumayo siya at sinenyasan ang lahat na umupo ng tahimik.

"Geez." Kinakain ni Sophia ang sandwich habang nakatingin sa kanya ng masama.

Kinuha ko ang sandwich ko at kinain.

Naglakad palayo si William sa direksyon ng pasukan.

"Umalis na siya." Inilagay ni Sophia ang kanyang sandwich sa plato.

"Guys, may sasabihin ako," sabi ko. Medyo nag-alinlangan ako, pero kailangan ko.

"Ano yun, Lily?" Tumingin sa akin si Jesse na parang alam niya ang sasabihin ko.

"Kahapon, may nakita akong patay na babae sa cabinet ko."

Nagtawanan ang lahat nang marinig kong ibinuga ko ang mga salitang iyon. Namamatay sila sa kakatawa. Ngumisi si Sophia at sinabi sa akin, "Iyan ay isang klasikong biro na mayroon ka diyan, Miss Jenkins."

"It's not a joke," kumunot ang noo ko sa kanila at napagtanto ng iba sa kanila na hindi ako nagbibiro.

"Lily, hindi ka nagbibiro?" Tinitigan ako ni Jesse na may pagtataka sa mukha.

"Oo," sagot ko.

Napaawang ang kanilang mga bibig nang marinig nilang kumpirmahin kong totoo ito.

"Teka." Binigyan ako ni Sophia ng mukha ng hinala habang nagpapatuloy siya. "Nakapatay ka ba?"

"Hindi."

Nakabalik na si William bago pa ako paulanan ni Sophia ng mas maraming hinala.

"Mga pinuno dito. Nanonood." Nagbabala siya.

Natahimik ang lahat.

Nasa likuran niya ang pinuno, si James Smith. Isa siyang matangkad na jock looking scholar. Hindi mo akalain na genius na bata siya.

"So ito ang grupo mo, William. Ang mga anak ni Alecto." sabi ni James.

Ang klase ng iskolar ay nahahati sa tatlong grupo, na may dalang logo at ipinakita ang mga anak ng tatlong galit ng demonyo. Ang grupo ko, na may pangalang Alecto, ay isang grupong may walong tao at isa rin sa tatlong grupo. Ang isa pang grupo na naglalaman ng pinuno ng klase, si James, ay may pangalang Tisiphone. Ang huling isa, na binubuo ng parehong bilang ng sa amin, ay ang Megaera.

"Oo, mahal na pangulo," tugon ni William.

Tumunog na ang bell at pumila na ang lahat para makalabas ng cafeteria papunta sa klase. Nagtakbuhan ang mga tao sa direksyon ng entrance.Nabangga ko si Sophia bago ko pa maabutan ang iba.

Bulong niya sa akin habang pinagtutulakan namin ang sarili namin sa maraming tao.

"Ikaw ba ay isang psychopath?"

"No, I'm not," sagot ko.

Kinaladkad siya ng mga tao palayo sa akin. Pinilit kong lumingon para tingnan kung nandito ang bawat estudyante sa campus na ito. Naghalo ang mga senior at sophomore sa mga junior habang nagmamadali sila.

Tumunog ang isa pang kampana, at nag-panic ang lahat.

"Ano ang nangyayari?!" Sigaw ko pagkatapos kong makita ang isang senior na tumabi sa akin.

"Mamamatay tayo." Simpleng sagot niya.

"Anong ibig mong sabihin?!" Itinanong ko.

At ang sumunod na nangyari ay napagtanto ko kung ano ang ibig niyang sabihin.

Nagsimulang sumabog ang mga estudyanteng malayo sa karamihan. Napuno ng usok ng mga putok ng baril ang hangin at lalo pang lumakas ang gulat. Nagsimulang sumigaw ang mga babae at lalaki, na sinasabi sa mga taong malayo sa karamihan na lumapit sa karamihan.

Isang batang babae ang gumagapang sa sahig, sinusubukang abutin ang kanyang matalik na kaibigan, na nasa karamihan. Ang isang camera ay nagiging berde mula sa malayo, at sa pamamagitan nito, ang batang babae ay sumabog.

Tumalsik ang dugo sa mukha nila at palakas ng palakas ang hiyawan.

Samantalang ako naman na nasa gitna ng karamihan ay naguguluhan sa kinikilos nila. Katulad ng nangyari sa exam, pero parang tahimik ang mga estudyante, at walang matingkad na mata. Dinala ng mga kamay ng mga robot ang kalahati ng kanilang katawan sa kisame na tila walang dulo.

Katahimikan ang nangyari.

Umihip ang hangin, at pumasok sa aming ilong ang amoy ng laman, putok ng baril, at dugo. Maya-maya pa, nagsimulang umubo at sumuka ang lahat.

Ako mismo, naaamoy ko ang bango ng laman na naiwan sa hangin sa loob ng ilang linggo.

May bumagsak na eyeball sa ulo ko. Tinitigan ko ito sa sahig, at gumagalaw ang mga mag-aaral. Naka-lock ito at tumitig sa aking mga mata; Napasigaw ako nang madaming eyeballs ang nahulog mula sa madilim na kisame. Nagpanic na naman ang lahat.

Umulan ng dugo ng marinig ko ang mga lamutak ng laman.

...

Ngumisi si Blake habang ginagalaw ang controllers.

"Oh, anong laro ito." Bulong niya sa sarili,.

Sa screen, lumabas ang mga mukha ng mga estudyante sa campus. Ang kanilang mga paghihirap ay nagpapalakas sa kanya, nagpapasaya sa kanyang buhay.

"Bakit mo ginagawa ito sa amin? Pinaglilingkuran ka namin!" protesta ng ilang batang babae na nakatayo sa pintuan ng kanyang opisina. Bakas sa mukha niya ang galit at pagkamuhi.

Lumingon sa kanya si Blake. Kumuha siya ng panulat at pinaglalaruan.

"Nakikita mo, Mildred." Sabi niya. "Ang mga mag-aaral sa campus na ito ay bahagi ng laro, at ikaw at ang iba pang mga nakatatanda ay isa sa kanila.

"Ngunit tayo-"

Pinutol ni Blake si Mildred.

"Ikaw ay bahagi ng laro!" Sumisigaw siya ng ligaw.

Ipinutok niya ang panulat sa kanyang noo, at siya ay bumagsak sa sahig.

Lumingon siya sa isang kakaibang kilos at pagkatapos ay lumingon sa mga controllers.

"Hayaan mong umulan ng Dugo."