“Ang cute nito!” I exclaimed while touching the baby crib.Kanina pa ako na-a-amaze sa mga bagay-bagay dito sa paligid. It feels so amazing to see such small sizes stuff that is fit for the babies. Parang excited tuloy akong tignan ang baby na gagamit ng aming mga pinamili.And that baby is our baby.I sighed. How I wish I could spend a little longer to witness my babies use these stuff we bought. Sana kung bibigyan ako ng pagkakataon ay magawa ko 'yun. Para kahit papano ay may babaunin akong alaala bago ako umalis."Okay, we'll buy this," he said and called someone to buy the crib.Patuloy lamang kami sa pamimili. Wala siyang imik sa aking tabi. Kung ano ang napipili ko ay agad niyang pinapakuha sa saleslady para ayusin na for purchase. Hindi ko maiwasang makaramdam ng tuwa habang ginagawa namin 'to. Alas is just silence beside me but I know he's very attentive to whatever I am going to say.I picked up the cute blue onesie. Pinasadahan ko ito ng tingin mula harap hanggang likod. It
"You know what, this has been a long day." Nakangiting sumandal si Monica sa braso ni Alas na parang hindi nila ako kasama. "Let's go home?"Napataas ang kilay ko. I saw how he pushed her hand away from his arm. Bumaling sa akin si Alas at kaagad akong nilapitan. He held my arm and caressed my tummy. Napatingin ako kay Monica at napansin ang pagtagis ng bagang nito na aking ikinangiti."Are you tired? Do you wanna go home?" he asked.I bit my lower lip. Medyo napagod ako sa araw na ito. Matapos kasi magpakita ni Monica ay sumama na ito sa amin sa kahit saan kami magpunta. Aayain ko na sanang umuwi si Alas ngunit pilit itong pinipigilan ni Monica. Pointing things that she said would entertain me kahit hindi naman.Tumango ako sa kanya at sinandal ang aking noo sa kanyang dibdib. Sinadya kong makita 'yon ni Monica para mas lalo siyang mabanas. I saw how she glared at me. Matamis ko itong nginitian at pinikit ang aking mga mata. I felt Alas wrapped his arms around me making me feel warm.
"Sigurado ka ba?" he asked for the nth time.Kinagat ko ang aking ibabang labi at tumango. He's been asking me that question from minute to minute. Parang siya pa ang hindi mapakali sa pagkikita namin ngayon ng aking ama, e. After the call last night, ngayong araw namin balak kitain si Anton Revamonte."Sigurado ako, Alas." I whispered and faced the mirror.Pinasadahan ko ng tingin ang aking sarili. I'm wearing a black dress and black flats. My hair is in a messy braid dahil si Alas ang may gawa. At sa totoo lang ay wala akong planong pumunta. Ngunit may gusto akong itanong. I have a lot of questions to him and I planned to asked them out now.Naramdaman ko ang pagyakap nito sa 'king likuran. He caressed my tummy from behind and placed his chin on my left shoulder. Tinitigan ko siya sa salaming na sa aming harapan. He's looking at me too as if staring at my very soul."I'm worried about you and the baby," he said.Tumingin ako sa aking tiyan. Ako rin, nag-aalala rin ako para sa bata ka
Tumingin ako sa aking relo. Malapit nang maghating gabi ngunit wala pa rin si Alas. Tumingin ako sa driveway habang yakap ang aking sarili gamit ang coat na binigay sa 'kin ni Tita Alena. Nag-aalala na ako. Hindi ako makatulog hangga't hindi siya umuuwi. Ganito rin ako sa mga kapatid ko at alam ko kung bakit ganito rin ako kay Alas.This has been going on for a week. Hindi ko alam kung bakit palaging nagagabihan si Alas sa kanyang trabaho. Tapos ang sasabihin niya ay may problema lang sa trabaho. I mean, for a week? Hindi niya agad na-se-settle 'yun?"Maia..."Napalingon ako sa tumawag sa akin na si Tita Alena. She smiled at me and I smiled back. Lumapit siya sa 'kin at inabot sa 'kin ang hawak niyang baso ng gatas."Thank you po," mahinang sambit ko."Hindi ka dapat nandito sa labas at naghihintay kay Alas. Kabuwanan mo na. Hindi ba masakit ang tiyan mo?" she asked and stood beside me.I caressed my tummy. Inaamin kong masakit na ang tiyan ko at nakakangalay na ang tumayo nang mataga
"You're invited."Para akong sinampal nang paulit-ulit sa katagang binitiwan niya. That was a big blow to me. Namingi ako saglit sa kanyang sinabi. Nang tumingin ako sa kanya ay nakangiti ito. It was a successful smile. A smile of being the winner. A smile of someone who just won something really valuable.I bit the inside of my cheeks hard and forced myself to smile. Tumikhim ako para maalis ang kung ano mang bikig sa aking lalamunan. I keep holding back my tears. It's painful. "Really? Then good for you."Ang ngiti niya ay nauwi sa pagkuno ng noo. "What? You're not mad at all? Hello, girl? I'm marrying your fiance!"Umiwas ako ng tingin. "I know. May magagawa ba ako? Sir Nathan already told me about that. You don't have to repeat it.""Ah." She nodded her head and then burst out laughing. Hindi ko mapigilang mapakunot ang noo. "Yeah, right. Mabuti naman at simula pa lang ay alam mo na pala ang kahihinatnan mo. Imagine, even Tita Alena doesn't tell you a thing. Let me just remind you,
Para akong na-estatwa sa 'king nasaksihan. Bumilis ang aking paghinga at ramdam ko ang pananakit ng aking dibdib at tiyan. I bit my lower lip and held into the nearest thing near me to support my balance for I feel like my knees lost their strength. Ngunit sa halip na pader, kamay ni Yoki ang nakapa ko. I immediately hold into it tight and closed my eyes.Mahina akong napailing. No. Hindi pwede 'to. This can't be.Kinapa ko ang aking tiyan nang makaramdam ako ng pananakit ng todo. Mahina akong napaungol sa sakit."Maia-""Ilabas mo ako rito, please," I whispered weakly.Walang pagdadalawang isip namang sinunod ni Yoki ang sinabi ko. Inalalayan niya akong lumabas ng condo na walang imik. Nakalimutan ko nang kunin ang aking purse. Ang tanging gusto kong mangyari ay makaalis dito. Hindi ko kayang tignan ang nakita ko.And as soon as we entered the elevator, I felt a liquid flow down my legs. Napatingin ako doon at kaagad akong tinubuan ng kaba. Mukhang napansin 'yon ni Yoki dahilan upang
"Bakit mo ito ginagawa, Yoki?" I asked. "B-bakit? Para saan?"He sighed and looked at me. Tipid itong ngumiti sa 'kin at umupo sa couch. We're here in somewhere... in Davao, I think? Dito kami dumiretso. I've been asking him why. Bakit dito, kung bakit hindi niya ako hinatid pauwi?"Okay, I'll be honest with you," he said. "I like you, Maia."Napaawang ang aking bibig. It was the most unexpected confession I ever heard. "A-ano? Pero, Yoki, pangalawang beses pa lang tayo nagkita. At alam mo namang..."Alam mo namang isa akong bayarang babae."I know. But it doesn't matter. From the very first time I saw you, I was attracted. Pero nalaman kong girlfriend ka pala ni Alas, I tried to suppress that feelings." He sighed again. "Sorry. Gusto lang kitang tulungan. I hated the fact of how my cousin dumped you for a woman like Monica. You deserve the world, Maia."I bit my lower lip. I was speechless. Wala akong maisip. Walang salita ang pumapasok sa dibdib ko para sagutin ang kanyang sinabi sa
Hindi ko maiwasang napatitig sa anak kong gumagawa ng kanyang assignment. I feel bad for him. Sa murang edad ay napilitan siyang intindihin ang mga bagay-bagay na hindi pa naman angkop sa kanyang edad. He comprehend things fast so he can understand our situation. If any other kids, mag-so-sorry pa sila sa kanilang teacher. But not my son. He will fight for what he think is right.I sighed. I picked up the glass of milk I made for him and walked towards his direction. Napansin naman ako nitong palapit kaya agad niyang sinara ang kanyang notebook at umayos nang upo. I smiled at him and handed him the glass of milk. Umupo ako sa kanyang tabi at tumingin sa kanya."Are you done with your homework?" I asked.Tumango ito. "Yeah. Our lessons right now are the once me and Tita Mayi tackled two years ago."Napatango-tango ako. "You still remember that?""Yes, Mom."I smiled. Hindi maipagkakailang mas lamang ang IQ ng anak ko kaysa sa mga batang nakapalibot sa kanya. At sa murang edad ay magali