“Sigurado ka bang pupuntahan natin ‘yon? Hindi kaya scam lang ‘yan? What if pakana pala ‘yan ng kalaban? Maia, nag-iisip ka ba?” kinakabahang ani ni Sia.Well, I can’t blame her for thinking that way. Pero wala na akong ibang mapagpipilian. I am desperate to look for a witness. That is our last chance to prove the court that Liam is innocent. Mas effective kasi kung may witnesses kami. Lalo na ngayong alam kong may binayarang tao si Mr. Smith para magsalaysay laban sa ‘king kliyente.“We need witness, Sia.” I bit my lower lip.Aminin ko man o hindi, may parte sa ‘kin na naniniwalang isa itong patibong. Ngunit wala naman sigurong mawawala sa ‘king kung pupuntahan ko ang coffee shop na ‘yon. And according to my research, marami namang taong nagpupunta sa coffee shop na ‘yon. It is one of the famous coffee shops around BGC kaya nakakapagtakang doon kami magkikita.“Sasama na nga lang ako,” nakasimangot nitong sambit at nauuna pang sumakay sa loob ng kanyang sasakyan.Mahina akong napaili
“Your Honor and ladies and gentlemen of the jury: the defendant has been charged with the crime of assault, rape, and murder. The evidence will show that at 19th day of June 2021, Margarita Smith was found dead in her own apartment with a stab on her waist, a red neck from being choke, and naked. On the same day and location, the defendant was found holding Margarita Smith in his arm. Hands full of blood and crying. At that instance, the defendant was arrested on the spot. The defendant’s fingerprints were on the bottle and knife that was used to end the life of Margarita Smith. The evidence I present will prove to you that the defendant is guilty as charged.”Panay ang aking pagtiim bagang. Paulit-ulit lamang ang kanilang pinipresentang ebidensya. Ngunit sa bawat trial at patibay ito nang patibay. And this is our last shot. Tahimik ang buong courtroom at pinapakinggan ang Deputy District Attorney na nagsasalita. Lahat ng na sa panig namin ay tensyonado. Sino ba namang hindi? E kahit
“Anong nangyayari?” natatarantang tanong sa ‘kin ni Sia.Pinunasan ko ang luha sa ‘king mga pisngi at nagpatuloy sa pag-iimpake. “Sia, I don’t think makakasama ako sa celebration niyo mamaya.”“Huh? Bakit? At saka, bakit ka umiiyak? Anong nangyayari?”Tumigil ako sa ‘king ginagawa at hinarap. “Si Nicho… si Nicho nabaril, Sia.”My voice trembled. Pati ang aking mga kamay ay nanginginig sa sobrang takot at kaba na baka kung ano na ang nangyayari sa ‘king anak na si Nicho. Lalo na ngayong malayo ako. Hindi ako mapakali.Her eyes widened after hearing me. “Ano? Sinong bumaril?! Sasama ako.”Umiling ako. “H’wag na. Dito ka na lang. Attend the celebration. You must be rejoicing right now and not worrying about my worries, Sia. Nandoon naman si Yoki. I’ll just call you for updates.”Minadali kong tinapos ang aking pag-iimpake habang si Sia at pinapanood lang ako. Ayoko rin naman kasi ang mag-alala pa siya. Dapat nga ay magsaya sila dahil nakalaya na rin sa wakas ang pinsan niyang na sa kulun
“Ano ba, Maia? Hindi ka ba pwedeng magpahinga kahit saglit? You stayed up all night taking care of Nicholai. Magkahinga ka naman muna kahit saglit, anak.”Napatingin ako kay Nanay nang magsalita ito. Pinigilan ko naman ang aking sarili sa paghikab at tipid na ngumiti. I seriously don’t want to rest not until my son wakes up. Ayokong mawala siya sa paningin ko. Nakaka-temp man ang matulog ngunit hindi. Gusto kong ako muna ang makita ng aking anak sa kanyang paggising.“Ayos lang po ako, Nay.” Tipid akong ngumiti rito. “Kayo po? Kumain na po ba kayo?”She nodded her head and walked up to me. Hawak ko ang kamay ni Nicho na walang nakaturok na dextrose. My heart is bleeding to see my strength laying here, in this freaking hospital bed. Masakit para sa ‘kin.“Sinisisi mo ba ang sarili mo, hija?” she asked.Napatingin ako sa kanya at matamlay na ngumiti. “May clue na po ako kung sino ang mga na sa likod nito pero… wala akong sapat na ebidensya. Nay, natatakot ako. Paano kung masundan pa ito
Buong gabi akong nakatitig sa pagmumukha ng aking anak. He reminds me so much of his father. Hindi ko tuloy maiwasang makaramdam ng konsensya sa mga nangyayari. Aaminin ko mang kung maibabalik ang nakaraan ay gagawin at gagawin ko pa rin ang aking ginawa noon, hindi ko maiwasang makaramdam ng guilty.Nang sumapit ang alas kwatro ng madaling araw at tumayo ako at nag-inat ng buto. I need to wake my almost sleeping soul. Pagod na pagod ako dahil wala akong matinong pahinga magmula nang makarating ako galing Maynila. I’ve been really exhausted. I wanted to sleep. Pero gusto kong gising ako at ako ang unang masilayan ng anak ko pagkagising niya. I am to apologize for this, for dragging him into my messy world.I cracked the bones on my neck and yawned. Pinulot ko ang isang mansanas at kinagatan ito. Muli akong umupo sa stool katabi ng kama ng aking anak. I stared at his face and the asked to myself…Ano kaya ang magiging reaksyon ni Alas sa oras na malaman niyang buhay si Nicho? Na sinady
“Mommy, I want this.” Tinuro ni Nicho ang isang toy─ I don’t know if it’s a toy, though. Kasi isa itong malaking sasakyan, enough para masakyan ng isang bata. “I want to ride this.”I bit my lower lip and looked at what he pointed. Sa tingin pa lang ay alam kong pricey na ito. Ngunit kahit ano naman ang gusto ng aking anak ay ibibigay ko kaya humarap agada ko sa saleslady.“I’ll get this.” I smiled.Kaagad na napakamot sa kanyang batok ang saleslady at awkward na ngumiti sa ‘kin. “Well, this is marked as sold na po, Ma’am.”Nangunot ang aking noo. Ngunit bago pa man ako makapagsalita ay sumingit si Sia sa usapan.“Sold na pero dinisplay niyo pa rin? Magkano ba ‘to? Magkano binayad pang-reserve? I’ll triple the price,” saad ni Sia.Pasimple ko itong siniko at nang lingunin niya ako ay matamis akong ngumiti. “Sia, stop. Nakakahiya sa kanila.”“No, I’m dead serious. Miss, magkano? I’ll triple the price. My nephew wants this.”Matapos ng halos dalawang linggo sa loob ng hospital ay mabil
Tumayo ako at nagtungo sa garden. Mukhang gets din naman ni Sia kung bakit ako tumayo kaya namataan ko itong nagtungo sa kusina at tinatanong si Nanay kung may pagkain ba. Umupo ako sa silyang malayo lang sa mga bulaklak at tumingala sa kalangitan.“Ano bang gusto mo pag-usapan?” I asked and sighed.“Nixie wants to see you. Can you do facetime?” he replied.Lumingon-lingon ako sa paligid. “Uhm… no. Hindi. I’m kind of busy, Alas. I’ll call Nixie tonight. May gagawin pa kasi ako.”Hindi muna ito sumagot kaya tinignan ko pa ang screen dahil baka ay na-off ang tawag ngunit hindi naman kaya muli kong dinikit ang phone sa ‘king tenga.“Hello?”“Are you fine there?” he asked, changing the topic.Napakamot ako sa ‘king kilay at bumuntong hininga. “Oo. Ayos lang ako rito.”Naramdaman kong umugong ang aking phone kaya’t nagtataka ko itong tinignan. Kaagad kong nabasa ang caller number ng ina ni Liam na si Tita Leri.“Uhm, Alas. Let’s I’ll call you back. Someone’s calling,” I said.“Who?”“Tita
Wala sa sarili kong pinatay ang tawag at tinignan ang aking anak. Malakas ang kabog ng aking dibdib sa nangyari. Hindi ko alam sa kung anong dahilan ako kinakabahan. Kung dahil ba baka bumuka ang tahi ni Nicho sa kanyang biglang paggalaw o dahil baka ay narinig ni Alas ang pagtawag ni Nicho sa ‘kin ng ‘mommy’.“Hush, hush…” Malambing kong hinalikan ang noo ng aking anak. “Tahan na, tahan na.”Nang marinig niya ang boses ko ay agad itong tumahimik. Then I heard his little snores again. Malakas at maingat akong napakawala ng malalim na hininga bago ako muling tumingin sa screen ng aking phone.Narinig niya kaya? What if narinig niya ‘yung pagtawag sa ‘kin ni Nicho ng Mommy? Paano na?Pinilig ko na lang ang aking ulo at pinilit ang sariling matulog. Siguro naman ay hindi niya iisiping ako ‘yung ‘mommy’ na tinatawag ng bata kung sakaling narinig niya man. I’m pretty sure thinks it’s just some random kids out there, calling their mom.‘Yeah, keep convincing yourself, Maia.’ Bulong ng konse