Wala sa sarili kong pinatay ang tawag at tinignan ang aking anak. Malakas ang kabog ng aking dibdib sa nangyari. Hindi ko alam sa kung anong dahilan ako kinakabahan. Kung dahil ba baka bumuka ang tahi ni Nicho sa kanyang biglang paggalaw o dahil baka ay narinig ni Alas ang pagtawag ni Nicho sa ‘kin ng ‘mommy’.“Hush, hush…” Malambing kong hinalikan ang noo ng aking anak. “Tahan na, tahan na.”Nang marinig niya ang boses ko ay agad itong tumahimik. Then I heard his little snores again. Malakas at maingat akong napakawala ng malalim na hininga bago ako muling tumingin sa screen ng aking phone.Narinig niya kaya? What if narinig niya ‘yung pagtawag sa ‘kin ni Nicho ng Mommy? Paano na?Pinilig ko na lang ang aking ulo at pinilit ang sariling matulog. Siguro naman ay hindi niya iisiping ako ‘yung ‘mommy’ na tinatawag ng bata kung sakaling narinig niya man. I’m pretty sure thinks it’s just some random kids out there, calling their mom.‘Yeah, keep convincing yourself, Maia.’ Bulong ng konse
“Are we gonna stay here, Mom? For how long?” Iyan ang unang tanong ng anak ko nang makapasok kami sa loob ng condo na binili ko.I nodded my head. Binaba ko ang aking purse. “Yes, Nicho.”“For how long?” he asked again.“Hanggang sa matapos ang kaso na hinahawakan ni Mommy rito. Bawal ka pang maglaro sa labas, okay? Baka bumuka ‘yun tahi ng sugat mo,” paalala ko rito.Bukod doon, natatakot pa rin ako sa seguridad ng aking anak. Kasama kong lumuwas si Yoki at Sia sa Maynila at nag-iwan siya ng mahigit sampung guard doon sa bahay para bantayan sila Nanay dahil sa hindi ako napapanatag.“Okay po.” He nodded his head. “How about Tito Yoki? Is he gonna live with us, too? And Tita Sia?”Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi at dahan-dahang tumango. “Would that be okay, Nicho?”Umupo ito sa pang-isahang couch. Maagap namang lumapit ang Yaya niya para alalayan siya. It’s good to finally see his nanny in her right shape now. Naalala ko pang kinwento niya kung gaano siya ka kinakabahan nan
Umiwas ako rito ng tingin. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay wala akong maisasagot sa kanya. Hindi ko alam kung dapat ba akong magtiwala sa kanya. But looking at him right now, he looks so eager to know the truth. “If you can’t answer it, it’s fine. I’m just curious.” He chuckled a bit to lessen the awkwardness. “Well, I should get going. May lalakarin pa ako.” Tipid akong ngumiti. “Be careful. Hindi natin alam baka inaabangan ka na ng mga tauhan ni Mr. Smith.” He smiled. “They won’t dare. I have my bodyguards with me.” Tinanguhan ko lang ito. Kaagad na itong umalis at pinanood ko ito hanggang sa mawala siya sa ‘king paningin. I immediately heaved a deep breath. Nakalimutan ko yatang huminga kanina matapos niyang itanong ang bagay na ‘yon. Ganoon na ba talaga kahalatang anak ko si Nixie? I know we look alike each other but I didn’t know it would be this much. To the point that people are now asking me if I am her mother. Napatingin ako sa kusina kung saan pumasok si Tita Leri k
“K-kanina ka pa ba riyan?” nauutal kong tanong.Naglakad ito palapit sa ‘kin. Agad namang bumaba sa kandungan ko si Nixie at lumapit sa kanyang ama. Binuhat naman siya ni Alas kaya tumayo na ako. Pinunasan ko ang pawis sa ‘kin noo at pilit na ngumiti.Hindi nagsalita si Alas, sa halip ay nagtaka ako nang binigyan niya ng panyo si Nixie. Nangunot ang aking noon ang humakbang palapit sa ‘kin si Alas. Mas lalo akong nagulat nang biglang yumukod si Nixie sa ‘kin at pinunasan ang aking mukha.“You should not let yourself sweat that much, Tita. Or else you’ll get cough,” sambit ng bata habang pinupunasan ako sa mukha.I can’t move. I’m stunned. Pinanood ko si Nixie na punasan ako sa mukha. Habang si Alas naman ay nakatingin din sa ‘kin. Seryoso ang mga asul nitong mga mata habang nakatitig sa ‘kin. I can’t help but feel awkwardness.“Ayan. Tapos na po Daddy.”Hinalikan ni Alas si Nixie sa pisngi. Bigla ko tuloy naalala ang anak kong na sa condo ngayon, walang malay na kausap ko na pala ang
“It’s been a while,” he said.Umayos ako ng tayo at pilit na ngumiti. “I-ikaw pala ‘yan, Kryzler. Paano mo ako natunton?”He shrugged off his shoulders. “Inutusan ako bumili ng cake ni Kryznha.”Kryznha… his sister?“Nakauwi na siya?” I asked and turned back my gaze to the cakes displayed in front of me.He hummed. “Kahapon. And she’s been pestering me to buy her cake ever since she returned.”Mahina akong natawa. Minsan ko na kasing makita si Kryz and I must admit that she’s really clingy and demanding as hell. Naalala ko pa ng ana umiyak siya dahil hindi pumayag si Kryzler na magpunta siya ng club.“Maganda ito, oh.” I pointed the cute cake. “I’m sure she’ll love this.”Hindi ito sumagot sa ‘kin. Sa halip ay tumawag ito ng tindera at tinuro ang cake na aking tinuro sa kanya. Napangiti naman ako. Hindi dahil sa kinuha niya ang cake na nirekomenda ko kundi dahil nakikita kong kahit na masama ugali niya minsan, alam kong mabait at responsible siyang kapatid.“How have you been?” tanong
Tahimik lamang ako sa loob ng sasakyan. Na sa ‘king kandungan si Nixie na abala sa kakatingin sa mga sernaryo sa labas ng bintana ng sasakyan. Her actions reminds of myself, where I used to sit at the backseat of my father’s car and stare outside the window, admiring the blur-like view from outside.“Tita Maia,” tawag pansin sa ‘kin ng bata.Nagbaba ako ng tingin dito at ngumiti. “Yes, baby?”“I’m just wandering, why don’t you wanna marry my Dad?” Sa tanong nito ay para akong nasamid. “Just like Tita Sia?”I composed myself and lift an eyebrow. “Why did you even think about that, Nixie?”Palihim kong sinusulyapan ng tingin si Alas na seryosong nakatingin sa kalsada ngunit alam kong nakikinig ito sa usapan naming ng bata. Hindi ko maiwasang mapairap sa kanya dahil pakiramdam ko ay magkinalaman siya kung bakit gusto ng bata na maging magkasintahan kami. That’s pretty hilarious. Ayokong maging kabit ng ama niya.“Tita Sia said that if you marry someone, then you have to live with that so
“Alas…” I couldn’t find the right words to speak. Pakiramdam ko rin ay tinakasan ako ng aking hininga. Nakatitig lang ako sa bughaw nitong mga mata. Those blue ones that made my heart beat erratically. “Please, Fairy.” Nagulat ako nang bumagsak ang ulo nito sa ‘king balikat. Ang isa niyang kamay ay hinawakan ang aking likod at hinapit ako palapit sa kanya. “Knowing you’re living in the same roof with Yoki for a very long time is making me jealous as hell.” Napalunok ako. “P-pero ‘yung kontrata─” “Ang tagal na nu’n, Fairy. That was seven years ago. Nakalimutan ko na nga ang mga nakasaad doon, e. Wala na akong pakialam du’n. Fuck that goddamn contract,” he mumbled. Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi bago namutawi sa ‘king bibig ang isang tanong, “Do you love me?” He stilled and I can feel that. Nag-angat siya ng tingin sa ‘kin at kita ko sa mga mata niya ang pag-aalinlangan. Rasok kung bakit nakaramdam ako ng paninikip ng aking dibdib. Mariin kong kinagat ang aking ibabang
My hands trembled. Nagsisimula na namang magpatakan ang luha sa ‘king mga mata. Mabilis ang tibok ng aking dibdib dahil sa kasalukuyang nangyayari. Natatakot ako at nalilito ako kung ano ang uunahin ko. Kung ang puntahan ba si Alas at tumulong sa paghahanap kay Nixie o puntahan ang anak kong na sa ospital. I gulped. “N-nasaan kayo? ‘Yung yaya ng bata? B-baka na sa tabi-tabi lang?” Hindi ko alam kung sino ang kinukumbinsi ko rito. Si Alas ba o ako. Natatakot ako na baka nalagay rin sa kapahamakan ang anak kong si Nixie. Nalilito tuloy ako kung sino ang nararapat kong puntahan. I’m worried sick. This is when I realized why other lawyers didn’t accept Liam’s case. Because Mr. Smith is a deadly man. Marami itong koneksyon na kaya niyang bayaran ng pera para gawan siya ng pabor. “Wala.” I heard him sighed. “I’ll hang up. If you want to come, just come over to my house for updates.” Hindi pa man ako nakakasagot ay pinatayan na ako ng tawag ni Alas. Mariin kong kinagat ang aking ibabang