Nang mag gabi ay dumiretso na kami pauwi nina Elli. Kanina, nang makabalik ako ay halos ihampas sa akin ni Elli ang helmet dahil hindi ko raw siya sinama sa pinuntahan ko.
I know she's worried pero nagmamadali talaga ako kanina.
"Are you telling me that we're gonna stay here for another day? Yes!" excited na sabi ni Elli. Nagkasakit kasi 'yung private pilot nila kaya hindi niya muna kayang mag palipad ng eroplano. Siguro ay sa isang araw pa sila uuwi.
"Yes, medyo okay na naman daw 'yung pakiramdam niya pero para makasigurado, hihintayin niya munang bumalik ang normal na temperatura. Mahirap na, baka kung ano pang mangyari sa atin kung sakaling pinilit natin umalis bukas," sagot ni tita Elena.
Nagsimula kaming kumain ng dinner. Alam ni mommy na bukas ako uuwi kaya inaasahan niyang maaga akong aalis kinabukasan. Ang hindi niya lang nam
Nilakad ko ang baybayin hanggang sa makarating sa rock formations. Matataas na bato 'yon at paniguradong kaunting maling galaw mo lang ay masusugatan ka. "Tutuloy pa ba ako?" tanong ko sa sarili. Nakakatakot kasi na baka mahulog ako tapos masugatan. Alam ko 'yung feeling non. Ilang minuto akong nakipagtalo sa sarili ko pero sa huli ay tumuloy na rin. Pumunta ako rito mag-isa tapos dahil lang sa mga naglalakihang bato ay hindi ako tutuloy? Ano ako? Weakling? Sinimulan kong akyatin ang mababang bato. Grabe ang pag-iingat ko dahil ano mang oras ay pwede akong mamatay kung nabagok ako rito. "Shit," mura ko nang bahagya akong madulas. Mabuti na lang at nakahawak ako sa isa pang mas malaking bato. Ilang minuto ang tinagal ko roon bago makalagpas. Hingal akong tumalon sa buhanginan at nagpagpag ng damit
Weeks had passed simula noong nangyari 'yung araw na 'yon. These days, I notice that Damian was avoiding me. Hindi naman sa gusto kong lapitan niya ako, napapansin ko lang. Tuwing makakasalubong ko siya ay mag iiba siya ng daan. Tuwing tatawagin ako ni Ria para makisama sa kanila, mag papaalam siyang aalis. Maraming beses 'yon nangyayari sa isang linggo. Parati na kasi akong pinipilit ni Ria na sumama sa kanila tuwing maliligo sila sa dagat, magbo-boodle fight kahit wala namang okasyon, at iba pang mga gawain na ginagawa nila malapit o nasa loob lang ng bahay. Si Mia ang parati kong kakwentuhan tuwing sumasama ako sa kanila. Ayaw kasi ni daddy na maramdaman ko na nag iisa ako rito. I still feel alone though. The only person who understands me here was avoiding me. I guess it's because of my confession? If it is, then it's okay. I understand.
"Mom, I need to go," paalam ko. Ngayon na kasi ang silver jubilee nina daddy at Melania. Dito ako natulog sa unit ni mommy dahil masyadong maingay kagabi sa bahay, tinatapos na kasi 'yung mga design. "Let me see your dress," rinig kong sabi niya bago lumabas ng kusina. She's holding a ladle and wearing a black apron. May tinatry kasi siyang bagong recipe na nakita niya raw sa internet. "Do I look good?" tanong ko. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa bago nag thumbs up. I'm wearing a sky blue one shoulder slit asymmetric bodycon dress. I paired it with ankle strap heels. Si tita Elena ang pumili nito habang kavideo call ko siya kanina. "Your boobs are firm. I love the look," puri ni mommy. Natawa ako. "Okay, okay. I need to go. It's already 8:00 pm, baka kanina pa ako hinahanap ni daddy," sabi ko. Lumapit ako sa kanya at hinalika
Pakiramdam ko ay paulit-ulit na tinatapakan ang dibdib ko habang tumatakbo ang mga minuto. Nasa lamesa lang ang mga mata ko dahil pakiramdam ko, 'pag muli akong tumingin sa stage ay tutulo ang luha ko ano mang oras. I don't know what's going on infront but I can hear some of the guests are giving them messages. For dad and Melania, for Damian and Ria. This hurts. This hurts a lot. "Thank you, Mrs. Bautista. Next, I would like to call Ms. Azari Kline to give her message for Mr. and Mrs. Lafuente and our soon to be Mr. and Mrs. Alleje." Tila hinampas ako ng kahoy sa narinig ko. Ako pa talaga? Bakit kailangang ako pa? Dad never told me anything about this. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Pakiramdam ko ay mas lalo akong maiiyak kung haharapin ko sila. Kagat ang labi akong tumayo at lumap
"Wake up, sleepy head..." Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. I can feel the soreness of my insides because of what we did last night. Speaking of last night, we really did that? Like, omg. I already lose my virginity? "Let's eat breakfast. Aren't you hungry?" tanong ni Damian. Tumagilid ako at tuluyang binuksan ang mga mata. I saw Damian's morning face smiling at me. Nang makita niyang bukas na ang mata ko ay agad niya akong pinatakan ng isa ngunit matagal na halik. Nang pakawalan niya ang labi ko ay inilapit niya ako sa kanya bago ibaon ang mukha sa dibdib ko. "I thought we're gonna eat?" natatawang tanong ko sa kanya. Mas lalong humigpit ang yakap niya na tipong pati ang dibdib ko ay naiipit na. Ngayon ko lang napansin, I'm already wearing something. Puting tshirt 'yon na siguro ay kinuha niya sa closet ko. Ang pang-ibaba ko
Weeks had passed but we're still at Aklan. Hindi ako nalabas ng hotel dahil ayokong may makakakita sa akin. My phone is shut down because I know that Damian would call. Gamit ko ang panibagong cellphone na binili ni mommy sa akin noong nakaraan para may magamit pa rin ako. Tinatawagan ko ang numero ni Ria nang paulit ulit dahil gusto kong mag karoon kami ng pormal na pag-uusap. I won't leave Philippines if we wouldn't. Sa loob ng tatlong linggo ay wala akong ginawa kung hindi ang umiyak. Mommy thinks that I'm depressed because of the situation but I know that I'm not. I'm not suicidal or feel sick. Hindi rin ako iritable sa kahit anong bagay. I still have an interest to live, nalulungkot lang talaga ako dahil sa nangyayari ngayon. Kinuha ko ang cellphone sa side table at muling idinial ang numero ni Ria. Walang oras na hindi ako tumawag sa kanya. Halos tadtadin ko siya ng texts araw-araw para lang kausapin n
"Do you think we need to take her to a doctor na?" Nagmulat ako ng mga mata dahil sa mga boses na naririnig. Ceiling ng kwarto ko ang kaagad na sumalubong sa akin. Gosh, what happened? Ang huling naaalala ko lang ay bumagsak ako dahil sa sobrang hilo. "Oh, she's awake!" rinig kong boses ni Elli. Isa-isa silang lumapit sa akin at hinawakan ang noo ko. Iritado kong tinanggal 'yon at pinaghahampas ang mga kamay nila. "What the hell are y'all doing?" Umirap ako bago umupo. Inayos ko ang buhok ko bago tanggalin ang kumot na nakabalot sa akin. "Girl, how are you feeling? You passed out kanina. Gusto mo bang dalhin ka namin sa doctor?" si Mia. Umiling ako bago tumayo. So nung nahimatay ako kanina, ibig bang sabihin non, hindi pa ako naliligo? Yuck. Amoy swimming pool pa ata ako. &
I was crying the whole night. Hindi ako pinansin ni mommy buong araw dahil sa sinabi ko. Nasa kwarto ko buong araw si Andro at hindi ako iniwan. Hindi siya nag sasalita, nakikinig lang siya sa iyak ko. "Am I gonna be a bad person if I get rid of this baby, Andro?" humihikbi kong tanong. Humigpit ang yakap niya sa akin at inayos ang buhok ko. "Of course not. You wanna get rid of the baby because of the situation, right? You don't want your child to experience your life whenever you're at your father's house before. You are not a bad person, Azari. You just don't want to make your child's life miserable," mahinahon niyang sabi. Mas lalo akong humikbi. If the situation isn't like this, I would let my child live. I will give her everything I have just to make her happy. Pero hindi pwede, mas lalong gugulo 'yung sitwasyon. Damian and Ria just got engaged, alam ng lahat ng tao