“Goodbye, Teacher Kat! Goodbye, classmates! Bring your bags and form your line,” sabay-sabay na sambit ng mga Grade 2 pupils ko. “Pumila kayo nang maayos, h’wag kayong magtutulakan,” saway ko sa kanila. Ang mga batang ‘to, kapag talaga uwian ay laging nagkakagulo. Hinatak ko si Rory Ann sa pila ng mga kaklase nya, paano’y nakikipag-trash talk na naman sa mga kaklase nyang lalake. “Rory Ann, ano’ng sinabi ko sa ‘yo dati? H’wag kang makikipag-away sa mga kaklase mong lalake, baka patulan ka ng mga ’yan, ikaw rin,” inayos ko ang pagkakatali ng kanyang buhok. “Eh Teacher kasi nauna sila eh. Alien daw ako,” nagkakandahaba ang nguso nya habang nagsusumbong. “Alien??! Hindi ah, sino’ng nagsabing alien si Rory Ann?!” nameywang ako sa harap ng pila ng mga pupils ko. “Eh Teacher kasi, ‘yung mata nya, kulay green!” sagot ng isang pilyong kaklase nya, nagtawanan sila. “Hindi sya alien, no! Ang ganda-ganda nga ng mata nya eh! H’wag nyo nang uulitin ‘yon ha! Isusumbong ko kayo sa mga pare
Kapag si Orlie talaga ang sinabihan mo na mayroon kang importanteng ibabalita ay hindi na talaga makakahintay na makauwi ka pa sa bahay, kailangan malaman na nya agad. At isa pa, lagi rin naman kaming nagkakasalisihan dahil graveyard shift sya ngayon kaya nag-decide na lang kami na mag-meet halfway pag-out sa school para masabi ko na sa kanya ang balita ko bago pa man sya pumasok sa trabaho. And since ice-celebrate nila ang nakapa-cheesy na ‘second weeksary’ nila ng jowa nya ay sa mamahaling coffee shop kami magkikita. Marami pa naman akong bitbit ngayon dahil inuwi ko na ang ilang gamit ko sa classroom. Naka-uniform pa ako. Hindi tuloy ako magkandaugaga sa dala kong bond paper box at eco bag bukod pa sa shoulder bag ko na pamasok. Nang mapansin kong nag-red ang stoplight ay tumawid na ako agad sa pedestrian lane. Bigla akong natigilan sa gitna sa sobrang gulat ko nang bumusina nang malakas ang rumaragasang SUV na nagbi-’beating the red light’. Nagtalsikan pa ang maitim na tubi
“Teka, teka!” tinutulak ko na ang mukha nya sa pagkakasubsob nya sa keps ko pero ayaw nyang lumubay kaya sinipa ko na sya nang malakas. “Teka nga sabi eh! De pongal!” Napaupo sya sa paanan ng kama. “Bakit mo ‘ko sinipa?! Don’t you like it?” maang na tanong nya sa akin. “Aswang ka ba??! Bakit ka nangangagat?!” walang makakapinta sa itsura ko sa sobra kong inis. Hinaklit ko ang puting kumot at ipinangtaklubong iyon sa hubo’t hubad kong katawan. Naupo ako sa gilid ng kama. Badtrip na badtrip ako. Napakapangit, rumomansa. Ginagamitan ng ngipin. Cute sanang naturingan pero para syang tutang naglalaro, Pakagat-kagat. Kanina ko pa tinitiis ang sakit baka sakaling mabago kaso nang umabot na sya sa keps ko at gano'n pa rin, give-up na ako. “Sorry, hindi ko mapigilan eh. Nanggigigil kasi ako,” niyayakap nya ako sa likuran ko, hinahalikan nya ako sa batok. “Give me another chance, please… Ulitin natin,” malambing nyang sabi. “Ayoko na! Uuwi na ‘ko.” Nawalan na ako ng gana. Tumayo ako at d
[Knives' POV]This is one of the many things I hate about Manila. The congestion. Lahat ng blocks may stoplight na kailangang hintuan every 15 minutes, maraming tumatawid sa kung saan-saan lang. Hindi bagay ang BMW ko talaga dito, I sigh impatiently. Pang-apat o pang-limang gabi ko nang pinaparaanan ng gulong ang kalsadang ito, halos kabisado ko na nga rin ang bawat lubak, pero hindi ako masanay sa trapik.Magiging pang-apat o pang-limang balik ko na rin pala ito sa cheap na local bar kung saan ko sya unang nakita. Pero hindi pa rin ako pinapalad na makitang muli si K.I lean comfortably against the merino leather seat and switch the built-in massage feature on to intensity 3. I tap on ‘Relax’ sa car care program para mabago ang ambience ng loob ng aking sasakyan baka sakaling maibsan ang agitation ko habang naghihintay sa kahabaan ng trapik. “Mom!” I make sure my voice sounds a bit more relaxed than it is. “I was about to call you.” I put the call on loudspeaker.“Really?” She just
“Nasa’n na? Bakit bigla na lang nawala??!” Dahan-dahan ang ginawa kong pagpapaandar ng aking sasakyan. Nagsasalubong ang kilay ko habang sinusuyod nang maigi ng tingin ang mga tao na nasa gilid ng kalsada kung saan ko nakitang naglakad ang babaeng nakasalamin pagkatawid nya kanina. The woman is wearing eyeglasses. Hindi nakasalamin si K no'ng magkasama kami, and she wasn’t even wearing contacts. Alam ko ang itsura ng mata na may contact lens. I hadn’t had any hint na malabo ang mata nya. That woman doesn’t look like a lot of fun gaya no'ng una kong namasdang sumasayaw si K sa dance floor ng disco bar. She is more like a strict, old maid librarian sa itsura at suot nya pero sobrang lakas talaga ng gut feeling ko. Namalik-mata nga lang ba ako sa kakaisip ko sa kanya? Blangko akong napatitig sa hood ng SUV ko. “Shit! So stupid!” Nahampas ko nang malakas ang manibela ko sa sobrang pagkadismaya. Dapat bumaba na ako agad kanina no'ng kinutuban na ako. Nagdesisyon akong bumaba ng sas
“Ano’ng ginagawa mo dito?!” Tumawag si Atsi kanina para sabihing sunduin ko sya sa bar ng amiga nya pero dito ko naman sya nakita sa baywalk, nakaupo sa concrete bench at nag-iisa. Buti na lang napatingin ako sa kanan ko kundi kakailanganin ko rin syang hanapin kung hindi ko sya madadatnan sa bar, samantalang hindi pa nga naiibsan ang pagod ko sa paghahanap ko kay K kanina. “I’m just enjoying the view,” nakangiti sya at nakatanaw sa napakadilim na dagat ng Manila Bay. She looks totally wasted. Mas mukha pa syang baliw kesa sa akin. “What view?” pinagmasdan kong maigi ang tinitingnan nyang kawalan at baka mayroon syang nakikita na hindi ko nakikita. “That view,” nguso nya. Napaismid ako. Kadiliman lang ang nasa harap namin. Wala ako sa mood para makipag-joke time. I think she’s just going through something kaya natutulala lang syang ewan. “What happened, Atsi?” naupo ako sa tabi nya. “I dunno, Knives. It feels like everything is so wrong,” anas nya, pinipilit nyang ngumi
[Kristian Knives Yuchengco Tuazon POV] PUMIPITIK ang magkabilaan kong sintido. This, by far, is the worst hangover of my entire life. Hindi ko alam kung gaano karami ang nainom ko kagabi. Hinila ko lang ang sarili ko paupo sa kama nang ma-realize kong wala na sa tabi ko ang magandang babaeng kayakap ko kagabi bago ako nakatulog. Nakita ko sa ibabaw ng round table ang note na sinulat nya: ‘Hey K, I need to go. Sorry, hindi na kita ginising. Thanks a lot! xoxo K PS: I got you something for the hangover.’ She left me this one short note and an ibuprofen. Wow! Good guess, K. It was one hell of a night. I remember her. I remember her smell and what she tastes like. I remember her long brown hair and her soft tan skin. I remember how she looked when I first slid my cöck into her. I can still hear her soft moans inside my head. Naaalala ko kung paano ko sya paulit-ulit na inangkin kagabi. We first did it inside my car. Then in the bathroom, on the bed, and at the ro
[KATALEIA BRIONES POV] “WELL, I guess hindi na darating si Knives, isa’t kalahating oras na tayong naghihintay dito eh.” Napalingon ako kay Tito Miguel, sa wakas nainip na rin sya sa kahihintay nya sa anak nya. Nakahinga ako nang maluwag. Kanina pa ako fina-flood ni Orlie ng text, baka inuugat na lalo ‘yung baklang ‘yon sa kahihintay sa akin. At isa pa, kanina pa ako nagugutom. Nagugutom na rin siguro si Kuya Mike, ang asawa ni Ate Olivia na nakaupo sa harap ko. Pero parang ako yata ang gusto nyang kainin, kasi kanina ko pa napapansin ang mga pang-manyakis na mga sulyap nya sa akin. Welcome dinner sana ito para do’n sa Knives na kararating lang galing States, kaso, hindi nya sinipot. Plano sana ni Tito Miguel na magkakila-kilala kaming mga anak nila at pag-usapan ang nalalapit nilang kasal ni Mama. “Love, the night’s still young, baka mahintay pa natin sya nang konti pa?” Napaismid ako sa hirit ni Mama pero hindi ako nagpahalata. Napa-cross fingers na lang ako sa ilalim ng l