Third person point of view"Love!" Tawag ni Connor kay Florence.Hindi siya nito pinansin, dire-diretso lang itong naglakad hanggang sa kotse niya na parang walang naririnig.Pauwi na sila ngayon, tinapos lang nila na maayos ng doctor ang mga bills nila at nung nakapagbayad na siya ay nagpatiuna na itong maglakad palabas."Come on Love, binibiro lang naman kita!" Natatawang sambit niya habang nakasunod siya dito.Hindi niya napigilan ang sarili na lihim na mapahagikgik dahil nakakatuwa talaga ito kapag napipikon.Galit na tumingin ito sa kaniya dahilan para mapahinto siya sa paglalakad at namumutlang nagtaas ng kamay."Anong tinatawa-tawa mo diyan?" Singhal nito sa kaniya.Magkakasunod siyang umiling at tinikom ng matindi ang bibig para hindi kumawala ang pinipigil niyang tawa.Mas lalong sumama ang tingin nito at nanginginig ang kamay na itinuro siya."Siguro ay tuwang-tuwa ka na nakikita ng ibang babae ang katawan mo!?" Galit na tanong nito. "Ano, gusto mo na ba sila? Ayaw mo na ba
Third person point of view"You are kidding, right?" Pag-uulit na tanong niya dahil hindi nito sinagot ang nauna niyang tanong.Bumaling ito sa kaniya at pinag-ikutan siya ng mata. "Yeah!" She said in a duh tone.Naiiling na bumalik siya sa pagmamaneho habang pilit na pinapaalalahanan ang sarili na magpigil.Hindi tumagal ng isang oras ang naging byahe nila pauwi dahil hindi naman ganoon kalayo ang hospital at wala din traffic. Eksaktong trenta minutos ay itinigil niya ang kotse niya sa tapat ng bahay nila Brent. Kaagad siyang pinagbuksan ng guard."Magandang gabi po Sir," bati sa kaniya ng guard pagtapat niya dito.Nakita niya ang pagsilip ng guard sa loob ng kotse niya."Magandang gabi din po," ganting bati niya at tinanguan lang ito bago muling pina-usad ang sasakyan.Kaagad na idiniretso niya ang kotse sa malaking garahe ng bahay nila Brent. Pero nagtaka siya dahil may isang Audi A3 ang nakaparada sa usual na pinagpaparadahan niya.Wala naman ang sasakyan na iyon nung umalis sila
Third person point of view"She what!?" "You idiot! I am going to kill you!" Sigaw ni Leslie at mabilis na sinugod siya habang nakamamatay na tingin ang ipinupukol sa kaniya."Leslie!" Gulat na bulalas ni Joana Mei pagkakita sa kapatid na sinugod siya dala ng galit.Mabilis na kumilos si Brent para harangin ang galit na si Leslie palapit sa kaniya."Will you calm the fvck down!?" Mura ni Brent pero hindi nakinig si Leslie nagpumilit pa rin itong makawala sa pagkakahawak ng kaibigan. Ramdam niya ang kagustuhan nitong saktan siya at hindi niya masisisi ang magkapatid from doing so dahil naglihim siya sa mga ito."Let me go Brent, I am going to hurt him!" Sigaw ni Leslie sa kaibigan.Magkakasunod na umiling si Brent refusing to let go. "And what? You are gonna hurt him, ano ang ipapaliwanag mo sa kapatid mo kapag nagkataon?" Nakataas ang kilay na magkakasunod na tanong ni Brent.Natahimik si Leslie at huminto sa pagpupumilit na kumawala. Pagkatapos makita na kalmado na ito ay binitawa
Third person point of viewNagmamadaling bumaba ng hagdanan si Florence, kahit na panay ang paalala ni Connor sa kaniya ay hindi niya pinapansin. Nasasabik na kasi siyang makita ang mga kapatid niya kahit na wala pang isang buwan na hindi niya nakikita ang mga ito ay pakiramdam niya isang taon na ang lumipas."Florence, remember what the doctor said," dinig niyang paalala ni Connor.Mabilis naman siyang pumreno at dinahan-dahan na ang pagbaba, ayaw din naman niyang may mangyaring masama sa baby nila dahil sa pagiging excited niya.Dahil sa mabagal na siya ngayon na naglalakad pababa ay naabutan na siya nito. Ipinalibot nito ang kamay sa balikat niya at naramdam niya ang ginawa nitong paghalik sa ulo niya."You should be careful, okay?" Tanong nito sa kaniya.Apologetic na ngumiti siya dito bago tumango na parang bata.Pagkababa nila ay kaagad na hinanap ng mga mata niya ang mukha ng mga kapatid niya. Kaagad naman niyang nakita ang mga ito na tahimik na nag-uusap sa sala ng bahay na t
Third person point of view"Aren't you tired of crying?" Nanigas ang katawan ni Florence at naramdaman niya ang pagdaloy ng kilabot sa likod niya nung narinig niya ang paraan ng pananalita ni Connor.Puno iyon ng kalamigan pero nahimigan niya doon ang pagod.Tinangka ng ate Leslie niya na kumawala sa yakapan nila pero pasimple siyang umiling. This matter is between him and Connor kaya hindi dapat makialam ang kahit sino sa mga kapatid niya."But," bulong ng ate niya na puno ng pagtutol."I'm fine ate," bulong niya din pabalik para pakalmahin ito at ipakita dito na okay lang ang lahat.Humiwalay siya ng yakap dito para para harapin si Connor. Hinarap niya ito at hindi niya maitago ang lungkot at awa na nadama niya para dito, puno ng pagod at panlulumo ang hitsura nito, pero ito yung pagod na hindi gawa ng isang buong araw na pagta-trabaho, na kayang pawiin ng isang oras na pahinga. Ito yung pagod na kahit ilang energy drink pa ang inumin ay hindi mawawala. Ito yung klase ng pagod na
Third person point of view"Who is Anikka and why do you have to go back to manila just because she's back?" Tanong ng Ate Joana Mei niya at tinapunan ng nanunuring tingin si Connor.Hindi nakakibo si Connor at nag-iwas ng tingin sa kanila. Something is up and Connor doesn't want them to find.And another thing is, who is Annika and why is Connor acting like this? Tanong niya sa isipan niya na hindi niya alam kung gugustuhin ba niya ang sagot kung sakali man na marinig niya."Anikka is Blake's ex-wife, tama?" Mabilis na bumaling ang tingin niya kay Connor pagkarinig sa sinabi ng ate Leslie niya. And come to think of it, naalala na niya ngayon kung saan niya narinig ang name na Anikka. She is Connor's first love. Tandang-tanda pa niya ang selos na naramdaman niya noong huli niyang makita na magkasama ang mga ito. Ito rin yung tumawag sa telepono nila nung nakaraan.She's back, hindi niya alam kung ano ang mararamdaman niya pero naninikip ang dibdib niya sa kaalaman na unti-unti ng ma
Third person point of view"Kumpirmado sir, nanggaling ang dalawang magkapatid dito." Sambit ng isang estranghero habag panay ang pagtingin sa mga tao sa harap ng bahay.Mula sa isang madilim na sulok ng kakahuyan ay lumabas mula sa pagtatago ang isang lalaki na nasa 5'12 ang taas at may katamtamang laki ng pangangatawan.Tumingin pa ito sa paligid habang nakatapat ang cellphone sa tainga nito, pero napahigpit ang pagkakahawak nito sa cellphone ng magtama ang paningin nila nung babae na pinahahanap sa kaniya ng amo niya.Mabilis siyang tahimik na bumalik sa pagtatago. Magkakasunod siyang napahabol sa sariling hininga dahil sa kaba."May problema ba?" Tanong ng nasa kabilang linya na puno ng kalamigan ang boses.Muntik na siyang tumalon dahil sa gulat. Kaagad siyang namutla dahil sa takot at hindi niya alam kung sasabihin ba niya sa amo niya ang mga nangyari."Tinatanong kita kung ano ang problema!" Sigaw na nito.Nagsimula siyang manginig ng dahil sa takot."S-S-Sir s-s-sa t-tingin k-
Third person point of view"What!?" Gulat na tanong niya. "How did they find us!?" Dugtong pa niyang tanong.She knows that her father is a very powerful person pero hindi nila ine-expect na ganito nito kabilis malalaman ang pinagtataguan nila.Tinitigan niya si Brent at tahimik na hinintay ang isasagot nito."Joana Mei texted me and told me na pinatawag sila ng parents mo at doon sinabi sa kanila na palihim silang pinasundan dahil hindi naniniwala ang parents mo na hindi alam ng mga kapatid mo kung nasaan ka." nababahalang sagot ni Brent.Kabado na tinitigan niya ang nananahimik na si Connor."Love, ano na ang gagawin natin ngayon?" Kinakabahan niyang tanong.Binalingan siya nito at sa unang pagkakataon simula noong nagkasama sila ni Connor ay nakita niya ang takot sa mga mata nito. Hindi niya ito masisisi dahil kahit sinong tao ay kinakabahan at pinanginginigan ng kalamnan just by hearing his name.Hindi nakasagot sa tanong niya si Connor, nakatulala lang ito na para bang nawala sa