I heaved out a shaky breath as I stare at myself in the mirror. Nagbaba ako ng tingin sa pregnancy test na hawak ko, pero ayokong paniwalaan ang dalawang guhit na nakatitig sa akin pabalik. I think back of the previous days that had passed. Hindi ako makapaniwalang hindi ko man lang napansin ang mga senyales. Bukod sa paminsan-minsang pagsusuka ay nahihilo rin ako tuwing umaga nitong mga nagdaang linggo. Akala ko ay epekto lang ‘yon ng buong araw na pag-iyak at hindi pagkain ng tama sa oras. Hindi ko rin maalala kung kailan ang huling dalaw ko, pero sigurado akong dapat ay dinatnan na ako sa ngayon.
Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang mga daliri at huminga ng malalim. Nagbukas ako ng isa pang PT at pinilit ang sariling umihi. A few minutes later, ganoon pa rin ang resulta. Dalawang linya.
“France?” Mindy knocked on the door before opening it. “Ano? Kumusta?” nakangiti niyang tanong, ang mga mata ay nagdidiwang na kaagad. Pero hindi ako sumagot. Tuloy ay dumapo ang tingin niya sa tatlong PT na nasa sink. “You were only suppose to do one!”
Hindi ko siya pinansin at sinapo na lang ang noo ko. I paced around the bathroom and heaved out shaky, loud breaths. Mindy took the PT and scanned them one by one. Then she looks at me with a wide grin. “Buntis ka nga!” sigaw niya bago ako hinila para yakapin.
Pero hindi ko magawang magdiwang. Puno ng takot ang dibdib ko-- hindi para sa ‘kin, kundi para sa bata. Paano ko siyang palalakihin nang mag-isa ngayong natatanaw ko na ang divorce namin ni Khael? Ayoko siyang lumaki ng walang tatay, pero paano ko maipapaliwanag sa kanya na hindi ako mahal ng tatay niya kaya hindi ako ang pinili niyang makasama?
“Huy…” Mindy suddenly let go from the hug. “Bakit parang hindi ka masaya? Magiging mommy ka na oh! ‘Di ba ang tagal-tagal mo nang naghihintay para rito? Partida si Khael pa ang ama-- just like you wished! Double kill ka, sis!”
I didn’t speak. Namalayan ko na lang, tuloy-tuloy na ang pagbagsak ng mga luha ko. “Mindy… n-natatakot ako.”
Nanlaki ang mga mata niya. “Bakit? Hindi ka ba masaya?”
“Hindi ko alam. Ang alam ko lang, iiwan na ako ni Mikhael. Hindi ko nga alam kung kakayanin ko ba ‘yon, tapos biglang buntis ako? I don’t want my child to grew up without a father. Kung kailan kasi tanggap ko na na iiwan na ako ng asawa ko, na may mahal nga talaga siyang iba at hindi ako, saka pa nangyari ‘to.”
Mindy looked at me as if I’ve lost my mind. “Grabe naman ang nilipad ng utak mo, France. At tsaka, ano ka ba! Blessing ‘yan. Gago si Khael, oo-- pero hindi naman siya gano’n kagago para hindi ka panindigan. Mabait din naman siya kahit papaano at alam kong hindi ka pababayaan no’n lalo pa ngayong magkakaroon na kayo ng anak.”
Tears continued to flow from my eyes. “But still… he doesn’t love me.”
“Then maybe this kid would make him love you!” she said, sounding so proud of herself na para bang siguradong-siguroad siyang iyon na kaagad ang totoo. “Itong bata ang magiging solusyon sa mga hinanakit mo, France!”
“But I don’t want to use my kid as a way to win over Khael. Tsaka hindi pa nga sigurado kung buntis ba talaga ako. This pregnancy test might be wrong.”
Napabuntong-hininga si Mindy na para bang hindi na niya alam ang gagawin pa sa akin. “Well, I suggest you go call your husband and tell him the news. Saka mo lang naman malalaman kung ano ba talagang magiging reaksyon niya kapag sinabi mo eh.”
I thought about Mindy’s words thoroughly before I decided to finally call Khael. It was already 9 PM kaya sigurado akong wala na siya sa office. When he picked up the phone, he sounded surprisingly calm. I couldn’t help but think na si Blaine ang kasama niya. Ang babae lang naman ang nakakapagpalambot ng matigas niyang puso eh.
“Khael, pwede bang magkita tayo saglit?” saad ko sa telepono habang kagat ang labi ko. “May importante akong sasabihin.”
He breathed out a sigh. Para bang ngayon niya lang na-realize na ako ang tumawag. “What is it? Sabihin mo na lang dito.”
Umiling ako kahit pa hindi naman niya nakikita. “Importante ‘to, Khael. Mas maigi kapag sa personal ko sasabihin.”
“Gaano ba ka-importante? May meeting ako bukas.”
I bit my lip one again. Parang tinatambol ang dibdib ko sa magkakahalong emosyon. Pero tama si Mindy. Hindi niya kami iiwan oras na malaman niya na buntis ako sa anak niya. Bagaman parang napakasamang pakinggan, kung ang magiging anak naming ito ang magiging susi para hindi ako iwan ni Khael, handa akong gawin ang lahat para masigurong mananatili siya sa akin.
“Khael, hindi mo ako pwedeng iwan…” saad ko at napapikit nang mariin.
“Here we go again,” rinig kong sabi niya kasabay ng isang malalim na hininga. “Hindi nga kita mahal, Francesca. When will you realize that this marriage is nothing but a loveless contract?”
Napalunok ako at pilit na nilunok ang mga hikbing nagbabadyang kumawala sa mga labi ko. “Pero… buntis ata ako, Khael.”
Doon ay natahimik siya. Binalot kami ng katahimikan. Nakatitig lamang ako sa repleksiyon ko sa salamin, pinapakinggan ang paghinga ni Khael sa kabilang linya. Maya-maya pa ay may narinig akong kaluskos na para bang umayos siya ng upo. “Meet me in my office tomorrow at 8.”
Unti-unting sumibol ang ngiti sa labi ko.
Inayos ko ang suot na dress at sinigurong pantay ang lipstick na nasa labi ko bago tuluyang bumukas ang elevator. Bumungad sa akin ang ngiti ng secretary ni Khael na mabilis na bumati. Nagtungo ako sa pinto ng opisina niya at huminga ng malalim. Bagaman kinakabahan, pinilit ko ang sariling isantabi muna ang mga agam-agam ko saka tuluyang binuksan ang pinto.Nag-angat ng tingin si Khael ng mapansin ang presensya ko. Guwapong-guwapo siya sa suot niyang longsleeves polo na nakaatupi hanggang siko at hapit na hapit sa kanyang maskuladong katawan. Sinubukan kong ngumiti sa kanya, pero walang salita niya lang akong sinenyasan na lumapit.Bitbit ang tatlong pregnancy test ay naupo ako sa harap ng kanyang desk. Inilapag ko ang maliit na paperbag sa harap niya at kinagat ang ibabang labi ko para pigilan ang panginginig nila. Hindi ko alam kung paano siyang magrereact, lalo pa’t pirma ko na lang ang kulang at tuluyan na kaming maghihiwalay. I watch his face as he glanced inside the bag. Napans
Pareho lamang kaming tahimik ni Khael habang nasa byahe pauwi. Simula nang i-anunsyo ng nurse na buntis nga ako, nagbigay siya ng mga payo tungkol sa dapat at hindi dapat na gawin. Bagaman may kasiyahan sa puso ko habang pinapakinggan ang nurse,hindi pa rin nawawala ang takot at kaba sa tuwing naaalala ko ang sitwasyon namin ni Khael. “I’m having this baby, Khael,” pagbasag ko sa katahimikan nang hindi na ako makatiis pa. Deretso lamang ang aking tingin sa unahan, ngunit napansin ko nang lingunin niya ako. “Palalakihin ko siya… kahit pa ayaw mo sa kanya.”Nalukot ang mukha niya. “Ano bang sinasabi mo, Francesca? Sino bang nagsabing ayaw ko sa magiging anak ko?”“Pero bakit ganyan ang itsura mo? Alam kong wala sa plano natin ‘to, pero nandito na.”Inihilamos niya ang mga palad sa kanyang mukha at bumuntong-hininga. “Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip mo ngayon, pero papanindigan ko ang bata, Francesca, at wala akong balak na abandunahin siya.”Dahan-dahan ko siyang nilingon. “
Talagang hinatid lamang ako ni Khael. Matapos niyang masigurong ayos na ako ay nagpaalam na siyang aalis dahil kailangan niya raw samahan si Blaine. Ibinilin niya na lang na tumawag ako sa kanya kung may emergency at utusan na lang si Ate Lorna, ang kasambahay, kapag may kailangan ako.Gustoko sana siyang pigilan at sabihing kailangan ko rin siya. Pero alam kong wala akong laban. I’m nothing but his unwanted wife.Nakaupo lamang ako sa kama ni Khael simula nang umalis siya. Pinagmamasdan ko ang itsura ng kanyang kwarto kahit pa wala namang nakaka-engganyong tingnan roon. Pale gray ang kulay ng kanyang mga pader. May walk-in closet at bathroom na puno ng mga gamit niya. Bukod sa kama, may isa pang wooden dresser at bedside table. May terrace rin na ang katapat ay ang garden na may ibat ibang bulaklak ang nakatanim. Kahit papaano ay kumalma ang puso ko sa tanawin.Maya-maya pa, habang nasa terrace at pinanonood ang paglubog ng araw, nakarinig ako ng katok sa pinto. Nang bumukas iyon ay
Lumipas ang mga araw. Nasasanay na ako ng paunti-unti sa sistema sa mansyon ng mga Lorzano. Gigising ako ng maaga para tumulong sa kusina sa pagluluto ng almusal. Sasabay ako kila Ate Lorna dahil halata namang ayaw akong makasabay nila Ate at Tita. Minsan ay tutulong ako sa garden kapag walang lilinisin sa mansyon, at pagsapit ng tanghali ay ako ang maghuhugas ng mga pinagkainan. Sa gabi naman ay hindi na ako kumakain dahil nagdadahilan akong walang gana o ‘di kaya’y masama ang pakiramdam. Pero ang toto ay gusto ko lamang mapag-isa at umiyak.Apat na araw ang lumipas bago bumisita si Khael. Hapon na nang dumating siya at parang nagningning ang mga mata ko nang makita ang mga dala niyang prutas. Kahit kasi maraming makakain sa kusina, hindi ako gumagalaw ng kahit na anong nasa ref unless utusan ako. Ewan ko ba. Hiyang-hiya ako sa sarili ko. Pakiramdam ko ay napakalaki kong tinik para sa mga Lorzano kaya kahit ang pagkain ay hindi ako nangingialam. Pero ngayong si Khael ang may dala no’
Hiyang-hiya na ako sa sarili ko. Akala ko noong una ay sadista na ako sa pagmamakaawa ko kay Khael na huwag niya akong iwan. Akala ko ay wala na akong pwedeng gawin pa na mas hihigit sa pangyayaring iyon na dumurog sa pride at ego ko. Akala ko iyon na… pero nagkamali ako. Hindi ko alam kung ano na bang pumapasok sa isip ko ay hinahayaan ko ang mga taong ito na abusuhin ako.Alam kong pwede naman akong umalis. Pwede akong umuwi sa Mom and Dad ko at doon na lang manirahan dahil tutal ay malapit naman na kaming mag-divore ni Khael. Pwede akong magsimula roon at palakihin ang anak ko sa lugar kung saan din ako lumaki. Doon ay hindi ko kailangang yurakan ang dignidad ko at magpaka-katulong para lamang makisama sa kahit na sino. Doon, walang mag-uutos sa akin dahil ako pa nga ang pagsisilbihan ng mga tao. Mas magiging maayos ako roon, alam ko… pero ewan ko ba. Ang hilig-hilig kong ibaba ang sarili ko.Kahit pa sinasabi kong ginagawa ko lang naman ang lahat ng ito upang hindi lumaki ang mag
Kung hindi ako nagising nang ala una ng madaling araw ay hindi ko mamalayang nakatulog na pala ako sa kakaiyak. Sobrang bigat ng pakiramdam ko at ramdam na ramdam ko ang pamamaga ng aking mga mata. May narinig akong kaluskos na siyang nagpagising sa akin kaya napabangon ako kaagad. Nagmumula ang ingay sa closet. Nang bumukas ang pinto, iniluwa no’n si Khael na mukhang kakatapos lang magbihis dahil tshirt at cotton shorts na lang ang suot niya. “Hey,” bati niya at dahan-dahang naglakad papalapit sa akin bagaman nag-iwan pa rin siya ng distansya sa pagitan naming dalawa. “Anong ginagawa mo rito?” kunot-noo kong tanong. “Hindi ba bumisita ka na kanina? Akala ko hindi ka rito matutulog?”Huminga siya ng malalim. “Tumawag sa akin si Ate Lorna. Nakatulog ka raw sa kakaiyak... so I went back here to check up on you.”Pinakatitigan ko ang gwapo niyang mukha. Gusto kong kiligin dahil sa sinabi niya. Gusto kong magdiwang dahil nag-aalala siya sa akin at sa kalagayan ko. Pero mas nilalamon ako
Kinaumagahan, sabay kaming nagtungo sa opisina ni Khael. Pansin ko ang mga matang nakasunod sa bawat galaw namin. Panigurado ay nagtataka sila. Ni minsan ay hindi pa kami naglakad ni Khael sa mga pasilyo ng building na ito nang magkasama. It’s either namamangha ang mga tao na magkasabay kami ngayon o nagtataka sila kung bakit ako ang kasama ni Khael gayong si Blaine na ang ipinaparada niya sa publiko. Hindi ko na lamang sila pinansin. Tulad ng sinabi ni Khael, boring din naman sa opisina. Wala akong ibang ginawa kundi makipag-kwentuhan kay Monette nang mabakante siya. Pinag-usapan namin ang tungkol sa mga naging boyfriend niya. Pinanood ko rin si Khael habang nagtatrabaho sa kanyang mesa at nang tuluyan nang maburyo ay nagpaalam na akong aalis. “Do you want me to drive you to Mindy’s?” tanong ni Khael. Akmang tatayo na sana siya pero umiling ako.“Hindi na. Kaya ko naman na,” sagot ko. “Pero buntis ka, Francesca. Delikado mag-commute.”Napabuntong-hininga na lamang ako. “Khael, ma
Umuwi ako sa bahay nang sumapit ang gabi bitbit ang mga katanungan sa isip ko. Kahit pa alam kong hindi ko naman dapat pinapakealaman ang buhay ni Blaine, hindi ko mapigilang magtaka sa mga sinabi niya. Tulad ng sinabi ni Mindy, I also feel like there's more than meets the eye.Paakyat na sana ako ng kwarto nang makasalubong ko si Ate Marinelle. Pagkakita pa lang sa akin ay umasim kaagad ang mukha niya bago iyon napalitan ng inis. Mabilis na umarko ang perpekto niyang kilay. “Hey, you,” bulyaw niya at naglakad papalapit sa akin.Pinigilan ko ang sariling umimik. “Hindi mo nilinis nang maayos ang kotse ko kagabi! You think I wouldn’t notice, huh?” galit niyang sabi. Napayuko na lang ako. “Ipapaalala ko lang ulit, Francesca. Hindi ka pwedeng mag-asal prinsesa dito. Naiintindihan mo?”“I... I’m sorry, Ate...” bulong ko, pero inirapan niya lamang ako bago siya magmartsa papalayo. Nang mga sumunod na araw ay ganoon pa rin ang sistema sa mansyon ng mga Lorzano. Maya’t maya ang pag-uutos s