Teacher gestured us to gather in front as she expertly shuffled the cards on her hands. “Alright, pupils. Maglalaro tayo, ha? Kung sinong makakasagot ng tama sa mga ipapakita kong Math flashcards ay may limang stars kay Teacher. At kung sino naman ang unang makakasagot ay bibigyan ko ng... chocolate!”
I rolled my eyes when my classmates raised their hands and cheered in excitement. Hindi pa man nagsisimula ay gusto na agad nilang sumagot, they look so eager but do they know how to answer? I don’t think so. Even me, I don’t like that subject so they’re probably just after the chocolate. Imbes na makigulo ay nanatili lang akong nakaupo. It’s not like I don’t want to participate, I just don’t want to waste my energy standing there in front. Maiinis lang ako kapag nasanggi ako ro’n ng makukulit kong mga kaklase. My mother once told me that teachers like well-behaved kids and that’s why I’m behaving right now. I’m behaving because I want her to choose me. Ayoko ng premyo ngunit gusto kong ako ang makasagot sa unang flashcard na ipapakita ni Teacher.When the game started, the first flashcard was pretty hard and no one got the correct answer. The next one is three plus four, I counted fast with my fingers and the answer is seven! I raised my right hand as high as I could, expecting she’d choose me but… she didn’t. Teacher ignored me. She was busy paying attention to my noisy, sweet-toothed, and dumb classmates. Sino bang makasasagot nang tama sa kanila kung hindi naman talaga nila alam ang sagot at gusto lang mabigyan ng chocolate?“Okay! Aven, what’s the correct answer?” The teacher asked sweetly to the boy who has thick brows and is always filthy. He’s also the most chaotic and naughty among us, so why did she choose him? Akala ko ba mahilig ang mga teachers sa mababait at well-behaved na mga bata? That kid was far from that!“Seven po!” The boy snickered. Dumapo na kaagad ang mga mata nito sa teacher’s table at mukhang hinahanap na ang kaniyang premyo.Simangot akong humalukipkip. Nawalan na ako ng ganang mag-participate dahil sa nangyari. Yes, I get it, he got the correct answer. Pero bakit hindi na lang ako? Alam ko rin naman ang tamang sagot, and aside from that, I behaved. I believe that’s a good reason for Teacher to choose me! Ako dapat ‘yon!My tears started to peek out of my eyes, kaya naman sinunod ko ‘to ng pagpunas gamit ang mga palad ko. Why am I crying? I don’t have to cry. I shouldn’t be crying. Abala ako sa pagpupunas ng luha ko at hindi ko napansin na nakalapit na pala sa akin ang batang lalaki na nakasagot sa unang flashcard. Ilang beses pa itong kumurap bago magsalita.“Bakit ka umiiyak?”Hindi ako sumagot at tiningnan lang siya nang masama ngunit hindi niya ‘ata makuhang ayaw ko siyang kausap. Tinitigan niya pa ako nang matagal bago lumingon sa harap kung nasaan ang guro at ang iba pa naming mga kaklase. Then he pointed a finger at me and shouted, “Teacher, umiiyak po siya!”Napatigil ako sa pag-iyak dahil sa gulat. Huli na nang maisipan kong tumanggi dahil mabilis na na-alarma ang guro namin at agad na lumapit sa amin. Teacher asked me what’s wrong or kung may masakit ba raw sa akin but I refused to say a word. Umiling lang ako ng umiling, denying that I cried kahit na panay pa rin ang pagtulo ng luha ko. “Gusto mo ba ng chocolate?” tanong pa ng batang sumbungero. He’s looking at me like he didn’t do anything. Mukhang proud pa siya sa sarili niya na naisumbong niya kay Teacher na umiiyak ako! He smiled slightly as he played with his fingers.“Huwag ka nang umiyak—” As he peeked on my name tag. “...Cindy. Sige, sa ‘yo na lang ‘yong chocolate ko.”“Teacher, sa kaniya na lang po ‘yong chocolate ko. Okay lang naman po sa akin, hindi naman po ako iiyak, e. Bibili na lang po kami ni Mama mamaya.”With that, the teacher once again complimented him for being such a considerate and generous boy. What does he mean by ‘hindi naman po ako iiyak’? That I am just a stupid sweet-toothed kid?! That my tears are shallow?! If I know, nagpapakitang-gilas lang naman siya. He’s fond of compliments, huh? Psh, what a loser.And that was the first time I ever hated someone. Simula noong araw na ‘yon, hindi na siya nawala sa paningin ko. Kahit saan man ako magpunta, nakikita at nakakasama ko siya. It’s my worst nightmare—Oh, let me rephrase that. He was my worst nightmare.“Yong props ready na ba lahat? ‘Yong mga background, Delo, Ian! Pakibilisan naman, ang kukupad niyo! ‘Yong mga kawayan dito, ano na?! Maglalakad ba ‘yang mga ‘yan papunta sa back stage?!”Aakalain mong palengke ang classroom namin sa dami ng bibig na sabay-sabay na nagsasalita. Jusko, hindi ba sila naririndi? Ang titinis pa ng mga boses! Sobra silang nagmamadali, e may isa pa ngang section na magp-perform bago kami. “Boys, line up! Aayusin ni Hera ang mga bandana niyo! Bilis!”“Teka, nasira pa ‘yong props natin! Iba na lang muna utusan mo, Amie!”“Ano pa bang aayusin? Nakatali na nga sa leeg namin, ano pa bang gusto niyo? Minus five ba tayong lahat kapag hindi maayos ang pagkakatali ng bandana namin? Arte-arte, e.”Napahilot ako sa aking sentido ko. “Puwede bang kumalma kayong lahat? May oras pa naman tayo. Baka mamaya sa sobrang pagmamadali niyo ay lalo pa tayong may makalimutan.”I sighed. “Ako nang bahala sa bandana ng boys,” pagpresinta ko.Why does it have to be this chaotic? Ew
Basically, we’re still classmates. May mga major subjects lang na kinakailangan nilang lumipat ng room, pero kapag wala naman kaming klase ay kaming STEM students ang nag-aadjust para sa kanila. Walang masyadong bago, naka-alphabetical order pa rin ang seating arrangement at magkatabi pa rin kami ni Aven. Sa Research at cleaners lang yata kami hindi magkasama. Hindi ko man siya malalamangan sa honor roll dahil nga magka-iba kami ng strand, we still have a few core subjects. Hopefully, kahit do’n na lang ay mabawian ko siya sa quizzes at exams.“… tapos sabi ko, bakit naman kita pagbibigyan? Close ba tayo? Pahiya si t*nga, nilayasan lang ako. Ang kapal ng mukha! Hindi ako gano’n katalino pero nagsunog ako ng kilay sa pag-aaral para makakuha ng mataas na score, tapos pakokopyahin ko lang siya? Ano siya, gold? Eight lang score ko over twenty, pero at least pinaghirapan ko lahat ng sagot ko do’n!”“Ano ba kasing pangalan? Kuwento ka ng kuwento, kanina ko pa tinatanong kung anong pangalan,
“So, kamusta naman? Mahirap ba? Friday pa kasi ang quiz namin kay Ma’am Zalnares, e. Ehem, baka lang gusto niyong mag-donate ng sagot diyan? Sige na, kahit pang-passing lang!”I bit my lip for a second and stirred my fruit tea.“Can we just talk about something else?”I wanted to act calm and cool about what happened this morning, but I think that would be impossible. Umaalingasaw ang inis ko para kay Aven at alam kong hindi malabong napapansin rin ‘yon ni Kheena, ngunit pinili na lamang nitong manahimik.How come he got the perfect score without having a trace of anxiety or just enthusiasm plastered on his face while answering? Nakuha pa niyang humikab habang ako ay namamawis na ang noo at tungki ng ilong sa pagdadalawang-isip kung tama ba ang mga sagot ko. How the heck…? It’s like an indirect act of mockery.For some reason, hindi sila naki-table sa amin. Ngunit hindi nagtagal ay hindi rin nakatiis si Rico at walang-hiyang tumabi kay Kheena, which is sa tapat ko at iniwan na mag-isa
Hanggang sa mananghalian na kami, hindi pa rin ako makapaniwala—hindi pa rin nags-sync in sa akin na nakita ko siya sa ganoong paraan. Like, what was that?! I have hated him for years now and I have never appreciated anything about him. Ngayon lang talaga, at isinusumpa kong hinding-hindi na ‘to mauulit.Unfortunately, we are eating lunch together. I’m okay with Rico joining us, para naman may kausap si Kheena at hindi ako ang ginugulo. But when Rico’s around? Malamang sa malamang, hindi puwedeng hindi niya kasama si Aven. Being at the same place as him makes my blood boil up to 56.7 degrees celsius but I guess I ‘always’ have to suffer silently.Although, I can do something about it. Puwedeng-puwede akong lumipat ng ibang table or hindi naman kaya’y bumalik sa classroom at do’n na lang kumain pero bakit ako pa ang gagawa ng paraan? Siya dapat ang mag-adjust dahil siya ang nakaka-perwisyo.“You know what? I just realized that it would be nice to eat alone. Baka sa susunod hindi na ako
Kumalat ang init sa mga pisngi ko dahil sa kahihiyan. Agad akong tumagilid ng upo, paharap sa aircon at inabot sa kaniya ang hoodie niya. Pasimple akong lumingon sa paligid at mukhang wala namang ibang nakarinig niyon bukod sa aming dalawa. Why does he have to point it out?! Kapag nasa classroom naman, wala naman siyang napapansing ganito, ah?“I-I don’t need it!” pagmamatigas ko pa.“Villantura and Velasquez! I’m discussing here in front, aren’t you aware?! Por que mga honor students kayo, ganiyan na kayo umasta?! Aba, ang taas naman talaga ng tingin niyo sa mga sarili niyo! Get out of my class, and stand outside until this class ends!”Mangangatuwiran pa sana ako pero wala naman nang silbi ang pagpapaliwanag, lalong-lalo na sa teacher namin na ‘to. Labag sa loob akong sumunod kay Aven na nauna nang tumayo para lumabas. Great, I just missed a double-hour class because of that jerk’s madness.Warmth crawled on my skin as soon as we got out of the Computer Lab, it was soothing. But the
That day, I went home frustrated and confused. Why would my heart pound faster and harder like that just because he held my hand? Nakapagtataka lang dahil hindi naman ako ganoon mandiri. Hindi na ako nag-abalang magpaliwanag kay Ana, I just walked out on them. I have no idea why I ran away but it feels like it was the right thing to do.Oo nga’t nakakatakot ang pelikulang pinanood namin. Ngunit hindi ‘yon ang dahilan kung bakit hindi ako makatulog nang maayos nitong mga nakaraang gabi. What he did wasn’t scary, it was disgusting as f*ck that it kept repeating in my mind and I don’t know what I should do to forget the feeling of his hand intertwined with mine.“Prinsesa—“I raised my hand in front of Rico’s face before he could even finish his sentence, “I’ll eat lunch alone, makaka-alis na kayo.”“Ha? Na naman? E, pero bakit muna? Ilang araw ka nang ganiyan, Cindz. Rinding-rindi na kami sa pagtatalak ni Kheena!”Pumalatak ako,“Walang dahilan, okay? Can’t you just go? It’s not like you
Despite of what Aven have reasoned out, Kheena looked at me unconvinced. Hindi na nakakagulat na sa kanilang dalawa ni Rico ay siya ang may mas malakas na radar pagdating sa mga bagay na tungkol sa aming dalawa ng paborito nilang kaibigan. Alam kong hindi ko rin naman siya matatakasan kaya hinila ko na lang ito at isinama papuntang library.Kinuwento ko kung bakit at kung paano nangyari na magkasama kami no’ng araw na ‘yon. Nabanggit ko rin sa kaniya ang tungkol kay Analice nang hindi sinasadya dahil sa pagkainis but of course, there’s no way I would tell her about that holding-hands part. Ano ako, hibang? I would never!“What?! E, gag—“Agad kong tinakpan ang kaniyang bibig at saglit na napapikit ng mariin. Pabulong ko siyang sinita, “Kheena, we’re in a freaking library! And please, huwag mo nang tangkaing mag-eskandalo just for that reason.”Uunahan ko na agad siya because knowing how crackhead she is, hindi malabong gano’n nga ang gawin niya. As expected, she’s really annoyed about
Am I sick? This sudden changes… hormonal, perhaps? O baka naman ay talagang ipinakulam na ako ni Aven? Lately, I’ve been feeling weird things, and I’m not happy that I kinda feel shy whenever I sense him steal glances from me. Well, for me, it’s really awkward for a person you hate the most to be suddenly look charming after an argument. Normal bang makaramdam ng hiya bukod sa galit kapag aksidenteng nagtatama ang mga mata niyo? I mean—D*mn, I hope that’s normal.“Guys, sino daw ang sasali sa volleyball at basketball, both boys and girls? By curriculum daw this year. Jusko, buti na lang ‘no? Kung by strands ay talagang lugi tayo. Ang dami kaya ng HUMSS students!”“Kung palakasan lang naman ng putok ay hindi natin kailangang mangamba. Roberto Diaz for the win! Ang hindi sumuporta, isu-subsob sa kili-kili ni Robi HAHAHAHAH!”Nalalapit na naman ang intramurals. I’m not into sports, wala akong ganap pero nagtatiyaga akong pumasok dahil sayang rin ang plus points sa attendance. I don’t enjo