KABANATA 1

Kakulay ng dilim ang kanyang nararamdaman. Tulad ng paglipas ng oras ang hiling niyang paglipas at pagwawakas ng kanyang buhay. Tanging itim, madilim na kulay asul at paglubog ng araw maihahalintulad ang kanyang nararanasan.

Sa loob ng dalawampu't limang taon tanging karahasan ng buhay ang kanyang namulatan. Sakit at pighati lamang ang kanyang nararamdaman. Could her state right now will be called as living? Where in fact she could barely breath. 

Loosing your parents at an early age will never be easy lalo na't mapupunta ka sa mararahas na kamay ng tiyahin at tiyuhin mong walang alam at walang kilalang iba kundi pera.

     

Nagising siya sa pagmumuni-muni ng marinig niya ang pabalyang pagbukas ng pinto. "Ave!" malakas na tawag sa kanya ng kanyang tiyahin na sa tingin niya lulong na naman sa ipanagbabawal na gamot. 

"Nasaan ka bang bruha ka at hindi ka pa nakakapag ayos ng lamesa?!"

Tila isang masunuring kuting siyang pumanhik sa loob ng kanilang kusina upang lamang salubungin ng buhos ng mainit na tubig. 

"At ngayon maski pagsagot ayaw mo na? Lumalaban ka na ba sakin? Wag mong kalilimutan na ako ang nagpapalamon sayo!" malakas nitong bulyaw waring hindi napapansin ang pamumula ng kanyang balat gawa ng pagsaboy nito sa kanya ng mainit na tubig.

"P-pasensya na ho t-tiya," hinging paumanhin nalang niya. What could it possibly bring her if she will fight against her aunt? Paniguradong pagtutulungan lang siya ng mga ito. 

"Ano pang tinutunganga mo jan? Kumilos ka na!" at hindi pa nakuntento, marahas siyang sinabunutan at sinubsob sa lababong puno ng mga pinagkainan nila.

Ikinubli niya ang mga luha sa kanyang mahahabang buhok. Minsan natatanong niya ang sarili kung hindi pa ba tapos ang tadhana na pahirapan siya? Ilang ulit na nga ba niyang sinubukang wakasan ang kanyang paghihirap? She can never count. 

Sa loob ng kusina naririnig niya ang halakhalakan ng mga nagiinuman galing sa labas ng kanilang bahay. Kasabay nito ang pagkalam ng kanyang sikmura. It's been two days noong huli siyang makakain. Puro nalang tubig ang kanyang iniinom at kahit nanghihina patuloy parin siyang kumikilos para sa mga taong tinuring niya ng demonyo. 

Kanino nga bang pera ang ginagasto ng mga ito? It's from her parents' wealth na dapat siya ang tumatamasa ngayon kung wala lang ang dalawang ito sa buhay niya.

        

"Avegail abutan mo pa nga kami dito ng yelo! Bilisan mo at paubos na ang samin dito," rinig niyang tawag siya ng kanyang Tiyo Senong. "Opo!" Tumalima agad siya sa inuutos nito.

        

Pagkarating niya sa lamesa ay tumigil ang halakahakan ng kainuman ng kanyang tiyo at nanginginig niyang inilapag ang lagayan ng yelo sa lamesa. Akmang tatalikod na siya ng pinigilan siya ng kanyang tiyo sa pamamagitan ng paghawak sa kanyang kamay. 

"Ito nga pala ang pamangkin ko. Anak ni Arturo. Hindi ba ang kinis niya at ang ganda?" nagmamyabang nitong sabi sa mga kainuman kasabay ng malaswang paghaplos nito sa kanyang braso at bewang.

Pasimple niyang pinalis ang pagkakahawak nito sa kanya at nagpaalam na tatapusin ang mga gawain sa loob ng bahay. Habang papasok sa loob, naririnig niya ang mga kantyawan ng mga kaibigan ng kanyang Tiyo Senong. May iba pang malalaswang tanong gaya ng kung pwede ba siya ipahiram ng Tiyo sa mga ito.

Pagkatapos ng kanyang gawain ay dumeretso siya sa kanyang lumang silid. Kasama niyang natutulog ang mga panglinis ng bahay. May roong lumang kutson ang kanyang naging karamay sa mga gabing puno siya ng hinanakit. Ito lamang ang kanyang sapin sa pagtulog waring isang pirma nalang ng langaw ay bibigay na.

Pagkasaradong-pagkasarado ng pinto ay unti-unting bumuhos ang kanyang mga luha. Parang ilog na hindi napapapagod sa pag-agos ng tubig. She remembered it clearly. Parang hindi pa lumilipas ang ilang araw pinagtangkaan siyang gahasain ng kanyang tiyuhin. Lulong ito sa mga pinagbabawal na gamot. 

Naalala pa niya ang haplos ng marurumi nitong kamay sa kanyang katawan. Kung paano nito paglandasin ang mga nakakadiring tingin na halos bumaon na sa kanyang pagkatao.

       

Nanlaban siya ng abot ng makakaya niya. Kung mamamatay rin lang naman siya isasama niya na hanggang sa libingan ang kanyang malinis na puri. Nakuha na nga ng mga ito ang yaman na dapat para sa kanya, hinding-hindi na niya hahayaan na kunin din nito ang isang bagay na iniingatan niya. 

        

Wala naman na ang kanyang ina pero isip pa rin niya ang pangaral nito, "Give your everything to the man whom you'll truly love in the future my Ave. Never let someone taint you. Yourself will be the greatest gift you can always give to your man," ang mahinhin niyang ina. 

"Like you and papa, mama?" nagtatakang tanong ng batang siya. "Yes baby," sagot nito at unti-unti siyang niyakap.

Sinubukan niya ng magsumbong at ilang ulit na ring sinubukang tumakas pero lagi siyang natutunton ng mga ito. Sinubukan niya rin isumbong ang kanyang tiyuhin sa kanyang tiya ngunit tinawanan lang siya nito at paulit-ulit na ininsulto ang kanyang inabot. 

Hindi raw porket maganda siya ay malakas na ang loob niyang paratangan ang kanyang tiyuhin sa ganoong gawain. Kahit pa na nakita nitong sinusubukan siyang bastusin ng kangang tiyo ay siya pa rin ang minasama nito at sinisi kung bakit ganoon ang naging kilos ng tiyo sa kanya.

Ngayong gabi, ito na ang huli magtatangka siyang tumakas. Lalo pa at narinig niya ang usapan ng dalawa kanina. May balak ang mga ito na ibenta siya kay Smith. An old businessman. Alam niya rin ang likaw ng bituka nito dahil sa paulit-ulit niyang naririnig nankwento ng kanyang tiya at tiyo.

        

Mahilig si Smith sa babae. He would buy someone to please him. Kapag nagsawa naman ito ibebenta niya sa mas mababang halaga ang babae sa ibang businessman. That old ruthless old man will never have a place in heaven or in hell. 

Kapag nawala na ito sa mundong ibabaw, kasama nito mawawala ang kaluluwa nito at hindi tatangapin sa taas man o sa baba. Kaya hinding-hindi siya papayag sa plano ng kanyan tiya at tiyo.

        

Nakahanda na ang lahat. From her scape plan and her self. Hindi na siya mag aabala na magdala pa ng ibang kagamitan. Kahit naman naging malupit ang tadhana sa kanya pinangarap pa din niyang mabuhay ng mapayapa. Buhay na malayo sa gulo at sakit. All she wants was to breath some fresh air, without fear. 

        

Sa katunayan, wala pa din kasiguraduhan ang kanyang pagtakas. Huling beses ng makatapak siya sa labas ng bahay nila sa gitna ng naglalakihang puno ay noong pitong taong gulang palamang siya. Ang alam niya lang ay pinasadya ito ng kanyang ama. 

Her father always loves peace and serenity. Kabaliktaran sa naging buhay niya ngayon.

        

Natatandaan niya na sa hindi kalayuan sa Manila ang property nilang ito. Pagkalabas ng gubat ay may makikita highway. Siguro ay doon nalang siya makikiusap na pasakayin ng libre at ihatid sa lugar na di siya matutunton ng mga kumupkop sa kanya. 

Sigurado siya na mamaya ay malalim ang tulog ng dalawa dahil sa kalasingan at pinagbabawal na gamot.

Tumayo siya at pinunasan ang kanyang namamalisbis na luha. Too much crying pero hindi parin napapagod ang mga mata niya. She stood at the full body mirror she got. Basag na ang itaas na bahagi nito at malabo na rin ang imahe ng salamin. 

Halatang lumang-luma na ito. This mirror was a gift by her father to her mom noong nangliligaw palang ang kanyang ama sa ina.

Unti-unti niyang nililis ang strap ng kanyang damit. Those scars are the proofs that life has been hard for her. 

Mula sa mga dos-por-dos na kahoy na ginawang pamalo sa kanya. Mga latigo na umuukit ng sakit hindi lang sa katawan niya kundi sa buong pagkatao niya. Mga basag na buto na hindi niya alam kung naghihilom na ba o hindi pa. 

         

Itinaas niya ang kamay at sinipat niya ang palapulsuhan. Sa dami na din ng peklat dito hindi niya na alam kung ilang beses na niyang tinangkang tapusin ang sariling buhay. She stab her self more than twice already.

        

Kutsilyo. Kapag nakakaramdam siya ng labis na takot at nagiisip ng kung ano-ano, ito ang una niyang hinahanap.

Pain can lessen the pain.

Kapag sobrang sakit na ng kalooban niya, gusto niya mabaling sa ibang klaseng sakit ang nararamdaman niya. That way, nagigising siya at nagkakaroon ng munting pag-asa para mabuhay. Iniisip niya din na kung mahahanap pa rin ba niya ang ang pagmamahal ngnisang lalaki. Tulad ng kung paano mahalin ng kanyang papa ang kanyang mama.

        

She doubt it. Kung may makakaalam ng nakaraan niya siguradong susukuan agad siya. Walang matinong lalaki ang mananatili sa babaeng gaya niya.

        

A broken soul. A woman who has a lot of pleas in life. A plea they can never hear and understand. Wala ng itinira ang tadhana sa kanya. Ngayon ang nagtutulak nalang na mabuhay siya ay ang pananabik na makaramdam ng tahimik na pamumuhay kahit minsan lang.

        

Madami din siyang hindi alam. Lalo pa sa makabagong panahon ngayon. Nakakapanood nga siya sa maliit na telebisyon pero pinapagalitan dim agad ng kaniyang tiyahin. Umaasa na lamang siya sa mga nababasa niyang pocketbook. 

Nakita niya ang mga libretang ito sa dating lagayan ng damit ng kanyang ina. Her mother is the serenity itself. Kaya walang duda na nahulog dito ang ama.

        

A fine lady indeed. Pinong-pino ang galaw pati ang pananalita. Like she came from a classical era.

        

Nagpalit na siya ng damit. She wore a cream colored dress paired with her thin and old slippers. Wala siyang ibang damit. Lahat ng nasa kabinet niya ay puro mga daster at ang iba naman ay damit pa ng kanyang ina. Isa na itong suot niya ngayon.

        

Her ridiculous mind says that if she dies this night she might want to prepare. Sigurado naman na hindi siya makakatanggap ng maayos na libing. Kaya naman nagsuot nalang siya ng maayos na damit dahil kahit papaano presentable siyang haharap sa sundo kung sasablay man siya.

Mga hagikhikan ang narinig niya nang matapos siya magbihis. Paakyat na yata ang dalawa para matukog. Konting oras nalang ay makakaalis na siya.

       

Lumaong lumalim na ang gabi ay saka siya dahan-dahang lumabas sa kanyang kwarto. Pigil na pigil niya makagawa ng ingay. Ngunit bago pa siya makalabas sa tanggapan ay nahawi niya ang isang vase na nasa gilid ng may pinto. 

Her heartbeat stopped for a while. Nataranta siya ng marinig ang yabag mula sa pangalawang palapag ng bahay. She can barely breath due to nervousness.

         

Wala na siyang sinayang na oras. Agad siyang tumakbo palabas ng bahay habang naririnig niyang nagsisisigaw ang kanyang tiya. 

         

"Sendo! Tumatakas si Avegail!" rinig sa buong lugar ang matinis na boses ng kanyang tiya.

         

Hindi niya na alam kung saan na siya papunta. All her scape plans were forgotten. Ang importante ngayon makalayo siya. Sa kanyang kamalasan natalisod siya sa isang ugat ng puno. 

Naputol ang kanyang sapin sa paa. Kaya naman nakayapak na siya ngayong tumatakbo.

         

All she can see right now are huge trees. Dried twigs and leaves are on the ground. Wala na siyang pake kung napupunit na ang kanyang damit dahil sa pagkakasabit sa mga sanaga. Her feet is aching at sigurado siyang may sugat na ang kanyang mga paa dahil nanghahapdi na ang mga ito. 

         

"Nandito! Nakita kong tumakbo sa bandang ito!" narinig niyang sigaw ng isang papalapit na boses ng lalaki. Mas lalo niyang binilisan ang pagtakbo.

         

Laking gulat niya nang makarinig ng putok ng baril. Kahit pinanghihinaan na ng loob patuloy pa rin siyang tumatakbo.

Hindi kalayuan nakikita na niya ang liwanag mula sa mga dumadaan na sasakyan. But all her relief vanished when she felt the cold bullet piercing in her back. But no, she will neve back down. Kung mamamatay man siya sisiguraduhin niyang hindi sa kamay ng mga demonyong ito.

         

Nagdirediretso siya hanggang maabot niya ang gilid ng kalsada na kanina ay kanya lang natatanaw. Naririnig niya ang mga sigawan hindi kalayuan. Alam niyang malapit na ang mga ito kaya naman walang pagaatubili siyang tumawid.

         

Isang malakas na busina ng sasakyan ang kanyang sunod na narinig. Imbes na matakot, she just close her eyes at umusal ng pasasalamat. Pasasalamat na ngayon makakasama niya na ang mga magulang.