KABANTA 4

Naiwan siyang mag-isa sa bahay ni Mr. Fauz. Walang ni isang tao siyang nakita na para bang tiwala ito na hindi siya aalis habang wala ito.

It was near 3:00 pm already at nagugutom na siya. Hindi pa milyar ang mga bagay nakikita niya sa kusina nito. It looks like all the equipments there are automatic and she doesn't know how to use any of it.

Ikaw ba naman ang ikulong sa loob ng bahay sa mahabang panahon, na tipong hindi mo na nakita ang pag-unlad ng sibilisasyon. She was a literal prison noong nasa poder pa siya ng tiyahin niya.

Tanging balde at basahan ang gamit niya sa paglilinis ng sahig ng mga ito. Sa pagluluto rin ay stove ang gamit niya, ngunit sa bahay ng lalaking nagligtas sa kanya ay puro de saksak.

Hindi rin siya sanay na nakatunganga lang maghapon. Lagi siyang may ginagawa noon at yun na ang nakasanayan ng katawan niya.

Kaya naman bumaba siya patungo sa kusina at nagtingin ng pwede niyang makakain. Hindi naman siguro ito magagalit kapag kumain siya.

Kahit naman palaging aburido ang bukas ng lalaking 'yon, alam niyang may tinatago itong kabutihan.

Hindi na siya nagtaka ng pagbukas niya ng ref nito ay puno ito ng iba't-ibang pagkaing hindi pamilyar sa kanya. Tanging itlog, kamatais at iba pang normal na rekado ang kilala niya.

Matapos kumuha ng itlog at iba pang rekados ay kinuha naman niya ang kawali sa pinaglalagyan nito.

"Hala, kay Tiya Wanda naka taob lang naman mga kawali nila," naiusal nalang niya ng makitang nakatiwarik ang kawali sa ilalim ng kabinet.

Nahirapan din siyang hanapin ang mantika sapagkat nakalagay pala ito sa isang parang kahoy na lagayan.

"Siguro, dapat hinintay ko nalang siyang dumating para makakain ako," nagsisising bulong-bulong niya sa sarili.

Maski ang sandok na gagamitin niya din sana ay nahirapan siyang hanapin. Nakalagay pala ito sa tinatawag na dishwasher ayon sa mga librong nababasa niya. Pagkabukas niya ng kabinet sa ilalim ay bumungad sa kanya ang parang itim na pader. Akala noya ay disenyo lang ito, buti nakita niya ang hawakan at hinila niya ito. Doon niya na nakita ang mga plato't sandok na muka pang mamahalin.

Nang lumapit siya sa paglulutuan na sana ay mas lalong lumalim ang kanyang buntong hininga. Pano ba kasi ay aakalain mong disenyo na lamang ng tiles ang paglulutuan kung wala ang mga parang pindutan nito sa tabi.

Mas lalo tuloy siyang nagutom nang hindi niya malaman kung ano ang pipindutin niya para gumana ito.

Napapakamot nalang siya sa ulong lumabas ng bahay dala ang kawali at lulutuin niyang itlog. "Hindi naman siguro yun magagalit pag sa de kahoy ako magluto 'di ba?" nagkanda haba na ang nguso niya dahil hindi niya na alama ng gagawin at sobrang gutom niya na.

Pumunta siya sa likod ng bahay at nanguha siya ng mga maliliit na kahoy galing sa malaking puno. Hindi niya alam kung bakit malagubat ang likod ng bahay gayong ang ganda ganda naman ng loob nito.

Ipinagsawalang bahala nalang niya ang nakita sa sobrang gutom. Ang nasa isip nalang niya ay makakain. Wala naman kasing tinapay o kung ano mang pwedeng kainin sa mga kabinet sa kusina.

Matapos siyang magluto ay natatakam niyang sinunggaban ang pagkain. Wala na siya pakialam kung madami na siyang uling sa muka at katawan, ang importante ay ang tiyan niya. Ika nga nila, food is life.

Pero ng makita niya ang uling sa pwetan ng kawali at kaldero ay parang nanghihina siyang napaupo pabalik. Sigurado siyang magagalit ang lalaking 'yon pagmakita niya na madumi na ang mamahaling kawali. 

Baka hindi lang isang linggo siyang magutom dahil sa kasalanan niya.

Kaya naman dali dali siyang pumasok sa bahay at dumeretso sa kusina. Gamit ang steel wool na kung saan niya napulot ay kinuskos ng kinuskos niya ang pwetan ng kawali, ngunit lumipas na ang ilang minuto ay may tira-tira pa din uling ito.

Kaya naman, napag pasyahan nalang niyang bumawi sa ibang bagay.

Kumuha siya ng balde at isang damit na sa tingin niya ay wala ng silbi at dumeretso siya sa salas ng bahay.

Sinimulan niya na magkuskos ng sahig hanggang umabot siya sa kusina. Matapos nito ay pumunta naman siya sa paliguan at ito naman ang nilinisan niya kahit hindi na kailangan sa kintab nito.

Pero hindi. Maglilibis siya bilang pambawi sa pwetan ng kawaling inulingan niya. Baka mapabalik siya sa Tiya Wanda niya ng wala sa oras.

Nakakita siya ng maliliit na lagayan sa may estante at kinuha niya ito at inamoy. Hindi niya alam kung para saan ba ito kaya naman ng matapos mag linis ay iwinisik niya ito sa ere para bumango ang paligid.

Matapos ng mga gawain ay sarili naman niya ang inasikaso niya.

He was goddam tired as he arrived at his house. Sa sobrang dami niyang gagawin ay nakalimutan niyang linggo pala ngayon at day off ng lahat ng kasambahay niya.

He forgot that he's with someone and that someone may escape!

Dali-dali siyang pumunta sa kwarto ng dalaga at binuksan ang pinto. He was relieved to

see her peacefully sleeping.

Until now, palaisipan pa din kung bakit magkamuka ito at ng dati niyang kasintahan. Kahit pagbigkas sa pangalan nito ay ayaw niya. How could he forget what she did to him!

Napahilot nalang siya sa sintido sa dami ng iniisip niya, from work to his personal life. Dagdagan pa ng mga toxic na tao na wala ng ginaw kundi punahin ang mga konting pagkakamali niya.

He went to the kitchen para uminom ng tubig nang mapansin niyang nakabukas ang kabinet sa ilalim.

Akmang isasara niya ito nang makita niya na paramg may bago sa isamg kawali niya, kaya naman kinuha niya ito para tingnan.

May mga bakas ng pinagkuskusan ang pwetan ng kawali niya, nang hawakan niya ito tama nga ang kanyang hinala. It's a charcoal for pete's sake!

Pano naman magkakauling kung digital ang stove niya? Napailing iling nalang siy at muling ibinalik ang kawali sa lagayan nito. The prize of it is just a scratch to his penny.

Pagkatapos niya uminom ng tubig ay pumunta naman siya sa laundry room para ilagay ang pinagbihisan niya. Kahit naman na lalaki siya, tinuruan siya ngnkanyang ina na maging malinis sa kahit anong bagay.

He was about to grab his white shirt ng mapansin niyang wala ito sa pinaglalagyan niya. He usually put his shirt on the laundry basket lalo nat ito ang paborito niyang pangtulog. Hindi lang kasi sa presko ito ay bigay din iyon sa kanya ng dating nobya.

Yeah. Regardless of what she did to him, he still keeps the things she gave to him.

Pero ang nakakaasar ngayon ay hindi niya makita kung nasaan ito! 

Maybe he just misplaced his favorite shirt.

Pumasok sa sa common bathroom to freshen his self pero pagbukas palang niya ng pinto, umaalingasaw na ang isa sa mga collectiin niya ng pabango na galing pa sa ibang bansa and it worth a hundred thousand per bottle for pete's sake!

Isa lang ang pumapasok sa isip niyang gumawa nito. That woman!

Paakyat na sana siya ng makita niya ang isang balde sa gilid na may nakasampay naman na damit. Parang ayaw niya na makita kung anong t-shirt ang kulay brown na ngayon.

Dali-dali siyang umakyat to confront the woman at eksakto naman na nagiinat itong lumabas sa kwarto nito.

"You bitch!" nangangalaiti niyang sigaw dito.

Nagiinat-inat siyang lumabas ng silid niya ng isang sigaw ang sumalubong sa kanya.

"You bitch!" sigaw ni Austin sa kanya.

Nanlalaki naman ang mata niyang napatingin dito.

Ano ba ang kasalanan niya at galit na galit ito? Hindi ba ito natutuwa na naglinis siya?

"A-ano po ang nagawa ko, Austin?" natatakot niyang sabi.

Natatakot siya sa lahat ng bagay. Pwede siya nito palayasin or ibalik sa tiya at tiyo niya. Ang mas malala pa dito ay pwede din siya nito saktan tulad ng ginagawa ng tiyo Senong niya.

"You idiot! What did you do to my favorite shirt?" tanong nito habang paunti-unting naglalakad palapit sa kanya. Siya naman ay napapaatras sa takot.

"S-shirt po?" nagtataka niyang tanong.

"Yes! My favorite shirt that is now color brown." Naglakad pa ito ng papalapit sa kanya.

"Naglinis po ako ng sahig," nanghihina niyang ani dala ng takot.

"And how about my perfume collection and my pan?" Mahigpit na nakasarado ang mga kamao nito na para bang handa talaga soyang saktan.

Well, sino nga ba siya sa pamamahay na ito? Mas mababa pa ang halaga niya kaysa sa sandamakmakna katulong nito sa malawak na mansyon.

Isang suntok ang tumama sa pader malapit sagilid ng ulo niya. Sa sobrang kaba at takot ay napaupo nalang siya. Gone the strong Avegail.

Napaiyak nalang siya sa katangahan niya sa mundo. Kung hindi nalang siya kumain at tiniis ang gutom maghapon, masarap pa sana siyang nakahiga nga o di kaya'y makikita pa niya ang kakahuyan sa likod ng bahay nito.

"Tandaan mong wala kang karapatan sa pamamahay ko. Wala ka ring karapatan kahit kamukha ka pa niya. Isa ka lang walang kwentamg napulot ko sa gilid-gilid." Naglakad ito palayo ng matapos sabihin ang mga masasakit na salitang iyon.

Ngunit hindi pa pala ito tapos at muling tumigil sa paglalakad.

"Nagsisisi akong niligtas pa kita."

Parang naghahabulan ang mga luha niya sa pagtulo matapos marinig ang mga salitang iyon. 

Tama nga ang sabi ng iba na stick and stones may break your bones but only words can hurt you.

Dahil ngayon bumalik na siya sa katotohanan na tanging paghinga nalang ang ambag niya sa mundo. Wala siyang kwenta gaya ng sabi nito. 

Parang mga palabas na bumalik ang mga alala niya simula ng mamatay ang mga magulang at ang pagmamalupit sa kanya ng mga kaanak.

Walang ibang kumupkop sa kanya dahil sa paniniwalang isa siyang sumpa at malas sa buhay.

Ang sakit at poot ng kahapon ang lagi niyang karamay. Wala na sigurong tatanggap sa kanya.

Akala niya ayos na, ngunit isa din pala itong kasinungalingan.

Marahas niyang pinahid ang luha at kahit kumikirot ang puso niya ay tumayo siya at bumalik sa pinanggalingan niyang silid.

Binuksan niya ang bintana at kinalkula ang maabot kung tatakbo siya. Siguro naman ay nagpapahinga na ang lalaki sa silid nito.

Walang pagaatubili siyang sumampa sa bintana at tumalon. Walang lingong likod siyang tumakbo sa kakahuyan.

Mapait nalang siyang napangiti ng mapagtanto. Nangyari na din ito nung tumakas siya sa poder ng kaniyang tiyahin.

Alam kasi niyang kung hindi siya tatakas o mamatay ay ibabalik siya nito sa mga walang pusong taong iyon.

Mas mabuti na siyang mamatay kaysa maranasan ulit ang pangmamaltrato sa kanya.

Mahina siyang napadaing ng makatapak ng tuyong sanga ng kahoy. Dumiin ito sa talampakan niya dahilan ng pagkatumba niya. 

Parang nakikidalamahati sa kanya ang langit nang magbuhos ito ng napakalakas na ulan. The hardship she went through all her life ay parang kakabaon palang sa katawan niya.

Napagod siya bigla sa kakatakas. Kakatakas na wala naman patutunguhan.

Maybe he went overboard? Yan ang paulit-ulit na tumatakbo sa isip niya.

He felt a pinch on his chest when he saw the tears on that woman's face. Kahit naman masama siya sa ibang tao, marunong pa din siya makonsensya.

Pagod lang talaga siya sa maghapon kaya wala siyang ibang mapagbuntungan ng galit.

Maybe he can cook for her? Para sa peace offering?

"Fuck this life!" mahina niyang turan sa sarili at napasabunot.

Bumaba siya sa kusina at nagluto ng para sa gabihan nila ng babaeng yon. 

What was her name again? Ave? Avegail?

Whatever is it he needs to apologize.

Matapos magluto ay umakyat niya siya dala ang niluto niya para dito. Ngunit laking gulat niya ng makitang walang tao sa loob ng kwarto nito at bukas ang bintana.

"Shit!" mura niya ng mapagtanto kung nasaan ang babae.

Sa lakas ng ulan ay baka kung ano na ang mangyari dito!

Kaya dali-dali siyang tumakbo palabas upang simulan na hanapin ito. Pero lumipas ang ilang minuto ay wala pa ring Avegail siyang makita.

"Avegail!" Pasigaw na tawag niya rito.

Kapag may mangyaring masamang mangyari dito ay habang-buhay na siya uusigin ng konsensya.

Sa hindi kalayuan ay nakarinig siya ng kaluskos. Agad naman niya itong sinundan.

Laking pasasalamat niya ng makita niya itong nakahiga sa may paanan ng malaking puno.

Agad niya itong binuhat at naglakad na siya pabalik sa kanyang bahay.

"N-no. D-don't touch me," mahina nitong sabi at mahihina ring tulak ang kanyang natanggap dito.

"Stay still, angel. I'm sorry okay?" bulong niya dito na hindi na ata nito narinig ng muli itong panawan ng ulirat.