จากนั้นบิลก็เอาท่อแป๊บออกมาแล้วเข้าหาซาซทันที แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามร้องขอชีวิต แต่บิลก็ไม่ลังเลที่จะยกท่อนแป๊บขึ้นเหนือหัวและฟาดมันลงด้วยความเร็วสูงตุบ!กระดูกสะบ้าหัวเข่าขวาของซาซถูกทุบเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที การแตกหักที่ถูกทุบเช่นนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกลับมาเหมือนเดิมซาซตะโกนด้วยความเจ็บปวด แต่ชาร์ลีไม่หยุดเพียงแค่นั้น “ยังไม่จบนะ เราหักขาไปข้างหนึ่งเขายังสามารถเดินกะเผลกกับได้ ผมอยากให้เขาพิการตลอดไป!”บิลพยักหน้าและยกท่อแป๊บขึ้นอีกครั้งและในเวลาไม่นานเสียงดังอีกครั้งก็มาจากหัวเข่าซ้ายของซาซ ซาซดิ้นไปมาบนพื้นกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ร่างกายของเขากำลังจะช็อกดอน อัลเบิร์ตตะโกนสั่งต่อว่า “บิล หาอะไรมาหุบปากมันหน่อยซิ เสียงร้องของไอ้นี่กำลังจะรบกวนคุณเวด!”“รับทราบครับ ดอน อัลเบิร์ต!” บิลทำตามและยัดแผ่นผ้าก๊อซสองสามชิ้นเข้าไปในปากของซาซขณะที่ร่างของเขาขดงอเป็นลูกบอลอยู่บนพื้นใบหน้าของเจอโรมซีดขาวในขณะที่เขาคุกเข่ากับพื้นและชันเข่าเข้ามาหา “ชาร์ลี... ไม่ใช่ ผมหมายถึงคุณเวด ผมผิดไปแล้ว! ผมไม่ควรปล่อยให้ปากโง่ ๆ ของผมได้พูด ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ!”ลิลี่ก็กลัวแทบตายเช
ลอว์สันไม่คาดคิดมาก่อนว่าการยอมรับความผิดของเขาจะไม่ส่งผลดีต่อเขาเช่นกัน เขาเพิ่งจะเป็นลมด้วยความตกใจ อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดจากแรงกระแทกทำให้เขาตาสว่างขึ้นทันที"อ๊ากกกก!!!" ลอว์สันไม่เคยถูกทรมานเช่นนี้มาก่อนในตลอดชีวิตที่ผ่านมาน้ำตาไหลหยดลงบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง “คุณเวดมันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด! ฉันจะไม่มองข้ามความผิดพลาดของเธออีกต่อไป ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำอะไรที่เลวทรามแบบนี้อีก”ชาร์ลีรู้สึกขยะแขยงและพูดว่า “ดี คุณไม่ได้เก่งเรื่องโยนความผิดให้คนอื่นหรอกเหรอ?”แค่ประโยคนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้กระดูกสันหลังของลอว์สันหนาวสั่นจากนั้นชาร์ลีก็ถามว่า “ลอว์สัน เลวิส! เรื่องเงินหนึ่งล้านที่น้องชายของผมลงทุนในร้านอาหารของคุณ ทำไมคุณไม่ยอมจ่ายเงินคืนให้เขาล่ะ? ทำไมคุณถึงอ้างว่าเป็นของขวัญ?”ลอว์สันหน้าซีดเผือด เขาพยายามอธิบาย “ฉันผิด ฉันผิดที่ทำแบบนั้น! ฉันเป็นคนโลภ ฉันมันไร้ยางอาย ฉันขอโทษจริง ๆ !”จากนั้นเขาก็หันไปดักลาสที่กำลังเดือดแค้น ลอว์สันขอร้อง “ดักลาส ฉันมันตาบอดเพราะความโลภ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะจ่ายคืนให้นายหนึ่งล้าน ช่วยบอกคุณเวดให้ปล่อยฉันไปทีน
หลังจากหยุดไปสักพักชาร์ลีก็หันไปหาบิล “ชายชราคนนี้ดูเหมือนจะค่อนข้างเฉียบแหลมแฮะ เขาคิดว่าจะไม่ถูกลงโทษตราบใดที่เขาไม่ตอบ บิล จัดการขาทั้งสองข้างของเขาซะ!”“ได้เลยครับคุณเวด!” บิลตอบอย่างเชื่อฟังเมื่อมองไปที่ดีแลนด์ซึ่งตอนนี้กำลังตื่นตระหนก ชาร์ลีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณไปโทษลูกชายของคุณเองแล้วกันนะ”หลังจากเสียงกรีดร้องที่น่าสยดสยองสองครั้ง ดีแลนด์ ฮันท์ก็พิการเช่นกัน เมื่อเห็นพ่อของเขาถูกทุบตี เจอโรมรู้สึกราวกับว่าเขาสูญเสียการควบคุม เพียงไม่กี่อึดใจเขาก็นั่งอยู่บนของเหลวที่มีกลิ่นแรงและไม่พึงประสงค์กางเกงในของเขาเปียกไปหมดแล้ว!ชาร์ลีหัวเราะเบา ๆ “แกจะไม่ดูไอ้นั่นหน่อยเหรอ? ดูเหมือนว่าแกจะควบคุมไอ้นั่นของแกไม่ได้นะ! มันเป็นสาเหตุหลักของทุกสิ่งที่พังทลายลงมาจนถึงตอนนี้! ฉันบอกเลยว่าแกจะไม่ต้องการมันอีกต่อไป!”จากนั้นเขาก็สั่งว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำลายไอ้จ้อนของเขาซะ!”บิลดูเหมือนจะลังเล ในฐานะมนุษย์เองเมื่อได้รับคำสั่งเช่นนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งจากนั้นดอน อัลเบิร์ตก็บ่น “นายกำลังทำอะไรอยู่? ทำตามที่คุณเวดสั่งสิ!”บิลหันกลับไปสู่ความเป็นจริงและสั่งคนของเขาว่า "กางข
ชาร์ลีสั่งให้คนของเขาหามทั้งห้าคนออกไปก่อนที่พวกเขาจะจากไป "ตอนนี้ฉันจะไว้ชีวิตพวกแกไว้ก็แล้วกัน แต่หากเรื่องนี้รั่วไหลไปเข้าหูคนอื่นเมื่อไหร่ ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมดทิ้งซะ เข้าใจไหม?”พวกเขาทั้งห้าพยักหน้าโดยไม่ลังเล เป็นความโชคดีที่ยังออกไปได้อย่างมีชีวิต หลังจากนี้พวกเขาจะกล้าท้าทายชาร์ลีต่อไปอีกได้อย่างไร?เมื่อรู้ว่าพวกเขาทั้งห้าไม่กล้าที่จะท้าทายชาร์ลีอีกต่อไป เขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและหันไปหาลอว์สัน เลวิส “สำหรับเรื่องที่พยายามจะโกงน้องชายผม ทุกสิ่งทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย ผมต้องการให้คุณและลูกสาวของคุณออกจากร้านอาหารไปซะ แล้วโอนชื่อเป็นของน้องชายของผมภายในวันพรุ่งนี้ เข้าใจไหม?”ลอว์สันพยักหน้ารัว ๆ “เข้าใจแล้ว ฉันจะออกจากร้านอาหารในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน!”ชาร์ลีหันไปหาดีแลนด์ ฮันท์ “ลูกชายของคุณเป็นชู้กับคู่หมั้นของน้องชายผม เรื่องมันไปไกลจนเขาอยู่ในสภาพนี้ ดังนั้นคุณควรเตรียมเงินไว้สักยี่สิบล้านเพื่อเป็นค่าทำขวัญให้เขานะ แล้วอย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยาก เข้าใจไหม?”ดีแลนด์ตกลงทันที "คุณเวด ผมจะโอนเงินให้น้องชายของคุณภายในวันพรุ่งนี้ครับ!”ด้วยความพอใจ ชาร์ลีหันไปหาลูกน้อง
ชาร์ลีพยักหน้า “พักผ่อนให้เพียงพอ ถ้านายฟื้นตัวแล้วนายค่อยไปเปิดร้านอาหารก็ได้ ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันจะไปหานายก็แล้วกัน”ดักลาสอุทาน “ได้เสมอเมื่อนายต้องการ!”จากนั้นชาร์ลีกล่าวเสริมว่า “อ้อ อย่าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ล่ะ ฉันไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าฉันเป็นใคร เข้าใจใช่ไหม?”ดักลาสพยักหน้า “เข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง ฉันจะเก็บความลับนี้ไปจนตายเลย!”ชาร์ลียิ้ม “ฉันจะให้คนสองคนดูแลนาย นายแค่พักผ่อนให้เพียงพอ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะ”เมื่อถึงบ้าน ชาร์ลีไม่ได้วางแผนที่จะบอกแคลร์เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เนื่องจากเขาไม่ต้องการให้เธอรู้มากเกินไป จะปลอดภัยกว่าถ้าเธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับตัวตนของเขาวันรุ่งขึ้นขณะที่เขากำลังซื้อของชำ ชาร์ลีได้รับโทรศัพท์ เมื่อเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเขาก็รู้ว่ามันเป็นลูกสาวของร้านวินเทจดีลักซ์ จัสมิน มัวร์นั่นเอง ชาร์ลีอดรู้สึกแปลกใจไมได้ เขาสงสัยว่าจัสมินต้องการอะไรจากเขาในขณะที่เขารับสาย ปลายสายจัสมินพูดขึ้นว่า “คุณเวดคะ ฉันขอโทษจริง ๆ ที่รบกวนคุณแบบนี้”ชาร์ลีถามว่า “แจกันยูฮูชุนที่ผมทำวันนั้น มีปัญหาเหรอครับ?”จัสมินตอบว่า “โอ้ ไม่ ไม่ใช่อย่
จัสมินแค่บอกความจริง เพราะเธอคิดจริง ๆ ว่าประธานคนใหม่ของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปดูเป็นชายลึกลับท้ายที่สุดเขาสามารถซื้อกรุ๊ปที่มีมูลค่ากว่าแสนล้านบาทเพียงเพราะเขาต้องการ ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ได้ออกสื่อใด ๆ เลยตลอดเวลานี้ ดูเหมือนว่ามูลค่าสุทธิของเขาจะยิ่งใหญ่กว่าของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปเสียอีกเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ตระกูลมัวร์ดูเหมือนจะไม่สำคัญอะไรเลยอย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าในตอนนี้ประธานของเอ็มแกรนด์กรุ๊ปกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอในทางกลับกันชาร์ลีเป็นคนที่ชอบเก็บเรื่องต่าง ๆ ให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าเขาจะตอบกลับจัสมินอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่เขาก็ไม่เคยเปิดเผยข้อมูลใด ๆ เกี่ยวกับตัวตนของเขาให้เธอรู้เลยแม้แต่น้อยด้วยความเร็วรวมเร็วคงที่ทำให้พวกเขามาถึงสวนเล็ก ๆ ใกล้แม่น้ำในเวลาเพียงไม่กี่นาที สวนงดงามและเงียบสงบ ภายนอกดูเหมือนจะค่อนข้างทรุดโทรมและดูเป็นธรรมชาติแต่ภายในนั้นมันโอ่อ่าอลังการมากจากสะพานเล็ก ๆ ที่เหนือน้ำทะเลใสไปจนถึงสวนสไตล์ซูโจและแม้แต่ศาลาที่หรูหรา นั่นคือทุกสิ่งที่ทุกคนล้วนใฝ่ฝันถึงหลังจากจอดรถแล้วพ่อบ้านก็ทักทายพวกเขาและพาพวกเขาเข้าไปด้านใน เมื่อเดินผ่านสวนพวกเขาก็เ
ชายร่างอ้วนเหลือบมองทราวิสก่อนจะวางกล่องไม้เรียบ ๆ ลงบนโต๊ะกลม ภายในกล่องมีหยกสีแดงเข้มดูเหมือนสมบัติโบราณ ทันทีที่เปิดกล่องทุกคนที่มาถึงก็รู้สึกราวกับว่าห้องแห่งนี้เต็มไปด้วยพลังอันอบอุ่นทุกคนตาเป็นประกายขึ้นทันทีจัสมินหันไปหาควิลท์ “คุณลุงควิลท์ คุณลุงคิดว่าอย่างไรคะ?”ควิลท์จ้องมองมันและพยักหน้า “ผมคิดว่ามันเป็นของจริง ดูเหมือนว่าจะเป็นหยกสีเลือดจากราชวงศ์โจว ถ้าจำไม่ผิด หยกอันนี้ถูกปลุกเสกมาจากพระอาจารย์ที่มีอิทธิฤทธิ์มาก!”จัสมินพยักหน้าแล้วหันไปหาชาร์ลี “แล้วคุณคิดว่ายังไงคะคุณเวด?”ในทางกลับกันชาร์ลีทำหน้าบึ้งด้วยความไม่ใส่ใจ “มันเป็นของปลอม……”ควิลท์จ้องมาที่เขา “นายเป็นแค่เด็ก ใครให้สิทธิ์นายให้พูดจาโกหกต่อหน้าทุกคนแบบนี้?”แมทธิว กิบสันชายสูงอายุที่นั่งข้าง ๆ ทราวิสลืมตาขึ้นและจ้องไปที่ชิ้นส่วนของหยก “ฉันขอลองจับหน่อยได้ไหม?”ชายร่างอ้วนหัวเราะเยือกเย็น "คุณกิบสัน นี่คุณล้อเล่นผมเหรอ? คุณไม่เข้าใจกฎของการประเมินราคางั้นเหรอ? หยกทั่ว ๆ ไปไม่ควรแตะต้องนับประสาอะไรกับหยกสีเลือดชิ้นนี้จากราชวงศ์โจว ถ้ามันแตกขึ้นมาใครจะเป็นคนรับผิดชอบ?”แมทธิวสะดุ้งตกใจ “อ๊ะ ยกโทษให้กับ
"แน่นอน! แค่พูดสิ่งที่นายคิดออกมา!” ควิลท์หัวเราะเบา ๆ “ฉันอยากจะดูด้วยว่านักต้มตุ๋นอย่างนายโกหกคนอื่นยังไง!”ชาร์ลียักไหล่ “ผมไม่อยากเปิดเผยพวกคุณ แต่ถ้าคุณยังยืนยันแบบนี้ มันคงเป็นการเสียมารยาทถ้าผมจะเพิกเฉยต่อคุณ””“เปิดเผย? นายกำลังบอกว่าเรามองข้ามอะไรไปอย่างนั้นเหรอ?” แมทธิว กิบสันที่เงียบสุขุมพลันหัวเราะขึ้นมาชาร์ลีเหลือบมองเขาแล้วหัวเราะ “เขาเป็นคนงี่เง่าที่สุดในบรรดาพวกคุณ…”“นายอยากตายหรือไง ไอ้เด็กเวร?” แมทธิวโกรธมาก“หยกเป็นของจริง อย่าเข้าใจผมผิด” จากนั้นชาร์ลีกล่าวเสริมว่า “แต่มันไม่ใช่หยกสีเลือดจากราชวงศ์โจวและไม่ได้รับการปลุกเสกจากพระอาจารย์ชื่อดังด้วยครับ นี่เป็นเพียงแร่เนไฟรต์คุณภาพสูง แต่มีมูลค่าสูงสุดที่ประมาณห้าแสนเท่านั้น”“ไร้สาระ นายไม่เห็นเหรอว่าหยกมันเป็นสีแดง!?” ควิลท์ทำหน้าบึ้งชาร์ลีพูดต่อราวกับว่าเขาไม่เคยถูกขัดจังหวะ “สีแดงของหยกเกิดจากการที่แร่โพแทสเซียมเปอร์แมงกาเนตเสียหาย คุณคิดว่ามันถูกแช่อยู่ในเลือดของพระสงฆ์ผู้มีอิทธิฤทธิ์จริง ๆ เหรอ?”“แล้วออร่าอบอุ่นที่เพิ่งแผ่ออกมาล่ะ?” เกรแฮมถามคิ้วขมวดแน่นชาร์ลีส่ายหัว “สิ่งเล็กน้อยนี้ไม่ได้มีพลังอะไร