บทที่ 95

"แน่นอน! แค่พูดสิ่งที่นายคิดออกมา!” ควิลท์หัวเราะเบา ๆ “ฉันอยากจะดูด้วยว่านักต้มตุ๋นอย่างนายโกหกคนอื่นยังไง!”

ชาร์ลียักไหล่ “ผมไม่อยากเปิดเผยพวกคุณ แต่ถ้าคุณยังยืนยันแบบนี้ มันคงเป็นการเสียมารยาทถ้าผมจะเพิกเฉยต่อคุณ””

“เปิดเผย? นายกำลังบอกว่าเรามองข้ามอะไรไปอย่างนั้นเหรอ?” แมทธิว กิบสันที่เงียบสุขุมพลันหัวเราะขึ้นมา

ชาร์ลีเหลือบมองเขาแล้วหัวเราะ “เขาเป็นคนงี่เง่าที่สุดในบรรดาพวกคุณ…”

“นายอยากตายหรือไง ไอ้เด็กเวร?” แมทธิวโกรธมาก

“หยกเป็นของจริง อย่าเข้าใจผมผิด” จากนั้นชาร์ลีกล่าวเสริมว่า “แต่มันไม่ใช่หยกสีเลือดจากราชวงศ์โจวและไม่ได้รับการปลุกเสกจากพระอาจารย์ชื่อดังด้วยครับ นี่เป็นเพียงแร่เนไฟรต์คุณภาพสูง แต่มีมูลค่าสูงสุดที่ประมาณห้าแสนเท่านั้น”

“ไร้สาระ นายไม่เห็นเหรอว่าหยกมันเป็นสีแดง!?” ควิลท์ทำหน้าบึ้ง

ชาร์ลีพูดต่อราวกับว่าเขาไม่เคยถูกขัดจังหวะ “สีแดงของหยกเกิดจากการที่แร่โพแทสเซียมเปอร์แมงกาเนตเสียหาย คุณคิดว่ามันถูกแช่อยู่ในเลือดของพระสงฆ์ผู้มีอิทธิฤทธิ์จริง ๆ เหรอ?”

“แล้วออร่าอบอุ่นที่เพิ่งแผ่ออกมาล่ะ?” เกรแฮมถามคิ้วขมวดแน่น

ชาร์ลีส่ายหัว “สิ่งเล็กน้อยนี้ไม่ได้มีพลังอะไร