บทที่ 52

เธอไม่ได้รู้สึกฝืนใจใดๆ เหมือนกับที่เธอกำลังจะย้ายหนีออกไปจากห้องของเขาในตอนนี้

เมื่อคิดเช่นนั้น มือของฉินเย่ก็ค่อยๆคลายออกทีละนิด

ในที่สุดมือของเสิ่นหยินอู้เป็นอิสระ และเธอก็หันกลับไปเพื่อเก็บข้าวของต่อ

อารมณ์ของฉินเย่เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เขาเอื้อมมือออกไปดึงเน็คไทของตัวเองแล้วพูดอย่างเหลือทน "ถ้าคุณย้ายไปที่ห้องรับแขกชั้นบนตอนนี้ คนรับใช้ที่บ้านจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติในทันที"

สำหรับเรื่องนี้ เสิ่นหยินอู้ได้คิดเอาไว้ก่อนแล้ว เธอจึงพูดขึ้นมาทันทีว่า "ฉันไม่กลัวว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นความผิดปกติอะไรทั้งนั้น ยังไงซะ อีกไม่นานเราก็จะหย่ากันอยู่แล้ว"

“แล้วคุณย่าหละ?”

“คุณย่าไม่รู้หรอก”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าคุณย่าจะไม่รู้? คนรับใช้ในบ้านนี้ คุณคิดว่าจะไม่มีสักคนที่รับใช้คุณย่าอยู่เลยเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ชะงักไป

เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็พูดว่า "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราก็รอจนกว่าคุณย่าจะผ่าตัดเสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน"

ตอนนี้ยังไม่สามารถรีบร้อนได้ ยังไงเสีย สุขภาพของคนชราก็สำคัญกว่า

ฉินเย่หัว