บทที่ 6

“ไม่เป็นไรจริง ๆ สรุปงานของเมื่อวานทำเสร็จหรือยัง?”

คุยกันไม่กี่คำก็พูดถึงเรื่องงาน หลินโยวโยวจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปเอาข้อมูลที่เธอจัดการเอาไว้แล้วมา จากนั้นก็เทน้ำร้อนหนึ่งแก้วให้กับเธอ

"ในเมื่อพี่หยินอู้ไม่ยอมไปโรงพยาบาล งั้นพี่ควรดื่มน้ำร้อนให้เยอะ ๆ หน่อยนะคะ"

หลินโยวโยวเป็นผู้ช่วยที่ตัวเองคัดเลือกมาในตอนแรก โดยปกติจะขยันทำงานมาก แต่ทั้งสองก็ไม่มีการติดต่อกันเป็นการส่วนตัวเว้นแต่เรื่องงาน

แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะใส่ใจตัวเองจริง ๆ

เสิ่นหยินอู้รู้สึกอบอุ่นในใจและดื่มน้ำร้อนไปสองสามอึก

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกหนาว ๆ นิดหน่อย แต่หลังจากดื่มน้ำร้อนแล้ว ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกสบายขึ้นมาก

แต่หลินโยวโยวยังคงมองเธออย่างเป็นทุกข์

“พี่หยินอู้ ไม่งั้นวันนี้ให้ฉันทำรายงานเองดีไหมคะ? ส่วนพี่ก็พักผ่อนในออฟฟิศสักหน่อยดีไหมคะ?”

เสิ่นหยินอู้ส่ายหัว "ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้"

ก็แค่ไม่สบายนิดหน่อย เธอไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้น

ที่ถ้ามีปัญหาอะไรนิดหน่อยเธอก็จะพัก และปล่อยให้คนอื่นต้องมาทำงานแทน

และพอนานไป เธอก็จะขี้เกียจเอาได้

และเมื่อเธอไม่สบายขึ้นมาอีกในภายหลัง แล้วไม่มีใครช่วยเหลือเธอจะทำอย่างไรล่ะ?

เสิ่นหยินอู้จัดข้อมูลในมือจนเสร็จสรรพ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องทำงานของฉินเย่

ห้องทำงานของเธออยู่ห่างจากห้องทำงานของฉินเย่เล็กน้อย ซึ่งปกติแล้วก็ไม่มีอะไร แต่อาจจะเพราะวันนี้เธอไม่สบาย เสิ่นหยินอู้ก็เหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อยจากการเดิน

"ก๊อก ๆ"

"เข้ามา"

เสียงผู้ชายที่เย็นชาและทุ้มลึกดังมาจากด้านในประตู และเสิ่นหยินอู้ก็ผลักเปิดประตู

หลังจากผลักเปิดประตู เสิ่นหยินอู้ก็พบว่ายังมีอีกร่างหนึ่งอยู่ในห้องทำงานด้วย

ชุดเดรสสีขาวเน้นช่วงเอวที่เพรียวบางของเจียงฉูฉู่ และผมยาวสยายถึงเอวก็ปลิวไสวเบา ๆ อยู่ที่ด้านข้างของเธอ ท่ามกลางแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน เจียงฉูฉู่นั้นบอบบางและปราดเปรื่อง

หลังจากเห็นอย่างแจ่มชัดแล้วว่าอีกฝ่ายคือใคร เสิ่นหยินอู้ก็ตัวแข็งทื่อไปในทันที

“หยินอู้ คุณมาแล้ว”

เจียงฉูฉู่เดินไปหาเธอด้วยรอยยิ้ม และก่อนที่เสิ่นหยินอู้จะตอบสนองอะไร เธอก็โน้มตัวไปข้างหน้าและกอดเธอเอาไว้

ร่างกายของเสิ่นหยินอู้ยิ่งแข็งทื่อขึ้นไปอีก และดวงตาของเธอก็มองผ่านไหล่ของเจียงฉูฉู่ และสบเข้ากับดวงตาสีเข้มของฉินเย่

ชายหนุ่มพิงโต๊ะ และมองดูเธอด้วยสายตาอันลึกซึ้ง โดยไม่รู้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ในขณะที่เสิ่นหยินอู้ตกตะลึงอยู่ เจียงฉูฉู่ก็ถอยกลับไปแล้ว

“ฉันได้ยินเรื่องของคุณมาจากฉินเย่ ทำให้คุณต้องคับข้องใจแล้ว” เจียง ฉูฉู่พูดด้วยสีหน้าเป็นทุกข์ “ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร คุณต้องบอกฉันมาเลยนะคะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เสิ่นหยินอู้ก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ได้ยินมาจากฉินเย่งั้นเหรอ?

แต่เธอก็ตอบสนองกลับไปอย่างรวดเร็ว

นอกจากนี้ การแต่งงานของเธอกับฉินเย่ยังได้รับความสนใจจากฝูงชนมากมาย และไม่อาจปกปิดจากเธอไปได้

ในเมื่อปกปิดไม่ได้ งั้นก็ต้องพูดออกมาให้ชัดเจน

ยิ่งไปกว่านั้น เจียงฉูฉู่ยังใจดีกับเธออีกด้วย

เสิ่นหยินอู้ปกปิดความขมขื่นเอาไว้ในใจ และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเธอ

“ขอบคุณค่ะ คุณกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ?”

"ฉันนั่งเครื่องบินมาเมื่อวานนี้น่ะ"

เมื่อวานงั้นเหรอ?

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฉินเย่นั้นไปเจอเธอทันทีที่เธอกลับมา

และเป็นไปตามที่คาดไว้ เธอนั้นคือคนที่อยู่แถวหน้าในหัวใจของเขา

“จริงด้วย ทำไมสีหน้าของคุณดูไม่ดีเลยล่ะคะ? คุณไม่สบายใจตรงไหนหรือเปล่า?” เจียงฉูฉู่พูดขึ้นทันที

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ฉินเย่ผู้ซึ่งพิงโต๊ะอยู่ด้วยท่าทีสบาย ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมามองเสิ่นหยินอู้ หลังจากมองอย่างละเอียด เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“เพราะว่าเมื่อคืนเปียกฝนมั้งคะ?”

“เปียกฝนเหรอ?” เจียงฉูฉู่แสดงสีหน้าสงสัย

เสิ่นหยินอู้ถอนหายใจ และกำลังจะอธิบาย แต่ก็ได้ยินฉินเย่พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า: "เธอไม่สบายแล้วทำไมยังจะอวดเก่งอีก? บริษัทไม่ได้ขาดแคลนเธอแค่คนเดียว กลับไปพักผ่อนเถอะ"

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงฉูฉู่ก็เหลือบมองไปที่ฉินเย่อย่างลืมตัว

ทำไมจู่ ๆ เขาถึงดูโกรธขึ้นมา?