เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยกับชาร์ล็อตมาก เธอหันกลับมาและเห็นมิแรนด้ากับแอนนาลิต้า พร้อมด้วยญาติสนิทสี่คนของพวกเขาที่ตามกันมา มิแรนด้าเหลือบมองชาร์ล็อตและชูนิ้วกลางให้คอร์ทนีย์ “พวกขี้โกงมักเก่งในการเลือกทำเลที่สำคัญ เรือลำนี้เป็นเรือสำหรับลูกค้าสูงส่งที่ร่ำรวยมากในคืนนี้ พวกเขาจะทำกำไรมหาศาลในคืนเดียวโดยการโฆษณาธุรกิจของพวกเขา” “ฉันเพิ่งเริ่มต้นธุรกิจและมีลูกค้าเพียงรายเดียว ซึ่งหมายความว่าฉันได้รับเงินเพียงไม่กี่พันดอลลาร์” คอร์ทนีย์พ่นควันและจงใจหายใจออกลดใบหน้าของมิแรนด้า “ฉันได้ยินมาว่าเธอยังพึ่งพาพี่ชายอยู่ เธอก็โตแล้วนะ เธอน่าจะเลิกคร่ำครวญเหมือนเด็กน้อยตอนที่พี่ชายไม่ให้เงินเธอได้แล้ว นางคนจน! เธอหุ่นดีเหมือนนางแบบและหน้าตาค่อนข้างสวย เธอมีสิ่งที่ตลาดต้องการ ดังนั้น ทำไมไม่หาเงินกับฉันล่ะ? เธอจะได้เป็นอิสระมากขึ้น” “นางชั่ว!” มิแรนด้าโกรธจัด เธอพับแขนเสื้อขึ้นเพื่อจะตบคอร์ทนีย์ แต่แอนนาลิต้ารั้งเธอไว้ “ไม่ต้องเปลืองแรงหรอกลูก ลูกจะตะคอกใส่หมาที่เห่าลูกไปทำไมกัน?” มิแรนด้าหายใจแรง สายตาของเธอที่จ้องไปที่คอร์ทนีย์ก็เพียงพอที่จะฆ่าผู้ชายได้คนหนึ่งแล้ว สายตาที่คมช
ญาติอีกสองคนถอยกลับไปตรงกลางดาดฟ้าก่อนที่มิแรนด้าจะได้ขอความช่วยเหลือจากพวกเขา พวกเขาส่ายหัว “คุณ… พวกคุณทุกคน…” มิแรนด้าที่โกรธจัดและหวาดกลัว เธอร้องไห้ออกมา ทันใดนั้น ชาร์ล็อตก็ปีนข้ามราวบันไดและดำดิ่งลงสู่ทะเลโดยไม่ลังเล เธอเริ่มถอดเสื้อผ้าแล้วตั้งแต่ที่แอนนาลิต้าตกลงไปในทะเล เธอชอบกีฬาทางน้ำ ดังนั้น เธอจึงตระหนักดีว่าน้ำทะเลที่เย็นยะเยือกเป็นยังไงในตอนกลางคืน การดำน้ำจะมีความเสี่ยงสูง เธอจึงถอดเสื้อผ้าและวอร์มร่างกายอย่างรวดเร็วก่อนจะกระโดดลงไป ชาร์ล็อตรีบพาแอนนาลิต้ากลับขึ้นเรืออย่างรวดเร็ว ญาติทั้งสี่ที่ไม่เต็มใจที่จะช่วยเธอได้ล้อมเธอไว้ทันที “แอนนา ฉันกำลังจะกระโดดไปช่วยเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นมาหาเธอก่อน” “แอนนา เธอเป็นคนมีบุญ เธอจะไม่เป็นไร” “แอนนา เธอเปียกหมดแล้ว เอาเสื้อโค้ทของฉันไป—” "พอได้แล้ว!" แอนนาลิต้าผลักเสื้อคลุมจากลุงรองของมิแรนด้าออกไปด้วยความรังเกียจ เธอปฏิเสธที่จะมองญาติของเธอ แต่เธอเดินไปหาชาร์ล็อตซึ่งอยู่ในมุมหนึ่ง สวมเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบ ๆ “ฉันใจร้ายกับเธอมากระหว่างงานเลี้ยงอาหารค่ำ ทำไมเธอถึงยังช่วยฉันอีก?” “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวว่าคุณเป็
“อะไรนะ” มิแรนด้าอึ้ง “นี่แม่เป็นอะไรเนี่ย? แม่รู้ไหม ว่าเธอเป็นลูกสาวของยัยจิ้งจอกเฒ่าคอร์ทนีย์? แม่จะให้หนูยอมรับยัยนั่นเป็นพี่สะใภ้ได้ยังไง แม่จะมาขอให้หนู—”“ถ้าฉันบอกให้แกถอด แกก็ต้องถอดออก นี่แกก็ต่อต้านฉันด้วยหรอ?” แอนนาลิต้าเข้ามาขัดมิแรนด้ามิแรนด้ากัดริมฝีปากล่าง และเริ่มถอดเสื้อของเธอออกในขณะนั้นเอง ชาร์ล็อตก็หันกลับมาพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก ฉันไม่ได้หนาว และฉันไม่อยากใส่เสื้อผ้าของคนอื่น เธอใส่มันไว้เถอะ” ชาร์ล็อตยื่นเสื้อคืนมิแรนด้าพร้อมกับรอยยิ้ม แล้วเดินจากไป“แม่ ดูยัยนั่นสิ หล่อนรู้จักการวางตัวซะด้วย สั่นเป็นเจ้าเข้า แต่ยังทำเป็นเก่ง ยัยนั่นก็แค่คนหลอกลวง เพียงแต่มีเสน่ห์มากกว่ายัยลอร์เรน ลาร์สันก็เท่านั้นแหละ” มิแรนด้าเย้ยแอนนาลิต้าส่ายหัวแต่ไม่ตอบโต้ใด ๆ “ใช่ ชาร์ล็อตกับลอร์เรนคล้ายกันมาก และทั้งคู่ก็คล้ายคอร์ทนีย์ ไคลน์แมน พวกเธอมีเสน่ห์ที่ผู้ชายคนไหนก็ไม่สามารถละสายตาได้ ผู้หญิงแบบนี้ ถ้าพวกเธอไร้ยางอายและร้ายลึก นั่นจะถือว่าเป็นหายนะสำหรับพวกเธอเลย”อย่างไรก็ตาม แอนนาลิต้ารู้ว่าถึงแม้รูปลักษณ์ของลอร์เรนจะบริสุทธิ์ยิ่งกว่าน้ำแร่จากจุดสูงสุดของหุบ
เซนิออสโยนกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาให้ชาร์ล็อต “เสื้อผ้าอยู่ในนั้น จะใส่อะไรก็ตามใจนะ”“ไม่ล่ะ” ชาร์ล็อตส่ายหัวถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงสวมเสื้อผ้าของเซนิออสอย่างไม่ลังเล แต่ตอนนี้ เธอรู้ว่าเซนิออสคิดยังไงกับเธอ เธอจะไม่ทำตามที่เซนิออสบอกแน่เธอจะยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น จนกว่าเสื้อผ้าของเธอจะแห้ง“โอเค ก็ได้!” เซนิออสมองเธออย่างจดจ่อ ใบหน้าที่แสนดึงดูดจนแทบจะหยุดหายใจของเขาแดงก่ำ ราวกับว่ามีลาวาไหลอยู่ใต้แก้มของเขา“มีอะไรหรอ?” ชาร์ล็อตถามอย่างงุนงง“เอ่ออ...ไม่มีอะไรหรอก.... อะฮึ่ม! ฉันแค่คิดว่าคุณสวยกว่าเดิมเวลาคุณเปียกน่ะ ฮี่ฮี่”เป็นที่ชัดเจนสำหรับนิออส ว่าเขาควรจะหันไปทางอื่นแทน แต่ในตอนนี้ ราวกับว่าเขาเสียการควบคุมทางสายตา และยังจ้องชาร์ล็อตอย่างจดจ่อพูดตรง ๆ คือ ชาร์ล็อตดูเซ็กซี่และเย้ายวนมากกว่าตอนที่เธอใส่เสื้อผ้าแห้ง ๆเพราะเมื่อชุดรัดรูปนั่นเปียก ชุดนั่นก็แนบไปกับเนื้อของเธอ ทำให้เห็นบางส่วนของร่างกายอย่างรำไร ราวกับสมบัติล้ำค่าที่มีหมอกมาปกคลุม ในขณะเดียวกัน เซนิออส อดไม่ได้ที่จะสำรวจสมบัติล้ำค่านั่นให้ละเอียดมากยิ่งขึ้น‘บ้าเอ๊ย!’ เซนิออสรู้สึกอยากตบตัวเองแรง ๆผู้หญิ
ราวกับมีสายฟ้าผ่าลงมากลางแจ้ง ตามด้วยเสียงฟ้าร้องกึกก้อง ความสุขในแววตาของเซนิออสแตกสลายกลายเป็นหมอกควันในทันที“คาร์ลี่ นี่มันจะเกินไปแล้วนะ!”“ฉันไม่ใช่คุณอารอง และฉันก็ไม่อยากให้คุณมองว่าฉันเป็นอารอง ปล่อยฉัน ฉันจะออกไปแล้ว”“คาร์ลี่ ปล่อยฉัน”“ชาร์ล็อต พอได้แล้ว!”ชาร์ล็อตที่ยังอยู่ในภวังค์ ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเขาไป แต่ยังกระชับแขนของเธอโอบรอบคอเขาในขณะนั้นเอง แอนนาลิต้า แซคคารี มิแรนด้า และบรรดาญาติก็พึ่งลงจากเรือโทรศัพท์ของมิแรนด้าสั่นขึ้น “เซนิออสอยู่กับชาร์ล็อต ไปตอนนี้เลย เธอจะได้เห็นมันกับตา ”เมื่อมิแรนด้าเห็นข้อความที่ส่งมาจากเบอร์นิรนาม ตาของมิแรนด้าก็เบิกกว้างขึ้น พร้อมกับคว้าแอนนาลิต้า “แม่ เซนิออสเชิญเราไปที่ห้องของเขา”ดวงตาของแอนนาลิต้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เจ้าเด็กนั่นน่ะเหรอ ทำไมถึงเชิญแม่ไปที่ห้องล่ะ?”มิแรนด้าส่ายหัวอย่างจริงจัง “หนูจะรู้ได้ไงหล่ะ? เซนิออสบอกว่าเขาอยากเซอร์ไพรส์แม่ เขาไม่ได้เชิญแค่แม่นะ แต่เชิญหนู แซค แล้วก็ญาติ ๆ ทุกคน เพื่อไปดูเซอร์ไพรส์”“เซอร์ไพรส์? เหอะ เซนิออสไม่รู้จักโตสักที เอาแต่เล่นเป็นเด็กไปได้” แอนนาลิต้าอยากรู้เสียเต็ม
“คุณอารอง....” แซคคารีที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง และจ้องมองด้วยความอาฆาตราวกับปีศาจ เซนิออสรู้สึกถึงความสิ้นหวังที่คน ๆ นึงจะรู้สึกได้ก็ต่อเมื่อถึงวันสิ้นโลกเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะชาร์ล็อตที่เกาะอยู่บนร่างเขา เขาคงคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาไปแล้ว“คุณอาใจเย็น ๆ แล้วฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม? ผม-”“หุบปาก แล้วอุ้มเธออย่างระมัดระวังด้วย!” เสียงของแซคคารีเย็นชาราวกับพายุหิมะเซนิออสตะลึง “คุณอารอง... อาพูดถึงอะไร?”ดวงตาของแซคคารีเย็นชาราวกับน้ำแข็งเหมือนกับคำพูดของเขา “อย่าทำเธอหล่น”เซนิออสเข้าใจได้ว่าแซคคารีอยากให้เขาอุ้มชาร์ล็อตดี ๆ อย่าปล่อยให้เธอหล่นพื้น เขาพยักหน้าด้วยความตกใจและประหลาดใจขณะกอดชาร์ล็อตไว้แน่นมิแรนด้าอึ้งเดิมทีเธอคิดว่า ด้วยอารมณ์ของแซคคารี เขาคงไม่ปล่อยเซนิออสไว้ หลังจากที่เขารู้ว่าชาร์ล็อตไม่ซื่อสัตย์กับเขา แต่นี่เขาไม่ได้ทำอะไรเซนิออส แถมยังบอกเจ้าบ้านั่น ให้กอดชาร์ล็อตไว้แน่น ๆ เนี่ยนะ…พี่ชายของเธอเป็นอะไรไปแววตาของแอนนาลิต้าเต็มไปด้วยความแปลกใจเช่นกันในขณะนั้น แซคคารีเดินไปข้างเซนิออส แล้วจ้องมองชาร์ล็อตที่แก้มแดงก่ำร
แซคคารีเคยถูกวางยามามากกว่าหนึ่งครั้ง ดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก เขามักจะพกยาถอนพิษติดตัวไปด้วย นับตั้งแต่คุณหมอสจ๊วตได้คิดค้นสูตรยาที่มีฤทธิ์ต้านสารพิษขึ้นหลังจากที่เขาให้ชาร์ล็อตทานยาถอนพิษ ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้สติ แต่ร่างกายของเธอก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีอาการกระสับกระส่ายแล้วในขณะเดียวกัน ท้องฟ้าก็มืดครึ้ม เสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง สายฟ้าแลบวาบเหนือขอบฟ้า พายุขนาดมหึมากำลังใกล้เข้ามาแล้วการขึ้นเฮลิคอปเตอร์ในเวลานี้อาจจะเป็นอันตรายได้ ดังนั้นแซคคารีจึงนำตัวชาร์ล็อตกลับไปที่หาดโดยนั่งเรือยางแทนเฮลิคอปเตอร์ครึ่งชั่วโมงต่อมา เรือยางสีขาวผ่องก็หยุดจอดตรงหน้าหาดทันทีที่แซคคารีอุ้มชาร์ล็อตออกจากเรือยาง ชาร์ล็อตค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เพราะฤทธิ์ยาเริ่มสลายไปเดี๋ยวนะ! ฉันอยู่ที่ห้องของเซนิออสไม่ใช่เหรอ? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ชายหาดได้?ร่างกายของคนที่กำลังอุ้มเธออยู่นั้น แข็งและเย็นราวกับแผ่นเหล็ก รังสีของความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขา คนที่อุ้มเธอเหมือนจะไม่ใช่เซนิออสนะเธอกะพริบตาเล็กน้อย และกรีดร้องออกมาทันที เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่เยือกเย็นอันคมกริบ “อ
“อย่าทำนะ แซคคารี”เจตนาฆ่าในความคิดของแซคคารีหายไปทันทีเมื่อเสียงนั้นดังขึ้นในตอนแรก ชาร์ล็อตคิดว่าเธอกำลังหูแว่ว เธอมองไปทางต้นเสียง และเมื่อใบหน้าอันอ่อนโยนปรากฏขึ้น เธอก็มีความสุขทันที “พ่อ!”เธอผลักชายที่ยืนอยู่ระหว่างเธอกับพ่อออกไป และต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกอดแขนเขาแน่น“พ่อมาทำอะไรที่นี่คะ?”วอลเตอร์หยิกแก้มเธอเบา ๆ “ก็พ่อคิดถึงลูกสาวของพ่อไง พ่อถึงมาหา”ชาร์ล็อตขมวดคิ้ว “ฮะ! หนูเกือบจะเชื่อพ่อแล้วล่ะ หนูยังไม่รู้เลยว่าหนูจะมาที่นี่ แล้วพ่อรู้ได้ยังไงคะ?”วอลเตอร์มองไปที่แซคคารี แล้วพูดกับชาร์ล็อตว่า “ไว้พ่อจะอธิบายให้ฟังทีหลังนะ”แซคคารีที่อยู่ท่ามกลางบอร์ดี้การ์ดแปดคน รู้สึกปวดแปลบขึ้นมาเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่อ่อนหวานของชาร์ล็อตขณะที่สวมกอดแขนของพ่อเธอ “บ้าเอ๊ย!”เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเช่นนั้นเมื่อเห็นชาร์ล็อตใกล้ชิดกับพ่อของเธอในชั่วพริบตา วอลเตอร์และชาร์ล็อตก็มาอยู่ตรงหน้าแซคคารี ทำให้ชายสองสามคนที่อยู่ระหว่างพวกเขาต้องถอยออกไป“แซคคารี ฉันขอบคุณทุก ๆ อย่างที่คุณทำมาทั้งหมดขนาดนี้ ตอนนี้ฉันได้เจอคุณแล้ว ในที่สุดฉันก็ได้มาขอบคุณคุณด้วยตัวเอง