บทที่ 260 ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด

อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอ ถึงแม้ว่าแซคคารีจะเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็งซะเป็นส่วนใหญ่ แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในใจเขา

เธอเดินอยู่ในสนามพร้อมกับลากกระเป๋าสัมภาระ เธอไม่รู้ว่าน้ำตาไหลอาบแก้มตอนไหน ในขณะนั้นเองเธอก็ได้สติขึ้นมา

“นายหญิง...”

“นายหญิงครับ!”

ขณะที่เสียงตะโกนอย่างกังวลดังขึ้นเรื่อย ๆ ร่างของลูคัสค่อย ๆ ใหญ่ขึ้นในสายตาของชาร์ล็อต จนกระทั่งเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

“นายหญิงจะไปไหนครับ?”

ชาร์ล็อตยังคงเดินไปที่ประตู

“นายรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับแซคคารี?”

“ครับ” ลูคัสลูบต่างหูขนาดใหญ่ของเขาอย่างสิ้นหวัง

ชาร์ล็อตเช็ดน้ำตาที่เปื้อนหน้าเธอแล้วพูดว่า “ดังนั้น หยุดถามได้แล้วว่าฉันจะไปที่ไหน แล้วช่วยอะไรฉันอย่างสิ ถ้านายเจอแซคคารี บอกเขาด้วยว่าฉันจะไม่กลับมาอีก และไม่ต้องตามหาฉันด้วย”

“อีกอย่าง ฉันไม่ได้เผากล่องเหล็กที่เขาเคยเก็บของของลอร์เรนไว้หรอกนะ ฉันเอามันไปฝังไว้ริมสระ และทำสัญลักษณ์มันไว้ ด้วยหินที่เหมือนเกล็ดปลา แต่อย่าเพิ่งบอกเขาทันทีนะ ถ้าเขาคิดถึงลอร์เรนขึ้นมาอีก ถึงตอนนั้น นายค่อยขุดมันแล้วเอาไปให้เขาแล้วกั