บทที่ 397

หลังจากที่หลินตงจากไป

ในคฤหาสน์ก็เหลือซ่งซือหมินและซ่งเจีย

"เจียเจีย โอกาสปู่ทวดได้สร้างให้เธอแล้ว เธอต้องคว้ามันไว้ให้ได้ ปู่ทวดรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว" ซ่งซือหมินกล่าว

"คุณปู่ทวด ท่านจะไม่มีทางเป็นอะไร! ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายสิบปี!!!" ซ่งเจียรีบกล่าว

"เด็กโง่ ปู่ทวดมีชีวิตอยู่ร้อยยี่สิบกว่าปีแล้ว เกินคนธรรมดาไปมากแล้ว เพียงแต่ความวุ่นวายกำลังจะมาถึง ปล่อยพวกเธอและต้าเซี่ยไปไม่ได้!!!" ซ่งซือหมินพูดอย่างเหงา ๆ เล็กน้อย

"คุณปู่ทวด จริง ๆ แล้วท่านก็ไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก พักผ่อนให้เพียงพอ ยังมีคุณปู่ฉู่และลุงเซวียอีกไม่ใช่เหรอ?" ซ่งเจียปลอบใจ

"แม้ว่าพวกเขาสองคนจะแข็งแกร่งพอ แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ฝูงชนตกใจ บางทีให้เวลาเซวียกังอีกสิบปี เขาจะสามารถทำได้ แต่ฉันอยู่ได้ไม่นานขนาดนั้นแล้ว ตราบใดที่ฉันตาย ถ้ารัฐอินทรีเปิดฉากโจมตีเต็มรูปแบบ ฉู่โฉงโจวและเซวียกังก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้"

"แต่หลินตงคนนี้เก่งขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ??? ถึงยังไงเขาก็ยังเด็กขนาดนี้!!! แม้แต่มหาวิทยาลัยก็ยังไม่จบ" ซ่งเจียถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย

"ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด หลินตงจะเป็นคนที่สามารถมีบทบาทสำ